این هفته یک جنگ سنگین تبلیغاتی بین زندانیان سیاسی و دجالگری رژیم آخوندی در رابطه با بردن تعدادی از هیئت‌های دیپلوماتیک به زندان اوین تحت عنوان بازدید! وجود داشت. زندانیان سیاسی با نوشتن نامه‌های اعتراضی متعدد به گزارشگران ویژه حقوق‌بشر و همچنین عاصمه جهانگیر گزارشگر ویژه حقوق‌بشر سازمان ملل‌متحد در امور ایران از آنها خواستند تا از زندانهای ایران بازدید کرده و با زندانیان گفتگو کنند. همچنین مطرح کرده‌اند که سفرای خارجی آنها از بندهای مشخصی که رژیم مشخص کرده، بازدید کرده‌اند و زندانیان سیاسی از ورود این سفیران در بی‌خبری بوده‌اند.
آتنا دایمی و گلرخ ایرانی مشترکاً در یک نامه از سفرای خارجی خواستند تا 'در خوش‌نمایی‌ها از وضعیت زندان و زندانیان' با مقامات ایران شریک نشوند.
آتنا دائمی و گلرخ ایرایی در نامه خود نوشته‌اند: «طبیعی ست که همان فضای روبه‌روی اجرای احکام کنونی زندان اوین که جایگاه اعدام و جوخه آتش زندانیان سیاسی در دهه شصت بوده حالا در سال ٩۶ تبدیل به محفل پذیرایی از ۴۵سفیر شده است».
آنها گفته‌اند که از طریق روزنامه‌ها از بازدید سفرا با خبر شده‌اند و خطاب به سفرای بازدید کننده نوشته‌اند که روز حضور بازدیدکنندگان خارجی، زندانیان را 'به بهانه‌های دادگاه و بیمارستان از بند خارج کرده و به انفرادی‌های دو−الف بردند و تا خروج شما از زندان در آنجا به اجبار ماندند که نه آنها شما را ببینند و نه شما آنها را.'
در این نامه به تفصیل از شرایط دشوار حاکم در اوین از جمله آب آشامیدنی ناسالم که 'منجر به بیماری کلیوی چند صد یا هزار نفر زندانی' شده سخن به میان آمده و زندانیان سیاسی خطاب به سفرای خارجی نوشته‌اند: «آیا به شما گفته‌اند که برای زنان زندانی در این زندان به‌دلیل معذوریت شرعی معاینه توسط پزشک مرد، تزریق دارو و تست نوار قلب انجام نمی‌شود؟ آیا گفتند که حتی یک پرستار زن برای انجام این امور برای ما زنان در این زندان وجود ندارد؟»
آتنا دائمی و گلرخ ایرایی در ادامه این نامه به 'بندهای متروکه ۳۵۰ (بند سیاسی آقایان) و بند روحانیت' اشاره کرده و نوشته‌اند: «آیا برایتان گفته شده که چند زندانی تمام مدت حبسشان را در سلولهای انفرادی بازداشتگاهها می‌گذرانند؟»
این دو زندانی سیاسی از سفرای خارجی بازدیدکننده از اوین خواسته‌اند که 'در خوش‌نمایی‌ها از وضعیت زندان و زندانیان' با کارگزاران رژیم ایران شریک نشوند و برای به دست آوردن تصویری حقیقی از زندانها خود به‌صورت سرزده از زندانهای ایران بازدید کنند.
نامه دیگری از طرف یکی دیگر از زندانیان سیاسی در گوهردشت به سفیران دیدار کننده نوشته شده و خطابش به سفیر کره جنوبی است. در این نامه آمده است: «آقایان سفرا، آقای سفیر کره جنوبی که از زندان اوین دیدار کردید، با من به گورهای دسته‌جمعی گلزار خاوران و به گورستان بهشت زهرا بیایید که نماد مظلومیت مردم ایران و جنایات رژیم ضدبشری آخوندی می‌باشد.
آقای سفیر کره جنوبی!
در کشور شما به‌دلیل ریزش یک پل، کابینه دولت سقوط می‌کند و یا با غرق شدن یک کشتی دولت استعفا می‌دهد، در ایران دکل و سکوی نفتی دزدیده می‌شود، دزدیها و رانت خواریها و رشوه‌های چند میلیارد دلاری رخ می‌دهد، اعدامهای دهها هزار نفری انجام می‌گیرد و اعتیاد و فحشا و بیکاری کمر مردم را خم کرده.. کسی جوابگو نیست که هیچ، بلکه از مردم طلبکار هم هستند که چرا افشاگری می‌کنند؟ افشا کننده حقوقهای نجومی و فساد شهردار که بیت المال مردم را به نزدیکانش می‌بخشد را محاکمه و زندانی می‌کنند آنوقت زندان اوین را برای شما ویترین درست کرده و بزک می‌کنند و شما را بی‌خبر از همه جا و بدون دیدار با زندانیان مظلوم و ستم کشیده زن و مرد که فقط به جرم عقایدشان و دفاع از حقوق پایمال شده مردم به مهمانی و گشت و گذار به زندان اوین می‌برند و شما را شریک جرم خود نموده و به دست شما تبلیغ می‌کنند که جنبش دادخواهی مردم ایران حقیقت ندارد… !
من به‌عنوان یک زندانی سیاسی سه نفر از خانواده‌ام به دست این رژیم کشته شده و اعضای خانواده‌ام بیش از ۴۵سال حبس کشیده‌اند، به شما سفیران توصیه می‌کنم اگر می‌خواهید واقعیت را بدانید به گورهای دسته‌جمعی خاوران و گورهای بی‌نام و نشان بهشت زهرا بروید با آنها نیز آشنا شوید و رژیمی را که در سازمان ملل بیش از ۶۰بار به‌خاطر نقض حقوق‌بشر در کشورش، محکوم شده است محکوم نمایید».
نامه‌های زندانیان سیاسی در جامعه بین‌المللی، چه نامه‌های زندانیان سیاسی حاضر در گوهردشت و اوین و چه نامه‌های زندانیان سیاسی سابق، تأثیرات خودش را گذاشته و در گزارش عفو بین‌الملل به خوبی تاثیرات افشا گری گزارشاتی که زندانیان سیاسی نوشته‌اند را می‌توان دید که دست رژیم را به خوبی رو کرده است، در این گزارش که مربوط به سایت عفو بین الملل است آمده است:
«مقامات ایرانی، یک دیدار نادر از یکی از بدنام‌ترین زندانهای کشور را برای نمایندگان بیش از 45هیأت دیپلوماتیک خارجی از اروپا، آسیا، آفریقا و آمریکای جنوبی ترتیب دادند... در روزهای بعد، رسانه‌ها، مملو از داستانهایی بودند که از شرایط زندان ستایش می‌کردند. همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، بسیاری از محلهای زندان هم‌چنان دور از دسترس هیاتهای خارجی باقی ماندند. به آنها فقط دسترسی به بخشهای انگشت‌شماری در ساختمانهای 4و 7داده شد که اغلب زندانیان پولدارتر که محکوم به جرایم مالی بودند، نگاه داشته می‌شدند...
عفوبین‌الملل دریافته است که قبل از این دیدار، مقامات، برخی زندانیان را از این بخشها به محلهای دیگری منتقل کردند تا از تراکم جمعیت کاسته و دیوارها را رنگ زدند. آنها همچنین به زندانیان هشدار دادند که به دیپلوماتها نزدیک نشده و انتقادی نکنند.
در ایران و سراسر جهان، زندان اوین، سمبل سرکوب سیاسی گسترده در این کشور است. این زندان، صدها فعال صلح آمیز، خبرنگار، روشنفکر و وکلای حقوق‌بشری را در طول تاریخ شنیع خود، محبوس کرده است.
معذالک، به هیاتهای خارجی اجازه داده نشد، محلهایی از این زندان را بازدید کنند که در آنها، دهها زندانی عقیدتی، از جمله فعالان حقوق‌بشر نگاه داشته می‌شوند. این محلها شامل ساختمان 350، که وکلای برجسته حقوق‌بشر عبدالفتاح سلطانی و فعال حقوق‌بشر، آرش صادقی که به‌شدت بیمار است در آن نگاه داشته می‌شوند، ساختمان شماره 8 که مدافع حقوق‌بشر امید علی شناس... نگاه داشته می‌شوند، می گردد».
نهایتا محصول کار رژیم این شد که روی سر خودش خراب شد و ترفند دجالگرانه‌اش هیچ کاربردی جز رسوایی بیشتر برایش به بار نیاورد.
آتنا دایمی و گلرخ ایرانی مشترکاً در یک نامه از سفرای خارجی خواستند تا 'در خوش‌نمایی‌ها از وضعیت زندان و زندانیان' با مقامات ایران شریک نشوند.
آتنا دائمی و گلرخ ایرایی در نامه خود نوشته‌اند: «طبیعی ست که همان فضای روبه‌روی اجرای احکام کنونی زندان اوین که جایگاه اعدام و جوخه آتش زندانیان سیاسی در دهه شصت بوده حالا در سال ٩۶ تبدیل به محفل پذیرایی از ۴۵سفیر شده است».
آنها گفته‌اند که از طریق روزنامه‌ها از بازدید سفرا با خبر شده‌اند و خطاب به سفرای بازدید کننده نوشته‌اند که روز حضور بازدیدکنندگان خارجی، زندانیان را 'به بهانه‌های دادگاه و بیمارستان از بند خارج کرده و به انفرادی‌های دو−الف بردند و تا خروج شما از زندان در آنجا به اجبار ماندند که نه آنها شما را ببینند و نه شما آنها را.'
در این نامه به تفصیل از شرایط دشوار حاکم در اوین از جمله آب آشامیدنی ناسالم که 'منجر به بیماری کلیوی چند صد یا هزار نفر زندانی' شده سخن به میان آمده و زندانیان سیاسی خطاب به سفرای خارجی نوشته‌اند: «آیا به شما گفته‌اند که برای زنان زندانی در این زندان به‌دلیل معذوریت شرعی معاینه توسط پزشک مرد، تزریق دارو و تست نوار قلب انجام نمی‌شود؟ آیا گفتند که حتی یک پرستار زن برای انجام این امور برای ما زنان در این زندان وجود ندارد؟»
آتنا دائمی و گلرخ ایرایی در ادامه این نامه به 'بندهای متروکه ۳۵۰ (بند سیاسی آقایان) و بند روحانیت' اشاره کرده و نوشته‌اند: «آیا برایتان گفته شده که چند زندانی تمام مدت حبسشان را در سلولهای انفرادی بازداشتگاهها می‌گذرانند؟»
این دو زندانی سیاسی از سفرای خارجی بازدیدکننده از اوین خواسته‌اند که 'در خوش‌نمایی‌ها از وضعیت زندان و زندانیان' با کارگزاران رژیم ایران شریک نشوند و برای به دست آوردن تصویری حقیقی از زندانها خود به‌صورت سرزده از زندانهای ایران بازدید کنند.
نامه دیگری از طرف یکی دیگر از زندانیان سیاسی در گوهردشت به سفیران دیدار کننده نوشته شده و خطابش به سفیر کره جنوبی است. در این نامه آمده است: «آقایان سفرا، آقای سفیر کره جنوبی که از زندان اوین دیدار کردید، با من به گورهای دسته‌جمعی گلزار خاوران و به گورستان بهشت زهرا بیایید که نماد مظلومیت مردم ایران و جنایات رژیم ضدبشری آخوندی می‌باشد.
آقای سفیر کره جنوبی!
در کشور شما به‌دلیل ریزش یک پل، کابینه دولت سقوط می‌کند و یا با غرق شدن یک کشتی دولت استعفا می‌دهد، در ایران دکل و سکوی نفتی دزدیده می‌شود، دزدیها و رانت خواریها و رشوه‌های چند میلیارد دلاری رخ می‌دهد، اعدامهای دهها هزار نفری انجام می‌گیرد و اعتیاد و فحشا و بیکاری کمر مردم را خم کرده.. کسی جوابگو نیست که هیچ، بلکه از مردم طلبکار هم هستند که چرا افشاگری می‌کنند؟ افشا کننده حقوقهای نجومی و فساد شهردار که بیت المال مردم را به نزدیکانش می‌بخشد را محاکمه و زندانی می‌کنند آنوقت زندان اوین را برای شما ویترین درست کرده و بزک می‌کنند و شما را بی‌خبر از همه جا و بدون دیدار با زندانیان مظلوم و ستم کشیده زن و مرد که فقط به جرم عقایدشان و دفاع از حقوق پایمال شده مردم به مهمانی و گشت و گذار به زندان اوین می‌برند و شما را شریک جرم خود نموده و به دست شما تبلیغ می‌کنند که جنبش دادخواهی مردم ایران حقیقت ندارد… !
من به‌عنوان یک زندانی سیاسی سه نفر از خانواده‌ام به دست این رژیم کشته شده و اعضای خانواده‌ام بیش از ۴۵سال حبس کشیده‌اند، به شما سفیران توصیه می‌کنم اگر می‌خواهید واقعیت را بدانید به گورهای دسته‌جمعی خاوران و گورهای بی‌نام و نشان بهشت زهرا بروید با آنها نیز آشنا شوید و رژیمی را که در سازمان ملل بیش از ۶۰بار به‌خاطر نقض حقوق‌بشر در کشورش، محکوم شده است محکوم نمایید».
نامه‌های زندانیان سیاسی در جامعه بین‌المللی، چه نامه‌های زندانیان سیاسی حاضر در گوهردشت و اوین و چه نامه‌های زندانیان سیاسی سابق، تأثیرات خودش را گذاشته و در گزارش عفو بین‌الملل به خوبی تاثیرات افشا گری گزارشاتی که زندانیان سیاسی نوشته‌اند را می‌توان دید که دست رژیم را به خوبی رو کرده است، در این گزارش که مربوط به سایت عفو بین الملل است آمده است:
«مقامات ایرانی، یک دیدار نادر از یکی از بدنام‌ترین زندانهای کشور را برای نمایندگان بیش از 45هیأت دیپلوماتیک خارجی از اروپا، آسیا، آفریقا و آمریکای جنوبی ترتیب دادند... در روزهای بعد، رسانه‌ها، مملو از داستانهایی بودند که از شرایط زندان ستایش می‌کردند. همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، بسیاری از محلهای زندان هم‌چنان دور از دسترس هیاتهای خارجی باقی ماندند. به آنها فقط دسترسی به بخشهای انگشت‌شماری در ساختمانهای 4و 7داده شد که اغلب زندانیان پولدارتر که محکوم به جرایم مالی بودند، نگاه داشته می‌شدند...
عفوبین‌الملل دریافته است که قبل از این دیدار، مقامات، برخی زندانیان را از این بخشها به محلهای دیگری منتقل کردند تا از تراکم جمعیت کاسته و دیوارها را رنگ زدند. آنها همچنین به زندانیان هشدار دادند که به دیپلوماتها نزدیک نشده و انتقادی نکنند.
در ایران و سراسر جهان، زندان اوین، سمبل سرکوب سیاسی گسترده در این کشور است. این زندان، صدها فعال صلح آمیز، خبرنگار، روشنفکر و وکلای حقوق‌بشری را در طول تاریخ شنیع خود، محبوس کرده است.
معذالک، به هیاتهای خارجی اجازه داده نشد، محلهایی از این زندان را بازدید کنند که در آنها، دهها زندانی عقیدتی، از جمله فعالان حقوق‌بشر نگاه داشته می‌شوند. این محلها شامل ساختمان 350، که وکلای برجسته حقوق‌بشر عبدالفتاح سلطانی و فعال حقوق‌بشر، آرش صادقی که به‌شدت بیمار است در آن نگاه داشته می‌شوند، ساختمان شماره 8 که مدافع حقوق‌بشر امید علی شناس... نگاه داشته می‌شوند، می گردد».
نهایتا محصول کار رژیم این شد که روی سر خودش خراب شد و ترفند دجالگرانه‌اش هیچ کاربردی جز رسوایی بیشتر برایش به بار نیاورد.
