زندانیان سیاسی لقمان و زانیار مرادی که از هشت سال پیش تاکنون در زندان و در انتظار اعدام به‌سر می‌بردند در نامه‌یی افشاگرانه به عاصمه جهانگیر گزارشگر جدید شورای حقوق‌بشر سازمان ملل‌متحد به افشای گوشه‌یی از شکنجه‌های قرون‌وسطایی دژخیمان در زندان پرداختند.
در قسمتی از نامه این دو زندانی آمده است ”ما از بازجویی‌ها و شکنجه‌های فراوان هرچه بگوییم کم گفته‌ایم. هنوز کابوس آن روزها و شب‌ها بر خاطر ما سنگینی می‌کند و آثار ناشی از شکنجه‌ها بر بدن ما وجود دارد. آثار ضربات مشت و لگد در بازداشتگاه اداره اطلاعات سنندج، به‌صورت صلیب بستن، شلاق زدنهای پیاپی به تمام اعضای بدن، هم‌چنان باقی مانده است. شکنجه‌هایی که پا را از حد خشونتی رذیلانه فراتر گذاشته بود. تهدیدهای جنسی و فحاشی‌های وقیحانه با نمایش دادن شیشه‌های نوشابه که به صندلی‌های محل نشستن ما بسته بودند و تهدیدهای مکرر به تجاوز جنسی، وحشت و کابوس روز و شب ما بود. یادآوری فحاشی‌ها و تهدیدهای فراوان که بیشتر متوجه خانواده‌های ما بوده است روح ما را همواره عذاب می‌دهد. گذر این سال‌ها با آگاهی از حکم اعدام در واقع عذاب و شکنجه‌یی مضاعف بوده است“.
این دو زندانی سیاسی کرد با اشاره به بی‌گناهیشان در این پرونده خواهان دادگاهی عادلانه شده و در نامه خود نوشتند ”از ابتدای دستگیری به دلایل بسیار زیادی مشخص بود که علت نسبت دادن چنین اتهامی به ما چیزی جز یک تسویه‌حساب سیاسی نیست.
در پایان عرایض خود، از جنابعالی در مقام گزارشگر ویژه حقوق‌بشر خواهشمندیم که درخواست دادخواهی ما را قاطعانه پیگیری فرمایید و از تمامی سازمانها و نهادهای حقوق‌بشری بخواهید که در جهت حمایت از برگزاری دادگاهی عادلانه و در نهایت آزادی ما اقدام نمایند“.
در قسمتی از نامه این دو زندانی آمده است ”ما از بازجویی‌ها و شکنجه‌های فراوان هرچه بگوییم کم گفته‌ایم. هنوز کابوس آن روزها و شب‌ها بر خاطر ما سنگینی می‌کند و آثار ناشی از شکنجه‌ها بر بدن ما وجود دارد. آثار ضربات مشت و لگد در بازداشتگاه اداره اطلاعات سنندج، به‌صورت صلیب بستن، شلاق زدنهای پیاپی به تمام اعضای بدن، هم‌چنان باقی مانده است. شکنجه‌هایی که پا را از حد خشونتی رذیلانه فراتر گذاشته بود. تهدیدهای جنسی و فحاشی‌های وقیحانه با نمایش دادن شیشه‌های نوشابه که به صندلی‌های محل نشستن ما بسته بودند و تهدیدهای مکرر به تجاوز جنسی، وحشت و کابوس روز و شب ما بود. یادآوری فحاشی‌ها و تهدیدهای فراوان که بیشتر متوجه خانواده‌های ما بوده است روح ما را همواره عذاب می‌دهد. گذر این سال‌ها با آگاهی از حکم اعدام در واقع عذاب و شکنجه‌یی مضاعف بوده است“.
این دو زندانی سیاسی کرد با اشاره به بی‌گناهیشان در این پرونده خواهان دادگاهی عادلانه شده و در نامه خود نوشتند ”از ابتدای دستگیری به دلایل بسیار زیادی مشخص بود که علت نسبت دادن چنین اتهامی به ما چیزی جز یک تسویه‌حساب سیاسی نیست.
در پایان عرایض خود، از جنابعالی در مقام گزارشگر ویژه حقوق‌بشر خواهشمندیم که درخواست دادخواهی ما را قاطعانه پیگیری فرمایید و از تمامی سازمانها و نهادهای حقوق‌بشری بخواهید که در جهت حمایت از برگزاری دادگاهی عادلانه و در نهایت آزادی ما اقدام نمایند“.
