در سه قسمت قبلی این نوشته با ماهیت ”برجام نفتی“ تا حدودی آشنا شدیم. دیدیم که باعث و بانی آن، شخص خامنه‌ایست.
دیدیم که در این نوع قرارداد، مناطقی از زمین‌ها یا مناطق آبی کشور، با ذکر ابعاد دقیق جغرافیایی برای مدت 20 تا 50سال به کمپانی‌های خارجی واگذار می‌شوند.
دیدیم که کمپانی‌های مربوطه پیشاپیش می‌توانند با یک توافقنامه رسمی، روی زمین‌ها و مناطق مختلف، مطالعه کنند و پس از آن، در مناقصهٴ دولتی برای دریافت مناطق مورد پسندشان شرکت کنند!
دیدیم شرکتهای نفت ایرانی هم می‌توانند به‌عنوان دلال به استخدام کمپانی‌های خارجی درآیند و در مقام رابط آن کمپانی‌ها با دولت وقت ایران، نقش کلیدی بازی کرده و حق العمل کارشان را دریافت کنند.
دیدیم که رؤسای شرکتهای نفتی ایران اساساً پاسدار و عضو هرم خانوادگی قدرت‌اند.
و دیدیم که در ادامه برجام اتمی، اینک در برجام نفتی، دریا و خشکی ایران را با مدیریت خامنه‌ای، می‌دهند تا به این ترتیب با شریک کردن کمپانی‌های خارجی در نفت ایران، نظر کدخدا و دهیاران دهکدهٴ جهانی را به دست آورند. سیاستی که هم غربی است و هم شرقی.
دیدیم استدلال صاحبان این طرح استعماری این است که با این کار می‌خواهند با افزایش تولید نفت، کاهش بهای جهانی نفت و کسری بودجه خود را جبران کنند.
اینک ادامه مطلب:
هم اینک تولید نفت ایران حدود 4 میلیون بشکه در روز است. سایت رسمی وزارت نفت، روز پنجشنبه اول مهر 95 اعلام کرد: مقدار تولید نفت ایران در خردادماه امسال از رقم سه میلیون و 800هزار بشکه در روز فراتر رفت و صادرات نفت خام ایران نیز 2 برابر شده است.
این 4 میلیون بشکه در روز، تحت همان قراردادهای ”بای بک“ یا همان الگوی بدنام ”بیع متقابل“ تولید و صادر می‌شود که در جای خود به اندازه کافی وطن‌فروشانه و استعماری بوده و تقریباً کمتر ناظری در خائنانه بودن آن نوع قراردادها ابهام دارد، اما ظاهراً آخوندها می‌خواهند با توجه به کاهش جهانی قیمت نفت، کسری درآمد خود از درآمدهای نفتی را با افزایش صادرات آن جبران کنند و در این راه، به قراردادهای خائنانه‌تری روی آورده‌اند! غافل از آن‌که وقتی افسار تولید نفت مملکت را اینطوری به دست کمپانی‌های خارجی می‌دهند، طرف خارجی با افزایش تولید، کار را به جایی می‌رساند که قیمت نفت از اینی هم که هست پایین‌تر بیاید! و کیست که این‌را نداند اما...
به هرحال برویم سراغ ادامه مطلب:
نکته مهم در این‌جا این است که همین 4 میلیون بشکه در روز را مگر چه کسانی تولید و صادر می‌کنند؟ که ضروری شده پای شرکتهای نفتی دیگری را هم به میان بکشند و آنها را هم در این چپاول عریان، شریک و بلکه صاحب اختیار کنند؟
مهمترین تولیدکنندگان نفت ایران در حال حاضر این شرکتها هستند:
شرکت مناطق نفت خیز جنوب (این شرکت در واقع یک کمپانی است که مالکیت 9 شرکت نفتی دیگر را دارا بوده و به تنهایی روزانه 3 میلیون بشکه نفت تولید می‌کند. خبرگزاری مهر، ۲۶ اسفند ۱۳۹۳)
شرکتهای تابعهٴ این شرکت طبق آنچه که سایت رسمی شرکت نفت اعلام کرده عبارتند از:
شرکت بهره‌برداری نفت و گاز کارون با مرکزیت اهواز
شرکت بهره‌برداری نفت و گاز آغاجاری با مرکزیت آغاجاری
شرکت بهره‌برداری نفت و گاز گچساران با مرکزیت گچساران
شرکت بهره‌برداری نفت و گاز مسجدسلیمان با مرکزیت مسجدسلیمان
شرکت پیرا حفاری
شرکت خدمات رفاهی
شرکت خدمات ترابری و پشتیبانی نفت
شرکت خدمات مهندسی و تجهیزات توربین جنوب
رئیس هیأت مدیرهٴ این کمپانی، رکن الدین جوادی و مدیر عامل آن، بیژن عالی‌پور است. عالی پور، نایب‌رئیس هیأت مدیره هم می‌باشد.
شرکت نفت فلات قاره (دومین تولیدکننده نفت ایران با روزانه 600هزار بشکه می‌باشد)
شرکت نفت فلات قاره ایران، اوایل شهریورماه ۱۳۵۹ از ادغام پنج شرکت نفتی فعال در میادین نفت و گاز خلیج فارس تشکیل شد. این شرکتها عمدتاً در زمینه استخراج نفت در بخش‌های فراساحلی (دریایی) فعالیت می‌کردند و عبارت بودند از:
شرکت سیریپ (یا شرکت نفت ایران و ایتالیا) : فعالیت در میدان نفتی هندیجان، میدان نفتی بهرگانسر و میدان نفتی نوروز.
شرکت ایپاک (یا شرکت نفت ایران و پَن‌آمریکن) : فعالیت در میدان نفتی فروزان، میدان نفتی سروش، میدان نفتی ابوذر و میدان نفتی دورود.
شرکت لاپکو (یا شرکت نفت لاوان) : فعالیت در میدان نفتی سلمان و میدان نفتی بلال.
شرکت ایمینوکو (یا شرکت نفت بین‌المللی دریایی ایران) : فعالیت در میدان نفتی رسالت و میدان نفتی رشادت.
شرکت نفت سوفیران: فعالیت در میدانهای نفتی حوزه جزیره سیری.
رئیس هیأت مدیرهٴ این شرکت، رکن الدین جوادی است.
شرکت نفت مرکزی. در سایت رسمی شرکت نفت به تاریخ اول مهر 95 دربارهٴ این شرکت نوشته شده: شرکت نفت مناطق مرکزی ایران به‌عنوان یکی از پنج شرکت اصلی تولیدی در ساختار شرکت ملی نفت ایران می‌باشد که از سال ۱۳۷۸ تأسیس شده است.
این شرکت مسئولیت بهره‌برداری ۴۵ میدان گازی و ۲۴ میدان نفتی و ۲ میدان نفتی-گازی (مند و ویزنهار) (مجموعاً ۷۱ میدان) در ۱۱ استان کشور را بر عهده دارد که هم‌اکنون ۹ میدان نفتی و ۱۴ میدان گازی از این میادین درنه (۹) استان کشور در مدار تولید قرار دارند. و تا پایان برنامه چشم‌انداز به ۸۹ میدان در ۱۹ استان افزایش خواهد یافت.
در حقیقت این شرکت، سومین شرکت بزرگ از مجموعه شرکتهای تشکیل دهندهٴ شرکت ملی نفت ایران و بزرگترین تولیدکننده گاز ایران است. (همان منبع). رئیس هیأت مدیرهٴ این شرکت هم کسی نیست جز رکن الدین جوادی!
شرکت اروندان. هم‌اکنون شمار زیادی از میادین نفتی ایران در اختیار شرکت اروندان می‌باشد، این میادین عبارتند از: میدان نفتی دارخوین، میدان آزادگان، میدان نفتی یادآوران، میدان نفتی جفیر، میدان نفتی بند کرخه، میدان نفتی سوسنگرد، میدان نفتی اروند، میدان نفتی مشتاق، میدان نفتی خرمشهر، میدان نفتی امید، میدان نفتی سهراب، میدان نفتی مهر، میدان نفتی یاران و میدان نفتی سپهر). میزان تولید این شرکت روزانه حدود 227هزار بشکه در روز است ولی برنامه‌ریزی آن برای رسیدن به سقف یک میلیون بشکه در روز می‌باشد.
رئیس هیأت مدیرهٴ این شرکت، سلطان کمالی نام دارد. یکی از نمایندگان خرمشهر در مجلس آخوندی پس از بازدیدی که سال 92 از این شرکت داشته به خبرگزاری فارس متعلق به پاسداران گفته: در بازدیدی که از شرکت نفت و گاز اروندان انجام دادم متوجه شدم اکثر نیروهای این شرکت را نیروهای وابسته به افراد خاص تشکیل می‌دهند.
این 4 شرکت، مهمترین شرکتهای تشکیل دهندهٴ شرکت ملی نفت ایران هستند (یادآوری می‌شود شرکت ملی نفت ایران یکی از بزرگترین تولیدکنندگان نفت در جهان می‌باشد)
نگاهی به گسترهٴ جغرافیایی این شرکتها و نگاهی به حجم تولید فعلی آنها نشان می‌دهد که نه فقط کنترل شاهرگ نفت ایران، بلکه حتی مویرگ‌های نفت مملکت هم در دست همین سه چهار شرکتی است که شرکت ملی نفت ایران را تشکیل می‌دهند.
نگاهی به اسامی مدیران و گردانندگان اصلی همین چند شرکت نشان می‌دهد که اهرم‌های اصلی همین چند شرکت هم در دست یک باند مشخص است:
بیژن نامدار زنگنه
رکن الدین جوادی
علی کاردر
بیژن عالی‌پور و دو سه نفر دیگر.
در قسمت بعدی این نوشته، کمی بیشتر درباره این هرم قدرت و سوابق خدمت! آنها خواهیم خواند.
دیدیم که در این نوع قرارداد، مناطقی از زمین‌ها یا مناطق آبی کشور، با ذکر ابعاد دقیق جغرافیایی برای مدت 20 تا 50سال به کمپانی‌های خارجی واگذار می‌شوند.
دیدیم که کمپانی‌های مربوطه پیشاپیش می‌توانند با یک توافقنامه رسمی، روی زمین‌ها و مناطق مختلف، مطالعه کنند و پس از آن، در مناقصهٴ دولتی برای دریافت مناطق مورد پسندشان شرکت کنند!
دیدیم شرکتهای نفت ایرانی هم می‌توانند به‌عنوان دلال به استخدام کمپانی‌های خارجی درآیند و در مقام رابط آن کمپانی‌ها با دولت وقت ایران، نقش کلیدی بازی کرده و حق العمل کارشان را دریافت کنند.
دیدیم که رؤسای شرکتهای نفتی ایران اساساً پاسدار و عضو هرم خانوادگی قدرت‌اند.
و دیدیم که در ادامه برجام اتمی، اینک در برجام نفتی، دریا و خشکی ایران را با مدیریت خامنه‌ای، می‌دهند تا به این ترتیب با شریک کردن کمپانی‌های خارجی در نفت ایران، نظر کدخدا و دهیاران دهکدهٴ جهانی را به دست آورند. سیاستی که هم غربی است و هم شرقی.
دیدیم استدلال صاحبان این طرح استعماری این است که با این کار می‌خواهند با افزایش تولید نفت، کاهش بهای جهانی نفت و کسری بودجه خود را جبران کنند.
اینک ادامه مطلب:
هم اینک تولید نفت ایران حدود 4 میلیون بشکه در روز است. سایت رسمی وزارت نفت، روز پنجشنبه اول مهر 95 اعلام کرد: مقدار تولید نفت ایران در خردادماه امسال از رقم سه میلیون و 800هزار بشکه در روز فراتر رفت و صادرات نفت خام ایران نیز 2 برابر شده است.
این 4 میلیون بشکه در روز، تحت همان قراردادهای ”بای بک“ یا همان الگوی بدنام ”بیع متقابل“ تولید و صادر می‌شود که در جای خود به اندازه کافی وطن‌فروشانه و استعماری بوده و تقریباً کمتر ناظری در خائنانه بودن آن نوع قراردادها ابهام دارد، اما ظاهراً آخوندها می‌خواهند با توجه به کاهش جهانی قیمت نفت، کسری درآمد خود از درآمدهای نفتی را با افزایش صادرات آن جبران کنند و در این راه، به قراردادهای خائنانه‌تری روی آورده‌اند! غافل از آن‌که وقتی افسار تولید نفت مملکت را اینطوری به دست کمپانی‌های خارجی می‌دهند، طرف خارجی با افزایش تولید، کار را به جایی می‌رساند که قیمت نفت از اینی هم که هست پایین‌تر بیاید! و کیست که این‌را نداند اما...
به هرحال برویم سراغ ادامه مطلب:
نکته مهم در این‌جا این است که همین 4 میلیون بشکه در روز را مگر چه کسانی تولید و صادر می‌کنند؟ که ضروری شده پای شرکتهای نفتی دیگری را هم به میان بکشند و آنها را هم در این چپاول عریان، شریک و بلکه صاحب اختیار کنند؟
مهمترین تولیدکنندگان نفت ایران در حال حاضر این شرکتها هستند:
شرکت مناطق نفت خیز جنوب (این شرکت در واقع یک کمپانی است که مالکیت 9 شرکت نفتی دیگر را دارا بوده و به تنهایی روزانه 3 میلیون بشکه نفت تولید می‌کند. خبرگزاری مهر، ۲۶ اسفند ۱۳۹۳)
شرکتهای تابعهٴ این شرکت طبق آنچه که سایت رسمی شرکت نفت اعلام کرده عبارتند از:
شرکت بهره‌برداری نفت و گاز کارون با مرکزیت اهواز
شرکت بهره‌برداری نفت و گاز آغاجاری با مرکزیت آغاجاری
شرکت بهره‌برداری نفت و گاز گچساران با مرکزیت گچساران
شرکت بهره‌برداری نفت و گاز مسجدسلیمان با مرکزیت مسجدسلیمان
شرکت پیرا حفاری
شرکت خدمات رفاهی
شرکت خدمات ترابری و پشتیبانی نفت
شرکت خدمات مهندسی و تجهیزات توربین جنوب
رئیس هیأت مدیرهٴ این کمپانی، رکن الدین جوادی و مدیر عامل آن، بیژن عالی‌پور است. عالی پور، نایب‌رئیس هیأت مدیره هم می‌باشد.
شرکت نفت فلات قاره (دومین تولیدکننده نفت ایران با روزانه 600هزار بشکه می‌باشد)
شرکت نفت فلات قاره ایران، اوایل شهریورماه ۱۳۵۹ از ادغام پنج شرکت نفتی فعال در میادین نفت و گاز خلیج فارس تشکیل شد. این شرکتها عمدتاً در زمینه استخراج نفت در بخش‌های فراساحلی (دریایی) فعالیت می‌کردند و عبارت بودند از:
شرکت سیریپ (یا شرکت نفت ایران و ایتالیا) : فعالیت در میدان نفتی هندیجان، میدان نفتی بهرگانسر و میدان نفتی نوروز.
شرکت ایپاک (یا شرکت نفت ایران و پَن‌آمریکن) : فعالیت در میدان نفتی فروزان، میدان نفتی سروش، میدان نفتی ابوذر و میدان نفتی دورود.
شرکت لاپکو (یا شرکت نفت لاوان) : فعالیت در میدان نفتی سلمان و میدان نفتی بلال.
شرکت ایمینوکو (یا شرکت نفت بین‌المللی دریایی ایران) : فعالیت در میدان نفتی رسالت و میدان نفتی رشادت.
شرکت نفت سوفیران: فعالیت در میدانهای نفتی حوزه جزیره سیری.
رئیس هیأت مدیرهٴ این شرکت، رکن الدین جوادی است.
شرکت نفت مرکزی. در سایت رسمی شرکت نفت به تاریخ اول مهر 95 دربارهٴ این شرکت نوشته شده: شرکت نفت مناطق مرکزی ایران به‌عنوان یکی از پنج شرکت اصلی تولیدی در ساختار شرکت ملی نفت ایران می‌باشد که از سال ۱۳۷۸ تأسیس شده است.
این شرکت مسئولیت بهره‌برداری ۴۵ میدان گازی و ۲۴ میدان نفتی و ۲ میدان نفتی-گازی (مند و ویزنهار) (مجموعاً ۷۱ میدان) در ۱۱ استان کشور را بر عهده دارد که هم‌اکنون ۹ میدان نفتی و ۱۴ میدان گازی از این میادین درنه (۹) استان کشور در مدار تولید قرار دارند. و تا پایان برنامه چشم‌انداز به ۸۹ میدان در ۱۹ استان افزایش خواهد یافت.
در حقیقت این شرکت، سومین شرکت بزرگ از مجموعه شرکتهای تشکیل دهندهٴ شرکت ملی نفت ایران و بزرگترین تولیدکننده گاز ایران است. (همان منبع). رئیس هیأت مدیرهٴ این شرکت هم کسی نیست جز رکن الدین جوادی!
شرکت اروندان. هم‌اکنون شمار زیادی از میادین نفتی ایران در اختیار شرکت اروندان می‌باشد، این میادین عبارتند از: میدان نفتی دارخوین، میدان آزادگان، میدان نفتی یادآوران، میدان نفتی جفیر، میدان نفتی بند کرخه، میدان نفتی سوسنگرد، میدان نفتی اروند، میدان نفتی مشتاق، میدان نفتی خرمشهر، میدان نفتی امید، میدان نفتی سهراب، میدان نفتی مهر، میدان نفتی یاران و میدان نفتی سپهر). میزان تولید این شرکت روزانه حدود 227هزار بشکه در روز است ولی برنامه‌ریزی آن برای رسیدن به سقف یک میلیون بشکه در روز می‌باشد.
رئیس هیأت مدیرهٴ این شرکت، سلطان کمالی نام دارد. یکی از نمایندگان خرمشهر در مجلس آخوندی پس از بازدیدی که سال 92 از این شرکت داشته به خبرگزاری فارس متعلق به پاسداران گفته: در بازدیدی که از شرکت نفت و گاز اروندان انجام دادم متوجه شدم اکثر نیروهای این شرکت را نیروهای وابسته به افراد خاص تشکیل می‌دهند.
این 4 شرکت، مهمترین شرکتهای تشکیل دهندهٴ شرکت ملی نفت ایران هستند (یادآوری می‌شود شرکت ملی نفت ایران یکی از بزرگترین تولیدکنندگان نفت در جهان می‌باشد)
نگاهی به گسترهٴ جغرافیایی این شرکتها و نگاهی به حجم تولید فعلی آنها نشان می‌دهد که نه فقط کنترل شاهرگ نفت ایران، بلکه حتی مویرگ‌های نفت مملکت هم در دست همین سه چهار شرکتی است که شرکت ملی نفت ایران را تشکیل می‌دهند.
نگاهی به اسامی مدیران و گردانندگان اصلی همین چند شرکت نشان می‌دهد که اهرم‌های اصلی همین چند شرکت هم در دست یک باند مشخص است:
بیژن نامدار زنگنه
رکن الدین جوادی
علی کاردر
بیژن عالی‌پور و دو سه نفر دیگر.
در قسمت بعدی این نوشته، کمی بیشتر درباره این هرم قدرت و سوابق خدمت! آنها خواهیم خواند.
