آخوند دری نجف آبادی که چند سال وزیر اطلاعات بود و چند سال هم به‌عنوان دادستان کل مشغول جنایت و آدمکشی بود، اخیراً نسبت به اظهارات سعید مرتضوی دژخیم و معذرتخواهی او واکنش نشان داده و آن را رد کرده است.
ورود آخوند دری نجف آبادی به این ماجرا در واقع یکی دیگر از نتایج و پیامدهای جنبش دادخواهی مردم ایران و نشانهٴ پیشروی آن است؛ این‌که جنایتکاران چطور یکی یکی می‌آیند و سعی می‌کنند که دستهای آلوده به خون خودشان را از جنایتها بشویند و خودشان را مبرا جلوه بدهند، چون روز دادخواهی و قرار گرفتن مقابل محکمه مردم ایران و محکمه تاریخ را در چشم‌انداز می‌بینند؛ ولی در معذرتخواهی ضمنی این آخوند جنایتکار هم مثل معذرتخواهی مرتضوی دژخیم، ذره‌یی حقیقت و وِجدان وجود ندارد.
قابل توجه این‌که آخوند دری، به قول خودش توبه مرتضوی را زیر سؤال می‌برد و می‌گوید چرا بعد از 7سال؟ اما نمی‌گوید که چرا خودش به‌عنوان مافوق مرتضوی تازه الآن آمده و به این مسأله اشاره می‌کند؟ این هفت سال کجا بوده؟ و بعد با عذر بدتر از گناه می‌گوید من صددرصد مخالف بودم ولی آنها خودسرانه کار خودشان را کردند (که به این ترتیب بغیر از مرتضوی به کسان دیگری هم اشاره می‌کند). و نمی‌گوید که «آنها» بغیر از مرتضوی چه کسانی هستند؟
آخوند دری همچنین به قتل مظلومانهٴ خانم زهرا کاظمی زیر شکنجه هم خیلی سربسته اشاره می‌کند و می‌گوید که بر اثر غفلت بعضی از افراد و بر اثر حادثه ایشان فوت کرده. اسم شکنجه را گذاشته غفلت و حادثه!
این که گفته شد که در حرفهای آخوند دری ذره‌یی حقیقت و وجدان وجود ندارد علتش این است که چه در این مورد و چه در مورد فجایع کهریزک، ایرادش به خود جنایت نیست. ایرادش این است که به قول خودش این حادثه، موجب قطع رابطه دولت کانادا با ما شد و باعث شد که در دنیا علیه ما معرکه بگیرند و گرنه جنایتهای مرتضوی و جنایتهای این رژیم مگر محدود به قتل خانم زهرا کاظمی یا کهریزک و فقط هم آن سه شهیدی که اسمشان مطرح شده هست؟
اما نکته اصلی نه حقه‌بازیهای سخیف این آخوند و قصد و نیت او از این حرفها است، بلکه نکته این است که جنبش دادخواهی آب به لانه مورچه‌ها ریخته… البته نه لانه مورچه بلکه لرزهٴ وحشت به جان این جنایتکاران و آدمکشها انداخته و آنها را وحشت‌زده کرده و این روند تا نتیجه نهایی و به محاکمه کشاندن همه این جنایتکاران ادامه پیدا خواهد کرد.
ورود آخوند دری نجف آبادی به این ماجرا در واقع یکی دیگر از نتایج و پیامدهای جنبش دادخواهی مردم ایران و نشانهٴ پیشروی آن است؛ این‌که جنایتکاران چطور یکی یکی می‌آیند و سعی می‌کنند که دستهای آلوده به خون خودشان را از جنایتها بشویند و خودشان را مبرا جلوه بدهند، چون روز دادخواهی و قرار گرفتن مقابل محکمه مردم ایران و محکمه تاریخ را در چشم‌انداز می‌بینند؛ ولی در معذرتخواهی ضمنی این آخوند جنایتکار هم مثل معذرتخواهی مرتضوی دژخیم، ذره‌یی حقیقت و وِجدان وجود ندارد.
قابل توجه این‌که آخوند دری، به قول خودش توبه مرتضوی را زیر سؤال می‌برد و می‌گوید چرا بعد از 7سال؟ اما نمی‌گوید که چرا خودش به‌عنوان مافوق مرتضوی تازه الآن آمده و به این مسأله اشاره می‌کند؟ این هفت سال کجا بوده؟ و بعد با عذر بدتر از گناه می‌گوید من صددرصد مخالف بودم ولی آنها خودسرانه کار خودشان را کردند (که به این ترتیب بغیر از مرتضوی به کسان دیگری هم اشاره می‌کند). و نمی‌گوید که «آنها» بغیر از مرتضوی چه کسانی هستند؟
آخوند دری همچنین به قتل مظلومانهٴ خانم زهرا کاظمی زیر شکنجه هم خیلی سربسته اشاره می‌کند و می‌گوید که بر اثر غفلت بعضی از افراد و بر اثر حادثه ایشان فوت کرده. اسم شکنجه را گذاشته غفلت و حادثه!
این که گفته شد که در حرفهای آخوند دری ذره‌یی حقیقت و وجدان وجود ندارد علتش این است که چه در این مورد و چه در مورد فجایع کهریزک، ایرادش به خود جنایت نیست. ایرادش این است که به قول خودش این حادثه، موجب قطع رابطه دولت کانادا با ما شد و باعث شد که در دنیا علیه ما معرکه بگیرند و گرنه جنایتهای مرتضوی و جنایتهای این رژیم مگر محدود به قتل خانم زهرا کاظمی یا کهریزک و فقط هم آن سه شهیدی که اسمشان مطرح شده هست؟
اما نکته اصلی نه حقه‌بازیهای سخیف این آخوند و قصد و نیت او از این حرفها است، بلکه نکته این است که جنبش دادخواهی آب به لانه مورچه‌ها ریخته… البته نه لانه مورچه بلکه لرزهٴ وحشت به جان این جنایتکاران و آدمکشها انداخته و آنها را وحشت‌زده کرده و این روند تا نتیجه نهایی و به محاکمه کشاندن همه این جنایتکاران ادامه پیدا خواهد کرد.
