نویسنده عراقی، علی احمد الساعدی، طی مقاله‌یی درباره مجاهدان اشرفی، بیش از سه دهه مبارزه آنها را، نبردی بزرگ علیه «خطرناک‌ترین رژیم تروریستی و جنایتکار جهان» توصیف کرده و می‌نویسد: حالا این سؤال برای ما عراقیان مطرح است که چه چیزی را باید از برادران و خواهران اشرفی امان، که در طول سه دهه از زمان، در بین ما زندگی کرده‌اند بیاموزیم؟! زیر دشمن ما یکی است، که همانا رژیم جنایتکار حاکم بر ایران است.
متن این مقاله از این قرار است:
ما عراقیها چه چیزی را باید از مجاهدین خلق بیاموزیم؟
علی احمد الساعدی نویسنده عراقی
بیش از 30سال است که به عراق آمده‌اند و خانه و خانواده خود را رها کردند تا خودشان را برای یک راه طولانی بسوی آزادی آماده کنند، یک منطقه بی‌آب و گیاه و صحرایی را برای اقامت خودشان در اولین درس انسانی که به جهان ارائه کردند، انتخاب کردند. در این دشت زیبائیها و امید و آرزو را در خاکهای مرده کاشتند و آنجا را به منطقه سرسبزی تبدیل کردند تا مبارزه اسطوره‌ای خود را علیه خطرناک‌ترین رژیم تروریستی و جنایتکار در جهان ادامه بدهند.
میهن‌شان در پژواک سرودهای انقلابی و حماسی آنها از حنجره‌هایشان به غرش در می‌آید، آنان شوق و امید به وطنشان را در چشمان مبارز بزرگ مریم رجوی می‌بینند.
بیش از سی سال است که فقط وطنشان در قلبهایشان است، سلاح آنها را گرفتند، محاصره‌شان کردند، غذا و آب و برق تمامی نیازهای زندگی روزانه انسانی را بر آنها قطع کردند، رفقای آنها در مسیر آزادی، شهادت را در کمپ اشرف که چندین بار مورد حمله باندهای آخوندها و جیره‌خوار قاتل نوری مالکی قرار گرفت، پذیرا شدند و آنها را از اشرف به یک منطقه بی‌آب و علف در بغداد به‌نام کمپ لیبرتی منتقل کردند، آنها بر اساس وعده‌های سازمان ملل مبنی بر حفاظت از آنها، جابه‌جا شدند. ولی آنها بنا به عادت خودشان مانند یک کندوی زنبور از یک زمین بی‌آب و گیاه و سنگستان، بهشت سرسبزی ساختند. هر درختی را که کاشتند به‌نام یک شهید از شهدایشان نامگذاری کردند. و باز با رفقای دیگری که در تهاجماتی که نیروهای شبه‌نظامی آخوندها در همین کمپ انجام داده و آنها را به‌شهادت رساندند وداع کردند. ولی به‌رغم همه اینها بر آرمانشان پایدار و ثابت قدم ماندند و از اصولشان تا آخرین قطره خون خود کوتاه نیامدند.
حالا این سؤال برای ما عراقیان مطرح است، ما چه چیزی را باید از برادران و خواهران اشرفی امان که در طول سه دهه از زمان، در بین ما زندگی کردند بیاموزیم؟!
دشمن ما یکی است که همانا رژیم جنایتکار ایران است که عراق را بطورکامل ویران کرده است. زیر بناهای آن را نابود کرده و اقتصاد آن را منهدم نموده و آن را ورشکسته کرده است. فتنه فرقه‌گرایی را در بین ما کاشت و با انفجار مراقد امامان عسکری در سامرا ما را در وضعیتی قرارداد تا در دریاهایی از خون غرق شویم.
برای ما عراقیها خیلی خوبست است که اولاً از مجاهدین بیاموزیم که چگونه با رژیم آخوندی بجنگیم، چگونه با یک دشمن مشترک که اشرفیها طی سی سال گذشته با آن جنگیدند بجنگیم، مجاهدین خلق درمان واقعی جراحت امروز مردم عراق هستند، آنها درمان مؤثر تمامی مشکلات ما هستند...
از جنبه‌های انسانی نیز خیلی خوبست برای ما و برای تمامی خلقهای جهان که از مجاهدین درس صبر و اراده فوق‌العاده و اصرار و پایداری بر رویارویی با دشمن با ساده‌ترین امکانات را بیاموزیم، شاید ساده‌ترین درس اخلاقی که مجاهدین خلق به جهان تقدیم کردند این بود که می‌توان یک زمین مرده را آباد کرد و از خرابه‌ها، باغهای سرسبز درست کرد. مجاهدین خلق زندگی را دوست دارند و به زمینی که روی آن زندگی می‌کنند، احترام می‌گذارند، کما این‌که عاشق شهادت در راه خدا به‌خاطر آرمان خلقشان هستند.
باختصار، هر عراقی که حس میهنی دارد و صادق است و به آینده میهنش فکر می‌کند و به آینده فرزندان و نسلهای آینده فکر می‌کند باید که از داستان مجاهدین خلق که اکنون سمبل و مثالی برای فدا و جانفشانی در سطح جهانی شده‌اند درس بگیرد.
متن این مقاله از این قرار است:
ما عراقیها چه چیزی را باید از مجاهدین خلق بیاموزیم؟
علی احمد الساعدی نویسنده عراقی
بیش از 30سال است که به عراق آمده‌اند و خانه و خانواده خود را رها کردند تا خودشان را برای یک راه طولانی بسوی آزادی آماده کنند، یک منطقه بی‌آب و گیاه و صحرایی را برای اقامت خودشان در اولین درس انسانی که به جهان ارائه کردند، انتخاب کردند. در این دشت زیبائیها و امید و آرزو را در خاکهای مرده کاشتند و آنجا را به منطقه سرسبزی تبدیل کردند تا مبارزه اسطوره‌ای خود را علیه خطرناک‌ترین رژیم تروریستی و جنایتکار در جهان ادامه بدهند.
میهن‌شان در پژواک سرودهای انقلابی و حماسی آنها از حنجره‌هایشان به غرش در می‌آید، آنان شوق و امید به وطنشان را در چشمان مبارز بزرگ مریم رجوی می‌بینند.
بیش از سی سال است که فقط وطنشان در قلبهایشان است، سلاح آنها را گرفتند، محاصره‌شان کردند، غذا و آب و برق تمامی نیازهای زندگی روزانه انسانی را بر آنها قطع کردند، رفقای آنها در مسیر آزادی، شهادت را در کمپ اشرف که چندین بار مورد حمله باندهای آخوندها و جیره‌خوار قاتل نوری مالکی قرار گرفت، پذیرا شدند و آنها را از اشرف به یک منطقه بی‌آب و علف در بغداد به‌نام کمپ لیبرتی منتقل کردند، آنها بر اساس وعده‌های سازمان ملل مبنی بر حفاظت از آنها، جابه‌جا شدند. ولی آنها بنا به عادت خودشان مانند یک کندوی زنبور از یک زمین بی‌آب و گیاه و سنگستان، بهشت سرسبزی ساختند. هر درختی را که کاشتند به‌نام یک شهید از شهدایشان نامگذاری کردند. و باز با رفقای دیگری که در تهاجماتی که نیروهای شبه‌نظامی آخوندها در همین کمپ انجام داده و آنها را به‌شهادت رساندند وداع کردند. ولی به‌رغم همه اینها بر آرمانشان پایدار و ثابت قدم ماندند و از اصولشان تا آخرین قطره خون خود کوتاه نیامدند.
حالا این سؤال برای ما عراقیان مطرح است، ما چه چیزی را باید از برادران و خواهران اشرفی امان که در طول سه دهه از زمان، در بین ما زندگی کردند بیاموزیم؟!
دشمن ما یکی است که همانا رژیم جنایتکار ایران است که عراق را بطورکامل ویران کرده است. زیر بناهای آن را نابود کرده و اقتصاد آن را منهدم نموده و آن را ورشکسته کرده است. فتنه فرقه‌گرایی را در بین ما کاشت و با انفجار مراقد امامان عسکری در سامرا ما را در وضعیتی قرارداد تا در دریاهایی از خون غرق شویم.
برای ما عراقیها خیلی خوبست است که اولاً از مجاهدین بیاموزیم که چگونه با رژیم آخوندی بجنگیم، چگونه با یک دشمن مشترک که اشرفیها طی سی سال گذشته با آن جنگیدند بجنگیم، مجاهدین خلق درمان واقعی جراحت امروز مردم عراق هستند، آنها درمان مؤثر تمامی مشکلات ما هستند...
از جنبه‌های انسانی نیز خیلی خوبست برای ما و برای تمامی خلقهای جهان که از مجاهدین درس صبر و اراده فوق‌العاده و اصرار و پایداری بر رویارویی با دشمن با ساده‌ترین امکانات را بیاموزیم، شاید ساده‌ترین درس اخلاقی که مجاهدین خلق به جهان تقدیم کردند این بود که می‌توان یک زمین مرده را آباد کرد و از خرابه‌ها، باغهای سرسبز درست کرد. مجاهدین خلق زندگی را دوست دارند و به زمینی که روی آن زندگی می‌کنند، احترام می‌گذارند، کما این‌که عاشق شهادت در راه خدا به‌خاطر آرمان خلقشان هستند.
باختصار، هر عراقی که حس میهنی دارد و صادق است و به آینده میهنش فکر می‌کند و به آینده فرزندان و نسلهای آینده فکر می‌کند باید که از داستان مجاهدین خلق که اکنون سمبل و مثالی برای فدا و جانفشانی در سطح جهانی شده‌اند درس بگیرد.
