کارخانه‌ها دورود یکی بعد از دیگری رو به زوال و نابودی می‌روند و نتیجه‌اش خیل کارگران بیکار است که با آینده تاریک تأمین معیشت عزیزانشان دست به گریبان شده‌اند.
در این باره صاحب یکی از کارگاهها، که در اثر سیاستهای اقتصادی رژیم ورشکسته شده است گفت: ما قبلاً صنایع زرهی داشتیم که چهار هزار نفر نیرو داشت الآن به سیصد نفر رسیده‌اند. هفت، هشت سالی است این صنعت رو به نزول است.
کارخانه سیمان دورود نیز طی یکی دو سال اخیر تعداد کارگرانش از چهار هزار نفر به سیصد نفر رسیده است و به‌صورت غیرفعال کار می‌کند. میزان بدهی کارخانه بالاست و قادر به پرداخت آن نیست لاجرم در حال ورشکستگی کامل و تعطیل شدن است.
کارخانه فارسیت دورود که طی یک‌سال اخیر بارها کارگرانش اعتراض و تجمع داشته‌اند و حتی برای گرفتن حقوق خود به تهران نیز آمده بودند در حال حاضر تعطیل شده است. فقط صدنفر از کارگرانش برای نگهداری و نگهبانی باقی مانده‌اند.
کارخانه بهراد که لوله‌های الیافی توليد می‌کرد تعطیل شد.
کارخانه ماشین سازی دورود نیز با مشکلات بدهی و کمبود مواد اولیه تعطیل شد و کارخانه کفش غزال داشتیم که آن هم تعطیل شد.
فولاد چدن هم در وضعیت مشابه و در حال تعطیل شدن است.
کارخانه آب معدنی به اسم گهر که مدیر عاملش به‌دلیل اختلاس سه هزار میلیاردی اعدام شد الآن شده لانه کبوتر.
سنگبریهای دورود نیز مانند همه شهرهای دیگر به‌خاطر بحث مالیاتی دچار بحران و کم‌کاری و اعتصاب هستند.
