با تمدید مذاکرات و تعویق توافق به مدت یک هفته دیگر، شاهد واکنشهای ضد و نقیض رژیم در این رابطه هستیم؛ واکنشهایی که هم با ابراز خوش‌بینی و امیدواری همراه است و هم حکایت از دلهره و هراس دارد. دلهره و هراسی هم از انجام توافق، یعنی کشیدن دندان اتمی و هم از عدم توافق و حتی تعویق توافق. در یک برنامه تلویزیونی که از شبکهٴ جام جم رژیم در سه‌شنبه شب 9تیر پخش شد، فؤاد ایزدی یکی از کارشناسان رژیم وابسته به طیف دلواپسان توضیح داد که چرا هر قدر توافق عقب بیفتد کار رژیم سخت و سخت‌تر می‌شود.
وی گفت: «اگر تا 9 جولای (18تیر) طرفین به توافق برسند، کنگره 30روز مهلت دارد که مطالعه کند. اگر بعد از 9 جولای به دست کنگره برسد، این می‌شود 60روز، اگر تا سپتامبر طول بکشد، بر اساس آن قانون، کنگره باید قوانین تحریمی جدیدی را تصویب کند. یعنی این طور هم نیست که بعد از 9 جولای، بازه زمانی‌اش باز باشد».
تلویزیون رژیم که از واکنشهای مردم به ستوه آمده از دست برنداشتن رژیم از سودای اتمیش وحشت دارد، سعی می‌کند طرف مقابل را در عدم توافق مقصر جلوه دهد. مجری تلویزیون رژیم بر اساس این‌که گذشت زمان به زیان رژیم است، مطرح می‌کند که: «طولانی شدن به نفع یا زیان کدام طرف است؟ آیا غربیها هم مصمم هستند که این کار را به سرعت جمع کنند؟ آیا این طولانی شدنها عمدی است یا ناشی از نرسیدن واقعی به توافق؟»
ایزدی پاسخ می‌دهد: «چندی پیش، برخی چهره‌های برجستهٴ سیاسی و نظامی آمریکا نامه‌یی را امضا کردند که تیم مذاکره‌کننده آمریکا نباید عجله کند. چون زمان به نفع آنها است و ادامه مذاکرات، در جهت تحقق چیزهایی است که آمریکا می‌خواهد. از یک جهت هم این حرف، حرف صحیحی هست. چون ما هستیم که در وضعیت تحریم هستیم و علاقمند هستیم بحث تحریمها به گونه‌ای بسته شود؛ ما هستیم که در حوزه هسته‌یی، بر اساس توافق ژنو و توافق لوزان محدودیتهایی را پذیرفته‌ایم. شرایطی که ما داریم با شرایط طرف مقابل متفاوت است. طرف مقابل تحریم نیست؛ طرف مقابل مشکلی در مباحث هسته‌یی خودش ندارد».
در شرایط عادی بعید بود که دلواپسان که این ایزدی هم در زمرهٴ آنهاست، چنین اعترافهای بکنند، اما در این شرایط، از آنجا که هم از پیامدهای بین‌المللی و هم از خشم و نارضایتی مردم به ستوه آمده، واهمه دارند ناچار از این اعترافها هستند. آنها اعترافهای دلهره‌آمیز بیشتری هم البته دارند، ایزدی ادامه می‌دهد: «مشکلی که ما داریم این است که آمریکاییها هم می‌خواهند در موضوع هسته‌یی نظرات خودشان را به کرسی بنشانند و امتیازهای گسترده‌یی بگیرند و نمی‌خواهند تحریمها را هم لغو کنند. فعلاً در موضوع تحریمها، تعلیق تحریمها را مطرح کرده‌اند، آن هم در انتهای کار و نه تدریجی. یعنی زمانی که ایران به تعهداتش عمل کرد و آژانس هم راستی آزمایی کرد، بعضی از تحریمها ـ و نه همهٴ تحریمها ـ تعلیق می‌شود.
در بهترین حالتی که یا کنگره تأیید بکند یا اوباما، شما با شرایطی مواجهید که بیشتر از چند ماه از دورهٴ ریاست‌جمهوری اوباما باقی نمانده. چرا که این کارهایی که ایران باید انجام بدهد، طول خواهد کشید. بعضی می‌گویند 6ماه و بعضی می‌گویند یک سال طول خواهد کشید. بر اساس سیستم آمریکاییها، زمانی بعضی از تحریمها تعلیق می‌شود که دورهٴ اوباما تقریباً تمام شده. مشکلی که ما داریم این است که ر‌ئیس جمهور بعدی، اگر جمهوری‌خواه باشد معلوم نیست که اصلاً بخواهد تعلیق تحریمها را ادامه بدهد».
بله، این، از یک سو بیان بن‌بست ناگشودنی رژیم و از سوی دیگر، گویای آن است که حتی در صورت توافق هم، کابوس رژیم و وحشتش پایان نمی‌گیرد.
وی گفت: «اگر تا 9 جولای (18تیر) طرفین به توافق برسند، کنگره 30روز مهلت دارد که مطالعه کند. اگر بعد از 9 جولای به دست کنگره برسد، این می‌شود 60روز، اگر تا سپتامبر طول بکشد، بر اساس آن قانون، کنگره باید قوانین تحریمی جدیدی را تصویب کند. یعنی این طور هم نیست که بعد از 9 جولای، بازه زمانی‌اش باز باشد».
تلویزیون رژیم که از واکنشهای مردم به ستوه آمده از دست برنداشتن رژیم از سودای اتمیش وحشت دارد، سعی می‌کند طرف مقابل را در عدم توافق مقصر جلوه دهد. مجری تلویزیون رژیم بر اساس این‌که گذشت زمان به زیان رژیم است، مطرح می‌کند که: «طولانی شدن به نفع یا زیان کدام طرف است؟ آیا غربیها هم مصمم هستند که این کار را به سرعت جمع کنند؟ آیا این طولانی شدنها عمدی است یا ناشی از نرسیدن واقعی به توافق؟»
ایزدی پاسخ می‌دهد: «چندی پیش، برخی چهره‌های برجستهٴ سیاسی و نظامی آمریکا نامه‌یی را امضا کردند که تیم مذاکره‌کننده آمریکا نباید عجله کند. چون زمان به نفع آنها است و ادامه مذاکرات، در جهت تحقق چیزهایی است که آمریکا می‌خواهد. از یک جهت هم این حرف، حرف صحیحی هست. چون ما هستیم که در وضعیت تحریم هستیم و علاقمند هستیم بحث تحریمها به گونه‌ای بسته شود؛ ما هستیم که در حوزه هسته‌یی، بر اساس توافق ژنو و توافق لوزان محدودیتهایی را پذیرفته‌ایم. شرایطی که ما داریم با شرایط طرف مقابل متفاوت است. طرف مقابل تحریم نیست؛ طرف مقابل مشکلی در مباحث هسته‌یی خودش ندارد».
در شرایط عادی بعید بود که دلواپسان که این ایزدی هم در زمرهٴ آنهاست، چنین اعترافهای بکنند، اما در این شرایط، از آنجا که هم از پیامدهای بین‌المللی و هم از خشم و نارضایتی مردم به ستوه آمده، واهمه دارند ناچار از این اعترافها هستند. آنها اعترافهای دلهره‌آمیز بیشتری هم البته دارند، ایزدی ادامه می‌دهد: «مشکلی که ما داریم این است که آمریکاییها هم می‌خواهند در موضوع هسته‌یی نظرات خودشان را به کرسی بنشانند و امتیازهای گسترده‌یی بگیرند و نمی‌خواهند تحریمها را هم لغو کنند. فعلاً در موضوع تحریمها، تعلیق تحریمها را مطرح کرده‌اند، آن هم در انتهای کار و نه تدریجی. یعنی زمانی که ایران به تعهداتش عمل کرد و آژانس هم راستی آزمایی کرد، بعضی از تحریمها ـ و نه همهٴ تحریمها ـ تعلیق می‌شود.
در بهترین حالتی که یا کنگره تأیید بکند یا اوباما، شما با شرایطی مواجهید که بیشتر از چند ماه از دورهٴ ریاست‌جمهوری اوباما باقی نمانده. چرا که این کارهایی که ایران باید انجام بدهد، طول خواهد کشید. بعضی می‌گویند 6ماه و بعضی می‌گویند یک سال طول خواهد کشید. بر اساس سیستم آمریکاییها، زمانی بعضی از تحریمها تعلیق می‌شود که دورهٴ اوباما تقریباً تمام شده. مشکلی که ما داریم این است که ر‌ئیس جمهور بعدی، اگر جمهوری‌خواه باشد معلوم نیست که اصلاً بخواهد تعلیق تحریمها را ادامه بدهد».
بله، این، از یک سو بیان بن‌بست ناگشودنی رژیم و از سوی دیگر، گویای آن است که حتی در صورت توافق هم، کابوس رژیم و وحشتش پایان نمی‌گیرد.
