امسال کارگران زحمتکش میهنمان از چند روز قبل به استقبال روز جهانی کارگر رفته و علیه رژیم ضدکارگری دست به حرکات اعتراضی زدند.
رژیم آخوندی پیشاپیش تمهیدات ضدانقلابی و سرکوبگرانه بسیاری برای ممانعت از شکل‌گیری اعتراضات کارگران در نظر گرفته، به‌نحوی که در روزهای گذشته با بسیج نیروهای سرکوبگرش در شهرهای مختلف تلاش کرد از تجمع و اعتراض کارگران در روز جهانی جلوگیری کند.
آنچه که در آستانه فرا رسیدن روز کارگر حرکات اعتراضی کارگران در سال 94 را با سالهای گذشته متمایز می‌کند، سازمانیافتگی آنها و نیز شعارهایی است که فراتر از خواسته‌های صنفی، کاملاً سیاسی است و همین امر باعث وحشت رژیم و نیروهای سرکوبگر آن شده است.
بنابراین تمامی تلاش رژیم این بوده و هست که تا آنجا که می‌تواند از شکل‌گیری این حرکات اعتراضی جلوگیری کند. شعارهایی نظیر ”زندانی سیاسی آزاد بایدگردد “، ”کارگر زندانی آزاد باید گردد “، ”کارگر می‌میرد ذلت نمی‌پذیرد “، ”کارگر، معلم، اتحاد، اتحاد “، ”کارگر، دانشجو، اتحاد اتحاد “، ”شلاق زدن کارگران بازگشت به دوران بربریت “، ”مزد خفت‌بار را تحمل نمی‌کنیم “، ”مالیات ارزش افزوده، دزدی از سفره کارگران “و ”یک درصد تأمین 99 درصد گرسنگی... “. که اساساً فراتر از خواسته‌های صنفی، علیه سرکوب و چپاول حاکمان آخوندی و تأکید بر ایستادگی کارگران و سایر اقشار جامعه است.
رژیم در روز دهم اردیبهشت با تدابیر گسترده سعی کرد که از تجمع کارگران ممانعت کند، اما به‌رغم تدابیر شدید امنیتی، کارگران بسیاری از شهرها در میان تدابیر امنیتی شدید با تجمع در مقابل ادارات کار و یا فرمانداریهای رژیم با سر دادن شعارهای سیاسی خشم خود را از رژیم ضدکارگری آخوندی ابراز کردند. این تجمعات حتی در مواردی با وجود یورش یگان ویژه و گارد ضدشورش برگزار شدند. در تهران نیروهای سرکوب رژیم در وحشت از تجمع اعتراضی اعلام شده کارگران در مقابل وزارت کار، کلیه معابر نزدیک به این وزارتخانه را تحت کنترل و اشغال خود در آوردند.
کارگران شرکت یونالیت کرج به همراه تعدادی از کارگران دیگر پنجشنبه10اردیبهشت ساعت 10صبح جلوی فرمانداری شهر هشتگرد تجمع کردند و خواستار حقوق قانونی خود شدند. اما مقامات فرمانداری و نیروی انتظامی که از این تجمع ترسیده بودند، مانع از به‌دست گرفتن پلاکاردهایشان و ادامه تجمعشان شدند و بعد از حدود یک ساعت تجمع آنها را پراکنده کردند.
تمهیدات ضدکارگری و ضد‌مردمی رژیم آخوندی برای جلوگیری از حرکات اعتراضی کارگران در روز جهانی کارگر، در شرایطی است که در اغلب کشورهای جهان تظاهرات کارگران در روز کارگر امر به‌رسمیت شناخته شده‌ای است و تظاهرات صدها هزار نفری و بعضاً میلیونی در کشورها صورت می‌گیرد. اما در نظام آخوندی از آنجا که به‌دلیل سیاستهای ضد مردمی‌اش چه به‌لحاظ بین‌المللی و چه داخلی با بحرانهای گسترده روبه‌روست (اتمی و تروریسم و اقتصادی) و هرگز توان حل آنها نیز ندارد، بنابراین هر حرکت اعتراضی و به‌طور مشخص حرکت اعتراضی کارگران برایش غیرقابل تحمل است.
البته رژیم آخوندی مثل همه ستمگران و استثمارگران تاریخ، برای این‌که از تک و تا نیفتد، دجالانه خودش را همراه و مدافع کارگران نشان می‌دهد، و با برپایی تجمعات فرمایشی و حکومتی نظیر دیدار خامنه‌ای و روحانی با به‌اصطلاح کارگران، به خیال خود سعی می‌کند در نقش مدافع کارگران ظاهر شود.
روز 11اردیبهشت نیز رژیم، یک نمایش دولتی تحت عنوان «راهپیمایی روز جهانی کارگر» که توسط تشکل حکومتی «خانه کارگر» برگزار شد، راه انداخت.
خبرگزاری حکومتی ایلنا که شمار شرکت کنندگان را 5هزار تن اعلام کرده اعتراف کرده است که کارگران را از «محورهای شرق و غرب استان تهران» و از «شهرستانهای اطراف پایتخت و استانهای مازندران، قزوین، سمنان، البرز، همدان، قم و دو نقطه در مرکز شهر تهران» به صحنه آورده بودند تا در مقابل «خانه کارگر» متمرکز شده و تا میدان فلسطین راهپیمایی کنند.
گزارش این خبرگزاری نشان می‌دهد که رژیم به‌جای اعلام عمومی و فراخوان برای این مراسم، شرکت کنندگان را از چندین شهر و منطقه دستچین کرده است تا تحت کنترل کامل امنیتی و دولتی این نمایش را اجرا کنند، با این حال همین خبرگزاری اعتراف کرده که کارگران در میان شعارهای مشخص شده، شعارهایی چون «کارگر ایرانی، بیکاره بیکاره» نیز سرداده‌اند.
همچنین حدود 500تن از کارگرانی که از ورامین آورده شده بودند، وقتی در خیابان طالقانی از اتوبوسها پیاده شدند توسط گرداننده‌شان به‌جای این‌که به خیابان ابوریحان و مقابل خانه کارگر بروند، به اشتباه مستقیم به‌سمت میدان فلسطین هدایت شدند. همین فرصت کافی بود تا آنها شعار «گرسنه‌ایم گرسنه» و «بهداشت، بی‌بهداشت» و «کارگر قراردادی ملغی باید گردد» سر دهند. همچنین کارگرانی که توسط چند اتوبوس از رباط کریم و شهرکهای غرب تهران آورده شده بودند، وقتی در خیابان وصال شیرازی از اتوبوس پیاده شدند، بلافاصله شعار «کارگر زندانی آزاد باید گردد» سردادند که باعث سراسیمگی عوامل کنترل کننده آنها شد و عملاً این نمایش رسوا به نمودی از وضعیت بحران‌زده رژیم آخوندی تبدیل شد.
در روز هشتم اردیبهشت نیز کارگران آزاده و دلیر میهنمان در تجمع اعتراضی خود در برابر مجلس آخوندی رژیم را غافلگیر و وحشت‌زده کردند و ضمن دادن شعارهایی علیه رژیم ضدکارگری و در همبستگی با سایر اقشار جامعه از جمله دانشجویان و معلمین، در بیانیه پایانی خود سیاستهای ضدکارگری و سرکوبگرانه حکومت آخوندی را محکوم کردند.
در بخشی از این بیانیه، کارگران معترض اقدامات رژیم برای مهار حرکتهای اعتراضی کارگران زحمتکش را بی‌فایده دانستند و اعلام کردند تا رسیدن به حقوق و مطالبات خود به این اعتراضات ادامه خواهند داد.
رژیم آخوندی پیشاپیش تمهیدات ضدانقلابی و سرکوبگرانه بسیاری برای ممانعت از شکل‌گیری اعتراضات کارگران در نظر گرفته، به‌نحوی که در روزهای گذشته با بسیج نیروهای سرکوبگرش در شهرهای مختلف تلاش کرد از تجمع و اعتراض کارگران در روز جهانی جلوگیری کند.
آنچه که در آستانه فرا رسیدن روز کارگر حرکات اعتراضی کارگران در سال 94 را با سالهای گذشته متمایز می‌کند، سازمانیافتگی آنها و نیز شعارهایی است که فراتر از خواسته‌های صنفی، کاملاً سیاسی است و همین امر باعث وحشت رژیم و نیروهای سرکوبگر آن شده است.
بنابراین تمامی تلاش رژیم این بوده و هست که تا آنجا که می‌تواند از شکل‌گیری این حرکات اعتراضی جلوگیری کند. شعارهایی نظیر ”زندانی سیاسی آزاد بایدگردد “، ”کارگر زندانی آزاد باید گردد “، ”کارگر می‌میرد ذلت نمی‌پذیرد “، ”کارگر، معلم، اتحاد، اتحاد “، ”کارگر، دانشجو، اتحاد اتحاد “، ”شلاق زدن کارگران بازگشت به دوران بربریت “، ”مزد خفت‌بار را تحمل نمی‌کنیم “، ”مالیات ارزش افزوده، دزدی از سفره کارگران “و ”یک درصد تأمین 99 درصد گرسنگی... “. که اساساً فراتر از خواسته‌های صنفی، علیه سرکوب و چپاول حاکمان آخوندی و تأکید بر ایستادگی کارگران و سایر اقشار جامعه است.
رژیم در روز دهم اردیبهشت با تدابیر گسترده سعی کرد که از تجمع کارگران ممانعت کند، اما به‌رغم تدابیر شدید امنیتی، کارگران بسیاری از شهرها در میان تدابیر امنیتی شدید با تجمع در مقابل ادارات کار و یا فرمانداریهای رژیم با سر دادن شعارهای سیاسی خشم خود را از رژیم ضدکارگری آخوندی ابراز کردند. این تجمعات حتی در مواردی با وجود یورش یگان ویژه و گارد ضدشورش برگزار شدند. در تهران نیروهای سرکوب رژیم در وحشت از تجمع اعتراضی اعلام شده کارگران در مقابل وزارت کار، کلیه معابر نزدیک به این وزارتخانه را تحت کنترل و اشغال خود در آوردند.
کارگران شرکت یونالیت کرج به همراه تعدادی از کارگران دیگر پنجشنبه10اردیبهشت ساعت 10صبح جلوی فرمانداری شهر هشتگرد تجمع کردند و خواستار حقوق قانونی خود شدند. اما مقامات فرمانداری و نیروی انتظامی که از این تجمع ترسیده بودند، مانع از به‌دست گرفتن پلاکاردهایشان و ادامه تجمعشان شدند و بعد از حدود یک ساعت تجمع آنها را پراکنده کردند.
تمهیدات ضدکارگری و ضد‌مردمی رژیم آخوندی برای جلوگیری از حرکات اعتراضی کارگران در روز جهانی کارگر، در شرایطی است که در اغلب کشورهای جهان تظاهرات کارگران در روز کارگر امر به‌رسمیت شناخته شده‌ای است و تظاهرات صدها هزار نفری و بعضاً میلیونی در کشورها صورت می‌گیرد. اما در نظام آخوندی از آنجا که به‌دلیل سیاستهای ضد مردمی‌اش چه به‌لحاظ بین‌المللی و چه داخلی با بحرانهای گسترده روبه‌روست (اتمی و تروریسم و اقتصادی) و هرگز توان حل آنها نیز ندارد، بنابراین هر حرکت اعتراضی و به‌طور مشخص حرکت اعتراضی کارگران برایش غیرقابل تحمل است.
البته رژیم آخوندی مثل همه ستمگران و استثمارگران تاریخ، برای این‌که از تک و تا نیفتد، دجالانه خودش را همراه و مدافع کارگران نشان می‌دهد، و با برپایی تجمعات فرمایشی و حکومتی نظیر دیدار خامنه‌ای و روحانی با به‌اصطلاح کارگران، به خیال خود سعی می‌کند در نقش مدافع کارگران ظاهر شود.
روز 11اردیبهشت نیز رژیم، یک نمایش دولتی تحت عنوان «راهپیمایی روز جهانی کارگر» که توسط تشکل حکومتی «خانه کارگر» برگزار شد، راه انداخت.
خبرگزاری حکومتی ایلنا که شمار شرکت کنندگان را 5هزار تن اعلام کرده اعتراف کرده است که کارگران را از «محورهای شرق و غرب استان تهران» و از «شهرستانهای اطراف پایتخت و استانهای مازندران، قزوین، سمنان، البرز، همدان، قم و دو نقطه در مرکز شهر تهران» به صحنه آورده بودند تا در مقابل «خانه کارگر» متمرکز شده و تا میدان فلسطین راهپیمایی کنند.
گزارش این خبرگزاری نشان می‌دهد که رژیم به‌جای اعلام عمومی و فراخوان برای این مراسم، شرکت کنندگان را از چندین شهر و منطقه دستچین کرده است تا تحت کنترل کامل امنیتی و دولتی این نمایش را اجرا کنند، با این حال همین خبرگزاری اعتراف کرده که کارگران در میان شعارهای مشخص شده، شعارهایی چون «کارگر ایرانی، بیکاره بیکاره» نیز سرداده‌اند.
همچنین حدود 500تن از کارگرانی که از ورامین آورده شده بودند، وقتی در خیابان طالقانی از اتوبوسها پیاده شدند توسط گرداننده‌شان به‌جای این‌که به خیابان ابوریحان و مقابل خانه کارگر بروند، به اشتباه مستقیم به‌سمت میدان فلسطین هدایت شدند. همین فرصت کافی بود تا آنها شعار «گرسنه‌ایم گرسنه» و «بهداشت، بی‌بهداشت» و «کارگر قراردادی ملغی باید گردد» سر دهند. همچنین کارگرانی که توسط چند اتوبوس از رباط کریم و شهرکهای غرب تهران آورده شده بودند، وقتی در خیابان وصال شیرازی از اتوبوس پیاده شدند، بلافاصله شعار «کارگر زندانی آزاد باید گردد» سردادند که باعث سراسیمگی عوامل کنترل کننده آنها شد و عملاً این نمایش رسوا به نمودی از وضعیت بحران‌زده رژیم آخوندی تبدیل شد.
در روز هشتم اردیبهشت نیز کارگران آزاده و دلیر میهنمان در تجمع اعتراضی خود در برابر مجلس آخوندی رژیم را غافلگیر و وحشت‌زده کردند و ضمن دادن شعارهایی علیه رژیم ضدکارگری و در همبستگی با سایر اقشار جامعه از جمله دانشجویان و معلمین، در بیانیه پایانی خود سیاستهای ضدکارگری و سرکوبگرانه حکومت آخوندی را محکوم کردند.
در بخشی از این بیانیه، کارگران معترض اقدامات رژیم برای مهار حرکتهای اعتراضی کارگران زحمتکش را بی‌فایده دانستند و اعلام کردند تا رسیدن به حقوق و مطالبات خود به این اعتراضات ادامه خواهند داد.
