در آستانه روزی که به نام زنان جهان به ثبت رسیده، میاندیشیدم: به نسیم که صورت زیبایش را امسال از دست داد، به زنانی که بیهیچ گناه و جرمی به دست اسیدپاشهای حکومتی صورتهای زیبایشان را از دست دادند، به سایر زنان میهنم که به جرم بدحجابی و به حکم آخوندهای حکومتی در زندانها بهسر میبرند، و به یاد ریحانه عزیزم که جرمش این بود که قهرمانانه از خودش در برابر تعرض یک مأمور کثیف وزارت اطلاعات رژیم دفاع کرده بود و با افتخار سر بدار شد.
اسیدپاشی به چهره زنان و حمله با چاقو به آنها آن روی سکه فتوای حجاب اجباری خمینی دجال در 36سال پیش است که همواره با مقاومت زنان آزاده ایرانی روبهرو شده است.
این اسیدپاشیها توسط جنایتکاران خیابانی انجام نشده، این اسیدپاشیها توسط بسیجی و پاسدارهای رژیم انجام شده و حکومت نه تنها از آن چشمپوشی کرده، بلکه مجلس رژیم در حال گذراندن قانونی است که افرادی را که این کار را کردهاند از پیگرد معاف میکند. این رژیم، فقط یک رژیم سرکوبگر مستبد نیست، بلکه رژیمی ددمنش است که جایی در دنیای متمدن ندارد. درد و رنجی که آخوندها و حافظان نظام تجاوز و نابرابری به زن ستمزده ایرانی تحمیل کردند، بیپایان است. سرنوشت سیاه زنانی که بنابه قانون ارتجاعی این رژیم سنگسار میشوند؛ یا پایان غمانگیز زندگی زنانی که در شهرهای مختلف بدار آویخته شدند و یا آنهایی که همچنان در زیر حکم اعدام، پشت دیوارها و میلههای زندان برای از راه رسیدن مرگ، ثانیه شماری میکنند.
با یادآوری شقاوت و جنایتهای رژیم آخوندی علیه زنان هموطنم، درگیر افکار مختلف و راه کار مقابله برای احقاق حقوق زنان بودم. و بیدرنگ این پرسش برایم پیش آمد که: آیا صدای آنها بجایی میرسد؟ آیا فریادرسی هست؟ درمان و راهحل چیست؟ پاسخ در کجاست؟
در این اثنا یکی از دوستانم روی فیس بوکم پیام داد که فردا حتماً برنامه سیمای آزادی را بهمناسبت هشت مارس ببینم. ساعت کارم را طوری تنظیم کردم که بتوانم در خانه از شروع تا پایان برنامه را کامل ببینم. آنجا بود که پاسخ سوالاتم را یافتم و نور امیدی برایم روشن شد. احساس میکردم من هم جزو هزاران ایرانی هستم که در آن جلسه شرکت کردهام. احساس میکردم سخنان مریم رجوی علیه رژیم دیکتاتوری آخوندی را با همه وجودم لمس میکنم. بله او صدا و فریادرس زنان ایران است. زنی در تبعید علیه رژیم بنیادگرای حاکم که شخصیتهای مهم سیاسی از کشورهای مختلف را در روز جهانی زن در برلین حول فراخوان در حمایت از زنان علیه زنستیزی رژیم ملایان حاکم بر ایران جمع کرده است. بله؛
کسی میآید
کسی که مثل هیچ کس نیست
بله، خورشید خواهد آمد!
با گوش دادن به سخنان خانم رجوی به این اعتقاد و ایقان رسیدم که: در مقابل هیولای ارتجاع و آخوندهای حاکم بر ایران، در مقابل جهانی که حدود 25 درصد جمعیت آن مسلمان هستند، یک نیروی رزمنده، سازمانیافته و مردمی، که اسلام دموکراتیک و بردبار را نمایندگی میکند و برابری میان زن و مرد را ترویج میکند، بهطور واقع یک هدیه الهی به همه زنان ایران زمین و حتی سایر زنان دنیاست. زیرا این نیروی رزمنده و هزار زن قهرمانی که در لیبرتی هستند بهترین امید و دینامیزم برای مقابله و ایستادگی علیه خشونت و افراط گرایی در ایران زمین و حتی بسیاری از کشورهای مسلمانند که از تبعیض جنسی و زنستیزی، رنج میبرند.
راهحل اصلی= اسلام بردبار و دموکراتیک، آنتیتز بنیادگرایی مذهبی با رهبری مریم رجوی.
آری باید این پیام مریم رجوی را برای خود و سایر زنان میهنم الگو قرار دهم که: زنان نیروی تغییرند... با موانع باید جنگید و تسلیم رژیم آخوندی نشویم، حرکت کنیم و به پیش بتازیم... برای زن ایرانی و همه زنان در منطقه، این زمان، زمان عبور از نومیدی به امیدواری است. عبور از خشم به انگیزهیی برای تغییر کردن و تغییر دادن و عبور از ماتم و دلمردگی به انرژیهای تازهیی برای پیشروی.
