یکی از همبندیان شش شهید قهرمان اهل‌سنت که روز چهارشنبه ۱۳ اسفند ماه اعدام شدند با نگارش دلنوشته‌ای ضمن روایت خود از آخرین ساعتهای زندگی این زندانیان از جمله نوشته است:
ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻣﺎﻣﻮﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺣﺎﻣﺪ ﻭ ﺻﺪﯾﻖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭﺭﺯﺵ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺑﻪ ﮐﻪ ﺗﻮﺵ ﺑﺘﻮﻥ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭﺯﻧﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﮐﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻇﺮﻭﻑ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺭﻭ ﻣﯽﺷﺴﺖ. ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﻼﺳﮏ ﭼﺎﯼ ﺭﻭ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ! ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ ﮔﺎﺭﺩ ﺍﻭﻣﺪﻩ. ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ. ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﮔﺎﺭﺩ ﻏﯿﺮ ﻋﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩ. ﭼﻮﻥ ﺳﺮﺑﺎﺯﻫﺎﯼ ﺑﯽﺗﺮﺑﯿﺖﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺤﺶ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽﻫﺎ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽﮐﻨﻦ. ﻫﻤﻪ ﺭﺋﯿﺲ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺪﺭﺯﮔﺎﻩﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻣﻮﺭﺍﻥ ﺷﯿفتﻫﺎ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺍﯾﻦ ﮔﺎﺭﺩ ﻓﺮﻕ ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻫﺮ ﮐﺪﻭﻡ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ. ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮔﻮﺷﯽﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﮕﯿﺮﻥ. ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻥ. ﺍﯾﻨﺎ ﺑﻠﺪﻥ ﮐﺠﺎﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﮕﺮﺩﻥ. ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ: ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﺭﻭ ﭼﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻪ ﻓﻨﺲ ﺑﺰﻧﻦ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻨﺲﻫﺎ ﺍﻭﻣﺪﻥ. ﻫﺮ ﮐﺲ ﻧﻈﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻓﮑﺮﺵ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺷﻮﻡ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺁﺭﻭﻡ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﯿﺎﯾﻦ. ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ. ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﺑﺸﻪ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ. ﺍﻣﯿﺮﯾﺎﻥ (ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺯﻧﺪﺍﻥ ) ﮔﻔﺖ: ﻟﺒﺎﺱ ﮔﺮﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﺷﺪﻩ ! ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻫﺎ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ ﺟﺪﯼ ﺑﻮﺩ. ﺗﮏ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻮﻥ. ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯿﺸﺪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮﻝ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﺑﺮﺳﻪ ﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪﯼ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﺑﺸﻪ. ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﻣﻮﺭﻫﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﻥ. ﮔﻔﺘﻦ ﻭﺍﯾﺴﺎ ! ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ. ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺷﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﺑﻔﺮﺳﺘﺶ ﺑﯿﺎﺩ. ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻫﺮ ﭘﺎﮔﺮﺩ ﺩﻭ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﺭﺳﯿﺪﻡ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭﺏ ﺳﺎﻟﻦ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ. ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺩﺭﺏ ﺳﺎﻟﻦ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ. ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺑﻮﺩ. ﺭﺋﯿﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺳﻤﻢ ﺭﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻥ. ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺮﻭ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ. ﻫﻤﻪ ﺟﻠﻮ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﮐﻤﺎﻧﺪﻭ ! ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ؟ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭﯼ ﻣﯽﮐﻨﻦ ؟ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻧﮑﻨﻪ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﺷﻮﻥ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺷﺪﻩ ؟ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻢﺷﻮﻥ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ۱۴ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻥ. ﺍﺯ ﮐﻞ ۸۱ ﻧﻔﺮ ۴۰ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻮ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ. ﮔﺸﺘﻢ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺗﺎﯾﯿﺪﯼﻫﺎ ﺗﻮ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﻫﺴﺘﻦ. ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺗﺎﻕﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﺍﻻﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﺗﺎﻕ ﺷﺶ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺍﻭﻧﺠﺎﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﺗﺎﻗﯽﻫﺎﺵ ﺍﻭﻣﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ. ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﮐﻮ ؟! ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻣﯿﺎﺩ ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﻦ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ ﺍﻣﯿﺮﯾﺎﻥ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺭﻭ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ ؟ ؟! منظورش این بود این یکی از نفرات مورد نظرمونه تا مامور‌ها متوجه بشن، ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻧﺒﻮﺩ ! ﻫﻤﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﮐﻮ ؟ ؟ ؟ ﻓﺮﺯﺍﺩ ﮔﻔﺖ ﻣﮕﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪﻩ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ ؟ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻧﻪ. ﺩﯾﮕﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﭼﯿﻪ. ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ.
ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺣﺎﻝ ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯾﯽ ﺧﺰﯾﺪ. ﺩﻭﻧﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺑﺠﺰ ﺍﻭﻥ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ. ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﺮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺭﺣﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ.
ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻭﺳﺎﯾﻠﺶ ﮐﻪ ﺩﺍﻏﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺒﻮﺩ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﭼﮑﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﻢ ﺟﺰ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ درگاه ﺧﺪﺍ بلند کردن. ﺯﻧﮓ ﺯﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎﺷﻮﻥ. ﺍﻭﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻥ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮﻥ. ﺩﯾﮕﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺟﺪﯼ ﻫﺴﺖ.
ﻫﻤﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺷﻮﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﯿﺨﻮﺍﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﮕﯿﺮﻥ ﺍﺯ ﻏﺮﺏ، ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺸﻦ. ﺍﯾﻨﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺯﻭﺭﺷﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺮﺳﻪ ﻣﯽﺭﺳﻪ.
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ. ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﺗﻮﯼ ﻗﻔﺲ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﮐﺮﺩﻥ. ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ! ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ !
ﺗﺼﻮﺭﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ. ﺍﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺳﺨﺖﺗﺮﯾﻦ ﺩﻗﺎﯾﻖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﻫﺴﺖ. ﻣﻬﻨﺎ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﻭ ﺩﯾﺪ ﺍﻭﻧﻢ ﺗﻮ ﻗﻔﺲ ! ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽﺩﻭﻧﻪ ﺗﻮ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻪ ﯾﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﭼﯽ ﺑﺸﻨﻮﻩ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺩ ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ آﺷﻨﺎﯾﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯿﺸﺪﻥ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ؟ ﮐﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﯾﻪ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﺗﻮ ﻗﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪﻩ ﺭﻭ ﻣﯽﺷﻨﻮﻩ ؟ ﮐﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺵ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ؟ ﻫﯿﭽﮑﺲ.
ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﺎﻋﺖ ۴ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩﻥ. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩﺍﯼ … ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻭﺟﺪﺍﻧﺸﻮﻥ ﺑﻌﺪﺍ ﺍﺫﯾﺖ ﻧﺸﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺳﻌﯽ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻣﺎ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮﺩ.
ﻣﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﯾﮑﯽ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﯾﮑﯽ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﯽﺧﻮﻧﺪ ﯾﮑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﻣﯿﺪﺍﺩ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺒﻮﺩ. ﻓﻘﻂ ﺷﺶ ﻃﻨﺎﺏ ﺩﺍﺭ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻮﻥ ﺑﻬﺶ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪﯼ ﻋﻤﺮﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩ.
ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺒﺢ ﺭﺩ ﺷﺪ. ﺩﻝ ﺗﻮ ﺩﻟﻤﻮﻥ ﻧﺒﻮﺩ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺧﺒﺮﯼ ﺑﺮﺳﻪ. ﻫﻤﻪ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺷﮑﻬﺎﯼ ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﯾﺎﺩﻡ ﻧﻤﯿﺮﻩ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ.
ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﮐﺮﺩﻥ ! ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ ! ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﺒﺮﺵ ﺭﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺩﺍﺩﻡ. ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﯼ ! ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﮏﺗﮏ ﺧﺎﻃﺮﻩﻫﺎﯼ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽﺍﻭﻣﺪ. ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﻬﻨﺎ ! ﯾﺎ ﭘﺮﯾﺸﺐ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻣﻬﻨﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ! ﯾﺎ ﺍﺯ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺩﺭ ﻧﯿﺎﯾﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮﺭﯼ. ﺯﻣﺴﺘﻮﻧﻪ. ﺁﺧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺮ ﺑﻮﺩ. ﯾﺎ ﺍﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﻬﺎﯼ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﺷﻮﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺣﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺭﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﯾﺎ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﺵ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻧﻮﺷﺘﻦ. ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﻭﺍﺳﺶ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺳﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺩﻓﺘﺮﺵ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ. ﭼﯿﺰﯾﮑﻪ ﺑﺮﺍﺵ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﯾﺪ.
ﯾﺎ ﺍﺯ ﺻﺪﯾﻖ ﮐﻪ ﺍﺫﯾﺘﺶ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﭘﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﺵ ﻣﯿﺰﺩﻡ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺯﻧﺪﺍﻥ آﺩﻡ ﺭﻭ ﻧﻤﯿﮑﺸﻪ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪﺵ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﭘﺲ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ. ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻫﺎﺩﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺻﺮﻉ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺻﺪﯾﻖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ.
ﺣﺎﻣﺪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻇﻬﺮ ﺯﻧﮓ ﻣﯿﺰﺩ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻣﻬﻨﺎ. ﻣﻬﻨﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺳﯿﺼﺪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ. ﻓﻘﻂ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺳﯿﺼﺪ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﯾﻨﻮ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻐﺾ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﯾﺎ ﺍﺯ ﺧﺮﺩﺍﺩ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﻧﺸﻮﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﺮ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ آﻭﺭﺩﻧﺘﻮﻥ. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻪ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﯿﺮ ﻫﺴﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﻮﻥ ﺑﺸﻪ.
ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﻢ. ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ. ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎﺩﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ. ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ. ﻃﻮﻓﺎﻥ ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺯﺩ. ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﻓﺮﺩﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﺎﻻﯼ ﺩﺍﺭ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﮐﻨﻢ. ﺣﺎﻣﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﮔﻮﻝ ﺑﺰﻧﻢ. ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﻣﯿﺪ ﻭﺍﻫﯽ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻃﻨﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﺒﯿﻨﺪ: ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺍﮔﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﺸﻢ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﻧﺸﻦ ﮐﻪ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺑﺸﻦ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻤﯿﺮﻡ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻫﯿﭽﯽ ﺍﺯ ﻭﺳﺎﯾﻠﻢ ﺭﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﭘﺲ ﻧﮕﯿﺮﻥ. ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﺑﺪﻡ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻡ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺭﻭ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﺳﺮ ﮐﺮﺩﻡ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻦﻫﺎﻡ ﺩﻝﺷﻮﻥ ﺷﺎﺩ ﺑﺸﻪ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺻﺒﻮﺭ ﺑﺎﺷﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺻﯿﺘﻢ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻦ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻦ ﻭ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﻇﻠﻢ ﻧﺸﻪ. ﺣﺮﻑ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﻢ.
ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻣﺎﻣﻮﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺣﺎﻣﺪ ﻭ ﺻﺪﯾﻖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭﺭﺯﺵ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺑﻪ ﮐﻪ ﺗﻮﺵ ﺑﺘﻮﻥ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭﺯﻧﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﮐﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻇﺮﻭﻑ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺭﻭ ﻣﯽﺷﺴﺖ. ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﻼﺳﮏ ﭼﺎﯼ ﺭﻭ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ! ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ ﮔﺎﺭﺩ ﺍﻭﻣﺪﻩ. ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ. ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﮔﺎﺭﺩ ﻏﯿﺮ ﻋﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩ. ﭼﻮﻥ ﺳﺮﺑﺎﺯﻫﺎﯼ ﺑﯽﺗﺮﺑﯿﺖﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺤﺶ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽﻫﺎ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽﮐﻨﻦ. ﻫﻤﻪ ﺭﺋﯿﺲ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺪﺭﺯﮔﺎﻩﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻣﻮﺭﺍﻥ ﺷﯿفتﻫﺎ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺍﯾﻦ ﮔﺎﺭﺩ ﻓﺮﻕ ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻫﺮ ﮐﺪﻭﻡ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ. ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮔﻮﺷﯽﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﮕﯿﺮﻥ. ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻥ. ﺍﯾﻨﺎ ﺑﻠﺪﻥ ﮐﺠﺎﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﮕﺮﺩﻥ. ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ: ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﺭﻭ ﭼﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻪ ﻓﻨﺲ ﺑﺰﻧﻦ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻨﺲﻫﺎ ﺍﻭﻣﺪﻥ. ﻫﺮ ﮐﺲ ﻧﻈﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻓﮑﺮﺵ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺷﻮﻡ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺁﺭﻭﻡ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﯿﺎﯾﻦ. ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ. ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﺑﺸﻪ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ. ﺍﻣﯿﺮﯾﺎﻥ (ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺯﻧﺪﺍﻥ ) ﮔﻔﺖ: ﻟﺒﺎﺱ ﮔﺮﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﺷﺪﻩ ! ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻫﺎ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ ﺟﺪﯼ ﺑﻮﺩ. ﺗﮏ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻮﻥ. ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯿﺸﺪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮﻝ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﺑﺮﺳﻪ ﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪﯼ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﺑﺸﻪ. ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﻣﻮﺭﻫﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﻥ. ﮔﻔﺘﻦ ﻭﺍﯾﺴﺎ ! ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ. ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺷﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﺑﻔﺮﺳﺘﺶ ﺑﯿﺎﺩ. ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻫﺮ ﭘﺎﮔﺮﺩ ﺩﻭ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﺭﺳﯿﺪﻡ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭﺏ ﺳﺎﻟﻦ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ. ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺩﺭﺏ ﺳﺎﻟﻦ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ. ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺑﻮﺩ. ﺭﺋﯿﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺳﻤﻢ ﺭﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻥ. ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺮﻭ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ. ﻫﻤﻪ ﺟﻠﻮ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﮐﻤﺎﻧﺪﻭ ! ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ؟ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭﯼ ﻣﯽﮐﻨﻦ ؟ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻧﮑﻨﻪ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﺷﻮﻥ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺷﺪﻩ ؟ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻢﺷﻮﻥ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ۱۴ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻥ. ﺍﺯ ﮐﻞ ۸۱ ﻧﻔﺮ ۴۰ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻮ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ. ﮔﺸﺘﻢ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺗﺎﯾﯿﺪﯼﻫﺎ ﺗﻮ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﻫﺴﺘﻦ. ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺗﺎﻕﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﺍﻻﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﺗﺎﻕ ﺷﺶ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺍﻭﻧﺠﺎﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﺗﺎﻗﯽﻫﺎﺵ ﺍﻭﻣﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ. ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﮐﻮ ؟! ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻣﯿﺎﺩ ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﻦ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ ﺍﻣﯿﺮﯾﺎﻥ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺭﻭ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ ؟ ؟! منظورش این بود این یکی از نفرات مورد نظرمونه تا مامور‌ها متوجه بشن، ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻧﺒﻮﺩ ! ﻫﻤﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﮐﻮ ؟ ؟ ؟ ﻓﺮﺯﺍﺩ ﮔﻔﺖ ﻣﮕﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪﻩ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ ؟ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻧﻪ. ﺩﯾﮕﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﭼﯿﻪ. ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ.
ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺣﺎﻝ ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯾﯽ ﺧﺰﯾﺪ. ﺩﻭﻧﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺑﺠﺰ ﺍﻭﻥ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ. ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﺮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺭﺣﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ.
ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻭﺳﺎﯾﻠﺶ ﮐﻪ ﺩﺍﻏﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺒﻮﺩ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﭼﮑﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﻢ ﺟﺰ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ درگاه ﺧﺪﺍ بلند کردن. ﺯﻧﮓ ﺯﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎﺷﻮﻥ. ﺍﻭﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻥ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮﻥ. ﺩﯾﮕﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺟﺪﯼ ﻫﺴﺖ.
ﻫﻤﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺷﻮﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﯿﺨﻮﺍﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﮕﯿﺮﻥ ﺍﺯ ﻏﺮﺏ، ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺸﻦ. ﺍﯾﻨﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺯﻭﺭﺷﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺮﺳﻪ ﻣﯽﺭﺳﻪ.
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ. ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﺗﻮﯼ ﻗﻔﺲ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﮐﺮﺩﻥ. ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ! ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ !
ﺗﺼﻮﺭﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ. ﺍﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺳﺨﺖﺗﺮﯾﻦ ﺩﻗﺎﯾﻖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﻫﺴﺖ. ﻣﻬﻨﺎ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﻭ ﺩﯾﺪ ﺍﻭﻧﻢ ﺗﻮ ﻗﻔﺲ ! ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽﺩﻭﻧﻪ ﺗﻮ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻪ ﯾﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﭼﯽ ﺑﺸﻨﻮﻩ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺩ ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ آﺷﻨﺎﯾﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯿﺸﺪﻥ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ؟ ﮐﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﯾﻪ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﺗﻮ ﻗﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪﻩ ﺭﻭ ﻣﯽﺷﻨﻮﻩ ؟ ﮐﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺵ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ؟ ﻫﯿﭽﮑﺲ.
ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﺎﻋﺖ ۴ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩﻥ. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩﺍﯼ … ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻭﺟﺪﺍﻧﺸﻮﻥ ﺑﻌﺪﺍ ﺍﺫﯾﺖ ﻧﺸﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺳﻌﯽ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻣﺎ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮﺩ.
ﻣﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﯾﮑﯽ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﯾﮑﯽ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﯽﺧﻮﻧﺪ ﯾﮑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﻣﯿﺪﺍﺩ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺒﻮﺩ. ﻓﻘﻂ ﺷﺶ ﻃﻨﺎﺏ ﺩﺍﺭ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻮﻥ ﺑﻬﺶ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪﯼ ﻋﻤﺮﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩ.
ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺒﺢ ﺭﺩ ﺷﺪ. ﺩﻝ ﺗﻮ ﺩﻟﻤﻮﻥ ﻧﺒﻮﺩ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺧﺒﺮﯼ ﺑﺮﺳﻪ. ﻫﻤﻪ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺷﮑﻬﺎﯼ ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﯾﺎﺩﻡ ﻧﻤﯿﺮﻩ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ.
ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﮐﺮﺩﻥ ! ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ ! ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﺒﺮﺵ ﺭﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺩﺍﺩﻡ. ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﯼ ! ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﮏﺗﮏ ﺧﺎﻃﺮﻩﻫﺎﯼ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽﺍﻭﻣﺪ. ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﻬﻨﺎ ! ﯾﺎ ﭘﺮﯾﺸﺐ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻣﻬﻨﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ! ﯾﺎ ﺍﺯ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺩﺭ ﻧﯿﺎﯾﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮﺭﯼ. ﺯﻣﺴﺘﻮﻧﻪ. ﺁﺧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺮ ﺑﻮﺩ. ﯾﺎ ﺍﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﻬﺎﯼ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﺷﻮﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺣﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺭﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﯾﺎ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﺵ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻧﻮﺷﺘﻦ. ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﻭﺍﺳﺶ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺳﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺩﻓﺘﺮﺵ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ. ﭼﯿﺰﯾﮑﻪ ﺑﺮﺍﺵ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﯾﺪ.
ﯾﺎ ﺍﺯ ﺻﺪﯾﻖ ﮐﻪ ﺍﺫﯾﺘﺶ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﭘﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﺵ ﻣﯿﺰﺩﻡ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺯﻧﺪﺍﻥ آﺩﻡ ﺭﻭ ﻧﻤﯿﮑﺸﻪ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪﺵ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﭘﺲ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ. ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻫﺎﺩﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺻﺮﻉ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺻﺪﯾﻖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ.
ﺣﺎﻣﺪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻇﻬﺮ ﺯﻧﮓ ﻣﯿﺰﺩ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻣﻬﻨﺎ. ﻣﻬﻨﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺳﯿﺼﺪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ. ﻓﻘﻂ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺳﯿﺼﺪ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﯾﻨﻮ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻐﺾ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﯾﺎ ﺍﺯ ﺧﺮﺩﺍﺩ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﻧﺸﻮﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﺮ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ آﻭﺭﺩﻧﺘﻮﻥ. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻪ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﯿﺮ ﻫﺴﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﻮﻥ ﺑﺸﻪ.
ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﻢ. ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ. ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎﺩﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ. ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ. ﻃﻮﻓﺎﻥ ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺯﺩ. ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﻓﺮﺩﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﺎﻻﯼ ﺩﺍﺭ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﮐﻨﻢ. ﺣﺎﻣﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﮔﻮﻝ ﺑﺰﻧﻢ. ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﻣﯿﺪ ﻭﺍﻫﯽ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻃﻨﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﺒﯿﻨﺪ: ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺍﮔﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﺸﻢ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﻧﺸﻦ ﮐﻪ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺑﺸﻦ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻤﯿﺮﻡ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻫﯿﭽﯽ ﺍﺯ ﻭﺳﺎﯾﻠﻢ ﺭﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﭘﺲ ﻧﮕﯿﺮﻥ. ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﺑﺪﻡ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻡ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺭﻭ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﺳﺮ ﮐﺮﺩﻡ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻦﻫﺎﻡ ﺩﻝﺷﻮﻥ ﺷﺎﺩ ﺑﺸﻪ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺻﺒﻮﺭ ﺑﺎﺷﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺻﯿﺘﻢ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻦ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻦ ﻭ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﻇﻠﻢ ﻧﺸﻪ. ﺣﺮﻑ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﻢ.
