در هفتادمین سالگرد آشوویتس، قربانیان از جنایات فاشیستها می‌گویند

اعداد ممکن است برای هر کسی مفهومی داشته باشد اما برای بازماندگان آشویتس یادآور خاطراتی تلخ از جنایات فاشیسم هیتلری است. انسانهایی که تنها با اعداد شناخته می‌شدند، هویت آنها را یک عدد مشخص می‌کرد:
اردوگاه آشوویتس، تاریخ سیاهی از بشریت را به نمایش می‌گذارد. الی بوزین، یکی از بازماندگان این اردوگاه نسل‌کشی در زمان جنگ جهانی دوم است. وی که بعد از پایان جنگ، از لهستان به فرانسه مهاجرت کرد، در سال ۱۹۵۹ بود که با عمل جراحی، شمارهٴ خالکوبی شده به روی پوست بازوی خود را جدا کرد تا از خاطرات روزهای اسارت خود دور شود.

 

الی بوزین می‌گوید آلمانهای نازی با خالکوبی این شماره، می‌خواستند هویت زندانیان را از بین ببرند و آنها را تبدیل به یک عدد کنند. با این خالکوبیها نه تنها هویت زندانیها را از آنها می‌گرفتند بلکه آنها را به یک شماره تقلیل می‌دادند. ضمن آن که خالکوبی این اعداد روی بازوی زندانیان یک نوع سیستم ضدفرار بود و همه جا شناخته می‌شدند. این عدد برای من مثل یک سنگ‌قبر بود، سنگ‌قبر والدینم که آنجا مردند. نمی‌توانید با سنگ‌قبر والدین و یا پدر بزرگ و مادربزرگ تان که در آنجا مرده‌اند، مثل یک آدم معمولی زندگی کنید. مثل این است که بخواهید دائم بگویید که این اعداد نشانی از اجداد شما هستند که در آنجا کشته شده‌اند. این اعداد خالکوبی شده برای من این معنا را داشت. به همین خاطر تصمیم گرفتم پوست دستم را که این اعداد روی آن نوشته شده از بازویم جدا کنم به شرطی که آن را نگهدارم“.

این بازمانده اردوگاه آشویتس، پوست کنده شده از بازویش را برای سالهای طولانی در کیف پولش نگه‌داشته بود تا این‌که آن را در جریان یک سرقت گم کرد. این جریان او را بیشتر غمگین کرده چرا که بخشی از سالهای زندگی‌اش را از دست داده بود.

الی بوزین می‌گوید:“ در ابتدا این شماره‌ها را از روی بازویم جدا کردم چون نمی‌خواستم با آن شناخته بشوم. سالها بعد بود که فهمیدم این اعداد بخشی از زندگی و خاطره من است و معنای مهمی دارد“.

این بازمانده آشویتس امروز با عکسها و تصاویری که از آن روزها باقیمانده، تلاش می‌کند تا مانع فراموش شدن هولوکاست و کشتار انسانهای بی‌گناه در این اردوگاهها شود.روز بیست‌و هفتم ژانویه ۲۰۱۵، مصادف با هفتادومین سالگرد آزادسازی اردوگاه آشویتس بود