شعری از زندانی سیاسی ارژنگ داوودی برای مبارزان آزادی در دهه ۶۰

- گرامیداشت-
درسپیده دم طلوع بی‌غروب آزادی
با حنجره‌ای در نشسته به بغض
کدامین آواز ترد زمانه را
سترگ سر دهم
و به خون یاد کدامین سوره از سوره‌های سرخ عشق
این گلوی خشک بغض آلود را
این گلوی گرفته از درد بی‌درمان فراق را
و این لبان ترک برده عطشان را
با آبروی کدام از گلنامها تر کنم
در سپیده دم طلوع بی‌غروب آزادی
هر روز از دنیای سرخ عاشقان را
به نام کدام یک از نامهای سرخ تاریخ بیارایم
و به کدام ترتیب
بردل بزرگ کدام پرچم
بر کدام ازبامهای بلند جهان
به اهتزار برآرم
با این همه دستان اینک بسته
که فراتر از همه دستهای یاریگر نابسته
سر شار از حس یاوری هاست
در سپیده دم طلوع بی‌غروب آزادی
برای گرامی-داشت رهنوردان نوروز نوین در سراسر تاریخ فردا

بر قله کدام کوه بلند
درشت بنویسم
آزادی
چندانکه نام ونشان راه پرشقاوت رنج بردگان
در تاریخ همیشه سرافراز مبارزه
به یادگار بماند
تاریخی که رنج حبس
که درد شکنجه
که دارودرفش را
به یقین
به افسانه می‌سپارد.