طی سالیان گذشته رژیم آخوندی برای مقابله با تحریمها و خروج از انزوا تا توانست به بعضی از کشورهای منطقه از جمله ترکیه و پاکستان امتیاز داد و از دادن هیچ امتیاز خائنانه و یک طرف از کیسه مردم ایران به این کشورها دریغ نکرد.
نفت ارزان به این کشورها فروخت، جنسهای بنجل آنها را وارد کرد و سبیل سیاستمداران این کشورها را چرب کرد، تاشاید در زمینه سیاستهای منطقه‌یی و بین‌المللی اندک حمایتی حتی درحد لفظی در مجامع بین‌المللی از رژیم بکنند.
اکنون که تعادل قوای منطقه‌یی و
بین‌المللی علیه رژیم عمل می‌کند، این کشورها هر یک بر اساس منافع خود رژیم را به‌حال خود رها کرده‌اند. در زمینه تشکیل ائتلاف جهانی علیه داعش، ترکیه در مخالفت با رژیم بشار اسد به‌طور مشخص مواضعی اتخاذ می‌کند که برخلاف مواضع و منافع رژیم آخوندی است.
به‌رغم این‌که طی سالیان گذشته رژیم امتیازات بزرگ اقتصادی به پاکستان داده و با دعوت از مقامات پاکستان و رفتن مقامات رژیم به این کشور، وانمود می‌کرد که گویا پاکستان را با سیاستهای منطقه‌یی خود همراه ساخته است، به‌رغم این‌که امتیازات بزرگ اقتصادی برای این کشور قابل شد، اما هرجا که منافع پاکستان با رابطه با رژیم در تضاد قرارمی گرفت، پاکستان منافع خود را در نظرمی گرفت و رژیم را به‌حال خود می‌گذاشت. از جمله وقتی پاکستان دریافت که با توجه به تحریمهای بین‌المللی نمی‌تواند قرارداد خط لوله گاز با رژیم را اجرایی کند، به‌رغم این‌که عمده هزینه‌های این خط لوله ازکیسه مردم ایران و به سود پاکستان تمام شده بود، پاکستان این پروژه را نیمه کاره رها کرد و آن را به‌رغم صرف میلیاردها دلار روی دست رژیم گذاشت
هدف دیگر رژیم از برقراری رابطه با پاکستان طی سالها و امتیاز دادن به آن، امن کردن مرزهای شرقی بود و در این رابطه بود که با پاکستان قراردادهای امنیتی نیز امضا کرد. اما آنجا که منافع پاکستان اقتضا می‌کرد، این‌گونه قراردادها درحد امضا و بر روی کاغذ باقی ماند و به‌لحاظ امنیتی و امن شدن مرزهای شرقی هم چیزی دستگیر رژیم نشد.
به همین دلایل است که رسانه‌های رژیم از نقض مکرر تعهدات پاکستان در مورد رژیم خصوصاً تعهدات امنیتی شکوه و شکایت می‌کنند.
رسانه‌های رژیم پاکستان را متهم می‌کنند که همراه با کشورهای آمریکا و عربستان علیه رژیم عمل می‌کند و به‌رغم امضای قرارداد امنیتی با رژیم، ازحملاتی که علیه رژیم از مرزهای شرقی صورت می‌گیرد نه تنها جلوگیری نمی‌کند، بلکه هم قصور کرده است. رسانه‌های رژیم آه و ناله می‌کنند، دستهایی در پاکستان علیه رژیم عمل می‌کنند که وحدت ملی نظام آخوندی و امنیت آن را به خطر انداخته‌اند و خاک پاکستان را به محیط امنی برای اقدامات علیه رژیم تبدیل کرده‌اند.
خبرگزاری تسنیم (وابسته به نیروی تروریستی قدس) اسلام‌آباد را در کنار واشینگتن، ریاض و لندن علیه رژیم قرار می‌دهد و با لحن تهدیدآمیزی می‌نویسد: ”. از دولت پاکستان انتظار داریم که قدرتمندتر در عرصه مبارزه با تروریسم وارد شده و چنان‌چه دولت اسلام‌آباد در این زمینه تأخیری داشته باشد و نتواند این موضوع را مدیریت کند، جمهوری اسلامی ایران توانایی حفظ امنیت ملی خود را به طرقی که لازم بداند دارد“.
در رابطه با افغانستان هم، روزنامه مردم‌سالاری (19مهر) نیز از این‌که رژیم از تحولات افغانستان عقب‌افتاده ون توانسته درتحولات این کشور و توافقات بر سر تشکیل دولت وحدت ملی این کشور نقشی ایفا کند، هراسان است و مصالحه ملی افغانها را برخلاف منافع خود می‌داند چرا که: ”دخالت آمریکاییها و آقای جان‌کری بود که آنها را تحت فشار قرار داد که تن به تشکیل دولت وحدت ملی دهند“.
برباد رفتن سرمایه‌گذاری رژیم در منطقه وجهی دیگر از وجوه بن‌بست همه‌جانبه نظام ولایت در زمینه داخلی، منطقه‌یی، وبین‌المللی است.
آن‌چنان که کشورهای محتاج به نفت و پول رژیم نیز که طی این سالیان رژیم را سرکیسه می‌کردند، اکنون به صرفه نمی‌بینند در هیچ زمینه‌یی با رژیم همکاری کنند.
نفت ارزان به این کشورها فروخت، جنسهای بنجل آنها را وارد کرد و سبیل سیاستمداران این کشورها را چرب کرد، تاشاید در زمینه سیاستهای منطقه‌یی و بین‌المللی اندک حمایتی حتی درحد لفظی در مجامع بین‌المللی از رژیم بکنند.
اکنون که تعادل قوای منطقه‌یی و
بین‌المللی علیه رژیم عمل می‌کند، این کشورها هر یک بر اساس منافع خود رژیم را به‌حال خود رها کرده‌اند. در زمینه تشکیل ائتلاف جهانی علیه داعش، ترکیه در مخالفت با رژیم بشار اسد به‌طور مشخص مواضعی اتخاذ می‌کند که برخلاف مواضع و منافع رژیم آخوندی است.
به‌رغم این‌که طی سالیان گذشته رژیم امتیازات بزرگ اقتصادی به پاکستان داده و با دعوت از مقامات پاکستان و رفتن مقامات رژیم به این کشور، وانمود می‌کرد که گویا پاکستان را با سیاستهای منطقه‌یی خود همراه ساخته است، به‌رغم این‌که امتیازات بزرگ اقتصادی برای این کشور قابل شد، اما هرجا که منافع پاکستان با رابطه با رژیم در تضاد قرارمی گرفت، پاکستان منافع خود را در نظرمی گرفت و رژیم را به‌حال خود می‌گذاشت. از جمله وقتی پاکستان دریافت که با توجه به تحریمهای بین‌المللی نمی‌تواند قرارداد خط لوله گاز با رژیم را اجرایی کند، به‌رغم این‌که عمده هزینه‌های این خط لوله ازکیسه مردم ایران و به سود پاکستان تمام شده بود، پاکستان این پروژه را نیمه کاره رها کرد و آن را به‌رغم صرف میلیاردها دلار روی دست رژیم گذاشت
هدف دیگر رژیم از برقراری رابطه با پاکستان طی سالها و امتیاز دادن به آن، امن کردن مرزهای شرقی بود و در این رابطه بود که با پاکستان قراردادهای امنیتی نیز امضا کرد. اما آنجا که منافع پاکستان اقتضا می‌کرد، این‌گونه قراردادها درحد امضا و بر روی کاغذ باقی ماند و به‌لحاظ امنیتی و امن شدن مرزهای شرقی هم چیزی دستگیر رژیم نشد.
به همین دلایل است که رسانه‌های رژیم از نقض مکرر تعهدات پاکستان در مورد رژیم خصوصاً تعهدات امنیتی شکوه و شکایت می‌کنند.
رسانه‌های رژیم پاکستان را متهم می‌کنند که همراه با کشورهای آمریکا و عربستان علیه رژیم عمل می‌کند و به‌رغم امضای قرارداد امنیتی با رژیم، ازحملاتی که علیه رژیم از مرزهای شرقی صورت می‌گیرد نه تنها جلوگیری نمی‌کند، بلکه هم قصور کرده است. رسانه‌های رژیم آه و ناله می‌کنند، دستهایی در پاکستان علیه رژیم عمل می‌کنند که وحدت ملی نظام آخوندی و امنیت آن را به خطر انداخته‌اند و خاک پاکستان را به محیط امنی برای اقدامات علیه رژیم تبدیل کرده‌اند.
خبرگزاری تسنیم (وابسته به نیروی تروریستی قدس) اسلام‌آباد را در کنار واشینگتن، ریاض و لندن علیه رژیم قرار می‌دهد و با لحن تهدیدآمیزی می‌نویسد: ”. از دولت پاکستان انتظار داریم که قدرتمندتر در عرصه مبارزه با تروریسم وارد شده و چنان‌چه دولت اسلام‌آباد در این زمینه تأخیری داشته باشد و نتواند این موضوع را مدیریت کند، جمهوری اسلامی ایران توانایی حفظ امنیت ملی خود را به طرقی که لازم بداند دارد“.
در رابطه با افغانستان هم، روزنامه مردم‌سالاری (19مهر) نیز از این‌که رژیم از تحولات افغانستان عقب‌افتاده ون توانسته درتحولات این کشور و توافقات بر سر تشکیل دولت وحدت ملی این کشور نقشی ایفا کند، هراسان است و مصالحه ملی افغانها را برخلاف منافع خود می‌داند چرا که: ”دخالت آمریکاییها و آقای جان‌کری بود که آنها را تحت فشار قرار داد که تن به تشکیل دولت وحدت ملی دهند“.
برباد رفتن سرمایه‌گذاری رژیم در منطقه وجهی دیگر از وجوه بن‌بست همه‌جانبه نظام ولایت در زمینه داخلی، منطقه‌یی، وبین‌المللی است.
آن‌چنان که کشورهای محتاج به نفت و پول رژیم نیز که طی این سالیان رژیم را سرکیسه می‌کردند، اکنون به صرفه نمی‌بینند در هیچ زمینه‌یی با رژیم همکاری کنند.
