از آنجا که به زندگی عشق می‌ورزیم، برای مرگ آنها سوگواری می‌کنیم. از آنجا که به آزادی عشق می‌ورزیم، فداکاری آنها را تحسین می‌کنیم. مارتین لوتر کینگ زمانی گفت، انسانی که دلیلی برای مردن داشته باشد، به زندگی خود معنا بخشیده است. امروز، مردم ایران شاید برای اولین بار اسامی این شهدا را بشنوند. صد سال دیگر، در صدمین سالگرد آزادی ایران، هر کودک مدرسه‌یی در ایران نام آنها، فداکاری‌شان، این جنایت و نقشی را که در پایان دادن به این ترور در تهران ایفا کردند خواهد دانست.
ما نمی‌دانیم این مبارزه کی به پایان می‌رسد. تنها می‌دانیم که به پایان خواهد رسید. نمی‌دانیم پیروزی چگونه محقق می‌شود. تنها می‌دانیم که محقق خواهد شد. ای کاش می‌توانستیم بگوییم که این 52 شهید آخرین کسانی هستند که می‌بایست جانشان را فدا کنند، اما این‌طور نیست. به کسانی که صدای ما را امروز در ایران می‌شنوند، این را بدانید که این 52 زن و مرد شجاع جانشان را از دست دادند تا شاید شما آزاد زندگی کنید. آنها جای شما را در خط مقدم آزادی گرفتند. از آنجا که آنها آخرین آن نخواهند بود و از آنجا که این نبرد به پیروزی نرسیده است، ما اکنون به شما روی می‌گردانیم. ما همگی نقشی داریم که باید ایفا کنیم. در تهران، به‌دلیل این‌که نام نیک کشور شما را ربوده‌اند. در جامعه بین‌المللی، چون در حالی‌که تهدیدهای زیادی در برابر نظم جهانی و آزادی در بسیاری نقاط وجود دارد، یک تهدید بزرگ، ادامه‌دار و خطرناک هست که به همهٴ مردم آزاد فراخوان می‌دهد که سنگربندی کنند. این نبرد همانا نابودی فوری، کامل و تمام‌عیار رژیم آخوندها در تهران است، و این مربوط به همین حالا است.
قسمت دوم:
مراسم اولین سالگرد 52 مجاهد شهید به پایان می‌رسد.
ملاها 52تن از قهرمانان مقاومت را کشته‌اند. آیا آنها فکر می‌کنند که روحیه ما را در هم شکسته‌اند؟ آیا آنها فکر می‌کنند که چون ما را می‌کشند و ما را شکنجه می‌کنند، ما از مبارزه برای ایران آزاد دست خواهیم کشید؟ آنها فکر می‌کنند که ما چه جور آدمهایی هستیم؟ آیا آنها نمی‌فهمند که در سراسر ایران و جوامع ایرانی در سراسر جهان، به ازای هر یک نفری که شهید شود، صد نفر، یا هزار نفر و یا 5هزار نفر زندگی خود را وقف ایرانی آزاد خواهند کرد. کشتن ما کارآمد نیست. ما شکست نمی‌خوریم، انتخابمان عوض نمی‌شود، آنها با این کارشان تنها عزم و اراده ما را تقویت می‌کنند.
بنابراین امروز اگر شما در تهران و هر جای دیگر جهان صدای مرا می‌شنوید و یا این‌که امروز در این‌جا در کنار ما ایستاده‌اید، من از شما این را می‌پرسم: به چهره این 52 شهید نگاه کنید، یک چهره را انتخاب کنید و به چشمهای آن نگاه کنید و زندگی آنها را زندگی خودتان کنید.
سخن آخرم نه رو به شما بلکه رو به خود ملاهاست، مبارزه این 52نفر تمام نشده است چرا که وقتی دولت شما شکست بخورد، وقتی که شما به درک واصل شدید، ما این 52 شهید را به تهران بازخواهیم گرداند و آنها را در مکانی با افتخار دفن خواهیم کرد. آن وقت شما فراموش شده و روسیاه هستید.
خدا شما را حفظ کند و با تشکر از این‌که امروز در این‌جا حاضر شدید.
