قسمهای «ولله، بالله و تالله» توسط آخوند روحانی رو به کشورهای طرف مذاکرات هسته‌یی و کشورهای منطقه و تأکید او بر این‌که دیگر وضعیت به شکل سابق و دوران احمدی‌نژادی برنمی‌گردد، تلاشی است تا در سیاست خارجی تفاوتهای رویکردی و عملکردی‌اش را با دولت احمدی‌نژاد و مواضع قبلی رژیم هم در زمینه مذاکرات هسته‌یی و هم در زمینه سیاست منطقه‌یی به طرف حسابهای خود بقبولاند
واقعیت این است که حرفهای روحانی و ”قسم وآیه“ خوردن او ناشی از شرایط اضطراری است که رژیم در آن قرار دارد، زیرا شکاف بی‌اعتمادی بین رژیم با کشورهای دیگر خصوصاً کشورهای طرف مذاکره اتمی زیاد است.
آخوند حسن روحانی می‌بایست برای پرکردن این شکاف و رفع بی‌اعتمادی با تأکید بیشتری متوسل به ”قسم“ می شد و از گذشته رژیم در تمامی زمینه‌های سیاست خارجی، هسته‌یی و منطقه‌یی با غلظت بیشتری ابراز برائت و ندامت می‌کرد.
نظام آخوندی نیاز مبرمی دارد که در مذاکرات هسته‌یی به توافقی هر چند با دست آورد ناچیز دست پیدا کند.
در راستای همین هدف است که مدیر کل اسبق وزارت‌خارجه رژیم به ضرورت جلب اعتماد کشورهای 1+5 در وین توسط دیپلوماتهای رژیم اشاره می‌کند و می‌نویسد: ”اگر ماحصل مذاکرات در وین به اعتماد طرفین نسبت به اقدامات یکدیگر ختم شود، همگان شاهد توافقی پایدار و جامع خواهند بود“
مقاله‌نویس روزنامه آرمان به عدم اعتماد کشورهای غربی نسبت به مقاصد رژیم اشاره می‌کند و ریشه این بی‌اعتمادی را اظهارات غیررسمی (شعرو شعارهایی نظیر حق مسلم و.. از جانب باند ولی‌فقیه) می‌داند که این کشورها را ناگزیر کرده است اظهارات رسمی رژیم را راستی آزمایی کنند.
نویسنده مقاله آرمان به‌طور تلویحی حق را به کشورهای 1+5 داده و نوشته است: ”طبعا وجود نیتی غیر از آنچه ایران در تریبونهای رسمی‌اش اعلام می‌کند گفتگوهای هسته‌یی را به شکست می‌کشاند؛ این رویکرد دقیقاً همان دغدغه‌ای است که ذهن اعضای 1+5 را به خود مشغول می‌کند. اعضای1+5 از مدتها پیش به‌دنبال راستی‌آزمایی پرونده هسته‌یی ایران بودند“
حرف مقاله‌نویس آرمان در یک کلام این است که رژیم طاس گدایی جلب رضایت قدرتهای غربی را بردارد تا شاید دست از سرنظام ولایت بردارند، این حرف بیان سیاسی ”قسم و آیه“ روحانی در جهت جلب رضایت کشورهای غربی است.
کارگزار دیگری از باند رفسنجانی- روحانی در روزنامه حکومتی اعتماد ”قسم و آیه“ آخوند روحانی را مبنی بر عقب‌نشینی از مواضع پیشین در مورد برنامه هسته‌یی چنین تعبیر و تفسیر می‌کند: ”به عبارت دیگر ایشان دارند می‌گویند وضعیت یا درست‌تر گفته باشیم بن‌بستی که در هشت سال مدیریت اصول‌گرایان در خصوص مسأله هسته‌یی به وجود آمده بود دیگر تکرار نخواهد شد. آن هشت سال از نظر پیشرفت در حل و فصل بحران هسته‌یی بدترین بود و اوضاع ما دیگر مثل آن هشت سال نخواهد شد“.
کارگزار دیگری فرصت برای نظام را محدود می‌داند و رژیم نمی‌تواند به‌طور نامحدود مانور کند، پس باید تیم مذاکره‌کننده هسته رژیم رضایت کشورهای مذاکره‌کننده را جلب کند و ”به منافع و امنیت ملی کشورهای مذاکره‌کننده نیز پاسخ‌های قانع‌کننده در حدی بدهند که تک‌تک آن کشورها با احساس رضایت صحنه مذاکرات را ترک کنند“.
این چنین است که در شرایط اضطرار مطلق رژیم و نیاز رژیم به حصول توافق نهایی هر چند با دست آوردی ناچیز، آخوند روحانی مجبور به غلط کردم گویی آشکار در برابر انظار عموم می‌شود و برای پیام رسانی به مخاطبان به خاک مذلت می‌افتد.
کارشناسان باند رفسنجانی- روحانی نیز با دستپاچگی به تیم مذاکره‌کننده هسته‌یی توصیه می‌کنند، نسبت به نظام اعتماد کسب کنند، رضایت کشورهای طرف مذاکره را جلب کنند و به مخاطبان بفهمانند سبوی دوران احمدی‌نژاد شکسته و پیمانهٴ الدرم بلدرمهای توخالی ریخته است و ”بن‌بستی که در هشت سال مدیریت اصول‌گرایان در خصوص مسأله هسته‌یی به وجود آمده بود دیگر تکرار نخواهد شد“.
تمامی تلاش آخوند حسن روحانی نیز این است که به مخاطبان این حرف را تفهیم کند که تکرار مکررات (خطاهای نظام درگذشته و در دوران احمدی‌نژاد) نزد اصحاب بصیرت! جایز نباشد.
البته زمانی نظام و باند رفسنجانی- روحانی به این بصیرت! رسیده‌اند که کشتی نظام ولایت به گل نشسته است و شاید قدری دیر شده باشد.
واقعیت این است که حرفهای روحانی و ”قسم وآیه“ خوردن او ناشی از شرایط اضطراری است که رژیم در آن قرار دارد، زیرا شکاف بی‌اعتمادی بین رژیم با کشورهای دیگر خصوصاً کشورهای طرف مذاکره اتمی زیاد است.
آخوند حسن روحانی می‌بایست برای پرکردن این شکاف و رفع بی‌اعتمادی با تأکید بیشتری متوسل به ”قسم“ می شد و از گذشته رژیم در تمامی زمینه‌های سیاست خارجی، هسته‌یی و منطقه‌یی با غلظت بیشتری ابراز برائت و ندامت می‌کرد.
نظام آخوندی نیاز مبرمی دارد که در مذاکرات هسته‌یی به توافقی هر چند با دست آورد ناچیز دست پیدا کند.
در راستای همین هدف است که مدیر کل اسبق وزارت‌خارجه رژیم به ضرورت جلب اعتماد کشورهای 1+5 در وین توسط دیپلوماتهای رژیم اشاره می‌کند و می‌نویسد: ”اگر ماحصل مذاکرات در وین به اعتماد طرفین نسبت به اقدامات یکدیگر ختم شود، همگان شاهد توافقی پایدار و جامع خواهند بود“
مقاله‌نویس روزنامه آرمان به عدم اعتماد کشورهای غربی نسبت به مقاصد رژیم اشاره می‌کند و ریشه این بی‌اعتمادی را اظهارات غیررسمی (شعرو شعارهایی نظیر حق مسلم و.. از جانب باند ولی‌فقیه) می‌داند که این کشورها را ناگزیر کرده است اظهارات رسمی رژیم را راستی آزمایی کنند.
نویسنده مقاله آرمان به‌طور تلویحی حق را به کشورهای 1+5 داده و نوشته است: ”طبعا وجود نیتی غیر از آنچه ایران در تریبونهای رسمی‌اش اعلام می‌کند گفتگوهای هسته‌یی را به شکست می‌کشاند؛ این رویکرد دقیقاً همان دغدغه‌ای است که ذهن اعضای 1+5 را به خود مشغول می‌کند. اعضای1+5 از مدتها پیش به‌دنبال راستی‌آزمایی پرونده هسته‌یی ایران بودند“
حرف مقاله‌نویس آرمان در یک کلام این است که رژیم طاس گدایی جلب رضایت قدرتهای غربی را بردارد تا شاید دست از سرنظام ولایت بردارند، این حرف بیان سیاسی ”قسم و آیه“ روحانی در جهت جلب رضایت کشورهای غربی است.
کارگزار دیگری از باند رفسنجانی- روحانی در روزنامه حکومتی اعتماد ”قسم و آیه“ آخوند روحانی را مبنی بر عقب‌نشینی از مواضع پیشین در مورد برنامه هسته‌یی چنین تعبیر و تفسیر می‌کند: ”به عبارت دیگر ایشان دارند می‌گویند وضعیت یا درست‌تر گفته باشیم بن‌بستی که در هشت سال مدیریت اصول‌گرایان در خصوص مسأله هسته‌یی به وجود آمده بود دیگر تکرار نخواهد شد. آن هشت سال از نظر پیشرفت در حل و فصل بحران هسته‌یی بدترین بود و اوضاع ما دیگر مثل آن هشت سال نخواهد شد“.
کارگزار دیگری فرصت برای نظام را محدود می‌داند و رژیم نمی‌تواند به‌طور نامحدود مانور کند، پس باید تیم مذاکره‌کننده هسته رژیم رضایت کشورهای مذاکره‌کننده را جلب کند و ”به منافع و امنیت ملی کشورهای مذاکره‌کننده نیز پاسخ‌های قانع‌کننده در حدی بدهند که تک‌تک آن کشورها با احساس رضایت صحنه مذاکرات را ترک کنند“.
این چنین است که در شرایط اضطرار مطلق رژیم و نیاز رژیم به حصول توافق نهایی هر چند با دست آوردی ناچیز، آخوند روحانی مجبور به غلط کردم گویی آشکار در برابر انظار عموم می‌شود و برای پیام رسانی به مخاطبان به خاک مذلت می‌افتد.
کارشناسان باند رفسنجانی- روحانی نیز با دستپاچگی به تیم مذاکره‌کننده هسته‌یی توصیه می‌کنند، نسبت به نظام اعتماد کسب کنند، رضایت کشورهای طرف مذاکره را جلب کنند و به مخاطبان بفهمانند سبوی دوران احمدی‌نژاد شکسته و پیمانهٴ الدرم بلدرمهای توخالی ریخته است و ”بن‌بستی که در هشت سال مدیریت اصول‌گرایان در خصوص مسأله هسته‌یی به وجود آمده بود دیگر تکرار نخواهد شد“.
تمامی تلاش آخوند حسن روحانی نیز این است که به مخاطبان این حرف را تفهیم کند که تکرار مکررات (خطاهای نظام درگذشته و در دوران احمدی‌نژاد) نزد اصحاب بصیرت! جایز نباشد.
البته زمانی نظام و باند رفسنجانی- روحانی به این بصیرت! رسیده‌اند که کشتی نظام ولایت به گل نشسته است و شاید قدری دیر شده باشد.
