سخنرانی خانم مریم رجوی در مقابل زیرکمیته بین‌المللی حقوق‌بشر پارلمان کانادا

«… اکنون سؤال این است که (در رابطه با ساکنان لیبرتی) چه باید کرد:

1. قدم اول، انجام یک تحقیقات مستقل بین‌المللی در مورد کشتار ساکنان، به‌ویژه قتل‌عام 52تن از ساکنان و به‌ گروگان ‌گرفتن هفت نفر در دهم شهریور سال 1392 است.

اگر یک تحقیقات جامع در قبال اولین قتل‌عام صورت گرفته بود و عاملان آن در مقابل عدالت قرار گرفته بودند، ما شاهد قتل‌عامهای بعدی نبودیم. این تحقیقات، یک اقدام حفاظتی خواهد بود. از این‌رو از کمیتهٴ بین‌المللی حقوق‌بشر می‌خواهم که فراخوان به انجام یک تحقیقات مستقل بدهد و از دولت کانادا بخواهد که ابتکار این تحقیقات توسط یک مقام ذیصلاح بین‌المللی را در دست بگیرد.

2. برای ممانعت از وقوع یک سربرنیستای دیگر، جامعه بین‌المللی باید حفاظت ساکنان را تا زمانی که هم‌چنان در لیبرتی هستند، از طریق استقرار ناظران بین‌المللی و یک تیم کلاه آبی تأمین کند. دولت کانادا می‌تواند با اعلام حمایت مالی و لجستیکی از این ابتکار، بهانه‌ها و موانع در مقابل این ابتکار را کنار بزند...

روز پنجشنبه 25اردیبهشت (15مه) مریم رجوی از طریق ویدئو کنفرانس در جلسه استماعی که توسط زیرکمیته حقوق‌بشر بین‌المللی کمیته خارجی پارلمان کانادا برگزار شده بود سخنرانی کرد و به سؤالات نمایندگان پاسخ داد. ریاست این جلسه را که با شرکت نمایندگان پارلمان از هر سه حزب اصلی این کشور برگزار شد، آقای اسکات رید، از حزب محافظه‌کار به عهده داشت. این استماع با هفته «حسابرسی از ایران» مصادف بود. در آغاز جلسه مریم رجوی به ایراد سخنرانی پرداخت.

آقای رئیس!
اعضای محترم کمیسیون حقوق‌بشر پارلمان کانادا!
روز به‌خیر. مایلم از شما به‌خاطر توجهتان به وضعیت حقوق‌بشر در ایران و بحران انسانی کمپ لیبرتی قدردانی کنم. همچنین مایلم ستایش عمیق خود را نسبت به شما به‌خاطر تلاشهایتان در هفته ”حسابرسی از ایران“ ابراز نمایم. این تلاشها همان‌طور که گفتید ”زنگ خطری است در رابطه با تهدیدات چهارگانهٴ رژیم ایران که شامل: هسته‌یی، تروریسم، تحریکات و به‌طور خاص، نقض سیستماتیک حقوق‌بشر توسط رژیم“ می‌باشد.

وضعیت کمپ لیبرتی ربط مستقیمی به بحران سیاسی در ایران دارد. آنچه که امروز در لیبرتی می‌گذرد، آن روی سکة سرکوب و اختناق در داخل ایران است.
از زمانی‌که آمریکا حفاظت اشرف را به عراق سپرد، طی سه حمله به اشرف و سه حمله موشکی مرگبار به لیبرتی، تا کنون 116نفر توسط نیروهای عراقی به‌قتل رسیده‌اند، 1350نفر مجروح شده‌اند، هفت‌تن نیز به گروگان‌ گرفته شده و هم‌اکنون بیش از هشت ماه است که در اسارت هستند.
همچنین طی این مدت، 20نفر از مجاهدان اشرف و لیبرتی، به‌دلیل محاصره پزشکی جان خود را از دست داده‌اند. سالها محاصره پزشکی، تأثیراتش را روی کسانی که عراق را هم ترک کرده‌اند، باقی گذاشته و راضیهٴ کرمانشاهی، روز گذشته در آلبانی به‌خاطر سالیان عدم دسترسی به درمان پزشکی مناسب فوت کرد.

پیش از او در 27آوریل، محمد بابایی نیر به‌دلیل کمبود امکانات درمانی در لیبرتی، فوت کرد. البته تا آنجا که به اعضای مجاهدین بر می‌گردد، آنها بهای ایستادگی خود برای آزادی مردم ایران را می‌پردازند.
از سوی دیگر، از آنجا که فاشیسم دینی حاکم بر ایران، در بحبوحهٴ بحرانهای سیاسی، اقتصادی و بین‌المللی، سازمان مجاهدین را که نیروی اصلی تغییر در ایران هستند، تهدید جدی حاکمیت خود می‌داند، رژیم هیچ فرصتی برای حمله به این سازمان را از دست نمی‌دهد. به همین دلیل، مجاهدان لیبرتی هدف اصلی وحشیگریهای رژیم هستند.
مایلم سه جنبه از شرایط لیبرتی را که بسیار مهم هستند، مطرح کنم: وضعیت امنیتی، شرایط زندگی و انتقال ساکنان به خارج از عراق.
موضوع اول، فقدان حفاظت کمپ لیبرتی در برابر حملات موشکی است. بنگالها انباشته شده از جمعیت و بدون دیوارهای حفاظتی یا سنگر برای ساکنان است که بتوانند در زمان حملات موشکی پناه بگیرند. آنها کاملاً بی‌دفاع و آسیب‌پذیر هستند.
درگیریهای داخلی و شرایط امنیتی وخیم ماههای اخیر عراق، خطر را برای ساکنان بالا برده است. اظهارات وزیر دادگستری عراق در 2مارس امسال و نیز اظهارات سفیر عراق در تهران در 27آوریل درباره استرداد اعضای مجاهدین ساکن لیبرتی، نیز نشانه دیگری از این وضعیت ناامن و پرخطر است.

موضوع دوم، شرایط زندگی در لیبرتی است. از جهات مختلف حقوق انسانی ساکنان کمپ به‌صورت سیستماتیک نقض می‌شود. گروه بازداشتهای خودسرانهٴ ملل‌متحد در دو گزارش مختلف تأیید کرد که لیبرتی یک زندان است.
ساکنان حق تردد آزادانه ندارند، مجاز به دیدار خانواده‌های خود نیستند، از ملاقات با وکلای خود محرومند و تحت محاصره پزشکی قرار دارند.
دولت عراق همچنین تلاش می‌کند، که اموال مجاهدین در کمپ اشرف را به سرقت ببرد و تا کنون مانع فروش اموال آنها شده است.
موضوع سوم، انتقال مجاهدان لیبرتی به سایر کشورهاست. پس از گذشت دو سال و نیم از انتقال اعضای مجاهدین به کمپ لیبرتی، تنها حدود 10 درصد از 3200نفر به خارج عراق منتقل شده‌اند و چشم‌اندازی برای انتقال بقیه وجود ندارد. این در حالی است که کمیساریای عالی پناهندگان با تمامی ساکنان مصاحبه کرده است.
اکنون سؤال این است که چه باید کرد:
1. قدم اول، انجام یک تحقیقات مستقل بین‌المللی در مورد کشتار ساکنان، به‌ویژه قتل‌عام 52تن از ساکنان و به‌ گروگان گرفتن هفت نفر در دهم شهریور سال 1392 است.
اگر یک تحقیقات جامع در قبال اولین قتل‌عام صورت گرفته بود و عاملان آن در مقابل عدالت قرار گرفته بودند، ما شاهد قتل‌عامهای بعدی نبودیم. این تحقیقات، یک اقدام حفاظتی خواهد بود. از این‌رو از کمیتهٴ بین‌المللی حقوق‌بشر می‌خواهم که فراخوان به انجام یک تحقیقات مستقل بدهد و از دولت کانادا بخواهد که ابتکار این تحقیقات توسط یک مقام ذیصلاح بین‌المللی را در دست بگیرد.
2. برای ممانعت از وقوع یک سربرنیستای دیگر، جامعه بین‌المللی باید حفاظت ساکنان را تا زمانی‌که هم‌چنان در لیبرتی هستند، از طریق استقرار ناظران بین‌المللی و یک تیم کلاه آبی تأمین کند. دولت کانادا می‌تواند با اعلام حمایت مالی و لجستیکی از این ابتکار، بهانه‌ها و موانع در مقابل این ابتکار را کنار بزند.
3. نقض حقوق ساکنان لیبرتی، یک جزء اساسی از نقض حقوق‌بشر در ایران است. خانواده‌های 3000 ساکن لیبرتی در ایران، در بدترین شرایط به‌سر می‌برند بسیاری از آنها دستگیر شده/ و مورد آزار قرار گرفته‌اند. برخی نیز اعدام شده و یا در معرض اعدام قرار دارند. این شایان رسیدگی در مجمع عمومی ملل‌متحد است، لذا من از شما می‌خواهم دولت کانادا را به طرح این موضوع در کمیته سوم مجمع عمومی ملل‌متحد ترغیب کنید.
4. دولت کانادا همچنین می‌تواند در امر انتقال مجاهدان لیبرتی به کشورهای دیگر، مشارکت فعال داشته باشد.
در پایان مایلم از مواضع قاطع دولت و مجلس کانادا علیه دیکتاتوری تروریستی حاکم بر ایران قدردانی کنم. در سالهای اخیر، قطع روابط دیپلوماتیک دولت کانادا با این رژیم و حمایت اعضای مجلس کانادا از مقاومت ایران، مایهٴ پشتگرمی هموطنان ما در تلاشهایشان برای کسب آزادی بوده است.
آخوندها به‌خاطر ضعف، سرکوب را تشدید کرده‌اند. به‌رغم ادعای اعتدال از سوی رئیس‌جمهور این رژیم، در یک سال اخیر بیشترین تعداد اعدامها طی ربع قرن اخیر صورت گرفته است. ماه گذشته زندانیان سیاسی در زندان اوین هدف حمله وحشیانه‌یی قرار گرفتند و ملایان حملات خود به اشرف و لیبرتی را افزایش دادند.
در چنین شرایطی، حمایت کانادا از حقوق‌بشر و آزادی و مقاومت ایران بیش از هر زمان دیگر مؤثر است.
از توجه شما تشکر می‌کنم و خیلی خوشحال می‌شوم که نظرات شما را بشنوم.