وزارت کار رژیم آخوندی: (اسفند 92) «خط فقر برای یک خانوار 4نفرهٴ شهری، 1 میلیون و 800هزار تومان است!»
سایت حکومتی تابناک: (17 دی 92) «کارفرمایان با پیشنهاد افزایش 87هزار و 682 تومانی سال آینده برای حداقل دستمزد کارگران به شورای عالی کار خواهند رفت که در نهایت حداقل مزد از 487هزار و 125 تومان به 574هزار و 807 تومان خواهد رسید».
بانک مرکزی رژیم: (دی ماه 92) «نرخ تورم 38 و 4 دهم درصد است».
توکلی، عضو مجلس ارتجاع: «تا پایان سال 1392، نرخ تورم به 40 درصد می‌رسد».
معنی این آمارها که ارگانها و مقامات رژیم البته با کوچک نمایی، مجبور به ارائه شده‌اند! برای مردم ایران، به‌ویژه برای کارگران زحمتکش چیست؟
وقتی وزارت کار دولت آخوند روحانی، به‌طور رسمی خط فقر را 1 میلیون و 800هزار تومان اعلام می‌کند، یعنی حقوق کنونی کارگر ایرانی که 487هزار و 125 تومان است، نزدیک 4برابر، یا به‌طور دقیقتر 7/3 بار، زیر خط فقر است. یعنی اگر در یک فرض خیالی، کارگر ایرانی، به جای 8ساعت کار در شبانه روز، 30ساعت جان بکند، تازه می‌تواند خود و خانواده‌اش را به مرز خط فقر برساند. البته به شرط این‌که کار باشد!
در این شرایط، بحث بر سر تعیین حداقل حقوق کارگران، برای سال آینده جریان دارد. بر اساس گفته رسانه‌های حکومتی، قرار است در سال جدید، 87هزار و 682 تومان به حقوق پایه کارگران، افزوده شود. یعنی کمتر از 18 درصد!
این در شرایطی است که نرخ تورم به گفته منابع خود رژیم 40درصد است. معنای این معادلهٴ ساده این است که، در سال 1393، قدرت خرید کارگر ایرانی 22 درصد نسبت به سال گذشته، کمتر می‌شود و بیش از پیش در فقر و فلاکت فرو می‌رود!
البته باید در نظر داشت، به گفته بانک مرکزی رژیم، نرخ تورم مواد غذایی را در دی ماه گذشته، بیش از نرخ تورم متوسط و برابر 7/47 درصد اعلام کرد. به این ترتیب، واقعیت محض این است که کارگران و زحمتکشان ایران، به‌معنی واقعی کلمه گرسنه‌اند. یعنی قوت لایموت خانوادهٴ خود را نمی‌توانند تأمین کنند، در حالیکه سرزمین ثروتمندشان، سومین ذخایر نفتی و دومین ذخایر گازی جهان را داراست، در حالی که به هر گوشهٴ ایران که نگاه کنید، نعمات طبیعی و ثروتهای سرشار دیده می‌شود، آن سرمایه‌ها و آن ثروتها کجا می‌رود؟ حاصل جان کندن هر روزه کارگر ایرانی به کجا سرازیر می‌شود؟ جز به جیب آخوندهای فاسد، دزد و غارتگری که بارها بیش از هر دشمن خارجی در طول تاریخ پرتلاطم ایران، دار و ندار این میهن را به آتش کشیده و نابود کرده‌اند؟
سایت حکومتی تابناک: (17 دی 92) «کارفرمایان با پیشنهاد افزایش 87هزار و 682 تومانی سال آینده برای حداقل دستمزد کارگران به شورای عالی کار خواهند رفت که در نهایت حداقل مزد از 487هزار و 125 تومان به 574هزار و 807 تومان خواهد رسید».
بانک مرکزی رژیم: (دی ماه 92) «نرخ تورم 38 و 4 دهم درصد است».
توکلی، عضو مجلس ارتجاع: «تا پایان سال 1392، نرخ تورم به 40 درصد می‌رسد».
معنی این آمارها که ارگانها و مقامات رژیم البته با کوچک نمایی، مجبور به ارائه شده‌اند! برای مردم ایران، به‌ویژه برای کارگران زحمتکش چیست؟
وقتی وزارت کار دولت آخوند روحانی، به‌طور رسمی خط فقر را 1 میلیون و 800هزار تومان اعلام می‌کند، یعنی حقوق کنونی کارگر ایرانی که 487هزار و 125 تومان است، نزدیک 4برابر، یا به‌طور دقیقتر 7/3 بار، زیر خط فقر است. یعنی اگر در یک فرض خیالی، کارگر ایرانی، به جای 8ساعت کار در شبانه روز، 30ساعت جان بکند، تازه می‌تواند خود و خانواده‌اش را به مرز خط فقر برساند. البته به شرط این‌که کار باشد!
در این شرایط، بحث بر سر تعیین حداقل حقوق کارگران، برای سال آینده جریان دارد. بر اساس گفته رسانه‌های حکومتی، قرار است در سال جدید، 87هزار و 682 تومان به حقوق پایه کارگران، افزوده شود. یعنی کمتر از 18 درصد!
این در شرایطی است که نرخ تورم به گفته منابع خود رژیم 40درصد است. معنای این معادلهٴ ساده این است که، در سال 1393، قدرت خرید کارگر ایرانی 22 درصد نسبت به سال گذشته، کمتر می‌شود و بیش از پیش در فقر و فلاکت فرو می‌رود!
البته باید در نظر داشت، به گفته بانک مرکزی رژیم، نرخ تورم مواد غذایی را در دی ماه گذشته، بیش از نرخ تورم متوسط و برابر 7/47 درصد اعلام کرد. به این ترتیب، واقعیت محض این است که کارگران و زحمتکشان ایران، به‌معنی واقعی کلمه گرسنه‌اند. یعنی قوت لایموت خانوادهٴ خود را نمی‌توانند تأمین کنند، در حالیکه سرزمین ثروتمندشان، سومین ذخایر نفتی و دومین ذخایر گازی جهان را داراست، در حالی که به هر گوشهٴ ایران که نگاه کنید، نعمات طبیعی و ثروتهای سرشار دیده می‌شود، آن سرمایه‌ها و آن ثروتها کجا می‌رود؟ حاصل جان کندن هر روزه کارگر ایرانی به کجا سرازیر می‌شود؟ جز به جیب آخوندهای فاسد، دزد و غارتگری که بارها بیش از هر دشمن خارجی در طول تاریخ پرتلاطم ایران، دار و ندار این میهن را به آتش کشیده و نابود کرده‌اند؟
