«... در متن توافقات به‌ویژه آنجاکه هنوز از طرف ما محرمانه تلقی می‌شود، مفاد تأسفباری وجود د‌ارد».
این، بخشی از سرمقاله روزنامه حکومتی رسالت (27بهمن) نشان می‌دهد آنچه از توافقات ژنو علنی شده، با همه خفت‌باری، تنها بخشی کوچک از خفتی است که دیکتاتوری ولایت‌فقیه، در گرداب «خفگی»، مجبور به تن‌دادن به‌آن شده است.
در همین رابطه، وقتی خبرنگار سایت یورو نیوز (27بهمن) ظریف، وزیر خارجه آخوندها را سؤال پیچ کرد، او مجبور شد گوشه‌های دیگری از امتیازهای کلانی را که رژیم آخوندی مجبور به دادن آنها شده، رو کند.
البته در مصاحبه ظریف با یورونیوز، سؤالهای خبرنگار بیشتر از جوابهای قطره‌چکانی ظریف، اطلاعات به‌دست می‌دهد:
خبرنگار یورونیوز: «هفته‌ای نبوده که شما نگویید که به برنامه هسته‌یی خود ادامه می‌دهید و آمریکا هم پاسخ ندهد که ایران اجازه این کار را ندارد، بنابراین بلافاصله پس از کنفرانس خبری مذاکرات ژنو، من آنجا بودم، شما اعلام کردید که برنامه هسته‌یی ایران ادامه پیدا خواهد کرد، جان کری آمد و گفت آنها اجازه این کار را ندارند… . مردم حق دارند بدانند چه می‌گذرد؟»
ظریف: «مفاد اصلی توافقی کاملاً شفاف هستند. بخشی از برنامه هسته‌یی ایران ادامه کار خواهد داد. بخشی منظورم ادامه غنی‌سازی اورانیوم پنج درصدی است، در این باره ما توافق کردیم که آن را ادامه ندهیم.
خبرنگار: پس سر و صداها تنها برای مصرف داخلی است؟».
دربارهٴ دریافت پول بلوکه شده نیز سؤال و جواب خبرنگار و ظریف جالب توجه است:
«خبرنگار: «نهایتا شما بخشی از دارایی بلوکه شده‌تان را دریافت می‌کنید اما نه به‌صورت پول نقد. آن چیزی که به ایرانیها تحمیل شده، این است که ما این پول را آزاد می‌کنیم، اما نه به‌صورت نقد، به شما کالا می‌دهیم با قیمتی دلبخواه خودمان؟».
ظریف: «خیر، این‌طور نیست. ما در حال حاضر می‌توانیم بخشی از این پول را به‌صورت گشایش اعتبار، داشته باشیم».
تا به‌حال گفته شده بود که بر پایه توافق ژنو، قرار است از 100میلیارد دلار پولهای بلوکه شدهٴ رژیم، تنها 2/4میلیارد دلار، آن‌هم در 8 قسط، به او داده شود. اما ظریف در این مصاحبه اعتراف کرد: «در حال حاضر ما می‌توانیم بخشی از این پول را (تنها) به‌صورت گشایش اعتبار داشته باشیم!» یعنی، همان نیز، نه به‌صورت نقد، بلکه تنها به‌صورت اعتبار برای کالاهای مشخص به رژیم داده می‌شود.
رسالت (27بهمن) هم، ضمن فغان و فریاد از این همه ذلت و خفت، نوشت که تازه میزانی از این پول هم باید صرف پرداخت قروض رژیم آخوندی، به سازمانهای بین‌المللی شود: «(در این مدت) ایران به دلیل تحریمهای بانکی نتوانسته حق عضویت خود را به سازمان ملل و سایر سازمانهای بین‌المللی بپرد‌ازد. حالا در اثر توافق و رهاسازی 2/4میلیارد دلار از پولهای بلوکه شده، این امر تسریع شده (پرداخت قروض به این سازمانها) و نمی‌توان از آن به‌عنوان توفیق در مذاکرات یاد کرد».
برگردیم به مصاحبه ظریف، او در پاسخ به این پرسش خبرنگار که «آنها بر صادرات نفتی سقفی قائل شده‌اند؟» پاسخ داد: «آنها از قبل (قبل از توافق ژنو) برای صادرات نفت، سقفی تعیین کرده بودند. (تحریمهای نفتی) حال توافقشان این بود که این سقف را بالاتر نبرند». یعنی تمامی تحریمهایی که فروش نفت رژیم را از حدود 2 میلیون و 700هزار بشکه در روز، به 700هزار بشکه و اکنون گفته می‌شود که به 100هزار بشکه رسانده است، پابرجاست.
بنا به اعتراف رسالت (27بهمن)، حتی اجازهٴ فروش مواد پتروشیمی هم، (بر اساس توافق ژنو) پوچ و بی‌ارزش است. زیرا «اصلاً شرکتهای پتروشیمی محصولات خود را به طرفهای خارجی پیش فروش کرد‌ه‌اند و ما با طرف اروپایی اصلاً مراود‌اتی در این مورد ند‌اریم!» رسالت در ادامه سوز و گداز خود، به اجبار رژیم در عقب‌نشینی‌های باز هم بیشتر بعدی در مذاکرات اشاره کرده، می‌گوید: «(قصد دارند) در مذاکرات بعدی، به قول اوباما، پیچ و مهره‌های تأسیسات هسته‌یی را باز کنند و برای همیشه فاتحه آن را بخواند».
روزنامه حکومتی وطن امروز (26بهمن) نیز، با دست گذاشتن بر عقب‌نشینی‌های خفتبار رژیم در توافق ژنو، باند روحانی- رفسنجانی را مخاطب قرار داد و نوشت: «مرد حسابی! آیا آدم در عوض گوهر به این گرانی، آب نبات به این ارزانی می‌ستاند؟ … در توافق ژنو، اساساً امتیاز دادند، امتیاز نگرفتند… یک چیزهایی را به دشمن دادن، که نشد توافق!»
بدین ترتیب، مشخص می‌شود چرا تا کنون، دولت روحانی متن توافق نهایی ژنو را علنی نکرده است و تنها هر بار که منابع غربی، جزئیاتی از توافق ژنو را علنی می‌کنند، مجبور می‌شوند به‌طور قطره‌چکانی به آنها اذعان کنند. این وضعیت رو به سقوط رژیمی زهرخورده است که وارد تونل امتیاز دادنهای خفتبار پی‌درپی گردیده که دامنة آن به اتمی هم محدود نمی‌ماند. کما این‌که در مصاحبه ظریف با یورونیوز، خبرنگار دربارهٴ دخالتهای رژیم در سوریه و اعدامها که شمار آنها از زمان روی کارآمدن روحانی دو برابر شده، سؤال می‌کند و در هر دو موضع، ظریف چاره‌یی و جوابی جز غلط کردم گویی نمی‌یابد.
این، بخشی از سرمقاله روزنامه حکومتی رسالت (27بهمن) نشان می‌دهد آنچه از توافقات ژنو علنی شده، با همه خفت‌باری، تنها بخشی کوچک از خفتی است که دیکتاتوری ولایت‌فقیه، در گرداب «خفگی»، مجبور به تن‌دادن به‌آن شده است.
در همین رابطه، وقتی خبرنگار سایت یورو نیوز (27بهمن) ظریف، وزیر خارجه آخوندها را سؤال پیچ کرد، او مجبور شد گوشه‌های دیگری از امتیازهای کلانی را که رژیم آخوندی مجبور به دادن آنها شده، رو کند.
البته در مصاحبه ظریف با یورونیوز، سؤالهای خبرنگار بیشتر از جوابهای قطره‌چکانی ظریف، اطلاعات به‌دست می‌دهد:
خبرنگار یورونیوز: «هفته‌ای نبوده که شما نگویید که به برنامه هسته‌یی خود ادامه می‌دهید و آمریکا هم پاسخ ندهد که ایران اجازه این کار را ندارد، بنابراین بلافاصله پس از کنفرانس خبری مذاکرات ژنو، من آنجا بودم، شما اعلام کردید که برنامه هسته‌یی ایران ادامه پیدا خواهد کرد، جان کری آمد و گفت آنها اجازه این کار را ندارند… . مردم حق دارند بدانند چه می‌گذرد؟»
ظریف: «مفاد اصلی توافقی کاملاً شفاف هستند. بخشی از برنامه هسته‌یی ایران ادامه کار خواهد داد. بخشی منظورم ادامه غنی‌سازی اورانیوم پنج درصدی است، در این باره ما توافق کردیم که آن را ادامه ندهیم.
خبرنگار: پس سر و صداها تنها برای مصرف داخلی است؟».
دربارهٴ دریافت پول بلوکه شده نیز سؤال و جواب خبرنگار و ظریف جالب توجه است:
«خبرنگار: «نهایتا شما بخشی از دارایی بلوکه شده‌تان را دریافت می‌کنید اما نه به‌صورت پول نقد. آن چیزی که به ایرانیها تحمیل شده، این است که ما این پول را آزاد می‌کنیم، اما نه به‌صورت نقد، به شما کالا می‌دهیم با قیمتی دلبخواه خودمان؟».
ظریف: «خیر، این‌طور نیست. ما در حال حاضر می‌توانیم بخشی از این پول را به‌صورت گشایش اعتبار، داشته باشیم».
تا به‌حال گفته شده بود که بر پایه توافق ژنو، قرار است از 100میلیارد دلار پولهای بلوکه شدهٴ رژیم، تنها 2/4میلیارد دلار، آن‌هم در 8 قسط، به او داده شود. اما ظریف در این مصاحبه اعتراف کرد: «در حال حاضر ما می‌توانیم بخشی از این پول را (تنها) به‌صورت گشایش اعتبار داشته باشیم!» یعنی، همان نیز، نه به‌صورت نقد، بلکه تنها به‌صورت اعتبار برای کالاهای مشخص به رژیم داده می‌شود.
رسالت (27بهمن) هم، ضمن فغان و فریاد از این همه ذلت و خفت، نوشت که تازه میزانی از این پول هم باید صرف پرداخت قروض رژیم آخوندی، به سازمانهای بین‌المللی شود: «(در این مدت) ایران به دلیل تحریمهای بانکی نتوانسته حق عضویت خود را به سازمان ملل و سایر سازمانهای بین‌المللی بپرد‌ازد. حالا در اثر توافق و رهاسازی 2/4میلیارد دلار از پولهای بلوکه شده، این امر تسریع شده (پرداخت قروض به این سازمانها) و نمی‌توان از آن به‌عنوان توفیق در مذاکرات یاد کرد».
برگردیم به مصاحبه ظریف، او در پاسخ به این پرسش خبرنگار که «آنها بر صادرات نفتی سقفی قائل شده‌اند؟» پاسخ داد: «آنها از قبل (قبل از توافق ژنو) برای صادرات نفت، سقفی تعیین کرده بودند. (تحریمهای نفتی) حال توافقشان این بود که این سقف را بالاتر نبرند». یعنی تمامی تحریمهایی که فروش نفت رژیم را از حدود 2 میلیون و 700هزار بشکه در روز، به 700هزار بشکه و اکنون گفته می‌شود که به 100هزار بشکه رسانده است، پابرجاست.
بنا به اعتراف رسالت (27بهمن)، حتی اجازهٴ فروش مواد پتروشیمی هم، (بر اساس توافق ژنو) پوچ و بی‌ارزش است. زیرا «اصلاً شرکتهای پتروشیمی محصولات خود را به طرفهای خارجی پیش فروش کرد‌ه‌اند و ما با طرف اروپایی اصلاً مراود‌اتی در این مورد ند‌اریم!» رسالت در ادامه سوز و گداز خود، به اجبار رژیم در عقب‌نشینی‌های باز هم بیشتر بعدی در مذاکرات اشاره کرده، می‌گوید: «(قصد دارند) در مذاکرات بعدی، به قول اوباما، پیچ و مهره‌های تأسیسات هسته‌یی را باز کنند و برای همیشه فاتحه آن را بخواند».
روزنامه حکومتی وطن امروز (26بهمن) نیز، با دست گذاشتن بر عقب‌نشینی‌های خفتبار رژیم در توافق ژنو، باند روحانی- رفسنجانی را مخاطب قرار داد و نوشت: «مرد حسابی! آیا آدم در عوض گوهر به این گرانی، آب نبات به این ارزانی می‌ستاند؟ … در توافق ژنو، اساساً امتیاز دادند، امتیاز نگرفتند… یک چیزهایی را به دشمن دادن، که نشد توافق!»
بدین ترتیب، مشخص می‌شود چرا تا کنون، دولت روحانی متن توافق نهایی ژنو را علنی نکرده است و تنها هر بار که منابع غربی، جزئیاتی از توافق ژنو را علنی می‌کنند، مجبور می‌شوند به‌طور قطره‌چکانی به آنها اذعان کنند. این وضعیت رو به سقوط رژیمی زهرخورده است که وارد تونل امتیاز دادنهای خفتبار پی‌درپی گردیده که دامنة آن به اتمی هم محدود نمی‌ماند. کما این‌که در مصاحبه ظریف با یورونیوز، خبرنگار دربارهٴ دخالتهای رژیم در سوریه و اعدامها که شمار آنها از زمان روی کارآمدن روحانی دو برابر شده، سؤال می‌کند و در هر دو موضع، ظریف چاره‌یی و جوابی جز غلط کردم گویی نمی‌یابد.
