در حالی که دود ودمهای دولت حسن روحانی در مورد تشویق سرمایه‌گذاری و ایجاد زمینه برای بخش خصوصی و ایجاد اشتغال گوش فلک را کر کرده، خبرهای روزنامه‌های حکومتی پیامهای دیگری می‌دهند. روزنامه‌های حکومتی با تیترهای درشتی مثل «سرمایه‌گذاری 4 کشور پیشرفته در صنعت ایران» (روزنامه‌ایران 11بهمن) یا «همایش جهت گیریهای اقتصادی، ازاتوموبیل و بسته تجاری تا حضور 100 شرکت فرانسوی» (روزنامه آسیا 12بهمن) و خبرهای آمدن این غول و آن بچه غول صنعت فلان و بهمان به تهران، در روزنامه‌های باندی تلاش دارند اوضاع تولید و صنعت را در دولت «شیخ اعتدال» رو به‌پیش نشان دهند.
اما واقعیت این است که در لابلای صفحات همین روزنامه‌های رژیم به‌روشنی می‌بینیم که ظاهراً منظور «شیخ اعتدال» از «ایجاد اشتغال» هر چه بوده ربطی به اهل صنعت و تجارت وطنی ندارد. چون یک قلم 152 معدن با وضع عوارض جدید از طرف دولت روحانی، در معرض تعطیلی کامل قرار گرفته‌اند. رئیس کمیته معدن در رژیم از «نبودن استراتژی بخش معدن» خبر داد و گفت «وضع عوارض عادلانه نیست، این کار بدی است که اول تصمیم گرفته شود و بعد به فعالان بگویند». یک کارشناس وضعیت سنگ آهن ایران نیز در مورد چشم‌انداز تصمیم دولت روحانی برای افزایش عوارض از سنگ آهن به روزنامه حکومتی اعتماد گفت: «قرار است از ابتدای سال 93 به میزان 10درصد از صادرات سنگ آهن دانه‌بندی عوارض اخذ شود که این رقم باید ظرف سه سال به 25 درصد برسد. امروز فعالیت در بخش معدن با ابزارهایی مانند اخذ عوارض صادراتی، دریافت حقوق دولتی و مالیات در معرض تهدید قرار دارد زیرا تشدید محدودیتها سبب خروج سرمایه از این بخش و تعطیلی معادن خواهد شد».
البته این وضعیت خاص معدن و معدنکاران داخلی نیست، دولت روحانی در حالی که با پیشکش کردن انواع تسهیلات و معافیتهای مالیاتی، تلاش می‌کند سرمایه‌داران خارجی را جلب کند، اما در رابطه با تجار و صنعتگران واقعی که خارج از حلقه باندهای غارتگر حکومتی هستند، کمر آنها را زیر بار مالیاتهای افزوده، خم کرده است. آش آن قدر شور شده که روزنامه ابتکار هم در سرمقاله 15بهمن خود، تیتر زده است: کاش یکی هم به تاجر ایرانی «بفرما» بزند.
در زیر این عنوان ابتکار می‌نویسد: «باز هم مانند سالهای دور و نزدیک، شاهد رونق یک کسب و کار یک طرفه اروپایی، آمریکایی و یا حتی چینی باشیم… . اگر قرار است چرخ سانتریفیوژها در نطنز و فردو کمی کندتر بچرخد، کاش در مقابل، چرخ اقتصاد سالم ایرانی کمی تندتر بچرخد».
به این ترتیب معلوم می‌شود، این هم از معجزات امام‌زادهٴ اعتدال است که تاجران و سرمایه‌گذاران خارجی را شفا می‌دهد و سرمایه‌هایشان را رونق می‌دهد، اما تاجر و صنعتگر ایرانی و کسب و کارشان را کور می‌کند.
اما واقعیت این است که در لابلای صفحات همین روزنامه‌های رژیم به‌روشنی می‌بینیم که ظاهراً منظور «شیخ اعتدال» از «ایجاد اشتغال» هر چه بوده ربطی به اهل صنعت و تجارت وطنی ندارد. چون یک قلم 152 معدن با وضع عوارض جدید از طرف دولت روحانی، در معرض تعطیلی کامل قرار گرفته‌اند. رئیس کمیته معدن در رژیم از «نبودن استراتژی بخش معدن» خبر داد و گفت «وضع عوارض عادلانه نیست، این کار بدی است که اول تصمیم گرفته شود و بعد به فعالان بگویند». یک کارشناس وضعیت سنگ آهن ایران نیز در مورد چشم‌انداز تصمیم دولت روحانی برای افزایش عوارض از سنگ آهن به روزنامه حکومتی اعتماد گفت: «قرار است از ابتدای سال 93 به میزان 10درصد از صادرات سنگ آهن دانه‌بندی عوارض اخذ شود که این رقم باید ظرف سه سال به 25 درصد برسد. امروز فعالیت در بخش معدن با ابزارهایی مانند اخذ عوارض صادراتی، دریافت حقوق دولتی و مالیات در معرض تهدید قرار دارد زیرا تشدید محدودیتها سبب خروج سرمایه از این بخش و تعطیلی معادن خواهد شد».
بزرگترین مشکل نداشتن استراتژی مشخص
دولت حسن روحانی در حالی دم از حمایت از بخش خصوصی می‌زند و عوارض و مالیاتهای معادن را افزایش داده است. یک نماینده مجلس ارتجاع به نام داریوش اسماعیلی در نشست معدنکاران گفت: «بزرگترین مشکل بخش معدن نداشتن یک استراتژی مشخص است، سالها قبل این مسأله دنبال شد و بیش از یک میلیارد تومان هم هزینه صورت گرفت و کتابچه ناقصی را به‌عنوان استراتژی معادن چاپ کردند که اصلاً معلوم نیست الآن کجاست؟ امروز برای تدوین قوانین، یک صفحه از آنچه که به‌عنوان سند استراتژی معدن در دولت دهم اعلام شد، در اختیار نیست».البته این وضعیت خاص معدن و معدنکاران داخلی نیست، دولت روحانی در حالی که با پیشکش کردن انواع تسهیلات و معافیتهای مالیاتی، تلاش می‌کند سرمایه‌داران خارجی را جلب کند، اما در رابطه با تجار و صنعتگران واقعی که خارج از حلقه باندهای غارتگر حکومتی هستند، کمر آنها را زیر بار مالیاتهای افزوده، خم کرده است. آش آن قدر شور شده که روزنامه ابتکار هم در سرمقاله 15بهمن خود، تیتر زده است: کاش یکی هم به تاجر ایرانی «بفرما» بزند.
در زیر این عنوان ابتکار می‌نویسد: «باز هم مانند سالهای دور و نزدیک، شاهد رونق یک کسب و کار یک طرفه اروپایی، آمریکایی و یا حتی چینی باشیم… . اگر قرار است چرخ سانتریفیوژها در نطنز و فردو کمی کندتر بچرخد، کاش در مقابل، چرخ اقتصاد سالم ایرانی کمی تندتر بچرخد».
به این ترتیب معلوم می‌شود، این هم از معجزات امام‌زادهٴ اعتدال است که تاجران و سرمایه‌گذاران خارجی را شفا می‌دهد و سرمایه‌هایشان را رونق می‌دهد، اما تاجر و صنعتگر ایرانی و کسب و کارشان را کور می‌کند.
