با سلام خدمت هموطنان عزیز
من احمد اسماعیل پور فارغ‌التحصیل متالوژی از دانشگاه صنعتی شریف هستم و الآن در زندان لیبرتی جزو اعتصاب‌غذاکنندگان اشرفی هستیم که برای آزادی 7 گروگان و برای رسیدن به حداقلهای امنیتی و حفاظت در لیبرتی، به‌طور نامحدود در اعتصاب هستیم، با فرا رسیدن مهرماه ماه جوشش و خروش و اعتراض جوانان لحظات تلخ و شیرین فراوانی را به یادم می‌آورد. هر بار خبرهای اعتراضهای شما را می‌شنوم خودم را در جوش و خروش و اعتراض شما می‌بینم. لحظات تلخ دستگیری تعلیق یا زندانی شدن دوستان در جریان اعتراضها، یا لحظات خوشحالی پیشرفت ما و پس راندن کارگزاران رژیم در دانشگاه یادم می‌آید و خوشحال می‌شوم.
از تاریخچه پر بار 60ساله مبارزات دانشجویی، از 16آذر32، با شهدای گرانقدرش، تا دانشجویانی شهید پیشتاز که مؤسسین سازمانهای انقلابی چریکهای فدایی و مجاهدین خلق بودند و راه را برای انقلاب ضدسلطنتی باز کردند، تا قیام 18تیر سال 78 و تا امروز. از شهدای عزیز مثل عمو و همرزم گرامیم مهندس احمد بوستانی که فارغ‌التحصیل دانشگاه صنعتی شریف بود گرفته تا سایر شهدا را به‌خاطر می‌آورم و احساس می‌کنم که پرچم آنها به دست ما رسیده، یاد دورانی می‌افتم که در دانشگاه ارگانهای سرکوبگر مختلف از بسیج دانشجویی و غیره با مزدوران خودش که از طریق سهمیه وارد دانشگاه کرده بودند، برای این‌که فضای دانشگاه را قفل کنند ولی همیشه بچه‌های ما در هر فرصتی اعتراضات صنفی خودشون را مطرح می‌کردند و در گام بعد تبدیل به مسائل سیاسی می‌کردند و رژیم از همین می‌ترسید.
یادم می‌آید در مسیر تردد، بچه‌های خیابانی، کارتن خوابها و دخترای بی‌پناه و بی‌سرپناه را که می‌دیدم دلم به درد می‌آمد. وقتی می‌دیدم در اثر سیاستهای سرکوبگرانه و خائنانه رژیم انبوه مراکز صنعتی تعطیل شده و تولیدات داخلی افت پیدا می‌کنند، دنبال راه چاره بودم تا به این ظلم و ستم و تبعیضی که در دانشگاه و در جامعه موج می‌زد نقطه پایانی زده شود، راه‌حلی براش پیدا کنم، به هر دری زدم، در هر جمعی رفتم تا بالاخره به مجاهدین رسیدم. دیدم واقعیت این است که در مقابل حکومت دیکتاتور و جنایتکاری چون حکومت آخوندی، جز با راه و رسم مجاهدین یعنی مقاومت تمام‌عیار و پرداخت همه چیز، آزادی متصور نیست. واقعیت اینه که هیچ‌وقت دیکتاتور نمی‌آید آزادی را به ما بدهد.
فرا رسیدن مهر ماه، زمینه و فرصتی است که دانشجوها دوباره هر فرصتی را تبدیل به اعتراض علیه سیاستهای سرکوب گرانه رژیم کنند و شعار زنده باد آزادی و مرگ بر دیکتاتور را سر بدهند. برای همه شما آرزوی موفقیت می‌کنم.
من احمد اسماعیل پور فارغ‌التحصیل متالوژی از دانشگاه صنعتی شریف هستم و الآن در زندان لیبرتی جزو اعتصاب‌غذاکنندگان اشرفی هستیم که برای آزادی 7 گروگان و برای رسیدن به حداقلهای امنیتی و حفاظت در لیبرتی، به‌طور نامحدود در اعتصاب هستیم، با فرا رسیدن مهرماه ماه جوشش و خروش و اعتراض جوانان لحظات تلخ و شیرین فراوانی را به یادم می‌آورد. هر بار خبرهای اعتراضهای شما را می‌شنوم خودم را در جوش و خروش و اعتراض شما می‌بینم. لحظات تلخ دستگیری تعلیق یا زندانی شدن دوستان در جریان اعتراضها، یا لحظات خوشحالی پیشرفت ما و پس راندن کارگزاران رژیم در دانشگاه یادم می‌آید و خوشحال می‌شوم.
از تاریخچه پر بار 60ساله مبارزات دانشجویی، از 16آذر32، با شهدای گرانقدرش، تا دانشجویانی شهید پیشتاز که مؤسسین سازمانهای انقلابی چریکهای فدایی و مجاهدین خلق بودند و راه را برای انقلاب ضدسلطنتی باز کردند، تا قیام 18تیر سال 78 و تا امروز. از شهدای عزیز مثل عمو و همرزم گرامیم مهندس احمد بوستانی که فارغ‌التحصیل دانشگاه صنعتی شریف بود گرفته تا سایر شهدا را به‌خاطر می‌آورم و احساس می‌کنم که پرچم آنها به دست ما رسیده، یاد دورانی می‌افتم که در دانشگاه ارگانهای سرکوبگر مختلف از بسیج دانشجویی و غیره با مزدوران خودش که از طریق سهمیه وارد دانشگاه کرده بودند، برای این‌که فضای دانشگاه را قفل کنند ولی همیشه بچه‌های ما در هر فرصتی اعتراضات صنفی خودشون را مطرح می‌کردند و در گام بعد تبدیل به مسائل سیاسی می‌کردند و رژیم از همین می‌ترسید.
یادم می‌آید در مسیر تردد، بچه‌های خیابانی، کارتن خوابها و دخترای بی‌پناه و بی‌سرپناه را که می‌دیدم دلم به درد می‌آمد. وقتی می‌دیدم در اثر سیاستهای سرکوبگرانه و خائنانه رژیم انبوه مراکز صنعتی تعطیل شده و تولیدات داخلی افت پیدا می‌کنند، دنبال راه چاره بودم تا به این ظلم و ستم و تبعیضی که در دانشگاه و در جامعه موج می‌زد نقطه پایانی زده شود، راه‌حلی براش پیدا کنم، به هر دری زدم، در هر جمعی رفتم تا بالاخره به مجاهدین رسیدم. دیدم واقعیت این است که در مقابل حکومت دیکتاتور و جنایتکاری چون حکومت آخوندی، جز با راه و رسم مجاهدین یعنی مقاومت تمام‌عیار و پرداخت همه چیز، آزادی متصور نیست. واقعیت اینه که هیچ‌وقت دیکتاتور نمی‌آید آزادی را به ما بدهد.
فرا رسیدن مهر ماه، زمینه و فرصتی است که دانشجوها دوباره هر فرصتی را تبدیل به اعتراض علیه سیاستهای سرکوب گرانه رژیم کنند و شعار زنده باد آزادی و مرگ بر دیکتاتور را سر بدهند. برای همه شما آرزوی موفقیت می‌کنم.
