دوستان گرامی!
این کنفرانس در حالی برگزار می‌شود که ملاها و دولت عراق شمارش معکوس برای پاکسازی خونین اشرف و جابه‌جایی اجباری ساکنان به‌منظور بستن اشرف در ۳۱ دسامبر را آغاز کرده‌اند. طرح جابه‌جایی خواست اصلی آخوندهای حاکم بر ایران است. این کار بر اساس یک توافق ۷ماده‌یی بین رژیم ایران و دولت عراق صورت می‌گیرد.
من امروز به پایتخت اروپا آمده‌ام تا از کمیسیون اروپا و شورای اتحادیه اروپا و نماینده عالی آن بخواهم قدرت و امکانات خود را برای ممانعت از جنایت علیه بشریت به‌کار بگیرند. به همین خاطر، از اجلاس شورای وزیران خارجه می‌خواهم صریحاً با جابه‌جایی ساکنان مخالفت کنند، خواستار تمدید ضرب‌الاجل بستن اشرف شوند و شماری از ساکنان بیمار و مجروح را در کشورهای خود بپذیرند.
دولت عراق درصدد است جابه‌جایی اجباری را تحت عنوان راه‌حل صلح‌آمیز به جامعه جهانی بقبولاند و توافق یا لااقل عدم مخالفت مراجع بین‌المللی از جمله اتحادیه اروپا را به‌دست آورد. به این منظور به جامعه بین‌المللی قول می‌دهد که اجازه خواهد داد پس از جابه‌جایی ساکنان اشرف، تعیین استاتوی آنان صورت گیرد. هم‌چنین قول می‌دهد که نظارت ملل‌متحد در محلهای جدید ساکنان را بپذیرد.
اما تجربه نشان می‌دهد که کمترین اعتمادی به قولهای دولت عراق نیست. ۶ساعت قبل از شروع قتل‌عام ۱۹فروردین امسال، سفارت آمریکا رسماً از قول نخست‌وزیر عراق به ساکنان اشرف اطمینان داد که قصد اعمال خشونت ندارد. ساکنان اشرف به همین دلیل از ۷ماه پیش، اعلام کردند تنها در صورتی که محل جدید رسماً توسط نیروهای آمریکایی و یا کلاه آبیهای ملل‌متحد حفاظت شود، حاضر به جابه‌جایی هستند والا مرگ شرافتمندانه را در محلی که ۲۵ سال است زندگی می‌کنند، بر مرگ در محلهای ناشناخته ترجیح می‌دهند. ولی نه آمریکا و نه سازمان ملل، هیچ تضمینی در مورد امنیت ساکنان در صورت جابه‌جایی نمی‌دهند. آنها تنها به قولهای توخالی دولت عراق اتکا می‌کنند؛ بدون آن که مسئولیتی بپذیرند.
دولت عراق تلاش می‌کند، جابه‌جایی اجباری را اعمال حق حاکمیت قلمداد کند. اما نمی‌توان حق حاکمیت را سرپوش ارتکاب جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی و نقض اصل «مسئولیت حفاظت» کرد. وگرنه اردوگاههای مرگ هیتلر و جنایات دیکتاتور لیبی و سوریه نیز اعمال حق حاکمیت بود. پنهان شدن در پشت موضوع «حاکمیت عراق» برای توجیه بی‌تفاوتی در مقابل جنایات دولت عراق علیه اشرف نیز به همان اندازه غیرقابل قبول است.
ملاها و همدستان آنها برای پوشاندن حقیقت و منحرف کردن افکار، دست به یک جنگ روانی زده‌اند. آنها چنین القا می‌کنند که مجاهدین و رهبران کمپ، مانع کار کمیساریا هستند و در نتیجه می‌گویند که آنها مسئول هر کشتاری در اشرف خواهند بود. آنها می‌خواهند جای جلاد و قربانی را عوض کنند.
واقعیت این است که اشرفیان به‌رغم حق مسلم‌شان برای باقی ماندن در عراق و اشرف، طرح پارلمان اروپا برای بازاسکان در کشورهای ثالث را پذیرفتند. به‌علاوه، آنها ۷ طرح جایگزین، از جمله انتقال موقت به کشورهای همسایه عراق را ارائه کردند.
آنها به‌رغم ۲۵ سال اقامت قانونی در عراق، برای برداشتن هرگونه مانعی در مسیر بازاسکان، از نو تقاضای پناهندگی دادند. اما ۳ماه است که دولت عراق از کار کمیساریای عالی پناهندگان برای بازتأیید پناهندگی‌اشرفیان جلوگیری می‌کند.
اشرفیان، به جز کشتار و تسلیم، آماده گفتگو برای هر گزینه دیگری هستند. اما رژیم ایران و دولت عراق تنها به همین ۲گزینه می‌اندیشند. نابودی ساکنان اشرف یا تسلیم آنها و نه خروج آنها از عراق. این کانون بحران است.
به همین دلیل، حضور نماینده ساکنان در مذاکرات ضروری است؛ هم‌چنان که دبیرکل ملل‌متحد در پاراگراف ۶۶ گزارش ۷ژوییه خود به شورای امنیت گفت: «هر ترتیباتی» برای اشرف باید علاوه بر دولت عراق، مورد قبول ساکنان کمپ باشد.
دوستان عزیز!
آخوندها برای نجات حکومت رو به سقوط خود، از یک سو درصدد دستیابی به بمب اتمی و از سوی دیگر نابودی اپوزیسیون اصلی خود، به‌ویژه در اشرف هستند.
فردا، اتحادیه اروپا می‌خواهد برای مقابله با پروژه بمب اتمی رژیم ایران، تحریمهای جدیدی علیه این رژیم اعمال کند. تحریم یک اقدام ضروری است، اما به تنهایی جواب بمب اتمی نیست. تنها راه ممانعت از دستیابی ملاها به بمب اتمی و تنها راه تضمین صلح و امنیت بین‌المللی، تغییر رژیم و استقرار یک ایران دموکراتیک و غیراتمی است. این همان رژیمی است که دیپلوماتهای انگلیسی را دیروز به حکم خامنه‌ای به گروگان گرفت تا با شانتاژ، مانع قاطعیت بین‌المللی شود.
از طرف دیگر رژیم ایران با کشتار اشرف و نابودی اپوزیسیون مشروعش، می‌خواهد راه تغییر در ایران را سد کند.
بگذارید من در اینجا راه‌حل مقاومت ایران و خواسته‌های آن برای اشرف را که در حقیقت جزیی از راه‌حل ایران است، در محورهای زیر خلاصه کنم:
اول- هرگونه جابه‌جایی اجباری در داخل عراق باید کنار گذاشته شود. و ضرب‌الاجل سرکوبگرانه پایان ۲۰۱۱، بایستی تا خاتمه کار کمیساریا و انتقال همه ساکنان به کشورهای ثالث لغو شود.
دوم- با توجه به مخالفت دولت عراق با بازتأیید انفرادی پناهندگی ساکنان اشرف، تنها راه برای گرفتن بهانه قتل‌عام ساکنان بی‌دفاع، تأیید پناهندگی جمعی ساکنان اشرف از جانب کمیساریاست، تا در اولین فرصت پرونده تک‌تک افراد نیز مورد بررسی قرار گیرد
سوم- حفاظت ساکنان اشرف با نیروهای کلاه آبی و استقرار ناظران ملل‌متحد تا انتقال آخرین نفر به کشور ثالث از سوی شورای امنیت ملل‌متحد تضمین شود.
چهارم- جامعه جهانی و به ویژه اعضای اتحادیه اروپا به‌صورت عاجل شماری از ساکنان مجروح و بیمار را در کشور خود بپذیرند.
پنجم – تحریم همه جانبه، به‌خصوص در بخش نفت، گاز و مالی باید بر رژیم ایران اعمال شود.
دوستان عزیز!
امروز اتحادیه اروپا، آمریکا و ملل متحد، به روشنی از طرح جابه‌جایی اجباری و قتل‌عام ساکنان اشرف مطلع هستند.
ما همه اسناد و اطلاعات ضروری را در اختیار آنها قرار داده‌ایم، پارلمان اروپا، پارلمانهای کشوری، کنگره آمریکا، شخصیتهای برجسته آمریکایی و اروپایی، آن‌چه لازم است را گفته‌اند. لذا به رهبران اتحادیه اروپا خاطرنشان می‌کنم شما قدرت دارید از یک فاجعه حتمی جلوگیری کنید، بارونس اشتون قدرت دارد یک راه‌حل صلح‌آمیز را برای اشرف رهبری کند. من هشدار می‌دهم که در غیراین صورت اتحادیه اروپا و رهبران آن در مقابل هر حادثه‌ای در اشرف مسئول خواهند بود.
از همه شما متشکرم.
این کنفرانس در حالی برگزار می‌شود که ملاها و دولت عراق شمارش معکوس برای پاکسازی خونین اشرف و جابه‌جایی اجباری ساکنان به‌منظور بستن اشرف در ۳۱ دسامبر را آغاز کرده‌اند. طرح جابه‌جایی خواست اصلی آخوندهای حاکم بر ایران است. این کار بر اساس یک توافق ۷ماده‌یی بین رژیم ایران و دولت عراق صورت می‌گیرد.
من امروز به پایتخت اروپا آمده‌ام تا از کمیسیون اروپا و شورای اتحادیه اروپا و نماینده عالی آن بخواهم قدرت و امکانات خود را برای ممانعت از جنایت علیه بشریت به‌کار بگیرند. به همین خاطر، از اجلاس شورای وزیران خارجه می‌خواهم صریحاً با جابه‌جایی ساکنان مخالفت کنند، خواستار تمدید ضرب‌الاجل بستن اشرف شوند و شماری از ساکنان بیمار و مجروح را در کشورهای خود بپذیرند.
دولت عراق درصدد است جابه‌جایی اجباری را تحت عنوان راه‌حل صلح‌آمیز به جامعه جهانی بقبولاند و توافق یا لااقل عدم مخالفت مراجع بین‌المللی از جمله اتحادیه اروپا را به‌دست آورد. به این منظور به جامعه بین‌المللی قول می‌دهد که اجازه خواهد داد پس از جابه‌جایی ساکنان اشرف، تعیین استاتوی آنان صورت گیرد. هم‌چنین قول می‌دهد که نظارت ملل‌متحد در محلهای جدید ساکنان را بپذیرد.
اما تجربه نشان می‌دهد که کمترین اعتمادی به قولهای دولت عراق نیست. ۶ساعت قبل از شروع قتل‌عام ۱۹فروردین امسال، سفارت آمریکا رسماً از قول نخست‌وزیر عراق به ساکنان اشرف اطمینان داد که قصد اعمال خشونت ندارد. ساکنان اشرف به همین دلیل از ۷ماه پیش، اعلام کردند تنها در صورتی که محل جدید رسماً توسط نیروهای آمریکایی و یا کلاه آبیهای ملل‌متحد حفاظت شود، حاضر به جابه‌جایی هستند والا مرگ شرافتمندانه را در محلی که ۲۵ سال است زندگی می‌کنند، بر مرگ در محلهای ناشناخته ترجیح می‌دهند. ولی نه آمریکا و نه سازمان ملل، هیچ تضمینی در مورد امنیت ساکنان در صورت جابه‌جایی نمی‌دهند. آنها تنها به قولهای توخالی دولت عراق اتکا می‌کنند؛ بدون آن که مسئولیتی بپذیرند.
دولت عراق تلاش می‌کند، جابه‌جایی اجباری را اعمال حق حاکمیت قلمداد کند. اما نمی‌توان حق حاکمیت را سرپوش ارتکاب جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی و نقض اصل «مسئولیت حفاظت» کرد. وگرنه اردوگاههای مرگ هیتلر و جنایات دیکتاتور لیبی و سوریه نیز اعمال حق حاکمیت بود. پنهان شدن در پشت موضوع «حاکمیت عراق» برای توجیه بی‌تفاوتی در مقابل جنایات دولت عراق علیه اشرف نیز به همان اندازه غیرقابل قبول است.
ملاها و همدستان آنها برای پوشاندن حقیقت و منحرف کردن افکار، دست به یک جنگ روانی زده‌اند. آنها چنین القا می‌کنند که مجاهدین و رهبران کمپ، مانع کار کمیساریا هستند و در نتیجه می‌گویند که آنها مسئول هر کشتاری در اشرف خواهند بود. آنها می‌خواهند جای جلاد و قربانی را عوض کنند.
واقعیت این است که اشرفیان به‌رغم حق مسلم‌شان برای باقی ماندن در عراق و اشرف، طرح پارلمان اروپا برای بازاسکان در کشورهای ثالث را پذیرفتند. به‌علاوه، آنها ۷ طرح جایگزین، از جمله انتقال موقت به کشورهای همسایه عراق را ارائه کردند.
آنها به‌رغم ۲۵ سال اقامت قانونی در عراق، برای برداشتن هرگونه مانعی در مسیر بازاسکان، از نو تقاضای پناهندگی دادند. اما ۳ماه است که دولت عراق از کار کمیساریای عالی پناهندگان برای بازتأیید پناهندگی‌اشرفیان جلوگیری می‌کند.
اشرفیان، به جز کشتار و تسلیم، آماده گفتگو برای هر گزینه دیگری هستند. اما رژیم ایران و دولت عراق تنها به همین ۲گزینه می‌اندیشند. نابودی ساکنان اشرف یا تسلیم آنها و نه خروج آنها از عراق. این کانون بحران است.
به همین دلیل، حضور نماینده ساکنان در مذاکرات ضروری است؛ هم‌چنان که دبیرکل ملل‌متحد در پاراگراف ۶۶ گزارش ۷ژوییه خود به شورای امنیت گفت: «هر ترتیباتی» برای اشرف باید علاوه بر دولت عراق، مورد قبول ساکنان کمپ باشد.
دوستان عزیز!
آخوندها برای نجات حکومت رو به سقوط خود، از یک سو درصدد دستیابی به بمب اتمی و از سوی دیگر نابودی اپوزیسیون اصلی خود، به‌ویژه در اشرف هستند.
فردا، اتحادیه اروپا می‌خواهد برای مقابله با پروژه بمب اتمی رژیم ایران، تحریمهای جدیدی علیه این رژیم اعمال کند. تحریم یک اقدام ضروری است، اما به تنهایی جواب بمب اتمی نیست. تنها راه ممانعت از دستیابی ملاها به بمب اتمی و تنها راه تضمین صلح و امنیت بین‌المللی، تغییر رژیم و استقرار یک ایران دموکراتیک و غیراتمی است. این همان رژیمی است که دیپلوماتهای انگلیسی را دیروز به حکم خامنه‌ای به گروگان گرفت تا با شانتاژ، مانع قاطعیت بین‌المللی شود.
از طرف دیگر رژیم ایران با کشتار اشرف و نابودی اپوزیسیون مشروعش، می‌خواهد راه تغییر در ایران را سد کند.
بگذارید من در اینجا راه‌حل مقاومت ایران و خواسته‌های آن برای اشرف را که در حقیقت جزیی از راه‌حل ایران است، در محورهای زیر خلاصه کنم:
اول- هرگونه جابه‌جایی اجباری در داخل عراق باید کنار گذاشته شود. و ضرب‌الاجل سرکوبگرانه پایان ۲۰۱۱، بایستی تا خاتمه کار کمیساریا و انتقال همه ساکنان به کشورهای ثالث لغو شود.
دوم- با توجه به مخالفت دولت عراق با بازتأیید انفرادی پناهندگی ساکنان اشرف، تنها راه برای گرفتن بهانه قتل‌عام ساکنان بی‌دفاع، تأیید پناهندگی جمعی ساکنان اشرف از جانب کمیساریاست، تا در اولین فرصت پرونده تک‌تک افراد نیز مورد بررسی قرار گیرد
سوم- حفاظت ساکنان اشرف با نیروهای کلاه آبی و استقرار ناظران ملل‌متحد تا انتقال آخرین نفر به کشور ثالث از سوی شورای امنیت ملل‌متحد تضمین شود.
چهارم- جامعه جهانی و به ویژه اعضای اتحادیه اروپا به‌صورت عاجل شماری از ساکنان مجروح و بیمار را در کشور خود بپذیرند.
پنجم – تحریم همه جانبه، به‌خصوص در بخش نفت، گاز و مالی باید بر رژیم ایران اعمال شود.
دوستان عزیز!
امروز اتحادیه اروپا، آمریکا و ملل متحد، به روشنی از طرح جابه‌جایی اجباری و قتل‌عام ساکنان اشرف مطلع هستند.
ما همه اسناد و اطلاعات ضروری را در اختیار آنها قرار داده‌ایم، پارلمان اروپا، پارلمانهای کشوری، کنگره آمریکا، شخصیتهای برجسته آمریکایی و اروپایی، آن‌چه لازم است را گفته‌اند. لذا به رهبران اتحادیه اروپا خاطرنشان می‌کنم شما قدرت دارید از یک فاجعه حتمی جلوگیری کنید، بارونس اشتون قدرت دارد یک راه‌حل صلح‌آمیز را برای اشرف رهبری کند. من هشدار می‌دهم که در غیراین صورت اتحادیه اروپا و رهبران آن در مقابل هر حادثه‌ای در اشرف مسئول خواهند بود.
از همه شما متشکرم.
