وال استریت ژورنال روز شنبه ۱۷ آذر در مطلبی به‌قلم انگل راسموسن و توماس گروو درباره پیشروی‌های سریع نیروهای مخالف سوری در سوریه نوشت: عقب‌نشینی نیروهای سوری «لحظه سایگون» روسیه را تهدید می‌کند
حمایت مسکو از رژیم اسد به قدرت بخشیدن به آن در سراسر منطقه کمک کرده است.
پیشروی سریع شورشیان در سوریه تهدید می‌کند که روسیه را از یک پایگاه استراتژیک بیرون کند؛ پایگاهی که مسکو برای یک دهه از آن برای نمایش قدرت خود در خاورمیانه، مدیترانه و حتی قاره آفریقا استفاده کرده است.
این وضعیت هم‌چنین تلاش‌های پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، برای به تصویر کشیدن مسکو به‌عنوان پرچم‌دار یک نظم جهانی جایگزین در برابر لیبرالیسم غربی و دفاعش از رژیم سوریه به‌عنوان نشانه‌ای از مقابله موفقیت‌آمیز با سلطه آمریکا در منطقه را به چالش می‌کشد... .
یک پایگاه دریایی در شهر بندری طرطوس تنها نقطه تعمیر و تأمین نیروی دریایی روسیه در مدیترانه است، جایی که از طریق دریای سیاه محموله‌ها را به‌صورت عمده منتقل کرده است. طرطوس به پوتین دسترسی به یک بندر آب گرم (warm water port) داده است، چیزی که حاکمان روسیه برای قرن‌ها در خاورمیانه به‌دنبال آن بودند.
این بندر هم‌چنین می‌تواند روسیه را به لیبی متصل کند—مانند سوریه، متحد دوران شوروی—جایی که مسکو به‌دنبال یک پایگاه دریایی برای گسترش نفوذش در آفریقا است. تصرف این مواضع ساحلی سوریه توسط شورشیان می‌تواند توانایی روسیه برای نمایش قدرت جهانی را به خطر بیندازد.
آنا بورشچفسکایا، عضو ارشد اندیشکده واشنگتن و نویسنده کتابی درباره جنگ پوتین در سوریه، گفت: "سوریه مزایای زیادی با هزینه کم ارائه داد. از دست دادن سوریه یک شکست استراتژیک بزرگ خواهد بود که فراتر از خاورمیانه طنین خواهد انداخت و پیامدهای جهانی خواهد داشت."
در حالی‌که روسیه غالباً خود را شریک ارشد در رابطه با ایران می‌داند، جنگ دوباره شعله‌ور شده در سوریه کرملین را به یاد اهمیت ایران انداخته است. دفع پیشروی شورشیان سوری نیازمند بسیج نیروهای زمینی، نظیر شبه‌نظامیان تحت حمایت ایران و افسران سپاه پاسداران، است—نه صرفاً حملات هوایی—که وابستگی مسکو به تهران را بیشتر خواهد کرد.
