تام ریچ اولین وزیر امنیت داخلی آمریکا و ایو بونه رئیس سابق امنیت داخلی فرانسه در مقاله مشترکی که در آستانه دیدار رؤسای جمهور آمریکا و فرانسه توسط فیگارو منتشرشد، این دو کشور را به اتخاذ سیاستی قاطع در قبال رژیم آخوندی فراخواندند.
بخشهایی از این مقاله:
ایو بونه و تام ریچ در مقاله مشترک خود در فیگارو نوشتند: فرانسه با سهیم شدن در نگرانی رئیس‌جمهور آمریکا ابراز همبستگی کرده و این همبستگی با شرکت در حملات موشکی در واکنش به استفاده از سلاحهای شیمیایی نشان داد. واضح است که حس اتحاد بین شرکای غربی افزایش خواهد یافت و سمت و سوی آن کاهش نفوذ جهانی رژیم ایران و تقویت کنترل بر فعالیتهای بی‌ثبات‌کننده‌اش در زمینه سلاحهای هسته‌یی و موشکهای بالستیکی خواهد بود.
جمهوری اسلامی‌ای که از قید هر محدودیت و کنترلی خارج شده باشد، تنها می‌تواند به طولانی کردن نزاعهایی که برخی از آنها همین الآن هم ویرانگر هستند رهنمون شود. اگر قبول داشته باشیم که رئیس‌جمهور سوریه بشار اسد بدون حمایت رژیم تهران سر کار نبود، به این نتیجه می‌رسیم که این محصول غم‌انگیز تا همینجا هم حاصل شده است.
اگر اروپا از اصل حفظ تعادل موجود پیروی کند، ممکن است شاهد بروز وقایعی باشیم که به بی‌ثباتی کشورها یا مناطق دیگر نیز منجر شود. شکی نیست که پاریس چنین تهدیدی را حس کرده و دلیل آن هم تلاشهای دولت فرانسه است برای متقاعد کردن اتحادیه اروپا برای اقدام در جهت اهدافی مثل محدود کردن فعالیتهای ایران در زمینه تولید موشک.
وقت آن رسیده که ایالات متحده و فرانسه متوجه آسیب‌پذیری ایران در مقابل تحریمهای جدید بشوند.
بخش اعظمی از پاسخ به این معادله در این بخش از جمله نهفته است: «در مشارکت با مردم ایران». واضح است آنانی که بیشترین اطلاعات را در رابطه با محتوای حکومت دارند قربانیان آن هستند که به قدرت ویرانگر حکومت مذهبی و ابزار انحصار جهانی آن اشراف دارند. این اشراف در این شعار تظاهراتهای ضدحکومتی بارز شد: «سوریه را رها کن، فکری به‌حال ما کن».
ناآرامیهای مردمی که این تظاهرات نشان آن بود هیچگاه پایان نیافتند
ولی‌فقیه رژیم علی خامنه‌ای اعتراف کرد که تظاهرات سراسری توسط سازمان مجاهدین خلق ایران راه‌اندازی شده‌اند، به‌رغم سرکوب خشونت‌بار، فشار را بر روی حکومت حفظ کرده و می‌کند.
آخرین تظاهرات کارگری و تظاهراتهایی که برای حقوق اقلیتها صورت گرفته نشان می‌دهند که این دینامیسم هنوز پا برجاست و کماکان بر تظاهر کنندگان حاکم است. حال نوبت قدرتهای غربی است که مسئولیت سنگینی بر دوش دارند در زمینه تصمیم‌گیری بر سر این‌که آیا تحریمها و فشارهای دیپلوماتیک می‌توانند باعث تمکین حکومت شود و در ارسال این پیام که جهان در برابر رفتار خطرناک رژیم ایران متحد است.
