این روزها بازار التماس برای شرکت در انتخابات داغ است. در هر منبر و معبری صدای درخواست و التماس شنیده می‌شود. هم فسیل‌های شورای نگهبان التماس می‌کنند، هم آخوندهای جمعه‌بازار و هم آنان که پس از چند دوره چپاول و کاسبی در مجلس، صلاحیت‌شان تأیید نشده است.
آخوند موحدی کرمانی در جمعه‌بازار تهران ۱۱بهمن ۹۸: «خدا نکند یک وقت مطلع بشویم که مثلاً رأی عده کمی شرکت کردند هر چی گله دارید از هر کی گله دارید از نماینده مجلس گله دارید از وزیر گله دارید از استاندار گله دارید فعلاً همه را کنار بگذارید».
آخوند طباطبایی‌نژاد در جمعه‌بازار اصفهان ۱۱بهمن ۹۸: «همه ما باید بدونیم تکلیف شرعیه که حضور پیدا بکنیم پای صندوقهای رأی و رأی بدهیم و اگر نرفتیم خلاف شرع انجام دادیم».
حتی آخوند شیاد که اعتراف کرد انتخابات، نمایشی و تشریفاتی است و مردم هیچ نقشی در آن ندارند، دیوانه‌وار خواستار حضور مردم در نمایش انتخابات است: «من اینجا می‌خواهم یک خواهش کنم از تمام ملت ایران از تمام مردان و زنان از تمام جوانان و پیران از روستایی و شهری از تمام اقوام از تمام مذاهب، امروز روزی است که باید برویم پای صندوق رأی، ولو این‌که گله داریم، ناراحت هستیم».(آخوند روحانی در همایش استانداران و فرمانداران ۷بهمن ۹۸)
اما سؤال این است که چه اتفاقی افتاده؟ علت این‌همه ناله و گدایی شرکت در انتخابات چیست؟ آخوند احمد خاتمی معنای حضور در انتخابات را به‌روشنی بیان کرد: «حفظ نظام از اوجب واجبات است نظام با چی حفظ میشه؟ نظام یک عنصر حفظش همین حضورهاست هر رأی‌ای که به صندوق انداخته می‌شود رأی آری دیگر به نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران هست».(آخوند احمد خاتمی ۱۱بهمن ۹۸)
