به‌دنبال کشیدن شدن ماشه تحریم‌ها علیه رژیم آخوندی توسط آمریکا و بازگشت تحریم‌های جهانی و ۶قطعنامه شورای امنیت ملل متحد، رژیم ایران اکنون موظف است فعالیت‌های مربوط به غنی‌سازی بازفرآوری و آب سنگین را به‌حالت تعلیق درآورد. سؤال اصلی اینجاست که آمریکا با چه ابزاری چکاندن ماشه را عملیاتی کند؟ و رژیم چه کاری از دستش برمیآید؟
روزنامه حکومتی آرمان در شماره امروز خود به تاریخ ۳مهر۹۹ در مطلبی به این سؤال پاسخ داده است. در این مطلب آمده است: «دولت آمریکا می‌گوید که ماشه را علیه توافقنامه برجام چکانده است. این قاعدتاً بدان معنی است که از نگاه زمامداران کاخ‌سفید قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت ابطال شده و از این پس قطعنامه ۱۹۲۹ باید مبنای تعامل نظام بین‌الملل با ایران قرار گیرد. طبق این قطعنامه، همه کشورها موظفند که محموله‌های مشکوک به مقصد ایران را بازرسی و در صورت یافتن کالاهای ممنوعه، به انهدام آنها مبادرت کنند.
آمریکا برای اجرای قطعنامهٔ ۱۹۲۹ دو ابزار در اختیار دارد. نخست، تحریم هر کشوری که مفاد قطعنامه را نقض کند و دوم، نظام بازرسی قدرتمندی برای کنترل کامل هر نوع تجارت با ایران به‌خصوص در دریاها به‌وجود آورد.
اگر همه کشورهای مخالف احیای قطعنامه ۱۹۲۹ بخواهند وارد داد و ستد تسلیحاتی با ایران شوند، بعید است تیغ تحریم آمریکا برای بازدارندگی همه آنها کارگر افتد، اما آمریکایی‌ها اطمینان دارند که چنین اراده‌ای در سطح بین‌المللی وجود ندارد. برای مثال، سه کشور اروپاییِ طرف برجام هم‌چنان خواهان تمدید تحریم تسلیحاتی ایران هستند و دو کشور روسیه و چین نیز بنا به ملاحظات امنیت منطقه‌یی علاقه‌یی به فروش سلاحهای تهاجمی ندارند. بنابراین، تنها امکانی که وجود دارد فروشِ محدودِ تسلیحات پیشرفته دفاعی از سوی روسیه و چین به ایران است که این نیز دست آمریکا را برای تحریم مؤثر شرکتهای تسلیحاتی این دو کشور باز می‌گذارد و عملاً سود احتمالی ناشی از چنین تجارتی را خنثی می‌کند. از طرفی صادرات اسلحه از سوی ایران نیز بازاری سودآور و مشتری مشتاقی ندارد که آمریکا بخواهد چندان نگران آن باشد».
این روزنامه حکومتی در پاسخ به این سؤال که آیا آمریکا به تنهایی می‌تواند بازرسی کشتی‌ها را انجام دهد؟ می‌نویسد: «حال پرسش کلیدی این است که آیا آمریکا می‌خواهد رأساً این وظیفه را به عهده گیرد؟ بازرسی کشتی‌ها و توقیف محموله‌های آنها طبعاً نیازمند ایجاد یک نظام بازرسی قدرتمند است که هزینه هنگفتی در بر دارد. آیا آمریکا برای این اقدام آمادگی دارد؟ توقیف فرآورده‌های نفتی چند فروند کشتی مورد استفادهٔ ایران به مقصد ونزوئلا در واقع نشانگر این است که آمریکا خود را برای این اقدام آماده کرده است. بنابراین، تکرار و گسترش این رفتار به بهانه جلوگیری از داد و ستد تسلیحاتی با ایران بعید نخواهد بود. در واقع، بازرسی محموله کشتی‌ها در روند تجارت عادی محدود ایران با سایر کشورها اخلال تازه‌یی ایجاد می‌کند و منافع ناشی از آن را برای هر دو طرف خریدار و فروشنده به هزینه تبدیل می‌سازد. حال آیا جامعهٔ جهانی این وضعیت را تحمل می‌کند؟ به‌نظر م تحمل می‌کند!».
روزنامه حکومتی آرمان در پاسخ به این سؤال که رژیم ایران می‌تواند در مقابل بازرسی کشتی‌ها توسط آمریکا اقدامی بکند می‌نویسد: «جمهوری اسلامی با استفاده از چه ابزاری می‌خواهد با بازرسی احتمالی کشتی‌ها مقابله کند؟ با کمک گرفتن از دیگر قدرتهای جهانی؟ یا مراجعه به نهادهای بین‌المللی؟ هیچ‌کدام کارساز نیست. بنابراین دو راه دیگر باقی می‌ماند. نخست این‌که دولت ایران از روشِ دور زدن بازرسیها به‌صورت محدود استفاده کند و آن را برای خود پیروزی بداند! دوم آن‌که به مقابله به مثل برخیزد و ضمن دست زدن به حرکات ایذایی و یا توقیف کشتیهای کشورهای متحد آمریکا در منطقه، بازی نهایی را شروع کند. چنین رویدادی اما می‌تواند به‌راحتی به رویارویی نظامی منجر شود و این چیزی است که در سیاست رسمی جمهوری اسلامی، خط قرمز اعلام شده است. بنابراین آیا باید منتظر دوره‌ای از بازرسی کشتی‌ها بود تا آن هم مانند تحریم‌های اقتصادی به‌صورت امری عادی برای کشور در آید و یا این‌که این وسط اتفاق غیرمترقبه‌ای روی خواهد داد؟»
