اعدام در ۱۸۰۰سال قبل از میلاد مسیح و در عصر جهالت در بابل بنیاد گذاشته شد.
با پیشرفت تمدن بشری و تداوم مبارزه علیه این شیوهٔ بدوی، بسیاری از کشورها مجازات اعدام را لغو کردند اما رژیم آخوندی در آستانهٔ قرن بیست‌ویکم، با اعدام بیش از ۱۲۰هزار تن، رودرروی تمدن و جامعه بشری به رکوردار اعدام در عصر حاضر تبدیل شد.
در سال ۲۰۰۲ چندین سازمان جهانی مدافع حقوق‌بشر روز ۱۰اکتبر را «روز جهانی مبارزه با اعدام» اعلام کردند و سازمان ملل در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸، ۲قطعنامه را به‌عنوان مقدمه‌ای برای لغو اعدام در مجمع عمومی به تصویب رساند.
چرا نه به اعدام؟
علاوه بر وجه ضروری و حقوق‌بشری مبارزه با اعدام، در ایران کنونی «نه به اعدام» مرادف است با «نه به رژیم آخوندی» زیرا اعدام، شیشهٔ عمر نظام و از مهمترین ابزارهای سرکوب برای استمرار حاکمیت ولایت فقیه است.
رژیم آخوندی فراتر از جنایتکاران ما قبل تاریخ، دامنهٔ اعدام را به کودکان و زنان و بیماران و مادران گسترش داد. صحنهٔ اعدام را به خیابان‌ها و میدانهای شهر آورد تا ضمن مرعوب و میخکوب کردن مردم، حس زنده بودن و ارادهٔ آزادیخواهی را نابود کند.
همبستگی و اتحاد ایرانیان حول «نه به حاکمیت اعدام»، بزرگ‌ترین اقتدار ملی و میهنی برای نگاهبانی و دفاع از منشور حقوق‌بشر و گذار تاریخی به‌سوی آزادی و تمدن حقیقی انسان است.
