روزنامه حکومتی اطلاعات ۷ اردیبهشت از گرانی و کمبود دارو گلایه کرده است. این روزنامه تأکید کرده که مدیریت کنترلی دولتی جواب نمی‌دهد.
به گزارش این روزنامه حکومتی، هر دولتی که آمد و رفت، گفتاردرمانی آن برای حل مشکلات بسیار افزون‌تر از برنامه‌ریزی و اجرای کارآمد و ماندگار بود که «حرف درمانی» دولتها، به‌ویژه در بخش بهداشت و درمان و هزینه‌های تهیه دارو هم‌چنان ادامه دارد.
هم‌چنین افزوده است: در دولت کنونی، چندین‌بار درباره گرانی دارو و شرایط تهیه آن تذکر داده و ابراز نارضایتی کرده است، اما تورم هم‌چنان بالا و روزبه‌روز در حال افزایش است.
وضعیت درمان آن‌قدر بحرانی است که رسانه‌های رژیم هم مجبور به‌اعتراف به‌آن شده‌اند. از جمله گزارشی که روزنامه حکومتی اعتماد روز ۳۰فروردین۱۴۰۲ منتشر کرد.
اعتماد ابتدا هشدار «جمعی از پزشکان و درمانگران کشور درباره آمار رو به رشد تعداد بیماران نیازمند ناتوان از پرداخت هزینه‌های بستری در بیمارستانهای دولتی» را بازتاب می‌دهد. آنگاه به‌نمونه‌هایی اشاره می‌کند.
این روزنامه حکومتی می‌نویسد: «کرمانپور مدیر اورژانس بیمارستان سینا در توئیتی نوشت: «تعداد بیمارانی که مرخص شده اما با وجود داشتن بیمه درمانی، پولی در بساط ندارند یا کتمان می‌کنند یا هر علت دیگر، رو به افزایش است. گاهی، دیگر هم‌تختی‌های بیمار و گاهی پزشکان و پرستاران بخش، پول روی هم می‌گذارند برای کمک و گاهی خود بیمارستان تخفیف می‌دهد! این روال تاب نخواهد آورد».
اعتماد در ادامه به بیمارستانهای سیستان و بلوچستان هم اشاره می‌کند و می‌نویسد: «کارمند بیمارستانی در استان سیستان و بلوچستان، طی ۵سال اخیر با تعداد زیادی از خانواده‌های ناتوان از پرداخت هزینه بستری بیماران‌شان مواجه شده و شاهد بوده که (کارگزاران رژیم در بیمارستان) تا زمان تسویه هزینه‌ها و جبران بدهی بیمار، به شکلی غیرمستقیم او را در بخش بستری زندانی کرده و مانع از ترک بیمارستان شده‌اند... خانواده‌هایی دیدم که تا چند پشت دورترشان، بی‌بضاعت بودند و آه در بساط نداشتند و بیمارشان هم مثلا یک فرد تصادفی بود با شکستگی‌های متعدد و جراحات فراوان که هزینه درمانش به ۱۵میلیون تومان رسیده بود... تلخ‌ترین بخش مشاهداتم این بوده که بیمار تا زمان تسویه هزینه‌ها، گروگان بیمارستان است و حتی اگر فوت کند، جسدش را هم به خانواده تحویل نمی‌دهند».
نه‌تنها در سیستان و بلوچستان محروم، بلکه در پایتخت هم وضعیت درمانی مردم همین است.
روزنامه حکومتی اعتماد در ادامه گزارش خود حرفهای رئیس یک بیمارستان خصوصی در شمال تهران را بازتاب می‌دهد که می‌گوید: «از دو ماه آینده و بعد از اتمام موجودی تجهیزات مصرفی بیمارستان؛ تجهیزاتی که با ارز ۴۲۰۰تومانی در سال۱۴۰۰ یا حتی دلار ۲۸هزار تومانی ابتدای سال۱۴۰۱ خریداری شده بود، حتماً هزینه تمام شده درمان برای بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستانهای خصوصی هم بسیار بیشتر از رقم‌های امروز خواهد بود، چرا که مسئولان بیمارستانها دیگر قادر به خرید اقلام مصرفی با دلار ۴۰هزار تومانی و ۵۰هزار تومانی نیستند و تأمین این تجهیزات را به بیمار واگذار می‌کنند... و هزینه‌های کمرشکن درمان زمانی خود را نشان می‌دهد که پزشکان بیمارستان، نسخه تجهیزات مصرفی مورد نیاز برای جراحی و درمان را به همراه بیمار می‌سپرند و او را به بازار تجهیزات پزشکی می‌فرستند تا پروتزی که فروردین پارسال و با دلار به نرخ ۲۸هزار تومان، ۱۱میلیون تومان بود را، امسال و با دلار ۵۰هزار تومانی، ۲۰میلیون تومان بخرد». این رئیس بیمارستان خصوصی به اعتماد می‌گوید: «سال ۱۴۰۰، سود مختصری داشتیم. سال۱۴۰۱ به زیان‌دهی رسیدیم و این زیان‌دهی تا امروز هم ادامه دارد. قادر به نوسازی هیچ‌یک از تجهیزات نیستیم».
روزنامه حکومتی اعتماد صحبت‌های یک پرستار را منتشر می‌کند که می‌گوید: «از پارسال که به‌دنبال حذف ارز ترجیحی، قیمت دارو تا ۲۰۰درصد افزایش یافت، به دفعات شنیدیم که بسیاری از بیماران بی‌بضاعت، از خرید دارو و ادامه درمان و مراجعه به بیمارستان چشم‌پوشی کرده‌اند... هفته‌های پایانی پارسال در یکی از بیمارستانهای اصفهان شاهد بودم که بیماری با گرفتگی عروق به بیمارستان مراجعه کرد و باید در اولین فرصت انژیوپلاستی برای او انجام می‌شد. هزینه این عمل ۳میلیون تومان بود و بیمار گفت که قادر به پرداخت این هزینه نیست. در همین بیمارستان، از خانواده‌ای تعریف کردند که برای ترخیص دختر ۱۴ساله‌شان که دچار سوختگی شده بود، باید ۵۰میلیون تومان پرداخت می‌کردند و چون امکان پرداخت این رقم را نداشتند، این کودک به مدت دو ماه در بیمارستان زندانی شده بود و اجازه خروج نداشت تا زمانی که خانواده توانست با وام و قرض، هزینه ترخیص فرزندش را جور کند».
این پرستار در ادامه به اعتماد گفت: «فرض کنید که فرد مبتلا به دیسک کمر، به‌دلیل ناتوانی از پرداخت هزینه جراحی از درمان منصرف شود. این فرد به تدریج فلج می‌شود. فرض کنید یک مبتلای گرفتگی عروق، به‌دلیل ناتوانی از پرداخت هزینه جراحی از درمان منصرف شود. این فرد دچار ایست قلبی می‌شود. یک مبتلای سرطان در صورت ناتوانی از پرداخت هزینه‌های شیمی درمانی و دارو، دوباره به همان پله اول بیماری سقوط می‌کند. طبق گزارشهایی که همکاران پرستارم از بیمارستانهای دولتی به من می‌دهند، شرایط به‌گونه‌یی است که بیماران بی‌بضاعت به‌دلیل ناتوانی از تأمین هزینه درمان، دچار مرگ تدریجی و زودرس خواهند شد. امروز در بیمارستانهای دولتی بزرگ شهر تهران مثل بیمارستان شریعتی، بیمارستان سینا و بیمارستان امام که با هزینه‌های مناسب، حداقل خدمات را ارایه می‌دهند، تعداد زیادی از بیماران که از شهرهای دور و نزدیک راهی تهران شده‌اند را می‌توان شناسایی کرد که به‌دلیل فقر و مشکلات معیشتی، بعد از اطلاع از هزینه درمان، از مداوای درد خود منصرف می‌شوند».
