این روزها تحولات عراق یکی از مهمترین اخبار جهان و به‌طور خاص خاورمیانه است. تحولاتی که تاثیر مستقیم بر وضعیت رژیم آخوندی دارد.
از روز ۳آبان(۲۵اکتبر) که دور جدید قیام مردم عراق شروع شد، این‌بار قیام از جایی شروع شد که آخوندها مدعی زعامت آنها را داشتند یعنی شیعیان. به‌هرحال در شرایط کنونی با وجود اقدامات رژیم این قیام نه تنها فروکش نکرد، بلکه از ۲زاویه گسترش جدی پیدا کرد:
-گسترش در شهرها و استانهای مختلف عراق
-گسترش بین اقشار مختلف مردم؛ تا جایی‌که تقریباً به‌جز هیات حاکمه که اساساً منصوب رژیم هستند، بقیه اقشار به این قیام پیوستند
این گسترش و پیوستگی با ۲مشخصه اصلی قابل ذکر است؛ اول تمرکز روی تضاد اصلی یعنی دخالت‌های رژیم و دیگری از میان برداشته شدن تفاوتها و تقسیمات فرقه‌ای و مذهبی که محصول آن اتحاد و یکپارچگی مردم در مقابله با نفوذ رژیم آخوندی است.
اما از یکشنبه‌شب ۱۱آبان یک تحول جدی دیگر هم اتفاق افتاد. آن هم زمانی بود که وقتی مردم و جوانهای شورشی به کنسولگری رژیم در کربلا یورش بردند، مزدوران شلیک کردند و به‌گفتهٔ خبرگزاریها مردم ۴شهید دادند.
طبعاً در این شرایط ۲تابلو متصور بود. یکی این‌که دست‌کم قیام مقداری فروکش کند. دیگر هم این‌که به سمت رادیکالیسم بیشتر برود.
اتفاقی که از فردای شلیک به سمت تظاهرات‌کنندگان افتاد این بود که بی‌درنگ سمت و سوی قضایا هم شدت پیدا کرد و هم تقریباً به‌طور کامل نوک تیز قیام هر چه بیشتر علیه رژیم شد.
اما سؤالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که ما شاهد بودیم که روز ۱۳آبان حکومت عراق هشدار داد که اجازه نمی‌دهد خارج از میدان تحریر کسی تجمع کند، آیا به این معنا نیست که اتفاقا، حکومت در سرکوب یک گام جلوتر گذاشته است؟
نکته مهم در این رابطه این است که باید دید که این حرف و هشدار را از موضع ضعف مطرح کرده‌اند یا از موضع قدرت؟
اگر از موضع قدرت بود، ما باید شاهد این می‌بودیم که قیام دست‌کم برای مدتی فروکش کند. اما در روی زمین چه اتفاقی افتاد؟
تنها ۲۴ساعت بعد از یورش مردم به کنسولگری رژیم در کربلا و شلیک نیروهای حکومتی و ۴شهید، دوشنبه‌شب ۱۳آبان مردم بسیار بیشتری دوباره به کنسولگری رژیم در کربلا حمله کردند و باز هم پرچم خرچنگ‌نشان رژیم را پایین کشیدند. بعد هم از موضع قدرت، عشایر کربلا به حکومت عراق ۷۲ساعت مهلت دادند تا قاتلان تظاهرات‌کنندگانی که به کنسولگری رژیم یورش بردند را به آنها تحویل بدهد.
از طرف دیگر در بغداد هم قیام‌کنندگان موفق شدند از پل احرار نیروهای امنیتی را دور بزنند و وارد منطقه‌ای بشوند که ساختمانهای حکومتی وجود دارد؛ تا جایی‌که به ۵۰۰متری ساختمان نخست‌وزیری و نزدیک ساختمان رادیو-تلویزیون رسیدند.
درگیریها در میدان تحریر، خیابان ابونواس، پل جمهوری و پل سنک شدت گرفت. رژیم عراق و مزدورانش مجبور شدند ۳پل جمهوری، سنک و احرار را با موانع بتونی ببندند. همین اکنون هم هم‌چنان فضا در بغداد و شهرهای دیگر بسیار ملتهب هست.
یکی از اقدامات جدید مردم، بستن راه‌ها، جاده‌ها و اتوبان‌هاست که شاهرگ‌های کنترل حکومتی هستند. در همین نقاط هم درگیریها بسیار قابل‌توجه است و آنچه روی زمین تا حالا دیده می‌شود، طرفی که مجبور و در حال عقب‌نشینی است، نیروهای حکومتی هستند.
سالهای گذشته هم شاهد قیام در عراق بودیم. اما چه شد که این‌بار این‌قدر شدید و ادامه‌دار شده است؟
در پاسخ باید گفت که چندین عامل دخیلند. روزنامهٔ الشرق‌الأوسط ۱۴آبان در مطلبی به برخی از علتهای اصلی این واقعیت اشاره کرده است. شرق الاوسط می‌نویسد:
«-ابزار سنتی رژیم ایران برای کنترل و آرام کردن مردم به‌وسیلهٔ ادعاهای مذهبی و سایر ادعاها و تهمت‌ها از کار افتاده
- پایگاه خامنه‌ای که با دجالگری میان توده‌ها به اسم دین ساخته بود فرو ریخته است.
-قیامهای عراق و لبنان به تیز‌ترین صورت حزب‌الله و حشد‌الشعبی را نشانه رفته که نیروهای خلص رژیم ایران هستند
-تحریم‌ها عرصه را بر مزدوران رژیم ایران در منطقه تنگ کرده و سلطهٔ داخلی آنها را بسیار سست کرده است».
بنابراین، آخرین وضعیت در رابطه با عراق، شدت یافتن و بیشتر رادیکال شدن قیام همراه با گسترش کمی و کیفی آن است. تا جایی‌که تا همین نقطه به‌روشنی می‌توان گفت نه تنها کنترل از دست رژیم در رفته، بلکه این روزها حرف اصلی کارگزاران و سران رژیم این است که: «مواظب باشید قیام عراق و لبنان به ایران سرایت نکند».
به‌ویژه این‌که رژیم پیاپی هشدار می‌دهد که قیام مردم عراق(خواسته سرنگونی کامل) همان خواست سازمان مجاهدین است.
امروز سایت وزارت اطلاعات، انجمن نجاست، نوشت: «صادرات کانون‌های شورشی مجاهدین به عراق! این روزها شاهد درج اخبار... اتفاقات اخیر عراق از جانب [مجاهدین] هستیم. [مجاهدین] تلاش می‌کنند با بزرگنمایی وضعیت اخیر، اعتراضات مردم عراق را به‌نفع خود تغییر داده و به این باور برسانند که سرنگونی رژیم نزدیک است»!
واقعیت این است که رژیم می‌داند بذر این قیام که خواستهٔ اصلی‌اش اخراج رژیم آخوندی است، توسط پایداری و خونهای مجاهدین و افشاگریها و فعالیت‌های دهه‌ها حضور مجاهدین در عراق کاشته شده است. به همین علت هم هست که این‌طور دیوانه‌وار واکنش نشان می‌دهد.
