روز جمعه ۱۵مهر ماه، هفتم شهیدان زاهدان با ادای نماز «شهید غایب» توسط هزاران تن از مردم زاهدان برگزار شد.
جمعه ۸مهر ۱۴۰۱، به‌عنوان روزی فراموشی‌ناپذیر در تاریخچهٔ سرخ‌فام قیام سراسری به‌ثبت رسید. روزی که زاهدان با به‌خاک افتادن یکصد شهید و زخمی شدن ۳۰۰تن دیگر، با تیرهای مستقیم پاسداران، غرقه به‌خون گردید، قلبها در سراسر کشور از خشم آکنده شد، اما «ارادهٔ قیام و سرنگونی صدبار بیشتر صیقل خورد و هیولای سفاک ولایت فقیه میخ دیگری بر تابوت خود کوبید» (از پیام مریم رجوی ـ ۹مهر۱۴۰۱).
کشتار جمعهٔ خونین زاهدان هنگامی به‌وقوع پیوست که نمازگزاران پس از ادای نماز جمعه و در بازگشت از مسجد مکی اهل تسنن زاهدان، هنگام عبور از مقابل کلانتری آن منطقه، خشمگین از تعرض چندی پیش یک سرکردهٔ سپاه پاسداران به یک دختر نوجوان بلوچ در چابهار، ساختمان کلانتری را سنگباران کردند؛ مقامات رژیم در زاهدان به‌دلیل فضای ملتهب شهر، انتظار این حمله را داشتند و از قبل تک‌تیراندازان را در پشت‌بامهای ساختمانهای اطراف مستقر کرده بودند؛ این مزدوران بی‌رحمانه به‌سوی مردم معترض آتش گشودند و دهها تن را با شلیک مستقیم گلوله به‌سر و سینه آنان به‌شهادت رساندند و صدها تن را زخمی کردند.
اما هموطنان دلاور بلوچ و جوانان شورشگر، نه تنها از این کشتار سبعانه آن‌چنان که رژیم گمان می‌کرد مرعوب نشدند، بلکه شعله‌ور از خون جوشان شهیدان، متقابلاً مراکز سرکوبگر و پاسداران و بسیجی‌های جنایتکار را مسلحانه مورد تهاجم قرار دادند و در جریان جنگ و گریزی که تا تاریکی هوا ادامه داشت، درسی فراموش نشدنی به‌رژیم آخوندی دادند. چرا که به‌اعتراف رژیم، در این تهاجم، دست‌کم ۶تن از پاسداران و بسیجیها را به‌خاک هلاکت افتادند که در میان آنها سرکردهٔ اطلاعات سپاه پاسداران استان با درجهٔ سرتیپی و جانشین او نیز دیده می‌شوند.
مردم محروم و دلیر بلوچ پیوسته تحت ستم مضاعف رژیم غارتگر و جنایتکار آخوندی و پاسداران شرزه آن قرار داشته‌اند و روزی نیست که جوانان بلوچ که برای لقمه‌یی نان ناگزیر به سوخت‌بری روی آورده‌اند با گلوله‌های پاسداران به‌قتل نرسند و در آتش خاکستر نشوند، اما به‌رغم این همه ستم و جنایت، آنان به مقاومت و نبرد بیش‌از‌پیش روی آورده‌اند.
دلاوران بلوچ، جایگاه بلندی را، هم در این قیام سراسری و هم در سلسله قیامهای سالهای اخیر، از آن خود کرده‌اند. قیام سوخت‌بران که از اسفند۱۳۹۹ آغاز شد و به‌سرعت استان سیستان و بلوچستان را درنوردید و ۳هفته جریان داشت و دامنهٔ آن، به‌فراتر از استان کشیده شد، رژیم را سراپا تکان داد. در جریان آن قیام، دست‌کم ۴۰تن شهید و ۱۰۰تن مجروح شدند و در جریان درگیری، دهها خودرو سوخت‌بران توسط پاسداران به‌آتش کشیده شد.
اما مردم دلیر بلوچستان و کانونها و جوانان شورشگر بلوچ، همراه و همگام با هموطنان خود در سراسر ایران، در پاسخ این وحشیگریها و جنایتها، بر خشم‌وکین خود علیه جنایتکاران حاکم افزودند و جواب مزدوران را با آتش سلاح و قهر انقلابی دادند. رهبر مقاومت طی پیامی با اشاره به پیوند ارگانیک مقاومت و قیام مردم بلوچستان با قیام سراسری مردم ایران گفت: «کانونها و شهرها و مناطق شورشی، از زاهدان در قلب سیستان و بلوچستان تا سنندج و کردستان، به‌گفته خامنه‌ای از ”شمال‌غرب و جنوب‌شرق“، دیگر از پا نمی‌نشینند و سر بازایستادن ندارند. از شمال‌شرق تا جنوب‌غرب هم گسترش پیدا می‌کنند « (مسعود رجوی ـ ۱۱مهر ۱۴۰۱).
