در حالی‌که به‌گواه پزشکان، اغلب استانها در وضعیت قرمز ویروس کرونا هستند، روحانی دوباره گفت: «نمی‌توانیم بگوییم کسب و کارها اصلاً فعالیت نکنند».(۱۸فروردین ۹۹)
یک روزنامه حکومتی ضمن تشریح تضاد خفگی اقتصادی نظام می‌نویسد: «دولت از یک‌طرف با شیوع رعب انگیر کرونا مواجه است و قاعدتاً باید قرنطینه عمومی اعلام کند... اما مشکل اینجاست که آهی در بساط دولت نیست».(مردم‌سالاری ۱۸فروردین ۹۹)
پس می‌ماند یک راه خطرناک: دادن اجازه به کسب و کارها برای ازسرگیری فعالیت‌های اقتصادی‌شان.
نتیجه منطقی این وضعیت نیز افزایش ابتلا و مرگ و میر است و هیچ‌کس نمی‌داند چند نفر قربانی این تصمیم احتمالی خواهند شد.
روحانی برای این‌که پاسخ خونهای ریخته شده را ندهد پیشاپیش مردم را مقصر معرفی می‌کند: «اگر بخواهد اصول بهداشتی مراعات نشود دو مرتبه ممکن است ما در یک شرایطی قرار بگیریم که شرایط سخت بشود».(آخوند روحانی ۱۸فروردین ۹۹)
در همین روز یک رسانهٔ حکومتی، تعارف را کنار گذاشت و نوشت: «دولت باید به‌صراحت اعلام کند که اولویت کنونی اقتصاد است و سلامت مردم در وهله دوم قرار دارد، چرا که هیچ تصمیمی برای جداسازی گرفته نشده است».(روزنامه رسالت ۱۸فروردین ۹۹)
یک روزنامه حکومتی ضمن اشاره به هزینه‌های معیشت مردم در صورت قرنطینه نوشت: «به‌دلیل این‌که حاکمیت تمایلی به صرف هزینه ندارد پس ترجیح می‌دهد همه جامعه مبتلا به بیماری کرونا شوند و از این تعداد چند میلیون نفر کشته شوند».(جهان صنعت ۱۸فروردین ۹۹)
این است حاکمیت و ولایت پلیدی که رذیلانه، از جان و مال مردم برای بقایش استفاده می‌کند.
