روز ۸اردیبهشت سفر جواد ظریف به آمریکا با شکست و فضیحت تمام شد و دست از پا درازتر این کشور را ترک کرد. پابه‌پای روزهایی که ظریف در آمریکا به‌دنبال دریوزگی برای خرید مهلت برای نظام بود، دستگاه تبلیغاتی رژیم هم به‌صورت گسترده‌یی در مورد این سفر دود و دم راه انداخته بود.
اما با شکست سفر ظریف مهره‌ها و رسانه‌های هر دو باند واکنش نشان دادند و هر باند سعی می‌کند تقصیر این شکست را به گردن باند رقیب بیندازد، اما پیآمد شکست مأموریت ظریف به این واکنش‌ها محدود نیست.
فریدون مجلسی از مهره‌های باند روحانی علت شکست سفر ظریف را در رویکردها و شعارهای باند رقیب دانست و گفت:« وزیر امور خارجه برای این‌که بتواند بابی را باز نگه دارد، تلاش کرد. اما اسرائیلی‌ها به استناد برخی شعارها در ایران، چنین جلوه می‌دهند که این شعارهاست که بقایشان را تهدید می‌کند».
مجلسی در ادامه باند رقیب را مسبب این شکست دانست و گفت:«به نظر می‌رسد که هنوز در برخی موارد طرز فکری شبیه رئیس‌جمهور سابق که خود را برای مدیریت جهانی آماده می‌کرد در کشور وجود دارد». (سایت جماران ۹اردیبهشت ۹۸)
آمریکا این بار جدی است
مهدی مطهرنیا با اشاره به ادعاهای ظریف که ضمن درخواست تلویحی مذاکره می‌گفت اختیار دارم، به‌صورت غیرمستقیم پای خامنه‌ای را به میان کشیده و با بیان این‌که:« دولت و ظریف می‌خواهند فشار‌ها را کاهش دهند، اما زمانی این تلاش از طرف مقابل پذیرفته خواهد شد که رسماً از سوی عناصر حکومتی (بخوانید ولی‌فقیه) مورد تأیید قرار بگیرد».
وی به زبان تلویح و اشاره خواستار ورود مستقیم خامنه‌ای به این قضیه شد و گفت:«آمریکا این بار جدی است و به آنچه دولت (روحانی) می‌گوید دقت نمی‌کند».(سایت فرارو ۹اردیبهشت ۹۸)
برخی محافل هم‌سو با روحانی هم ضمن اذعان به شکست سفر ظریف خواستار ادامه خط آویختن و دریوزگی شدند.
روزنامهٔ ابتکار وابسته به باند روحانی ۱۰اردیبهشت ۹۸ نوشت:« ظریف در سفر خود به نیویورک، تمایل تهران به دیپلماسی را نمایش داد. اگر چه هنوز همه درها بسته نیست. کشورهای گروه۷در ماه میلادی آینده اجلاس خود را برگزار می‌کنند. مواضع قدرتهای بزرگ اروپایی‌ـ آسیایی در این‌باره تعیینکننده خواهد بود».
کانونی‌ترین جایی که باید از آن مراقبت کرد
برخی محافل نزدیک به خامنه‌ای هم نتوانستند نگرانی خود را از پیامدها و نتایج شکست سفر ظریف پنهان کنند. از جمله مهدی محمدی مهرهٔ امنیتی این باند نوشت: « در منازعه راهبردی‌ای که میان ایران و آمریکا در جریان است و اکنون به اوج خود رسیده، نقطه کانونی تمرکز، افکار عمومی ایران است». وی در ادامه از نفرت مردم از سیاست‌های نظام به‌صورت سربسته ابراز نگرانی کرده و نوشت:« حقایق روشنی وجود دارد که به‌طور مشترک توسط آمریکا و غرب‌گرایان داخلی تحریف می‌شود تا افکار عمومی در ایران ولو به‌طور موقت و هیجانی به سمتی برود که آمریکا بتواند ضربه کاری را وارد کند. این کانونی‌ترین جایی است که باید از آن مراقبت کرد».(وطن امروز ۱۱اردیبهشت ۹۸)
انعکاس پیام ضعف رژیم
واضح است که ظریف بدون اذن ولی‌فقیه ارتجاع نمی‌توانست در آمریکا پیشنهاد باز شدن باب مذاکره با آمریکا را از طریق مذاکره در مورد زندانیان را بدهد.
در سفر ظریف به آمریکا نیز تلاش و تقلای او برای برای مذاکره و پیام ضعفی که از این طریق به طرف مقابل داد بیشترین انعکاس را در میان رسانه‌ها و ناظران سیاسی داشت،آن‌چنان که شرکت او در مجمع عمومی سازمان ملل به مناسبت« روز چند جانبه‌گرایی و دیپلماسی برای صلح » را تحت‌الشعاع قرارد داد.
پیام ضعف و درماندگی
با همه کوشش وزیر خارجه آخوندها برای بر قراری باب مذاکره و کوتاه‌آمدن از طریق مذاکره برای تبادل زندانیان، اما این تلاش او بی‌نتیجه ماند و مقامات آمریکایی آنرا قاطعانه رد کردند، وزیر امور خارجه انگلستان نیز در واکنش به این پیشنهاد ظریف آنرا فضحیت‌بار توصیف و رد کرد.
تنها پیامی که ظریف توانست به مخاطبین خود در آمریکا بدهد ضعف و درماندگی رژیم و وحشت آن از شرایطی است که در اثر تحریم‌ها و لیست‌گذاری سپاه پاسداران در آن قرار گرفته است.
برای دشمن پیام ضعف نفرستید
در مورد پیامی که جواد ظریف به مخاطبین خود در آمریکا منتقل کرد کیهان خامنه‌ای ۷اردیبهشت ۹۸در مطلبی با عنوان«آقای ظریف برای دشمن پیام ضعف نفرستید» نوشت: «آقای ظریف! پیام ضعف، دشمن را گستاخ‌تر می‌کند. اکنون تجربه عبرت‌آموز برجام در مقابل دیدگان افکار عمومی است. دشمن در پی تعمیم مدل خسارت‌بار «اقدامات نقد ایران در مقابل وعده‌های نسیه» به دیگر مؤلفه‌های قدرت‌ساز کشور مان است».
اکنون پس از شکست، تحقیر و توسری که در این سفر نصیب ظریف و تمامیت نظام شد، این شکست آثار خودش را در درون حاکمیت بارز کرده است، و باندهای حکومتی تلاش می‌کنند باند مقابل را مسبب چنین شکست فضحیت‌باری قلمداد کنند.
واکنش‌های ناشی از شکست سفر ظریف در میان دو باند رژیم و مهره‌های آنها حاکی از وخیم‌تر شدن بن‌بست و ضعف و ذلت آن در مقابل جامعهٔ جهانی و فعال شدن شکافهای درونی آن است.
