طی روزهای اخیر شاهد موضع‌گیریهای پی‌درپی مقامات دولت آمریکا و هم‌چنین سایر دولتها و مجامع و نهادهای بین‌المللی مانند عفو بین‌الملل علیه نقض حقوق‌بشر و جنایتهای رژیم هستیم.
نگاهی به‌تحریم‌ها و محکومیت‌های اخیر
نخست عفو بین‌الملل گزارش تکان‌دهنده خود با عنوان «ویرانگران انسانیت» درباره فجایع جاری در زندانها و شکنجه‌گاههای رژیم را منتشر کرد.
سپس روز پنجشنبه ۳مهر، دولت آمریکا برای اولین بار قضات و دادگاه یک کشور دیگر را به‌خاطر نقض فاحش حقوق‌بشر تحریم کرد و سیستم قضایی رژیم را به‌خاطر اعدام نوید افکاری و سایر نقضها هدف قرار داد. همان روز پمپئو تحریم‌هایی را علیه قاضی جنایتکار محمود ساداتی به‌خاطر محاکمه، زندانی کردن و اعدام نوید افکاری اعلام کرد. متعاقباً وزارت خزانه‌داری بیانیه‌یی صادر نمود و تحریم زندان عادل‌آباد و شعبه یک بیدادگاه شیراز، زندان ارومیه، زندان وکیل‌آباد مشهد و یک قاضی جلاد در مشهد را اعلام کرد.
روز پنجشنبه ۳مهر در یک جلسه استماع در کمیته روابطه خارجی سنای آمریکا، الیوت آبرامز نماینده ویژه وزارت‌خارجه آمریکا برای ایران، ضمن اشاره به‌این تحریم‌ها گفت: اخیراً رژیم ایران قهرمان کشتی نوید افکاری را شکنجه و سپس بی‌شرمانه اعدام کرد تا به‌مردم خود پیام غیرقابل انکار ارعاب بفرستد. آمریکا متعهد است کسانی که مردم ایران را از آزادی و عدالت محروم می‌کنند مورد حسابرسی قرار دهد.
در پی این اقدامات، وزارت‌خارجه آمریکا گاهشماری از فعالیت‌های تروریستی و سرکوبگرانه رژیم را منتشر کرد که در آن به‌قیام آبان۹۸ و کشتار ۱۵۰۰نفر از مردم و دستگیری هزاران تن اشاره کرد. در این گاهشمار هم‌چنین اقدامات تروریستی رژیم علیه مجاهدین در آلبانی و سایر کشورها مورد اشاره قرار گرفته است.
این اقدامات کشورهای اروپایی را هم که در جریان مکانیسم ماشه در کنار رژیم قرار گرفته‌اند وادار کرد که برای رفع اتهام از خود دست به‌اقدام بزنند. ۳کشور انگلیس و فرانسه و آلمان به‌طور همزمان سفیران رژیم در کشورهایشان را به‌وزارت‌خارجه احضار کردند و به‌نقض حقوق‌بشر توسط رژیم اعتراض نمودند. در نامه‌یی که به‌سفیر رژیم در لندن داده شده آمده است: «سیاست بازداشت‌های خودسرانه رژیم ایران، موازین بین‌المللی را به‌شدت تضعیف می‌کند». ۳کشور تصریح می‌کنند که تمامی مردم باید از حق آزادی تظاهرات و بیان نظراتشان برخوردار باشند.
سرانجام روز جمعه ۴مهر ماه، ۴۷کشور در شورای حقوق‌بشر ملل متحد، طی بیانیه‌یی که توسط نماینده آلمان در شورای حقوق‌بشر قرائت شد، نقض مستمر حقوق‌بشر در ایران شامل مجازات گسترده اعدام، نقض آزادی بیان و تجمع، شکنجه و بدرفتاری با بازداشت شدگان و عدم دسترسی به دادرسی عادلانه در رژیم آخوندها را محکوم کردند.
استرالیا، کانادا، بلژیک، اتریش، فرانسه، آلمان، انگلستان، ایتالیا، اسپانیا، سوئد، سوئیس، نیوزیلند و هلند از جمله امضاکنندگان این بیانیه هستند.
از محاق خارج شدن موضوع حقوق بشر
تاکنون تحریم‌ها و محکومیت‌های رژیم عموماً عطف به فعالیت‌های ممنوعه اتمی، پروژه‌یی موشکی و صدور تروریسم و جنگ‌افروزی رژیم بود و حقوق‌بشر مردم ایران در محاق قرار داشت؛ بنابراین توجه بین‌المللی و به‌خصوص دولتها به‌موضوع حقوق‌بشر پدیده دیرهنگام و جدیدی است که رژیم را بسیار بیشتر از تحریم‌های سیاسی و اقتصادی تحت فشار قرارمی‌دهد؛ چرا که محکومیتها و تحریم‌های حقوق بشری، تأثیر مستقیم و بلافصل در کند کردن حربهٔ رعب و سوراخ کردن طلسم اختناق دارد
رژیم با حربه سرکوب و اعدام می‌خواهد جامعه در آستانه انفجار را مرعوب و قفل کند اما این تحریم‌ها و محکومیتها که آثار مادی هم به‌دنبال دارد، از یک‌سو رژیم را تحت فشار قرار می‌دهد و خواه و ناخواه برای آن دست‌بستگی ایجاد می‌کند؛ چرا که می‌تواند نوعی اجماع بین‌المللی علیه رژیم به‌وجود بیاورد؛ کما‌این‌که چنانکه دیدیم ۴۷کشور جهان، از جمله ۳کشور اروپایی به‌رغم سیاست مماشاتگرانه خود ناچار به‌این موج بین‌المللی پیوستند. از همین رو پس از طوفان محکومیت‌هایی که اعدام نوید شورشگر در پی داشت، رژیم ناگزیر است، به‌رغم نیاز شدیدش به‌اعدام، دست نگهدارد. به‌موازات این دست‌بستگی رژیم، پیآمد اجتماعی این محکومیتها، بالا رفتن روحیه مردم است.
نقش مقاومت، جنبش دادخواهی و اشرف‌نشانها
این محکومیتها که پس از ۴۰سال و بسیار دیرهنگام صورت می‌گیرد، حاصل ۴۰سال مقاومت مستمر مردم ایران است؛ به‌خصوص قیامهای دی۹۶ و آبان۹۸ در آشکار کردن ماهیت رابطه مردم ایران با دیکتاتوری حاکم نقش به‌سزایی داشت. هم‌چنین طی ۴دههٔ گذشته، مجاهدین و مقاومت ایران به‌طور بی‌امان در کار افشای جنایتهای رژیم در زندانها و شکنجه‌گاهها بوده است. به‌ویژه از سال۹۵ که جنبش دادخواهی با پرچمداری مریم رجوی وارد مرحله نوینی شد، توجهات افکار عمومی و نهادهای بین‌المللی مدافع حقوق‌بشر بسیار متفاوت از گذشته به‌موضوع حقوق‌بشر در ایران جلب شد و از افکار عمومی و سازمانهای غیردولتی به‌پارلمانها و دولتها راه برد. در اینجا بایستی به‌نقش مؤثر و تحسین‌انگیز اشرف‌نشانان و هواداران خستگی‌ناپذیر مجاهدین در سراسر جهان اشاره کرد که طی این سالها، همواره پژواک صدای در گلو مانده مردم ایران بوده‌اند.
