در نظام قتل‌عام علاوه بر کشتار جوانان با گلوله و قتل مسافران با موشک، مردم بی‌پناه در سیل زجرکش می‌شوند.
یک هموطن سیل‌زده: «ما اینجا خونه نداریم، خونه‌ها همه گلی و کپری هستن. وقتی سیل اومد همه زیر آب رفت همهٔ پوشاک و وسایل ما خیس شده، دستشویی‌های ما کلاً از بین رفته، آب لوله‌کشی نداریم حتی شناسنامه نداریم».
اسماعیل نجار، رئیس سازمان مدیریت بحران ۲۳دی ۹۸: «بخش اعظمی از زیرساخت‌های روستایی در این واقعه از بین رفته است، همین امر باعث قطع شدن محور‌های ارتباطی در ۵۰۰روستا شده است. قطع برق ۱۳۰روستا، قطع شبکه توزیع آب آشامیدنی ۱۰۰روستا، آسیب شدید به محصولات کشاورزی در شهرستانهای دلگان، کنارک و چابهار تا اینجا بخشی از مشکلاتی است که پیش‌روی مردم قرار گرفته است».
یک هموطن سیل‌زده: «شکسته آب گرفته همه چی. هیچی در نرفته. اصلاً نه خوراکی داریم نه زندگی داریم هیچی نداریم».
بی پناهی و تصویر آویختن مردم دردمند بلوچ از نخل در سرزمین حاصل‌خیزی که منابعش در خدمت پاسداران است، قلب هر انسانی را به‌درد می‌آورد.
نوجوان سیل‌زده: «الآن بیش از ۵۰۰تا از روستاهای بلوچستان تو آبن. بیش از ۲۰هزار روستا تخریب کامل شدن. به همت شما اینجا کسی خونه آجری و بلوکی نداره تقریباً اکثر خونه‌ها از خشت و گلن که با یه نم بارون بنا تخریب میشه... آقای روحانی هم که طبق معمول فکر کنم خوابن امیدوارم وقتی بیدار شد این خبر به دستشون برسه که بلوچستانو سیل برده».
اگر تنها بخشی از ۲۰۰میلیون یورویی که برای تقویت روحیه پاسداران به حساب سپاه ریختند یا پول موشکی که خرج مسافران بی‌گناه شد را صرف تعمیر و بازسازی سدها می‌کردند شاهد این فاجعه ملی نبودیم.
نوجوان سیل‌زده: «ما یادمون نمیره شما ۲۰۰میلیون یورو هزینه کردین واسه ۱۵تاموشک اما یه قرون هم به بلوچستان ندادین».
