نمکی ۱۸تیر ۹۹: «اولین مقصر این صحنه کیست»؟
کدام صحنه؟
مجری تلویزیون رژیم ۱۸تیر ۹۹: «۲۰استان در وضع قرمز و هشدار کروناست، الآن آمار دارد روزبه‌روز بیشتر می‌شود».
یک پرستار: «وضعیت خیلی خراب است».
یک کادر درمانی: «این وضعیت پرسنل بیمارستان و آن مریضی که دارد جانش را از دست می‌دهد».
یک پرستار از زنجان: «مریض‌های جدیدی که می‌آیند ما مجبور می‌شویم روی برانکارد توی سالن بخوابانیم‌شان». پشت‌پرده چه خبره؟ چرا کار به این‌جا کشید؟
نمکی ۱۸تیر ۹۹: «من اگر روزی قرار باشد... حرف‌هایی را بزنم که فراتر از ظرفیت کشش بعضی از اندیشه‌ها هست».
وقتی کار خیلی بالا گرفت مسعود پزشکیان، عضو مجلس ارتجاع هم ۱۸تیر ۹۹ ضمن پیشنهاد یک ماه قرنطینه کامل کشور اعتراف کرد: «اگر از روز اول با اعمال محدودیت در قم جلوی انتشار ویروس را می‌گرفتیم، این بیماری در سطح کشور پخش نمی‌شد».
آخوند روحانی: «قرنطینه محله و شهر را نداریم».
خامنه‌ای: «مسئولانمان با صفا و صداقت (!) از روز اول با شفافیت خبررسانی کردند».
نمکی ۱۸تیر ۹۹: «اولین مقصر این صحنه کیست»؟
چه کسی مردم را در قربانگاه رها کرد؟ چرا؟
نمکی ۱۸تیر ۹۹: «نه این‌که نفهمیم این بازگشایی آمار را خواهد برد بالا! نه، این ضعف ما و زانو زدن ما در مقابل اقتصادی بود که که بیش از این پتانسیل و کشش نداشت».
روزنامه حکومتی جهان صنعت ۱۹تیر نوشت: «دولت به‌دنبال جلوگیری از تجدید اعتراضات سال‌های ۹۶ و ۹۸... با اتخاذ راه‌کار دولتی «ایمنی گله‌ای» نسبت به بازگشایی‌های گسترده... تعجیل کرد و مردم را با کرونا تنها گذاشت».
نمکی ۱۸تیر ۹۹: «این‌که مردم از فقر و تهیدستی رو به سمت طغیان می‌برند این بحث بحث جدی هست».
مسعود رجوی: «درد و دریغ و فریاد از این همه شقاوت و بیداد در استراتژی کلان‌تلفات و سپر انسانی در برابر خطر قیام و سرنگونی».
