روزنامه حکومتی رسالت ۶مرداد ۹۸ضمن تنظیم گزارشی در مورد حقوق ناچیز معلمان ایران و مقایسه حقوق معلمان ایران با معلمان برخی از کشورها نوشته است: «گفته می‌شود، معلمان در کشورهای لوکزامبورگ، سوئیس، آلمان، هلند، کانادا، ایرلند، دانمارک، بلژیک، استرالیا، کره جنوبی، اسکاتلند و آمریکا بیشترین دستمزد را دریافت می‌کنند».
واقعیت این است که در این کشورها آموزش و پرورش، معلم و دانش‌آموز از منزلت بالایی برخوردارند.
دانش آموزان در این کشورها سرمایه‌های انسانی فردای آنان هستند که بار پیشرفت و ترقی کشور روی دوششان است.
امری که در حاکمیت آخوندها اهمیتی ندارد به‌گونه‌یی که سال به سال از بودجه آموزش و پرورش کاسته می‌شود و با افزایش بودجه سرکوب و سانسور باز هم معلمان فقیر و گرسنه تحت فشار و محدودیت مضاعف قرار می‌گیرند.
کودکان مدارس هم به دلایل مختلف از جمله فقر آموزش و پرورش و فقر مالی خانواده‌هایشان، ترک‌تحصیل می‌کنند و به جرگه کودکان کار در خیابان‌ها و کوره پزخانه‌ها و کارگاههای تفکیک زباله با وضعیتی رقت‌بار می‌پیوندند.
این رسانه حکومتی در ادامه به ناگزیر اذعان می‌کند: «نظام آموزشی ما فرسوده است و این فرسودگی طاقت‌فرسا، ناکارآمدی این نظام را افزون کرده است».
علت این امر هم یک چیز بیشتر نیست، این‌که در حاکمیت آخوندی آموزش و پرورش، معلم و شاگرد همه باید در خدمت حفظ نظام باشند و خارج از این محلی از اعراب ندارند،
بنابراین در این رژیم مقام و منزلتی که در سایر کشورها برای آموزش و پرورش، معلم و دانش‌آموز قایل هستند، جایگاهی ندارد.
نگاهی به کمبود بودجه آموزش و پرورش در سالیان اخیر و در مقابل افزایش بودجه سپاه پاسداران و نهادهای به‌اصطلاح فرهنگی وابسته به بیت خامنه‌ای گویای این وضعیت است.
در حاکمیتی که اساس و بنیان آن بر غارت و سرکوب مردم و سرکوب اندیشه و فکر نهاده شده، طبیعی است که ۹۰۰هزار معلم زحمتکش معتقد باشند در این حاکمیت جایگاه اجتماعی‌شان تنزل پیدا کرده و «تنزل جایگاه اجتماعی آنان با درآمد ناکافی‌شان ارتباط دارد و با روی کار آمدن دولتهای مختلف، اتفاق مبارکی در این زمینه رخ نداده است.» (روزنامه حکومتی رسالت ـ ۶مرداد ۹۸)
درچنین حاکمیتی که منزلتی برای آموزش و پرورش، معلم و دانش‌آموز قایل نیست، طبیعی است که حقوق آنها «سالانه کمتر از ۲هزار و ۴۰۰دلار درآمد باشد»، در شرایطی که «حداقل حقوق در کره جنوبی ۲۶هزار دلار و حداکثر آن ۷۴هزاردلار است. اما در ترکیه این رقم از ۲۳هزار دلار آغاز شده و نهایتاً به ۲۷هزار دلار می‌رسد. حقوق یک معلم ژاپنی معادل ۷۵۰۰دلار آمریکایی در ماه برآورد می‌شود». (روزنامه حکومتی رسالت ـ ۶مرداد ۹۸)
مشکلات آموزش و پرورش از قبیل فقر آموزشی در مدارس، فقر معیشتی دانش‌آموزان و معلمان، در نظام ولایت‌فقیه یک مشکل قدیمی به قدمت چند دهه است.
معلمان آزاده البته همواره به این وضعیت معترض بوده‌اند،به‌رغم این‌که با اقدامات سرکوبگرانه رژیم مواجه بوده و مشخصاً نخبگان آنها به جرم دفاع از حقوق و منزلت معلمان به بند کشیده شده‌اند.
اکثریت قریب به اتفاق معلمان ایران برای جبران کمبود هزینه زندگی‌شان به شغل دوم روی آورده‌اند اگر چه درآمد شغل دوم هم کفاف زندگی‌شان را نمی‌دهد.
بی‌دلیل نیست که در چنین شرایطی آنها تنها راه و چاره را اعتراض و اعتصاب می‌دانند و به اهمیت آن به‌خصوص گسترده و همبسته بودن آن در شهرهای مختلف واقف هستند آن‌چنانکه به‌خصوص در سالیان اخیر در فرصت‌های مختلف دست اعتصاب و اعتراض زده‌اند.
از جمله این اعتراضات چند رشته حرکت اعتراضی سراسری آنها در سال ۱۳۹۷است که هم تاثیرات گسترده اجتماعی در صحنه سیاسی ایران و هم بازتاب گسترده‌ای در خارج از ایران داشت.
در ۲۰اردیبهشت ۹۷در ۳۴شهر معلمان اعتصاب سراسری داشتند.
در ۲۲مهر ۹۷معلمان ۱۰۳شهر اعتصاب گسترده‌یی داشتند که مدت دو روز ادامه داشت و بازتاب جهانی یافت.
در ۲۲آبان ۹۷در اکثر استانهای کشور یک اعتصاب سراسری صورت گرفت.
و...
اولین اعتصاب سراسری در سال ۹۸در ۱۲اردیبهشت در روز معلم برگزار شد که معلمان شهرهای تهران، تربت حیدریه، سنندج، ارومیه، یزد، همدان، دیواندره، ملارد، تبریز، قزوین، جوانرود، اردبیل و کرمانشاه، همایونشهر، ساری، خرم‌آباد، مریوان، مهاباد، کرج و مشهد تجمع خود را مقابل اداره آموزش و پرورش شروع کردند.
در این اعتراضها و اعتصابها معلمان ایران تنها برای احقاق حقوق خود برنخاستند بلکه در اکثر این اعترضات آنها در همبستگی با سایر اقشار مردم شعار می‌دادند: «درد ما درد شما است مردم به ما ملحق شوید»، «زندانی سیاسی آزاد باید گردد»، «معلم زندانی آزاد باید گردد»، «کارگر زندانی آزاد باید گردد» و «نترسید نترسید ما همه باهم هستیم».
واقعیت این است که معلمان یکی از پیگیرترین اقشار اجتماعی در تکرار و تداوم حرکات اعتراضی خود جهت وصول مطالبات صنفی، اجتماعی و سیاسی خود بوده‌اند و حرکت آنها مشخصاً دارای ویژگیهای ترقی‌خواهانه بوده است. بعبارت دیگر آنها با شعارهای خود در تظاهرات هایشان از ارزش‌های انسانی همه اقشار جامعه و شرافت شغلی خود در برابر ایلغار آخوندی همواره دفاع کرده‌اند.
