به‌رغم حدود ۶ماه تعلل برای شرکت در دور هفتم مذاکرات برجام در وین، سرانجام فشار کشورهای طرف مذاکرات باعث شد تا نظام تن به مذاکره بدهد و روز ۸آذر ۱۴۰۰ این دور از مذاکرات شروع شد.
پیش‌شرط رژیم برای موفقیت مذاکرات این بود که همه تحریم‌ها لغو شود و مورد راستی‌آزمایی قرار بگیرد. هم‌چنین تضمین داده شود دولت بعدی آمریکا مانند دولت گذشته توافقی که حاصل می‌شود را لغو نکند و...
اما طرف غربی مذاکرات ضمن این‌که این شروط را نادیده گرفت، تهدید کرد پنجره مذاکرات تا بی‌نهایت باز نیست و باید مذاکره بدون قید و شرط ادامه پیدا کند.
اما در این شرایط از جمله بر اثر مجموعه‌یی از تهدید ها، رسانه‌های رژیم اعلام کردند که علی باقری حرفش را به‌نحوی تعدیل کرده و گفته است: «ایران آماده است تا به‌طور داوطلبانه به تعهدات هسته‌یی خود مطابق با توافق (برجام ۲۰۱۵) عمل کند» و «غرب باید تضمین کننده برداشته شدن همه تحریم‌های پسا برجامی باشد و برای هر گونه نقض مفاد این توافق غرامت بپردازد» (خبرگزاری تسنیم ۷آذر ۱۴۰۰). البته بازی با کلمات جزء لاینفک رفتارهای رژیم در بن‌بست آخوندی است.
از طرف دیگر اگر توافقی صورت بگیرد هیچ تضمین عملی برای ملتزم بودن دولت بعدی آمریکا به توافق وجود ندارد، چه رسد به این‌که غرب بابت هر گونه نقض مفاد آن غرامت هم بپردازد.
این موضع معاون وزارت‌خارجه دولت جلادان یاد آور ضرب‌المثلی است که کسی را به ده راه نمی‌دادند، سراغ خانه کدخدا را می‌گرفت.
واقعیت این است که در تعادل‌قوای کنونی در جهان، حکومت آخوندی در موضعی نیست که بتواند اهداف خود را در مذاکرات پیش ببرد. چرا که رژیم آخوندی در شرایطی است که در حال حاضر در زمینه داخلی و رابطه با مردم و در روابط خارجی به‌ویژه رابطه با کشورهای غربی طرف مذاکرات برجام، در ضعیف‌ترین موقعیت قرار دارد.
روزنامه مستقل ضمن اشاره به این‌که «مذاکره حلال مشکلات» است، در زمینه وضعیت کنونی نوشت: «وضعیت بغرنج اقتصاد این روزها و افزایش تهدیدهای امنیتی در منطقه علیه ایران، کشور را در شرایطی قرار داده که پذیرش برجام بهترین راه برای عبور از بحران فعلی است... که راهی جز مذاکره برای ما باقی نمانده است و ناچار هستیم یک نوع نرمش در مذاکرات داشته باشیم و سطح مذاکرات را حتماً کاهش دهیم و بدون قید و شرط وارد مذاکرات شویم» (مستقل ۸آذر ۱۴۰۰).
روزنامه همدلی هم تعلل چند ماهه رژیم و متوقف کردن مذاکرات را «فرصت‌سوزی و اتلاف وقت» و نتیجه آنرا «افزایش رایزنیها» برای «ایجاد فشار علیه ایران (بخوانید حاکمیت آخوندی» دانسته و به این واقعیت اذعان کرده است که نظام از اتلاف وقت نتیجه‌یی نگرفته جز این‌که فشار روی خود را افزایش بدهد.
این رسانه وابسته به باند مغلوب «تغییر موضع در گزارشهای دبیرکل آژانس بین‌المللی اتمی و نزدیک کردن ایران (حکومت آخوندی) به صدور قطعنامه‌یی جدید علیه آن در شورای حکام» را از نتایج تعلل چند ماهه «دولت رئیسی» و فرصت برای این «دولت را تنگ» دانست (همدلی ۸آذر ۱۴۰۰)
روزنامه آرمان با اشاره به‌نوشته پاسدار حسین شریعتمداری در روزنامه کیهان مبنی بر این‌که عدم شرکت مستقیم آمریکا در مذاکرات به‌مثابه «ادامه تحقیر آمریکا» و این «کمترین اقدامی است که از تیم هسته‌یی کشورمان انتظار می‌رود»، نوشت: «اگر قرار به تحقیر آمریکاست، اصلاً چه نیازی به مذاکرات وین؟ چه نیازی به این همه اصرار برای بازگشت آمریکا به برجام؟ چه نیازی به درخواست از آمریکا برای لغو تحریم‌ها؟ چه نیازی به این همه شکوِه و گلایه و لابه از تأثیر تحریم‌ها بر زندگی مردم؟ معمولاً طرفی را در این دنیا می‌توان «تحقیر» کرد که مطلقاً نیازی به او نباشد. آیا نیازی به آمریکا برای لغو تحریم‌ها در میان نیست؟ اگر نیست در وین چه می‌کنید» (آرمان ۸آبان ۱۴۰۰).
واقعیت این است که بیش از هر طرف دیگر مذاکره‌کننده، این نظام است که نیازمند مذاکره و رفع تحریم‌ها است، شرط و شروط و لاف و گزاف‌های آن هم کشورهای طرف مذاکره را وادار نمی‌کند امتیازات مورد نظرش را به آن بدهند.
بلکه این رژیم است که اگر می‌خواهد نتیجه‌یی از مذاکرات بگیرد، اضافه بر رعایت مفاد برجام سال۲۰۱۵ باید در زمینه برنامه موشکی و سیاست منطقه‌یی هم کوتاه آمده و زهر خور شود.
در این رابطه روزنامه آرمان در مقاله دیگری نوشت: «و باید خود را آماده کنیم برای انجام مذاکرات در جهت حل همه اختلافات چون همه پنجره‌های رو به ما بسته شده است. ایران باید FATF را بپذیرد و این یک‌طرف قضیه است، اما اجرای آن به قرارداد دیگری مربوط می‌شود که در حوزه کنترل موشکی و اجرای قوانین حقوق‌بشری و عدم دخالت ایران در کشورهای منطقه می‌شود» (آرمان ۸آذر ۱۴۰۰).
در حال حاضر شرایط آن‌چنان سخت شده که حتی کشورهای چین و روسیه هم بدون در نظر گرفتن و رعایت تحریم‌های آمریکا نمی‌توانند روابط اقتصادی گسترده‌یی با نظام آخوندی داشته باشند.
این در حالی است که رژیم امتیازات زیادی به آنها داده است، یک قلم از این امتیازها قرارداد خائنانه ۲۵ساله با چین است، اما به‌نوشته روزنامه آرمان «حتی روسیه و چین این توان را ندارند و جرأت هم نمی‌کنند از ترس تحریم‌های آمریکا دست به سرمایه‌گذاری در ایران بزنند. سفر باقری کنی برای خرید سلاح متوقف شد، قرارداد ۲۵ساله با چین متوقف شد و این کشورها از ترس آمریکا جرأت تعامل اقتصادی با ایران ندارند... در مذاکرات تاجیکستان شرکت کردیم ولی نتیجه‌یی برایمان نداشت، سفرهای رئیس‌جمهور نیز نتیجه‌یی نداشته چون این کشورها اصلاً بازارهای قابل کششی برای فعالیت اقتصادی ما ندارد» (همان منبع).
در موضع ضعیف و وضعیت در بن‌بست رژیم تردیدی نیست اما فعلاً روز اول مذاکرات گذشته و روزهای آینده سمت و سو و واقعیت وضعیت رژیم بیشتر آشکار خواهد شد
