ورود به اماکن عمومی نظیر تئاتر، سینما، موزه و طبعاً استادیوم ورزشی از ابتدایی‌ترین حقوق انسان‌ها در همه دنیاست و ربطی به زن یا مرد بودن ندارد. اما صحبت از رعایت حقوق انسان‌ها به‌ویژه زنان، آن‌هم تحت حاکمیت ارتجاع آخوندی شوخی غم‌انگیزی بیش نیست.
هیاهوی آزادی ورود بانوان به استادیوم فوتبال که این روزها مقامات دولتی و نزدیک به دولت تلاش می‌کنند از نمد آن کلاهی برای دولت ورشکستهٔ آخوند روحانی بدوزند، از جملهٔ همین طنزهای تلخ است.
اما باید دید که این دغلکاران مرتجع که پرونده قطور و ننگین حاکمیت‌شان پر از ۴دهه نقض وحشیانه و سیستماتیک حقوق زنان است چرا اینچنین ناشیانه به صید ماهی از آب گل‌آلود پرداخته‌اند؟
هیاهوی توخالی
روز شنبه ۲۰مهر ۹۸ مصادف با مسابقه بین تیم فوتبال رژیم و کامبوج، بالاخره پس از ۴۰سال به زنان اجازه ورود به استادیوم فوتبال آن‌هم به‌صورت محدود داده شد. هم‌زمان شماری از مقامات طرفدار دولت از جمله علی ربیعی، سخنگوی دولت روحانی، معصومه ابتکار، مشاور روحانی، پروانه سلحشوری، نماینده به‌اصطلاح اصلاح‌طلب مجلس ارتجاع و تنی چند از سایر مقامات رژیم به‌نوبت در صحنه حاضر شدند تا با بهره‌گیری از رسانه‌های حکومتی، دولت درهم‌شکستهٔ روحانی را متولی این دستاورد بزرگ و حامی حقوق زنان قلمداد کنند!
عباد، شکنجه‌گر سابق وزارت اطلاعات رژیم یا همان علی ربیعی فعلی، سخنگوی دولت روحانی، مدعی‌است که: «دولت با پیگیری‌هایش و گفتگوهای زیاد اقناع‌ساز با ایجاد بسترهای فیزیکی و اطمینان‌بخش در ورزشگاه، با ایجاد آرامش اجتماعی» این حق را به زنان اعطا کرده است.(خبرگزاری سروش ۲۰مهر ۹۸)
سلطانی‌فر، وزیر ورزش رژیم هم با حقه‌بازی لورفتهٔ خاص آخوندها تلاش کرد تا حق حضور بانوان را در کیسهٔ اربابش بریزد و گفت: «دکتر روحانی رئیس‌جمهور ۲سال قبل در نامه‌ای صراحتاً از من و وزیر کشور خواست شرایط حضور زنان در استادیوم‌های فوتبال به‌سرعت فراهم شود».(ایسنا ۲۰مهر ۹۸) اما وی فراموش می‌کند که یادآور شود: همین «دکتر» کذایی ابایی ندارد که بگوید اولین نفری بوده که از ورود زنان کارمند به ادارات دولتی به‌خاطر پوشش آنها ممانعت کرده و آن را جزو افتخاراتش می‌داند.
زن‌ستیزی حاکمیت و دغل‌بازی‌های جناحی
روزنامهٔ حکومتی آرمان در یک دعوای باندی جناح روحانی را به زیر اخیه برده که: «چگونه است که به‌یکباره اصلاح‌طلبان متحول شده و از یک مخالف به یک حامی [ورزشگاه رفتن دختران] بدل شده‌اند». این روزنامه با ذکر نقل‌قولی از آفتاب یزد، مربوط به دوره ریاست‌جمهوری احمدی‌نژاد، از یک فقره دغل‌بازی این جناح پرده برداشته است. از قرار معلوم آفتاب یزد، دستور رئیس‌جمهوری اسبق رژیم، احمدی‌نژاد، جهت ورود زنان به استادیوم‌ها را «سرگرم کردن جامعه» و «مشغول‌سازی سیاستمداران» خوانده و آن را «مصلحت» ندانسته بود. آفتاب یزد نوشته‌بود: «می‌توان به قاطعیت ادعا کرد که دستور اخیر[احمدی‌نژاد از ورود زنان به استادیوم] حتی دغدغه یک‌درصد جمعیت کشور نبوده است و از این جهت سرگرم‌ساختن جامعه به آن و مشغول‌سازی سیاستمداران و شخصیت‌های ذی‌نفوذ به آن به هیچ‌وجه مصلحت نیست».(آرمان ۲۰مهر ۹۸)
دغلکاری دارودسته روحانی در حمایت از ورود زنان به استادیوم چیزی جز یک ابزار برای کسب امتیاز بیشتر از سهم قدرت نیست و کسی را نمی‌فریبد و عربده‌های دلواپسان و آتش به‌اختیارها که این روزها از هر کوی و برزن به‌گوش می‌رسد، گویای خصیصهٔ مشترک زن‌ستیزی هر دو جناح و ماهیت اصلی نظام و همه باندهای آن است.
کیهان خامنه‌ای ۲۵مهر ۹۸ در مطلبی با عنوان «اصلاح‌طلبان و حمایت از حقوق زنان؛ دست خالی، پز عالی!» نوشت:
زهرا شجاعی، رئیس امور مشارکت زنان ریاست‌جمهوری در دولت اصلاحات، چند ماه پیش در مصاحبه با آرمان به انتقاد از عملکرد اصلاح‌طلبان در حوزه زنان پرداخته و گفته بود: «اصلاح‌طلبان موقع انتخابات از زنان استفاده می‌کنند و بعد کاری برایشان نمی‌کنند».
موضع‌گیری اخیر تشکل موسوم به «شورای هماهنگی حزب‌الله» همین واقعیت را به‌خوبی بازتاب داده است: «حضور بانوان محترم در ورزشگاه مردان، غیرشرعی بوده و مراجع نیز با آن مخالف می‌باشند».(فاش نیوز ۲۱مهر ۹۸)
تناقض نیروهای نظام از «گندمنمایی و جوفروشی» دولت
بر کسی پوشیده نیست که ماهیت نظام آخوندی از اساس با مقولاتی نظیر «احقاق حقوق انسان»ها خصوصاً حقوق زنان در تضادی ماهوی قرار دارد و هر دو جناح نه تنها هیچ سنخیتی با احقاق حقوق زنان ندارند بلکه از قضا آن را یک تهدید جدی برای حکومت لرزان خود می‌دانند.
دمیدن در چنین موضوعات پیش‌پاافتاده‌ای تحت عنوان حقوق زنان از جانب حاکمیت ولایت فقیه برای ایزگم‌کردن نسبت به زن‌ستیزی ماهوی رژیم ولایت فقیه است که سرکوب و کشتار دختران و زنان مجاهد و مبارز را طی ۴دهه در کارنامه سراپا ننگینش دارد و حالا به این وسیله می‌خواهد خود را مدافع حقوق زنان جا بزند.
محمدمهدی تندگویان، معاون ساماندهی امور جوانان وزارت ورزش و جوانان، یکی از همین مهره‌های «خودی» است که این تناقض را در صفحهٔ توئیتر خود اینچنین بروز می‌دهد: «دیروز بانوان به ورزشگاه رفتند و چقدر خوب و زیبا بود، ولی حالا سؤالاتی هست که بی‌پاسخ می‌ماند. چرا در این ۴۰سال به استادیوم نیامدند؟ چرا چند نسل حقوقشان نادیده گرفته شد؟» و سپس هشدار می‌دهد که: «حرفی نزنیم و اقدامی نکنیم که ۴۰سال بعد پاسخی برای مردم نداشته باشیم».(باشگاه خبرنگاران جوان ۱۹مهر ۹۸)
حقیقت پنهان، پشت‌پردهٔ مانور توخالی روحانی
روحانی که در سفر ناموفق‌اش به نیویورک از استغاثه‌های مفتضحانه به درگاه «استکبار» طرفی نبسته و کماکان در قبال معضلات عدیده داخلی «دروغ‌درمانی» و شیادی را پیشهٔ خود ساخته، این بار با شیادی و مفت‌خوری که خصیصهٔ ذاتی آخوندهاست، فشار فدراسیون بین‌المللی فوتبال به رژیم مبنی بر اجازه ورود زنان به استادیوم را مغتنم شمرده تا به خیال خود در نمایش انتخابات آتی مجلس با ژست دفاع از حق زنان، سهم بیشتری از قدرت را به جیب بزند.
اما واقعیت این است که اعتراضات زنان در ایران و خودسوزی سحر خدایاری و انعکاس گستردهٔ داخلی و جهانی و به تبع آن فشارهای بین‌المللی به‌ویژه فیفا بود که پذیرش ورود زنان به استادیوم را به رژیم تحمیل کرده است.
بدین ترتیب یک‌بار دیگر ثابت می‌شود که «رژیم آخوندی هیچ زبانی جز زبان زور نمی‌فهمد». این حرفی است که مقاومت ایران پیوسته بر آن تأکید کرده است و بدون تردید سرنوشت نهایی مردم ایران در رویارویی با این رژیم فاسد و خون‌ریز نیز با اتکا بر همین زبان تعیین‌تکلیف خواهد شد.
