عفو بین‌الملل روز چهارشنبه ۲۹مرداد۹۹ اسنادی را درباره قتل‌عام سال۱۳۶۷ زندانیان سیاسی منتشر و اعلام کرد:
در اوایل مرداد ۶۷، با قطع ناگهانی ملاقات زندانیان، خانواده‌های نگران با عفو بین‌الملل تماس می‌گیرند. در ۲۵مرداد و ۱۱ شهریور ۱۳۶۷، این سازمان با انتشار دو اقدام فوری خطاب به دولت و قوه قضاییه از احتمال آغاز «موج جدیدی از اعدام‌های سیاسی» اعلام نگرانی می‌کند. از تاریخ ۲۵ مرداد۶۷، فعالان عفو بین‌الملل در سراسر جهان با ارسال هزاران تلگراف، تلکس و نامه به مقامات ایرانی از جمله حسن ابراهیم حبیبی، وزیر دادگستری دولت #میرحسین موسوی و سفرای دولت در کشورهای مختلف خواهان «توقف فوری اعدام‌های سیاسی» می‌شوند.
اما زندانیان نمی‌دانستند که چه موقع و چگونه کشته خواهند شد، تا این‌که آنها را مقابل جوخه اعدام قرار می‌دادند و یا طناب دار را به دور گردن‌شان می‌انداختند .
در تابستان ۶۷، در زندانهای ۳۲ شهر ایران، مخالفان و دگراندیشان سیاسی قربانی موج گسترده ناپدیدسازی‌های قهری و اعدام‌های فراقضایی شدند.
از جمله سؤالاتی که «هیأت‌های مرگ» برای تعیین سرنوشت زندانیان می‌پرسیدند این‌ها بود:
- آیا حاضرید «مجاهدین» و رهبران آن را محکوم کنید؟
- آیا حاضرید در مورد عقاید و فعالیت‌های سیاسی خود ابراز ندامت کنید؟
- آیا به جمهوری اسلامی اعلام وفاداری می‌کنید؟
- آیا آماده‌اید برای کمک به نیروهای نظامی جمهوری اسلامی پا به میدان مین بگذارید؟
- آیا آماده‌اید برای جنگیدن با «مجاهدین» به نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ملحق شوید؟
- آیا حاضرید در مورد رفقای سابق‌تان جاسوسی کنید و با مأموران اطلاعاتی همکاری کنید؟
- آیا حاضرید عضو جوخه‌های اعدام شوید؟
- آیا حاضرید یک «مجاهد» را دار بزنید؟
خامنه‌ای
و ترسیم چهره‌ٔ مخوف از قربانیان
به‌عنوان «جنایتکارانی که هزاران نفر را از بین بردند»
مسعود احمدی عکسهای دو خواهر و دو برادر
ناپدید شده خود در قتل‌عام ۶۷ را نشان می‌دهد
ابراهیم رئیسی:
قهرمان ملی مبارزه با مجاهدین امام خمینی است!
از افتخارات نظام برخورد با جریان مجاهدین است
پورمحمدی عضو هیأت مرگ:
ما افتخار می‌کنیم که دستور خدا را در رابطه با مجاهدین اجرا کردیم
من در این زمینه آرام هستم
در طول تمام این سال‌ها یک شب هم بی‌خوابی نکشیده‌ام
عفو بین‌الملل۲۹مرداد۹۹
عفو بین‌الملل روز چهارشنبه ۲۹مرداد۹۹ اسنادی را درباره قتل‌عام سال۱۳۶۷ زندانیان سیاسی منتشر و اعلام کرد:
در اوایل مرداد ۶۷، با قطع ناگهانی ملاقات زندانیان، خانواده‌های نگران با عفو بین‌الملل تماس می‌گیرند. در ۲۵مرداد و ۱۱ شهریور ۱۳۶۷، این سازمان با انتشار دو اقدام فوری خطاب به دولت و قوه قضاییه از احتمال آغاز «موج جدیدی از اعدام‌های سیاسی» اعلام نگرانی می‌کند. از تاریخ ۲۵ مرداد۶۷، فعالان عفو بین‌الملل در سراسر جهان با ارسال هزاران تلگراف، تلکس و نامه به مقامات ایرانی از جمله حسن ابراهیم حبیبی، وزیر دادگستری دولت #میرحسین موسوی و سفرای دولت در کشورهای مختلف خواهان «توقف فوری اعدام‌های سیاسی» می‌شوند.
اما زندانیان نمی‌دانستند که چه موقع و چگونه کشته خواهند شد، تا این‌که آنها را مقابل جوخه اعدام قرار می‌دادند و یا طناب دار را به دور گردن‌شان می‌انداختند .
در تابستان ۶۷، در زندانهای ۳۲ شهر ایران، مخالفان و دگراندیشان سیاسی قربانی موج گسترده ناپدیدسازی‌های قهری و اعدام‌های فراقضایی شدند.
رهبر مقاومت ایران: سردمداران رژیم و آمران و عاملان قتل‌عام زندانیان سیاسی باید به جرم جنایت علیه بشریت در دادگاه بین‌المللی و در دادگاه مردم ایران محاکمه و مجازات شوند.
