۳تن از گزارشگران ویژهٔ سازمان ملل در امور حقوق‌بشر در ایران طی بیانیهٔ مشترکی، اقدامات رژیم آخوندی در مسدود کردن اینترنت را نقض آزادی بیان دانستند.
این ۳گزارشگر شامل جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق‌بشر در ایران، گزارشگر ویژه حق آزادی بیان و گزارشگر ویژه در زمینه حقوق فرهنگی در بیانیهٔ خود، با اشاره به‌طرح رژیم برای مسدودسازی فضای مجازی تحت عنوان «صیانت» خواستار شدند که رژیم آخوندی از این اقدامات که بر ضد یکی از حقوق پایه‌یی بشر یعنی آزادی بیان است، دست بردارد.
این موضع‌گیری از جانب ۳تن از مقامات رسمی سازمان ملل در امور حقوق‌بشر، به‌مخالفت با طرح ننگین «صیانت» که در واقع، سلب حق مردم ایران در استفاده از فضای مجازی، به‌عنوان یکی از الزامات زندگی در جهان معاصر است، بعدی بین‌المللی می‌دهد و بحرانی بر بحرانهای رژیم می‌افزاید.
معطوف شدن توجه گزارشگران ملل متحد به‌طرح و برنامهٔ رژیم برای محروم کردن مردم ایران از فضای مجازی و شبکهٔ جهانی اینترنت، محصول عوامل چندی است، نخست خشم و اعتراض گستردهٔ مردم ایران که معیشت میلیونها تن در صورت مسدود شدن فضای مجازی به‌طور جدی به‌خطر می‌افتد. هم‌چنین بخشی از رژیم در هراس از انفجار اجتماعی ناشی از این اقدام، به‌مخالفت با آن برخاسته‌اند، به‌ویژه که خسارات اقتصادی عظیم آنان بر اثر اجرایی شدن این طرح به‌مخالفت آنان دامن زده و رژیم را در وضعیت آچمز قرار داده است.
افزون بر اینها، تلاش مستمر مجاهدین و مقاومت ایران در افشای جهانی طرح‌ها و توطئه‌های رژیم در این زمینه، نزد مجامع بین‌المللی عامل مؤثری در جلب توجهات بین‌المللی بوده است. بی‌جهت نیست که خامنه‌ای دژخیم غریب‌آبادی معاون قضاییه خود را که عنوان دبیر ستاد حقوق‌بشر را هم یدک می‌کشد، به‌ژنو فرستاده تا با افشاگریهای مجاهدین و مقاومت ایران مقابله کند. نامبرده نیز در دیدار با میشل باشله، کمیسر عالی حقوق‌بشر سازمان ملل به‌تفصیل از مجاهدین سوزوگداز نموده و شکوه و شکایت کرده که «گزارشگر ویژه تبدیل به‌کانال انتشار اطلاعات غلط مجاهدین شده است» (خبرگزاری نیروی تروریستی قدس ـ ۱۱اسفند ۱۴۰۰).
به‌رغم این‌که طرح مسدودسازی فضای مجازی، هم در داخل کشور و هم در جامعه و هم در درون رژیم تبدیل به‌بحرانی چند وجهی شده و اکنون یک وجه بین‌المللی نیز پیدا کرده، به‌نظر نمی‌رسد که رژیم بتواند از این طرح صرف‌نظر کند، چرا که امنیت و موجودیت خود را در گرو آن می‌بیند؛ از این رو شخص خامنه‌ای پیگیر آن است؛ آن‌چنان‌که خودش در بیان اهمیت آن گفته است اگر ولی‌فقیه نظام نبودم ترجیح می‌دادم که در رأس «مدیریت» فضای مجازی باشم و گماشتگانش نیز تصریح می‌کنند که «اینترنت داخلی (بخوانید قطع اینترنت جهانی) از نان شب واجبتر است» (آخوند اعرافی امام جمعهٔ خامنه‌ای در قم ـ ۱۷دی ۱۴۰۰).
اما از طرف دیگر به‌دلایل مختلف و به‌گواهی کشمکش‌هایی که حدود یک سال است بر سر آن جریان دارد، رژیم تاکنون قادر به‌تصویب و اجرایی کردن آن نشده، اگر چه قرائن مختلف حاکی از آن است که رژیم این طرح را به‌طور چراغ خاموش به‌جریان انداخته است. برخی رسانه‌های حکومتی نیز گزارش می‌دهند که رژیم «به‌تازگی طرحی... را در دستور کار مجلس قرار داده که در صورت تصویب، تولید محتوا در پلتفرم‌هایی مانند یوتیوب و توئیتر هم می‌تواند جرم تلقی شده و مستوجب مجازات خواهد بود» (روزنامهٔ حکومتی شرق ـ ۱۱اسفند ۱۴۰۰).
اما این طرح جایگزین هم به‌دلایل مختلف سرنوشتی بهتر از طرح «صیانت» پیدا نخواهد کرد. آذری جهرمی وزیر سابق ارتباطات رژیم نیز تلاش برای بستن اینترنت را اشتباهی سنگین و غیرمعقول خوانده و با اشاره به‌اینترنت ماهواره‌یی که اکنون اوکراین را پوشش می‌دهد و بستن اینترنت در آنجا را برای روسها ناممکن کرده می‌گوید: «تمام محدودیتهای غیرمعقول بر اینترنت، بازاریابی مستقیم برای نسل آینده اینترنت‌های ماهواره‌یی است». وی سپس در هیأت یک مهرهٔ اطلاعاتی به‌خامنه‌ای هشدار می‌دهد: «تاوان سیاست‌گذاریهای اشتباه، سنگین است. حکمرانی غلط، ابزارهای حکمرانی و تنظیم‌گری را برای همیشه از بین می‌برد» (سایت حکومتی انتخاب ـ ۸اسفند ۱۴۰۰).
