همزمان با فلاکت و افلاس داخلی نظام ولایت‌فقیه، محکومیتها، تحریم‌ها و انزوای بین‌المللی رژیم فرتوت نیز روزانه در حال افزایش است. تصویب شصت‌ونهمین قطعنامه ملل متحد در کمیته سوم مجمع عمومی در روز ۲۵آبان ۱۴۰۱ سیلی محکم جامعه بین‌المللی بر بناگوش رژیم ضدبشری در بحبوحهٔ اعتصابها و تظاهرات آتشین مردم ایران در سراسر کشور بود.
این قطعنامه نسبت به افزایش شدید و هشداردهنده مجازات اعدام توسط رژیم ایران برخلاف تعهدات بین‌المللی، از جمله اعدام بر مبنای اعترافات اجباری ابراز نگرانی جدی می‌کند و خواستار لغو مجازات اعدام است.
قطعنامه هم‌چنین از رژیم ایران خواستار توقف شکنجه یا سایر رفتارها و مجازات‌های ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز، است.
قطعنامه ارائه شده کمیته سوم مجمع عمومی در ماده ۱۵ خود به قیام سراسری مردم ایران می‌پردازد و از قانون سرکوبگرانه حجاب و اجرای خشونت‌آمیز آن توسط گشت ارشاد ابراز نگرانی می‌کند و می‌افزاید:
این قانون حقوق‌بشر زنان و دختران از جمله حق آزادی بیان و عقیده را تضعیف می‌کند...
کافی است که این خبر را در کنار اخبار روزهای گذشته از موضع‌گیریهای بین‌المللی علیه رژیم بگذاریم تا تشدید انزوا و حجم فشار بیرونی روی خلیفه مفلوک ارتجاع مشخص شود:
محکومیتها:
روز سه‌شنبه ۲۴آبان بود که در کنگره جهانی علیه مجازات اعدام در برلین رژیم قتل‌عام یک سوژه محکومیت بود. در این اجلاس خانم آنالنا بربوک؛ وزیر خارجه آلمان حاکمیت آخوندی را رژیمی دانست که «از مجازات اعدام برای ارعاب مردم استفاده می‌کند»! همان روز سخنگوی کمیساریای عالی سازمان ملل متحد، صدور احکام سنگین علیه دستگیر شدگان را محکوم کرد و از رژیم خواست «هزاران معترض» بازداشتی را آزاد کند. سپس دفتر حقوق‌بشر سازمان ملل در ژنو ضمن مقصر دانستن رژیم خواست که فوراً هزاران نفر بازداشت شده را آزاد کند. در همین حین، نماینده دائمی آمریکا در سازمان ملل هم موضع گرفت که: «ما در کنار مردم ایران ایستاده‌ایم، رژیم ایران لیاقت حضور در کمیسیون سازمان ملل‌متحد در مورد وضعیت زنان را ندارد»!
تحریم‌ها
در همین چند روز گذشته تحریم‌ها هم پا به پای محکومیتها استمرار داشت. روز دوشنبه ۲۳آبان اتحادیه اروپا و انگلستان «۲۹ فرد» از جمله پاسداران جنایتکار سلامی، وحیدی، حاجی‌زاده و حیدری و نیز «۳ نهاد» رژیم را به فهرست تحریم‌ها اضافه کرد. روز سه‌شنبه ۲۴آبان آمریکا تحریم‌های جدیدی را علیه شرکتها و افراد «متهم به دست داشتن در تولید یا انتقال پهپادهای ایرانی» به اوکراین اعمال کرد که اگر چه شاید این نوع تحریم برای فشار به روسیه باشد ولی به اشکال مختلف و مستقیم یا غیرمستقیم، پر این نوع تحریم‌ها رژیم و نهادهایش را خواهد گرفت. هنوز ۲۴ساعت نگذشته بود که وزارت خزانه‌داری آمریکا صدا و سیمای رژیم و چند تن از مقامها و سرکردگان این نهاد را به لیست تحریم‌های خود اضافه کرد. کانادا نیز در ۲۵آبان، در پنجمین بسته تحریم‌ها دقیقاً همان نوع تحریم آمریکا درباره پهپادها را اعمال کرد و «شش فرد و دو نهاد» را هم به‌خاطر «نقش فاحش و سیستماتیک حقوق بشر» لیست کرد. روز قبلش هم از زبان وزیر امنیت عمومی خود اعلام کرد که این کشور ورود رئیسی و اعضای کابینه وی را به کانادا ممنوع کرده و همه «عوامل لیست‌گذاری‌شده رژیم» را که در کانادا جا خوش کرده‌اند، اخراج خواهد کرد.
شایان ذکر است که این محکومیتها و تحریم‌ها فقط خاص چند روز اخیر است و به‌خاطر اختصار از ذکر موارد قبلی و مواضع مشابه صدراعظم آلمان و مقامات فرانسوی و نمایندگان کنگره آمریکا و دیگران صرفنظر شد.
اگر چه روشن است که رژیم نه می‌خواهد و نه می‌تواند تن به استانداردهای جهانی و حقوق بشر بدهد و اساساً چهار دهه حاکمیتش را هم با همین بی‌توجهی به این درخواستها ممکن و مستمر کرده است؛ با این حال هر آشنا به دنیای سیاست و دیپلماسی بین‌الملل به‌خوبی می‌داند که نباید تأثیر فشارها و موضع‌گیریهای بیرونی را علیه حاکمیت آخوندی دست کم گرفت و هر موضعگیری توسط مقامات کشورها و نهادهای بین‌المللی، به‌مثابه قطرات بنزین روی آتش وضعیت انفجاری داخلی در کشور است. به‌خصوص این‌که یک‌پای رژیم «صدور بحران و تروریسم» همراه با باج‌گیری و گروگان‌گیری از همین طرف‌حساب‌های خارجی بوده و همین‌ها بودند که سالیان سال در وادی مماشات و چشم‌پوشی از جنایات رژیم سیر می‌کردند.
به این ترتیب، طناب داری که دور گردن شیخ‌علی‌شاه پیچیده شده، هر روز محکمتر می‌شود و ضربات متعدد بین‌المللی بر پیکر پوسیده و فرسوده نظامش با ضربآهنگ پیشروی قیام تشدید می‌شود و این‌چنین با خون سرخ جوانان در کف خیابانهای ایران، ورق به زیان رژیم و به سود مردم برمی‌گردد. حاکمان ام‌القرای بنیادگرایی باید به‌زودی منتظر روز انفجار نهایی و تبدیل همه کمیت‌های متکاثف به یک کیفیت و تغییر بزرگ باشند. «وَمَا یَنظُرُ هَٰٓؤُلَآءِ إِلَّا صَیْحَةً وَٰاحِدَةً مَّا لَهَا مِن فَوَاقٍۢ» اینان جز یک بانگ (مرگبار) را انتظار نمیکشند، که هیچ بازگشتی برای آن وجود ندارد.
