اتحادیه اروپا اعلام کرد مذاکرات وین روز ۸آذر آغاز می‌شود. همزمان رسانه‌های خود رژیم تیتر می‌زنند «به تصمیم بزرگ نزدیک می‌شویم» (آفتاب یزد-۱۲ آبان) و کارشناسانش می‌گویند: «در وضعیتی قرار داریم که یک تصمیم بزرگ» در زمینهٔ پرونده اتمی «گریزناپذیر شده است» (مطهرنیا- آفتاب یزد-۱۲ آبان).
آیا رابطه‌ای میان آغاز مذاکرات و «زمان تعیین تکلیف» و نزدیک شدن به «تصمیم بزرگ» رژیم وجود دارد؟
نگاهی به رخدادهای دو هفتهٔ گذشته، صحنه را روشن‌تر می‌کند:
مدیرکل آژانس می‌گوید: بازرسیها در ایران مانند پرواز در میان ابرهای متراکم است» و «این وضعیت نمی‌تواند به‌مدتی طولانی ادامه یابد».
شورای حکام آژانس در ماه جاری میلادی اجلاس دارد و احتمال صادر شدن قطعنامه علیه رژیم از موضوعات مطرح است.
سران ۴قدرت بزرگ، آمریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان در حاشیهٔ اجلاس جی۲۰ در رم دربارهٔ بحران برجام ملاقات می‌کنند. حاصل آن بیانیه‌یی مشترک است که در آن تأکید شده اقدامات رژیم معنایی جز رفتن به سمت بمب اتمی ندارد و به رژیم هشدار می‌دهند از فرصت مذاکرات، استفاده کند. معنای این هشدار چیست؟
وزیر خارجهٔ آمریکا هشدار می‌دهد اگر رژیم به‌برجام باز نگردد، همهٔ گزینه‌ها روی میز است. وقتی هم از او می‌پرسند آیا منظور اقدام نظامی است؟ تکرار می‌کند: «همهٔ گزینه‌ها روی میز است!».
آمریکا و اسراییل در منطقه مانور مشترک برگزار می‌کنند و سنتکام می‌گوید این هشداری به‌رژیم ایران است.
روزنامه‌های رژیم می‌نویسند: زمان به ضرر برجام در حال سپری شدن است (اخبار صنعت-۱۲ آبان).
پاسدار قالیباف روز چهارشنبه ۱۲آبان در مجلس ارتجاع بر روی فروپاشی اقتصاد و فاجعهٔ معیشت مردم انگشت می‌گذارد و می‌گوید: «امروز مهمترین راهبرد برای استکبارستیزی، تلاش مطابق با برنامه‌یی حساب‌شده برای حل مشکلات مردم است».
رسانه‌های رژیم می‌نویسند بحران معیشت به نقطه‌ای رسیده که «در سطوح مختلف نظام، نگاه به مسائل اجتماعی و اقتصادی، نگاهی امنیتی شده» چرا که خشم اجتماعی در صورت تبدیل شدن به «اعتراضات و واکنش‌ها، (دیگر) قابل پیش‌بینی و جمع کردن نخواهد بود» (روزنامه حکومتی ثروت-۱۲ آبان).
در رژیم زمزمه‌هایی به‌راه می‌افتد که برای بیرون آمدن از این باتلاق تنها راه رفع تحریم‌ها است که آن هم در گرو مذاکرات وین است. اما پاسدار شمخانی، دبیر شورای عالی امنیت نظام می‌گوید: رئیس‌جمهور آمریکا فاقد اختیار است که به رژیم تضمین دهد که حتی اگر توافق حاصل شود، دولتهای بعدی آمریکا دوباره برجام را پاره نکنند.
پیش از این نیز خامنه‌ای هم پاسدار قالیباف را به‌قم می‌فرستد تا با مراجع حکومتی دیدار کند. در جریان این دیدارها آخوند صافی گلپایگانی به قالیباف می‌گوید «این‌که با برخی کشورها قهر باشیم درست نیست»
این موضوع تبدیل به‌جنجالی در رژیم می‌شود و موافق و مخالف به جان هم می‌افتند. برخی صافی را مورد حمله قرار می‌دهند و جریانی از آخوندهای دانه‌درشت حوزه و بسیاری از باندها و عناصر رژیم از او حمایت می‌کنند.
کمی بعد آخوند اژه‌ای، رئیس قضاییه خامنه‌ای هشدار می‌دهد هر کس به مراجع توهین کند در دادگاه ویژهٔ روحانیت محاکمه می‌شود. آخوند رئیسی هم می‌گوید: «رهنمودهای مراجع عظام تقلید همواره چراغ راه مردم و مسئولان است».
اکنون در چنین وضعیتی، «تصمیم بزرگ» رژیم چه خواهد بود؟
آیا رژیم روز ۸آذر واقعاً برای دستیابی به‌توافقی که منجر به‌لغو بخشی از تحریم‌ها شود، به وین می‌رود؟
در وین چه خواهد کرد؟
آیا به‌خاطر نفس نفس افتادن در شرایط خفگی اقتصادی، تن به‌زهر خوری می‌دهد؟ در این صورت با پیامدهای آن چه کند؟
یا این‌که خامنه‌ای برای این‌که هژمونی خود را با زهرخوری از دست ندهد و در مسیر «تنزل بی‌پایان» قرار نگیرد، خفگی اقتصادی، ادامهٔ تحریم‌ها و شورای امنیت را به‌جان می‌خرد و زیر میز مذاکرات می‌زند؟
هفته‌های پیش رو پاسخ را روشن می‌کند.
اما آنچه همین امروز می‌توان به‌یقین گفت این است که زمان «تصمیم بزرگ» نظام به‌طور عاجل روی میز خامنه‌ای است.
