پس از آن که جمعهٔ گذشته رژیم با پاسخش به‌غرب، آب پاکی را بر طرح اروپا برای نجات برجام ریخت، با واکنش‌های منفی اروپا و آمریکا روبه‌رو شد. این موضوع بسیاری را در کنگرهٔ آمریکا از هر دو حزب، هم‌چنین در ساختار سیاسی این کشور برانگیخت تا به‌دولت بایدن اعتراض کنند که چرا در پی تعامل با بانکدار تروریسم در جهان است.
در چنین وضعیتی، خامنه‌ای سرخورده از واکنش‌های منفی غرب به‌پاسخ رژیم، صبح ۱۲شهریور تحت عنوان «مجمع جهانی اهل بیت»، مزدورانش را جمع کرد و از «مرزبندی دنیای اسلام با کفر و استکبار» سخن گفت. «دنیای اسلام» در فرهنگ خامنه‌ای یعنی حکومت ضداسلامی آخوندی. مرزبندی با کفر و استکبار هم در این جا تأکید بر سیاست انقباضی داخلی و تروریسم صادراتی است.
یک روز قبل هم (۱۱شهریور) رئیسی جلاد در همین جلسهٔ مزدوران رژیم بر ادامهٔ سیاست صدور ارتجاع و تروریسم، از «امتداد راهبردی جمهوری اسلامی» گفت که در «جای جای عالم» وجود دارد. رئیسی روز ۸شهریور هم در دیدار دولت جلادان با خامنه‌ای از «تغییر ریل نسبت به‌روابط خارجی» و خروج از «برجام زدگی» حرف زد.
در شرایطی که اسلامی، رئیس سازمان انرژی اتمی آخوندها، آشکارا معترف است که رژیم از مذاکرات برای رفع خطر دشمنان در زمینهٔ فشارهای بین‌المللی استفاده می‌کند، واکنش‌های منفی آمریکا به‌آخرین پاسخ رژیم به‌طرح اروپایی، بازی موش و گربه در مذاکرات را چنان به آخر خط رسانده که برخی با اشاره به‌ادا و اطوار نظام و «ژست قاطعیت»، به‌باند غالب نظام هشدار می‌دهند که اگر آمریکا «حوصله‌اش سر رفت و از خیر مذاکره گذشت که خیلی هم دور از ذهن نیست، در آن صورت» آیا نظام «برای رویارویی با بحران خطرناک پس از شکست مذاکرات، واقعاً آمادگی دارد؟» (زید‌آبادی- ۱۱شهریور). برخی هم وضعیت بحرانی رژیم، خفگی اقتصادی و مهمتر از همه خطر نارضایتی عظیم اجتماعی و پیامدهای فاجعه‌بار آن برای بقای رژیم را می‌بینند. تا جایی که دانشگاه دفاع به‌اصطلاح ملی رژیم در گزارشی از پژوهش خود نسبت به «اغتشاش، ناآرامی، آشوب و رفتار جمعی اعتراض‌آمیز» مردم هشدار می‌دهد و با اشاره به «اعتراض‌های دیماه ۱۳۹۶ و آبان ۱۳۹۸ و وضعیت فعلی کشور» تأکید می‌کند «در صورت شکل‌گیری دوبارهٔ اعتراضها ۷۵درصد مردم در آن شرکت می‌کنند». دانشگاه دفاع رژیم هم‌چنین به‌سران رژیم گوشزد می‌کند «برای رفع این پیامدهای ناخوشایند» باید رفع «تاثیرگذاری تحریم‌های اقتصادی» را در دستور کار قرار دهند.
اینجاست که دو روی سکهٔ بقای رژیم، یعنی انقباض و سرکوب در داخل و صدور ارتجاع و تروریسم در خارج، به‌رغم هر گونه ژست و فریبکاری در بستر مماشات، آشکار می‌شود و بر سر بزنگاه این ماهیت توسط بالاترین سران رژیم بازگو می‌شود؛ ماهیتی که پس از ۴دهه دیکتاتوری، غارت و خون‌ریزی، برای مردم ایران کاملاً شناخته شده است. برای همین آنها رودرروی آنچه خلیفهٔ ارتجاع ضرورت «مرزبندی با کفر و استکبار» می‌نامد، در هر اعتراض و خیزش او را «دروغ» می‌نامند و شعار می‌دهند: «دشمن ما همین جاست!».
