آخوند روحانی روز چهارشنبه ۶اسفند در جلسهٔ هیأت دولت، مجلس ارتجاع را شلاق‌کش کرد و پاسخ حملات بی‌سابقهٔ روز ۴اسفند آنها را داد و باز هم بنزین بر آتش جنگ گرگ‌های ولایت ریخت.
در حالی که در جلسهٔ ۴اسفند، اعضای مجلس به‌خاطر توافق رژیم با آژانس اتمی، روحانی را خائن نامیده و هوار می‌کشیدند که «تا کجا باید چشممان را بر خیانتها ببندیم؟» (زاکانی) و او را تخطئه می‌کردند که «آقای روحانی! شما چکاره‌اید که قانون را قبول ندارید؟» (آصفری) و با اشاره به شیادی‌های او می‌گفتند «مردم را فریب ندهید» (فراهانی) و برایش خط و نشان می‌کشیدند «دیگر تمام شد! باید جواب شیفتگان غرب را بدهیم!» (عباسی)؛ آخوند روحانی امروز با بیان این‌که «کسی حق ندارد عنوان ریاست‌جمهوری را تخریب کند»، پاسخ قالیباف و مجلس ارتجاع را داد که «هیچ قوه‌ای حق ندارد در امر قوه دیگر مداخله کند... هیچ قوه‌ای نمی‌تواند در کار قوه مجریه دخالت کند!»؛ و بدین وسیله نشان داد جدال و «تکه تکه کردن» نظام، به‌رغم هشدارهای خلیفهٔ ارتجاع (سخنرانی خامنه‌ای ـ ۲۶آذر ۹۹) در بالاترین سطوح و میان سه قوه به‌طور فزاینده‌یی جریان دارد.
به‌رخ کشیدن بحرانها و بنبستهای نظام
آخوند روحانی با گوشزدکردن بحرانها و بنبستهای مرگبار نظام به باند رقیب و به‌خصوص با انگشت گذاشتن بر بحران اجتماعی و نفرت بی‌حد مردم از تمامیت نظام، در مورد سرنوشت و ورشکستگی نمایش انتخابات پیش رو، به آنها هشدار داد و گفت: «می‌خواهیم مردم مشارکت حداکثری در انتخابات داشته باشند، اینطوری مشارکت حداکثری داشته باشند؟! که رئیس‌جمهوری انتخاب کنند که از فردا بشود تابلو و سیبل تیرهای زهرآگین و فحش و تهمت؟! مگر مردم بیکارند پای صندوق رأی بروند؟» وی آنگاه کابوس خطر انفجار اجتماعی و قیام را یادآوری کرد و افزود: «مگر حق داریم با تریبونی که در اختیار ماست با اعصاب مردم بازی کنیم؟! همه باید رعایت کنیم در این شرایط بسیار سخت و پیچیده‌ای که ما داریم!».
رئیس‌جمهور ارتجاع سپس انزوا و خفگی رژیم را به باند رقیب یادآوری کرد و با اشاره به خواب‌های پنبه‌دانهٔ ایجاد «فرصت‌ها» پس از تغییر دولت در آمریکا گفت: «مثل این‌که یادمان رفته ما در شرایط جنگ هستیم. مثل این‌که یادمان رفته تروریسم اقتصادی هنوز ادامه دارد».
روحانی دربارهٔ توافق ذلت‌بار با آژانس انرژی اتمی که آشوب ۴اسفند در مجلس ارتجاع را در پی داشت، با بیان این‌که «با این توطئه که نظام فعالیت صلح‌آمیز هسته‌یی ندارد، ما را به شورای امنیت بردند، به‌اتفاق آرا علیه ما قطعنامه صادر کردند، قعطنامهٔ ۱۹۲۹صادر کردند و ما را تا مرز جنگ پیش بردند»، به بن‌بست و اجبار کنونی رژیم اعتراف کرد و گفت: «همه بدانند! اگر کاری کردیم صلح‌آمیز بودن اتمی رفت زیر علامت سؤال، یعنی خطا کردیم! یعنی راهی را پیمودیم که دشمن می‌خواهد!».
روحانی آنگاه ضمن تحقیر مجلسیان که: «باید کسی مطالعه کرده باشد، سیاست بلد باشد، قانون بلد باشد، این‌طور نیست که آدم همین‌طور حرفی بزند»، مجلس ارتجاع را به بولدوزری تشبیه کرد که «ظاهرش این است که آمده (با قانون مجلس) پایهٔ ساختمان را محکم» کند، اما «اگر مواظب نباشد همهٔ ساختمان (نظام) را تخریب می‌کند!»؛ روحانی سپس با یادآوری انزوای بی‌مانند جهانی و پیامدهای خطرناک آن هشدار داد: «مگر همه‌اش می‌خواهیم دنیا را علیه خودمان بشورانیم؟! اگر کسی بخواهد توافق بین دولت و آژانس را مخدوش کند، این دیگر بازی در زمین دشمن است!».
روضهٔ «وحدت» در عین شدیدترین حملات به باند رقیب
آخوند روحانی در عین‌حال که مجلس ارتجاع را بی‌محابا زیر ضرب گرفته و جای آبادی برایش باقی نگذاشته بود، در وحشت از پیامدهای تشدید جنگ گرگ‌ها، روضهٔ وحدت را هم از قلم نینداخت که «ما نباید روبه‌روی هم قرار بگیریم، باید کنار هم باشیم! نباید مچ‌گیری کنیم، باید دست‌گیری کنیم! باید منسجم باشیم، باید متحد باشیم، آنچه می‌تواند دشمن را شکست دهد قانون نیست، وحدت است! یکپارچگی است... آنچه از همه مهمتر است وحدت و انسجام، مخصوصاً بین قواست؛ باید منسجم باشیم، باید متحد باشیم!... چند بار خامنه‌ای باید تأکید کند حرمت همدیگر را نگهداریم؟ چرا گوش نمی‌کنیم؟!».
رژیمی پابه‌گور و تکه‌تکه
این وضعیت، دیالکتیک رژیمی است که پس از ۴۲سال دیکتاتوری، سرکوب و غارت، در کشاکش با جبهه برانداز، یعنی مردم و مقاومت ایران، آن‌چنان از درون خورده و فرسوده شده و آن‌چنان ذخایر استراتژیکش ته کشیده که نه تنها نمی‌تواند پاسخی به بحرانها و تضادهای پیش رویش بدهد، بلکه بحرانها درون خودش سرریز شده و به‌صورت جنگ‌وجدال تشدید شوندهٔ باندی سر باز می‌کند.
وضعیتی که هر چه بیشتر تمامیت نظام را در برابر جامعه در آستانهٔ انفجار و کانون‌های شورشی، تضعیف و شکننده می‌کند. همان که خود روحانی هشدار می‌دهد با این وضعیت «نمی‌شود در مقابل دشمن ایستادگی کرد!» (۶ اسفند)؛ و آن یکی هم زنگ‌های خطر را به‌صدا در می‌آورد که «سوراخ کردن کشتی (نظام)، همه را به کام نیستی فرو خواهد برد!» (روزنامهٔ حکومتی مستقل-۵ اسفند۹۹).
