سران ۲۰کشور صنعتی جهان ایتالیا را ترک می‌کنند. نشست جی۲۰ در شرایطی پایان یافت که سنگینی سایهٔ ابهام و بلاتکلیفی در رابطه با برجام و موضع رژیم آخوندی، بر آن سنگینی می‌کند.
با وجود تمایل در واشنگتن، برلین، پاریس و لندن برای بازگشت هر چه سریع‌تر رژیم به وین و احیای برجام، اما طرف‌های غربی می‌بینند که ۴ماه است رژیم سر می‌دواند، بازی موش و گربه می‌کند و هیچ چشم‌اندازی را نشان نمی‌دهد. از این‌رو لحن طرف‌های غربی تغییر کرده و تند شده و حتی روسیه، متحد بین المللی آخوندها هم به‌مانورهای رژیم طعنه می‌زند.
رئیس‌جمهور آمریکا پس از اعمال یک فقره تحریم علیه برنامهٔ پهپادی رژیم توسط دولتش، به رژیم هشدار می‌دهد آمریکا پاسخ اقدامات رژیم را خواهد داد. آلمان، فرانسه و انگلستان همراه با آمریکا، در حاشیهٔ نشست جی۲۰ بیانیه‌یی صادر می‌کنند و هشدار می‌دهد اقدامات رژیم تنها در راستای ساختن بمب هسته‌یی معنا می‌دهد و ضمن تأکید بر این‌که رژیم باید پای میز مذاکرات بیاید، می‌گویند در مذاکرات علاوه بر موضوع هسته‌یی، به سایر اقدامات مخرب رژیم هم باید پرداخته شود. در درون رژیم هم تحلیلگران هشدار می‌دهند که «در بیانیهٔ ۴کشور علیه نظام مواضع آنها به هم نزدیک شده و این نزدیکی برای نظام خطرناک» است (ساداتیان، سفیر پیشین رژیم در لندن-۱۰ آبان).
همزمان وزیر خارجهٔ آمریکا در مصاحبه با سی.ان.ان در پاسخ به احتمال استفاده از نیروی نظامی علیه رژیم، با یک تغییر لحن آشکار می‌گوید «همهٔ گزینه‌ها روی میز است»؛ به موازات این اظهارات بمب‌افکنهای آمریکا در خلیج‌فارس به‌پرواز در می‌آیند و در مانوری به یک شهر فرضی حمله می‌کنند؛ سنتکام هم بیانیه می‌دهد که این مانور هشداری است به رژیم ایران.
برآیند این وضعیت نشان می‌دهد سیاست رژیم بازی و مانور است و «دولت رئیسی وقت‌کشی می‌کند تا امکان بالقوه دستیابی به‌یک بمب هسته‌یی حاصل شود» (فریدون مجلسی، دیپلمات پیشین رژیم-۹ آبان)؛ اما از آن سو اقدامات و موضع‌گیری‌ها نشان می‌دهد جدای از تمایل کشورهای غربی برای احیای برجام، سمت و هدف، واداشتن رژیم به تعیین‌تکلیف است. وضعیتی که باعث شده «سلول‌های بنیادین تفکرات طرفین، مذاکرات و به تبع آن توافق را سخت جان‌فرسا» کند (روزنامهٔ حکومتی مستقل-۱۰ آبان).
اما چرا رژیمی که در سال۱۳۹۲ توانست با «نرمش قهرمانانه!» حتی بر روی زانوان خونین پای میز مذاکره و زهرخوری برود، این بار حتی نمی‌تواند یک گام از مسیر خطرناک رفته پا پس بگذارد تا کار به تعیین‌تکلیف خطرناک نکشد؟
علت گیر کردن رژیم میان سندان و چکش است.
سندان؛ وضعیت به‌شدت ملتهب جامعة ایران است که نارضایتی در نقطهٔ انفجاری است. گرانی‌ها و تورم بیداد می‌کند و رژیم می‌داند باید بهر قیمت طناب تحریم‌ها را شل کند و گرنه حرکت مهیب ارتش گرسنگان حتمی است.
از سوی دیگر رژیم زیر ضربات چکش جامعهٔ جهانی قرار دارد که شرط کاستن بخشی از تحریم‌ها را دست برداشتن رژیم از اتمی، موشکی و دخالت‌های منطقه‌یی رژیم عنوان کرده‌اند. اما مشکل خامنه‌ای اینجاست که «اگر (سنگر هسته‌ای) توسط دشمن فتح شود، قهراً به سقوط سایر سنگرها» یعنی «نقش منطقه‌ای، ظرفیت‌های جنگ‌افزاری، حقوق‌بشر و حتی موجودیت سیستمی به‌نام جمهوری اسلامی» منجر خواهد شد (روزنامهٔ حکومتی مستقل-۱۰ آبان).
