کند شدن شبکهٔ اینترنت تبدیل به یک بحران در نظام آخوندی شده است. این کندی به‌رغم این است که برخی کارگزاران حکومتی در مورد پیامدهای آن به نظام هشدار می‌دهند. روز۳۰بهمن احمد شیرزاد عضو سابق مجلس رژیم به نظام هشدار داد «مسأله اینترنت امروز در جامعه به یک دم شیر بدل شده و هر دولت یا دستگاهی که بخواهد در مورد آن عملی را انجام دهد کارش به مشکل می‌خورد».
موضوع چیست؟ و چرا رژیم به این کار ادامه می‌دهد؟
به‌رغم این‌که حتی رسانه‌های حکومتی هم می‌گویند سرعت اینترنت کم شده باز مقامات حکومتی چیزی را به گردن نمی‌گیرند و بهانه‌های مختلفی را مطرح می‌کنند؛
روز سوم اسفند سخنگوی دولت بهادری جهرمی در توضیح علت کندی اینترنت گفت: «اصلی‌ترین دلیل سرعت کندی اینترنت به‌ویژه در اینترنت ثابت، مربوط به پیک کروناست؛ . اختلال ایجاد شده ناشی از آن است که زیرساخت‌های موجود در پهنای باند و به‌ویژه اینترنت ثابت متناسب با نیاز امروز کشور نیست و توانایی پاسخگویی در این پیک کرونا را ندارد» (خبرگزاری حکومتی ایسنا).
البته مردم در شبکه‌های اجتماعی این بهانه‌تراشی را به سخره گرفته و نوشته‌اند چرا در پیک قبلی این توانایی را داشت.
آش توجیهات حکومتی به قدری شور شد که خبرگزاری میزان وابسته به قضاییه آخوندی روز سوم اسفند به‌نقل از خبرگزاری فارس وابسته سپاه پاسداران نوشت: «گلایه‌های روزهای اخیر نشان می‌دهد که این پاسخ ها نتوانسته جواب قانع کننده‌ای برای کاربران باشد و هم‌چنان سؤالات و ابهامات مردم درباره کندی و اختلال اینترنت پابرجاست».
روزنامهٔ حکومتی اعتماد روز ۳ اسفند۱۴۰۰ در مطلبی با عنوان هشدارآمیز: «انگشت در چشم جامعه نکنیم» به قلم علی ربیعی از سردژخیمان سابق وزارت اطلاعات و از جمله معاونان آخوند روحانی، که اینک لباس اصلاحات پوشیده، ضمن رد بهانه‌های دولت رئیسی در مورد علت کندی اینترنت، عاقبت آویختن به طرح‌های شکست‌خورده را به نظام یادآور شد و نوشت: «برخی سیاست‌گذاریها با توجه به این‌که جامعه همراهی لازم را ندارد، محکوم به شکست هستند. نمونه عینی یک چنین سیاست‌گذاریهایی را می‌توان در قانون محدودیت ماهواره در سال‌های ابتدایی دهه۷۰ خورشیدی مشاهده کرد». علی ربیعی در ادامه به وحشت نظام اشاره کرده و افزوده است: «سیاست‌گذار ایرانی دچار نوعی از «فناوری‌هراسی» مزمن است. او از فناوری و نوآوری می‌ترسد و همواره از آن ناحیه احساس خطر می‌کند».
«احساس خطر» ی را که علی ربیعی به آن اشاره کرده، مهرداد ویس کرمی عضو مجلس ارتجاع و دبیر کمیسیون مشترک طرح صیانت، صریح‌تر به آن اذعان می‌کند. روزنامه همدلی در روز سوم اسفند به‌نقل از وی نوشته است: «که هر زمانی موضوعات حاد سیاسی و امنیتی در کشور پیش بیاید حاکمیت تصمیم به انسداد اینترنت می‌گیرد».
البته حرف اول و آخر نظام در اصرار به محدود کردن اینترنت را نقدعلی عضو مجلس ارتجاع با دست گذاشتن روی دشمن اصلی رژیم به زبان آورده و این‌چنین به آن اعتراف کرده است: «من تذکر ماده ۲۲بند ۱۱ را دارم و ان این است که امروز در آلبانی منافقین با ۲۰۰نفر نشسته‌اند برای تخریب دولت انقلابی، مجلس انقلابی. اگر می‌بینیم که کمیسیون مشترک برای بحث حمایت از کاربران فضای مجازی با ۴۸ جلسه ۱۰ جلسه غیر از این ۴۸ جلسه ریاست محترم این طرح را امروز کلیاتش را به تصویب رسانده است هنوز نه به‌دار است نه به بار است».
ناگفته نماند که شکست این تقلاها پیشاپیش برای بسیاری از محافل حکومتی روشن است.
روز اول اسفند ۱۴۰۰ روزنامهٔ حکومتی همدلی ضرورت عقب‌نشینی در برابر خواسته‌های مردم را به نظام گوشزد کرد و نوشت: «در تاریخ معاصر بارها به جنگ با تکنولوژی رفته‌ایم، از ویدئو و ماهواره و رادیو و تلویزیون گرفته تا تلگرام و توئیتر... نتیجه جنگ با آن تکنولوژی، از همان اول معلوم است. امروز هم اگر کسی فکر کند راه مدیریت اینترنت و فضای مجازی کاهش پهنای باند و فیلترینگ است، یقین بداند نتیجه نخواهد گرفت».
