اجلاس کشورهای شورای همکاری خلیج فارس به‌علاوه ترکیه در ریاض، پایتخت عربستان گام تازه‌یی در جهت هر چه منزوی‌تر شدن رژیم در منطقه بود؛ موضعگیریهای صریح و شدید‌اللحن این کشورها و اضافه شدن وزیر خارجه ترکیه به جبهه عربی علیه رژیم، گویای ابعاد این انزواست. واکنشهای دردآلود رژیم هم گویای همین واقعیت است. سوالاتی که در این مسأله مطرح است این است که:
کشورهای منطقه از کشورهای حوزه خلیج فارس در جنوب ایران تا ترکیه در شمال غربی ایران، از رژیم چه می‌خواهند و حرفشان چیست؟
مضمون واکنش رژیم در قبال این تهاجم سیاسی چیست؟
آیا رژیم برون رفتی از این وضعیتی که به آن دچار شده دارد؟
بیانیه پایانی نشست وزیران خارجه کشورهای خلیج و وزیر امور خارجه ترکیه، حاوی موضعگیری صریح و شدیدی علیه رژیم آخوندی بود.
عادل الجبیر در کنفرانس مطبوعاتی مشترک با وزیرخارجه ترکیه خطاب به رژیم آخوندی گفت که برای عادیسازی روابط، رژیم ایران باید دست خود را از عربستان و متحدان آن دور کند، از تروریسم دست بردارد، در امور کشورهای منطقه دخالت نکند. از عراق هم خواسته که حشدالشعبی را وارد عملیات موصل نکند.
وزیر خارجه ترکیه هم در این کنفرانس گفت: نباید از مردم موصل بخواهیم بین داعش و حشدالشعبی یکی را انتخاب کنند. رژیم می‌داند که چه کار باید بکند.
وزارت خارجه رژیم هم به این بیانیه جواب داده، و با آه و ناله و شکوه و شکایت گفته است که این بیانیه غیرمسئولانه، غیردوستانه است و هیچ‌گونه صداقتی در آن نیست و بیانیه مملو از اتهام و فرافکنی بوده و توأم با حسن‌نیت نیست.
اما به‌رغم همه این حرفها در عمق و در انتها… دست گدایی دراز کرده و گفته است که در صورت صداقت و رفتار دوستانه کشورهای مذکور، حاضر به همکاری با آن‌ها در جهت تحقق این ایده ـ خاورمیانه عاری از سلاحهای کشتار جمعی ـ است.
سوالی که این‌جا مطرح می‌شود این است که آیا رژیم برون رفتی از این وضعیت دارد؟
واقعیت این است که رژیم در این رابطه در یک بن‌بست قرار دارد به این معنا که از یکطرف به قول خامنه‌ای تن‌دادن به شرایطی که خواسته شده (زهر منطقه‌یی) به‌معنای عقب‌نشینی در عرصه‌های دیگر و ”تنزل بی‌پایان “ است و از طرف دیگر ماندن روی مواضع قبلی یعنی انزوای بیشتر، تحریمهای سنگین‌تر و له شدن زیر فشارهای حاصله از این سیاست است.
کشورهای منطقه از کشورهای حوزه خلیج فارس در جنوب ایران تا ترکیه در شمال غربی ایران، از رژیم چه می‌خواهند و حرفشان چیست؟
مضمون واکنش رژیم در قبال این تهاجم سیاسی چیست؟
آیا رژیم برون رفتی از این وضعیتی که به آن دچار شده دارد؟
بیانیه پایانی نشست وزیران خارجه کشورهای خلیج و وزیر امور خارجه ترکیه، حاوی موضعگیری صریح و شدیدی علیه رژیم آخوندی بود.
عادل الجبیر در کنفرانس مطبوعاتی مشترک با وزیرخارجه ترکیه خطاب به رژیم آخوندی گفت که برای عادیسازی روابط، رژیم ایران باید دست خود را از عربستان و متحدان آن دور کند، از تروریسم دست بردارد، در امور کشورهای منطقه دخالت نکند. از عراق هم خواسته که حشدالشعبی را وارد عملیات موصل نکند.
وزیر خارجه ترکیه هم در این کنفرانس گفت: نباید از مردم موصل بخواهیم بین داعش و حشدالشعبی یکی را انتخاب کنند. رژیم می‌داند که چه کار باید بکند.
وزارت خارجه رژیم هم به این بیانیه جواب داده، و با آه و ناله و شکوه و شکایت گفته است که این بیانیه غیرمسئولانه، غیردوستانه است و هیچ‌گونه صداقتی در آن نیست و بیانیه مملو از اتهام و فرافکنی بوده و توأم با حسن‌نیت نیست.
اما به‌رغم همه این حرفها در عمق و در انتها… دست گدایی دراز کرده و گفته است که در صورت صداقت و رفتار دوستانه کشورهای مذکور، حاضر به همکاری با آن‌ها در جهت تحقق این ایده ـ خاورمیانه عاری از سلاحهای کشتار جمعی ـ است.
سوالی که این‌جا مطرح می‌شود این است که آیا رژیم برون رفتی از این وضعیت دارد؟
واقعیت این است که رژیم در این رابطه در یک بن‌بست قرار دارد به این معنا که از یکطرف به قول خامنه‌ای تن‌دادن به شرایطی که خواسته شده (زهر منطقه‌یی) به‌معنای عقب‌نشینی در عرصه‌های دیگر و ”تنزل بی‌پایان “ است و از طرف دیگر ماندن روی مواضع قبلی یعنی انزوای بیشتر، تحریمهای سنگین‌تر و له شدن زیر فشارهای حاصله از این سیاست است.
