آقای رئیس، خانمها، آقایان!
من امروز می‌خواهم در مورد کشورم و نیاز مردم ایران به صلح و آزادی صحبت کنم؛ صحبت در مورد کشوری با تمدن کهن، که 35سال حاکمیت یک رژیم بنیادگرا آن را نابود شده کرده است؛ کشوری با منابع و فرهنگ غنی که ملاها آن را به کشوری تبدیل کرده‌اند که 70% جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند و مرکز توسعهٴ تروریسم و بنیادگرایی است.
امروز در کشور من، احترام به حقوق‌بشر و آزادی، جرم محسوب می‌شود و با زندان طویل المدت، شکنجه و اعدام مجازات می‌گردد. ملاها چوبه‌های دار را در ملأعام برپا می‌کنند و قربانیان را برای ارعاب جامعه، بدار می‌آویزند.
طی سه دهه گذشته، 120000نفر به دلایل سیاسی اعدام شده‌اند. صدها هزار تن زندانی و شکنجه شده‌اند. در ماههای اخیر، با روی کارآمدن روحانی، سر و صدای زیادی در مورد یک دولت و حرکت به‌اصطلاح اعتدالی در ایران، راه افتاده است. این یک سراب است که توسط ملاها ایجاد شده و توسط لابی آنها تبلیغ می‌گردد. زیرا نه روحانی یک مدره است و نه رژیم کنونی ظرفیت رفرم دارد. بن‌مایهٴ قانون اساسی ملایان، حاکمیت مطلقهٴ ولی‌فقیه است که در تضاد بنیادین با همه ارزشهای دموکراتیک است. بنابراین هر گونه عقب‌نشینی در سیاستهای سرکوبگرانه، نوید بخش آغاز پایان رژیم است.
من امروز می‌خواهم در مورد کشورم و نیاز مردم ایران به صلح و آزادی صحبت کنم؛ صحبت در مورد کشوری با تمدن کهن، که 35سال حاکمیت یک رژیم بنیادگرا آن را نابود شده کرده است؛ کشوری با منابع و فرهنگ غنی که ملاها آن را به کشوری تبدیل کرده‌اند که 70% جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند و مرکز توسعهٴ تروریسم و بنیادگرایی است.
امروز در کشور من، احترام به حقوق‌بشر و آزادی، جرم محسوب می‌شود و با زندان طویل المدت، شکنجه و اعدام مجازات می‌گردد. ملاها چوبه‌های دار را در ملأعام برپا می‌کنند و قربانیان را برای ارعاب جامعه، بدار می‌آویزند.
طی سه دهه گذشته، 120000نفر به دلایل سیاسی اعدام شده‌اند. صدها هزار تن زندانی و شکنجه شده‌اند. در ماههای اخیر، با روی کارآمدن روحانی، سر و صدای زیادی در مورد یک دولت و حرکت به‌اصطلاح اعتدالی در ایران، راه افتاده است. این یک سراب است که توسط ملاها ایجاد شده و توسط لابی آنها تبلیغ می‌گردد. زیرا نه روحانی یک مدره است و نه رژیم کنونی ظرفیت رفرم دارد. بن‌مایهٴ قانون اساسی ملایان، حاکمیت مطلقهٴ ولی‌فقیه است که در تضاد بنیادین با همه ارزشهای دموکراتیک است. بنابراین هر گونه عقب‌نشینی در سیاستهای سرکوبگرانه، نوید بخش آغاز پایان رژیم است.
اجازه بدهید که چند کلمه‌یی هم در مورد مذاکرات هسته‌یی بگویم:
من می‌دانم که نظرات متفاوتی در مورد شیوهٴ برخورد با این مساله، وجود دارد. ولی اجازه بدهید با وجوه مشترک شروع کنم:
اول- یک اجماع وجود دارد که رژیم ملاها نباید به بمب یا توانایی هسته‌یی، دست پیدا کند.
دوم- یک توافق عمومی وجود دارد که همه تلاشها باید صورت گیرد که از جنگ ممانعت شود.
سوم- این غیرقابل مناقشه است که رژیم ملاها تحت فشار، و نه به‌علت تغییر ماهیت، یک قدم به عقب برداشت و با توافقنامه ژنو، موافقت کرد. رژیم در هراس بود که افزایش نارضایتی توده‌های مردم، همراه با وضعیت وخیم اقتصادی و تحریمهای بین‌المللی، منجر به قیامهای عمومی علیه رژیم گردد.
چهارم- همچنین یک توافق عمومی وجود دارد که توافقنامه موقت، از نقایص جدی، رنج می‌برد که باید تصحیح شود. بنابراین، آنها که به‌واقع خواستار خاتمه برنامه سلاح هسته‌یی رژیم ملاها هستند، باید درک کنند که کم‌کردن تحریمها و امتیاز‌دادن به ملاها، نسخه‌یی برای یک فاجعه است، به ملاها وقت می‌دهد که در حالی‌که پروژه سلاح هسته‌یی‌شان را پیش می‌برند، بحرانهای اقتصادیشان را مهار کنند و مخالفت فزایندهٴ عمومی را سرکوب نمایند. متأسفانه جامعهٴ بین‌المللی، به بهانهٴ به مخاطره نینداختن مذاکرات هسته‌یی، چشمان خود را بر جنایات رژیم بسته است.
برای جلوگیری از چنین نتیجه فاجعه‌باری، اقدامات زیر باید انجام شود:
اجرای کامل قطعنامه‌های شورای امنیت ملل‌متحد شامل توقف غنی‌سازی اورانیوم، تعطیل پروژه آب سنگین اراک، امضای پروتکل الحاقی و شروع بازرسیهای سرزده. در عین حال، جامعهٴ بین‌المللی باید خواستار خاتمه نقض حقوق‌بشر و توقف هر گونه دخالت در کشورهای دیگر، به‌ویژه در سوریه و عراق، شود.
این تأسف‌آور است که جهان آزاد، چشمان خود را نسبت به جنایت علیه بشریت، به‌دلیل این توهم که استمالت منجر به تغییر ماهیت یک رژیم مستبد می‌شود، ببندد.
یک وجه دیگر این سیاست غلط، رویکرد در رابطه با نزدیک به 3000تن از اعضای جنبش اپوزیسیون ایران در عراق است که، به‌دلیل عملکرد غلط سازمان ملل و سیاست اشتباه آمریکا، تبدیل به یک موضوع انسانی اورژانس شده است.
از سال 2009، ساکنان در اشرف و لیبرتی، بارها مورد حمله قرار گرفته‌اند. در اول سپتامبر، 52تن از آنها در اشرف، توسط نیروهای عراقی، قتل‌عام شدند. بسیاری از آنها دست‌بند زده شده و سپس اعدام گردیدند. هفت نفر نیز، که شش تن آنها زن بودند، ربوده شدند.
من می‌دانم که نظرات متفاوتی در مورد شیوهٴ برخورد با این مساله، وجود دارد. ولی اجازه بدهید با وجوه مشترک شروع کنم:
اول- یک اجماع وجود دارد که رژیم ملاها نباید به بمب یا توانایی هسته‌یی، دست پیدا کند.
دوم- یک توافق عمومی وجود دارد که همه تلاشها باید صورت گیرد که از جنگ ممانعت شود.
سوم- این غیرقابل مناقشه است که رژیم ملاها تحت فشار، و نه به‌علت تغییر ماهیت، یک قدم به عقب برداشت و با توافقنامه ژنو، موافقت کرد. رژیم در هراس بود که افزایش نارضایتی توده‌های مردم، همراه با وضعیت وخیم اقتصادی و تحریمهای بین‌المللی، منجر به قیامهای عمومی علیه رژیم گردد.
چهارم- همچنین یک توافق عمومی وجود دارد که توافقنامه موقت، از نقایص جدی، رنج می‌برد که باید تصحیح شود. بنابراین، آنها که به‌واقع خواستار خاتمه برنامه سلاح هسته‌یی رژیم ملاها هستند، باید درک کنند که کم‌کردن تحریمها و امتیاز‌دادن به ملاها، نسخه‌یی برای یک فاجعه است، به ملاها وقت می‌دهد که در حالی‌که پروژه سلاح هسته‌یی‌شان را پیش می‌برند، بحرانهای اقتصادیشان را مهار کنند و مخالفت فزایندهٴ عمومی را سرکوب نمایند. متأسفانه جامعهٴ بین‌المللی، به بهانهٴ به مخاطره نینداختن مذاکرات هسته‌یی، چشمان خود را بر جنایات رژیم بسته است.
برای جلوگیری از چنین نتیجه فاجعه‌باری، اقدامات زیر باید انجام شود:
اجرای کامل قطعنامه‌های شورای امنیت ملل‌متحد شامل توقف غنی‌سازی اورانیوم، تعطیل پروژه آب سنگین اراک، امضای پروتکل الحاقی و شروع بازرسیهای سرزده. در عین حال، جامعهٴ بین‌المللی باید خواستار خاتمه نقض حقوق‌بشر و توقف هر گونه دخالت در کشورهای دیگر، به‌ویژه در سوریه و عراق، شود.
این تأسف‌آور است که جهان آزاد، چشمان خود را نسبت به جنایت علیه بشریت، به‌دلیل این توهم که استمالت منجر به تغییر ماهیت یک رژیم مستبد می‌شود، ببندد.
یک وجه دیگر این سیاست غلط، رویکرد در رابطه با نزدیک به 3000تن از اعضای جنبش اپوزیسیون ایران در عراق است که، به‌دلیل عملکرد غلط سازمان ملل و سیاست اشتباه آمریکا، تبدیل به یک موضوع انسانی اورژانس شده است.
از سال 2009، ساکنان در اشرف و لیبرتی، بارها مورد حمله قرار گرفته‌اند. در اول سپتامبر، 52تن از آنها در اشرف، توسط نیروهای عراقی، قتل‌عام شدند. بسیاری از آنها دست‌بند زده شده و سپس اعدام گردیدند. هفت نفر نیز، که شش تن آنها زن بودند، ربوده شدند.
اخیراً خبردار شدیم که دولت عراق به‌صورت پنهانی، پیکر‌های این 52شهید را مخفیانه و بدون اطلاع به خانواده‌هایشان به خاک سپرده و حتی محل دفن این شهیدان را به خانوادها نگفته است.. این اقدام، دلیل اثباتی دیگری برای دست‌داشتن مستقیم دولت عراق در این جنایت است.
عکس‌العمل جامعهٴ بین‌المللی در این مورد چه بوده است؟ سازمان ملل و برخی از دولتها، فقط جنایت را محکوم کردند؛ بدون این‌که هیچ اقدامی در جهت معرفی مجرمان و قرار دادن آنها در مقابل عدالت انجام دهند. آنها حتی یک تحقیقات مستقل را شروع نکردند. کما این‌که هیچ اقدامی برای تأمین امنیت کمپ لیبرتی انجام ندادند
در همین جا از دولت نروژ می‌خواهم که مبتکر یک تلاش بین‌المللی برای آزادی گروگانها و انجام تحقیقات مستقل در مورد قتل‌عام اول سپتامبر باشد. شورای امنیت ملل‌متحد باید این موضوع را برای تحقیقات به دادگاه بین‌المللی جنایی ارجاع دهد.
عکس‌العمل جامعهٴ بین‌المللی در این مورد چه بوده است؟ سازمان ملل و برخی از دولتها، فقط جنایت را محکوم کردند؛ بدون این‌که هیچ اقدامی در جهت معرفی مجرمان و قرار دادن آنها در مقابل عدالت انجام دهند. آنها حتی یک تحقیقات مستقل را شروع نکردند. کما این‌که هیچ اقدامی برای تأمین امنیت کمپ لیبرتی انجام ندادند
در همین جا از دولت نروژ می‌خواهم که مبتکر یک تلاش بین‌المللی برای آزادی گروگانها و انجام تحقیقات مستقل در مورد قتل‌عام اول سپتامبر باشد. شورای امنیت ملل‌متحد باید این موضوع را برای تحقیقات به دادگاه بین‌المللی جنایی ارجاع دهد.
دوستان عزیز!
سازمان ملل و آمریکا قول داده بودند که بعد از انتقال به کمپ لیبرتی، خیلی زود ساکنان به جای امن در خارج عراق منتقل خواهند شد. بعد از گذشت دو سال، تنها 9 درصد به خارج منتقل شده‌اند.
این در حالیست که همه ساکنان، افراد حفاظت‌شده تحت کنوانسیون چهارم ژنو هستند. آنها توسط کمیساریای عالی پناهندگان، به‌عنوان پناهجو و پناهنده، اعلام شده‌اند که از حمایت قانون بین‌الملل برخوردارند. کجاست آن حفاظت؟ در ازاء هر سه نفر که به خارج منتقل شده‌اند، یک نفر جان خود را از دست داده است. اما واقعیت، از این آمار نیز دردناکتر است. همه ساکنان در خطر جدی قرار دارند.
اما سؤال من امروز خطاب به جامعهٴ بین‌المللی است. چرا سکوت و بی‌عملی در قبال این مسأله انسانی؟
من امروز به نروژ آمده‌ام تا از دولت نروژ بخواهم که مبتکر شکستن این سکوت شود. نروژ یک سنت غنی در دفاع از حقوق‌بشر دارد و پیشتاز حفاظت از ارزشهایش و مدافعان حقوق‌بشر بوده است.
شما می‌دانید که شورای ملی مقاومت، آلترناتیو رژیم ملایان است و به یک جمهوری دموکراتیک و کثرت‌گرا بر پایه جدایی دین و دولت، برابری زن و مرد و دموکراسی و آزادی برای مردم ایران و تمام جهان، به‌خصوص برای منطقه، معتقد است. به همین دلیل، من معتقدم حمایت شما برای اعضای مجاهدین به‌خصوص در لیبرتی، به صلح و امنیت در منطقه و جهان، کمک خواهد کرد.
متشکرم.
سازمان ملل و آمریکا قول داده بودند که بعد از انتقال به کمپ لیبرتی، خیلی زود ساکنان به جای امن در خارج عراق منتقل خواهند شد. بعد از گذشت دو سال، تنها 9 درصد به خارج منتقل شده‌اند.
این در حالیست که همه ساکنان، افراد حفاظت‌شده تحت کنوانسیون چهارم ژنو هستند. آنها توسط کمیساریای عالی پناهندگان، به‌عنوان پناهجو و پناهنده، اعلام شده‌اند که از حمایت قانون بین‌الملل برخوردارند. کجاست آن حفاظت؟ در ازاء هر سه نفر که به خارج منتقل شده‌اند، یک نفر جان خود را از دست داده است. اما واقعیت، از این آمار نیز دردناکتر است. همه ساکنان در خطر جدی قرار دارند.
اما سؤال من امروز خطاب به جامعهٴ بین‌المللی است. چرا سکوت و بی‌عملی در قبال این مسأله انسانی؟
من امروز به نروژ آمده‌ام تا از دولت نروژ بخواهم که مبتکر شکستن این سکوت شود. نروژ یک سنت غنی در دفاع از حقوق‌بشر دارد و پیشتاز حفاظت از ارزشهایش و مدافعان حقوق‌بشر بوده است.
شما می‌دانید که شورای ملی مقاومت، آلترناتیو رژیم ملایان است و به یک جمهوری دموکراتیک و کثرت‌گرا بر پایه جدایی دین و دولت، برابری زن و مرد و دموکراسی و آزادی برای مردم ایران و تمام جهان، به‌خصوص برای منطقه، معتقد است. به همین دلیل، من معتقدم حمایت شما برای اعضای مجاهدین به‌خصوص در لیبرتی، به صلح و امنیت در منطقه و جهان، کمک خواهد کرد.
متشکرم.
