کنفرانس در پارلمان انگلستان
بحران اتمی و نقض حقوق‌بشر در ایران
اعتصاب‌غذا و کارزار جهانی برای
آزادی 7گروگان اشرفی و حفاظت از لیبرتی
10دسامبر2013 (19آذر1392)
برایان بینلی، نمایندهٴ پارلمان انگلستان
ما از صحنه‌های فیلمهای وحشتناکی که از حمله اول سپتامبر دیده‌ایم به خوبی می‌دانیم 52اشرفی به شیوه بسیار شقاوت باری کشتار شدند. اسفناک است که چنین کشتارهایی چیز جدیدی برای رژیم ایران نیستند و در حکومت مالکی در عراق دارند به‌طور بسیار تکاندهنده‌یی عادی می‌شوند.
رژیم کنونی ایران از خمینی تا خامنه‌ای و از خاتمی تا روحانی سیاست بقایش را بر سرکوب تام و تمام اپوزیسیون قرار داده است.
از زمان به قدرت رسیدن او (روحانی) رژیمش بیش از 400نفر را اعدام کرده است. وی خودش بیش از 16سال دبیر شورای عالی امنیت ملی رژیم و در قلب سیاستهای خامنه‌ای بوده است. این فرد یک اصلاح‌طلب نیست، او تنها یک عامل دیگر این رژیم است که ماسک یک مدره را به‌صورتش زده و تمام چیزهایی که در پشت آن ماسک است شر و شرارتی است که این به‌اصطلاح حکومت مذهبی برای مردمش به ارمغان آورده است. بنابراین بگذارید فریب این ماسک مدراسیون را نخوریم، وقتی که در پشت این ماسک هنوز همه شر وجود دارد و مردی که آنها رئیس‌جمهور می‌نامند در تمام آن اعمال شرور و شیطانی دست داشته است.
شما می‌دانید در دورانی که او یک عضو شورای عالی امنیت ملی ایران بود، ما شاهد شکنجه بوده‌ایم، شاهد اعدام بوده‌ایم، می‌بینیم که حداقل آزادیها از مردم آن کشور دریغ می‌شود و شاهد حمایت آنها از تروریسم بین‌المللی بوده‌ایم و در نهایت دیده‌ایم که او بدون تردید تلاش می‌کند در نقض مستقیم پیمانهای بین‌المللی، به تسلیحات اتمی دست یابد. مماشات طلبان و استمالت جویان این رژیم تلاش خواهند کرد به شما بگویند تنها چیزی که باید برای ما اهمیت داشته باشد این است که مطمئن شویم رژیم ایران به تسلیحات اتمی دست نیابد.
واقعیت این است که رژیم ایران در یک موقعیت ضعیف، در کمال استیصال و نیازمند خلاصی از تحریمها، به پای میز (مذاکره) آمد. من بر این باورم که به‌زودی زود خواهیم دید این همان رژیم قبلی است، که به همان شیوه قبل معامله می‌کند، بدون این‌که هیچ اهمیتی به حقوق‌بشر بدهد. یک حکومت مذهبی قرون‌وسطایی که رعب و ترور و تفتیش عقاید می‌کند و این ماهیت رژیمی است که با آن معامله می‌کنیم. ما باید خواهان اجرای کامل تمام قطعنامه‌های شورای امنیت شویم، به‌ویژه توقف کامل غنی‌سازی اورانیوم، موافقت با پروتکل الحاقی و اجازه دسترسی بلا مانع بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هم به مراکز و تأسیسات اتمی که از آن مطلعیم و هم مراکز اتمی که به آن مظنون هستیم. متأسفانه، من معتقدم سیاست مماشات و دلجویی، آشکارا موضع غرب را درباره اشرف تحت نفوذ قرار داده است. ما باید در مورد سیاست مماشات و استمالت بسیار هشیار و با احتیاط باشیم و با رژیم ایران بر اساس واقعیات سخت و نه وعده‌های پوشال برخورد کنیم. تحریمها تأثیر بسیار زیادی بر دسترسی رژیم به پول و سرمایه داشته است و این همان سرمایه‌یی است که سوخت برنامه تسلیحات اتمی رژیم را تولید می‌کند. تحریمها و تظاهرات مردم ایران چیزهایی است که رژیم را به پای میز مذاکره آورد.
دیوید کامرون و ویلیام هیگ اکنون باید آشکارا و به‌طور علنی خواهان آزادی هفت گروگان کمپ اشرف شوند. اگر آنها در سیاست خارجی‌شان ذره‌یی نجابت و شرافت دارند، باید این کار را بکنند. ما می‌خواهیم اقدام و عملکرد واقعی از وزارتخارجه انگلستان ببینیم و اگر آن را نبینیم، اگر این کار نشود، احساس خواهیم کرد، دولتی که از آن حمایت می‌کنیم، ما را سرخورده کرده است. بنابراین بگذارید از این‌جا این پیام برود، منتقل شود، این چیزیست که می‌خواهیم، چیزیست که انتطار داریم
دیوید ایمس، نمایندهٴ پارلمان انگلستان
من امروز با احساسی از غم و خشم به این‌جا می‌آیم. در این مدت که با اپوزیسیون ایران و ساکنان کمپ اشرف آشنا شده‌ام می‌دانم که شجاعت و توانمندی و قدرت همیشه امید وجود دارد.
اپوزیسیون ایران متحمل اعدام، شکنجه و سرکوب بسیاری از اعضایش شده است. اما، ستمدیدگان قویتر برگشته‌اند. آنها با برچسبها و ممنوعیتهای غرب مواجه شده‌اند. اما با آن جنگیدند و پیروز شدند و قویتر از قبل برگشتند. رژیم ایران و مقامات عراقی نباید هیچ خیال باطلی را در سر داشته باشند. آنها قادر نخواهند بود ارادهٴ محکم اپوزیسیون ایران را بشکنند و هرگز نمی‌توانند خواست مردم ایران را برای آزادی، عدالت، رحمت و شفقت و دموکراسی، از میان بردارند. خواستهای ما در مورد هفت گروگان در آنجا و ساکنان لیبرتی بسیار ساده است. دلیلی که آنها در وضعیت کنونی به‌سر می‌برند این است که آمریکا و سازمان ملل به تعهدات مکررشان برای حفاظت از آنها عمل نکردند. بیش از 100نفر کشته شده‌اند و آمریکا و سازمان ملل هنوز در حفاظت از این مخالفان ناتوانند، هر چند، دولت ما هم نمی‌تواند خود را از مسئولیتهایش مبرا کند. ما متحد اصلی در جنگ عراق بودیم و به‌عنوان یک بازیگر بین‌المللی وظیفه داریم. نخست‌وزیر و وزیر خارجه ما باید با جدیت بخواهند که دولت عراق هفت گروگان را آزاد کند و لیبرتی توسط نیروهای سازمان ملل حفاظت شود و روی آن پافشاری کنند. به‌رغم دروغها و مخفیکاریهای مالکی و تلاش بیهوده برای انکار این‌که هفت گروگان اشرف در دست دولت اوست، دولت ما باید از او حسابرسی کند و برای آزادی فوری گروگانهای اشرف و سلامت و امنیت آنها، مسئول بداند. متأسفانه موضع کنونی در مورد گروگانها و کمپ لیبرتی بیانگر سیاست جاری نسبت به رژیم ایران است. ما سالهای سال است به ساز رژیم ایران رقصیده‌ایم. ما به رژیم ایران امتیاز بعد از امتیاز می‌دهیم و هنوز این رژیم بلامانع و بدون مخالفت توان اتمیش را گسترش می‌دهد.
خانمها و آقایان، زمان در مورد برنامه اتمی ایران و گسترش آن دارد به پایان می‌رسد. در ورای همه چیز، ما باید با حمایت از راه‌حل سوم خانم رجوی از آرزوهای دموکراتیک مردم ایران و اپوزیسیون دموکراتیک سازمان‌یافته آنها برای تغییر رژیم، حمایت کنیم.
بنابراین در انتها خانمها و آقایان، مردم ایران سالهاست با تجاوزات وحشتناک به حقوق‌بشرشان مواجه بوده‌اند و این امر با رئیس‌جمهور جدید رژیم تغییر نکرده است. ما نباید فراموش کنیم که رئیس‌جمهور رژیم ایران سالها بخشی از این رژیم بوده است. او جلودار سرکوب تظاهرات دانشجویی در قیام1999 بوده است و تحت رهبری او تا به امروز 400نفر اعدام شده‌اند. ما نباید به این مرد به‌عنوان کسی که می‌توانیم با او تجارت کنیم، خوشآمد بگوییم، بدون این‌که از تاریخچه و سابقه و رابطه او با رژیم در گذشته مطلع باشیم. او تنها چهرهٴ جدید به‌اصطلاح محترم همان رژیم است. یک قاتل لبخند به لب. سیاست ما نسبت به رژیم باید قوی و مؤثر باشد. ما باید بخواهیم که رژیم از حمایت از تروریسم دست بردارد. ما باید بخواهیم که رژیم از تأمین حمایت نظامی و مالی سوریه برای سرکوب مردم دست بردارد. ما باید بخواهیم که رژیم از دخالت در عراق دست بردارد و کار روی برنامه اتمیش را متوقف کند. ما باید این چیزها را بخواهیم و اگر خواستهای ما برآورده نشود، رژیم باید در انزوا قرار گیرد و با تحریم روبه‌رو شود. دولت ما در کنار دیگران یک وظیفه روشن و مشخص دارد که در پرونده لیبرتی وهفت گروگان دخالت کند. نخست‌وزیر و وزیر خارجه ما باید آشکارا و به‌طور علنی خواهان آزادی گروگانها شوند و آنها باید سازمان ملل را وادار کنند تا حفاظت از کمپ لیبرتی را تأمین کند. انجام ندادن اینکار منجر به از دست رفتن جانهای بیشتر خواهد شد. اینها شجاع‌ترین مردم ایران هستند، کسانی که تمام زندگی خود را وقف نبرد برای آزادی و دموکراسی در کشورشان کرده‌اند. ما نه تنها باید از آنها حفاظت کنیم، بلکه باید از خواستهایشان حمایت کنیم.
لرد مگینس، عضو مجلس اعیان
آقای رئیس، خانمها و آقایان، دوستان،
اکنون به جای این‌که به ایران هزاران مایل دور بروم، می‌خواهم به خیابانی به فاصله چند صد متری این‌جا، به دفتر وزارتخارجه و مشترک‌المنافع خودمان، به دفتر نخست و زیر و دفتر کابینه بروم، و می‌خواهم بپرسم آیا ما، آنهایی از ما که شهروندان بریتانیایی هستیم نباید احساس مسئولیت کنیم! هرقدر هم که ممکنست شرمنده باشیم، آیا نباید این واقعیت را بپذیریم که ما در مورد مردم ایران کوتاهی کرده‌ایم!
طی ماه گذشته، من در واقع با معاون نخست‌وزیر عراق صحبت کردم که به این‌جا آمده بود و با اعضای پارلمان و اعضای مجلس عوام صحبت کرد. از آن پس من هر هفته درباره 7 گروگان به او نوشتم. یک پاسخ دریافت کردم که گفت، ”ببخشید من هنوز به عراق برنگشته ام“. وقتیکه از او در مورد این موضوع سؤال کردم همان‌طوریکه از وزیر خارجه سؤال کردم، او ایستاد و گفت خوب ما نمی‌دانیم. اما در این مورد پرس و جو خواهم کرد. واقعیت این است که او از این‌جا فرار کرد و مانند دولت‌مان اعتنایی نکرد.
خانمها و آقایان باید تلاشهایمان را در خانه، در این‌جا، روی دفتر وزارتخارجه، روی ویلیام هیگ، که سکوت کرده‌اند، متمرکز کنیم. ما از سازمان ملل انتقاد می‌کنیم. سازمان ملل آژانسی است که به‌نمایندگی از طرف دولتهای مستقل مانند آمریکا، مانند بریتانیا کار می‌کند و این در محدوده مسئولیت آنهاست که ما باید تغییرات را ایجاد کنیم. آنوقت من باید آنهاییکه این‌جا نشسته‌اند و در اعتصاب‌غذا هستند را تأیید کنم. من قبلاً به آنها گفته‌ام، و بار دیگر به شما می‌گویم، من هر روز شما را در دعاهایم بیاد می‌آورم. امیدوارم که چیزی که متحملش می‌شوید به موفقیت خواهد گرایید. من از تکرار مطالب خسته شده‌ام، اما هرگز از حمایت از شما خسته نخواهم شد.
خدا شما را حفظ کند. بهترین آرزوها را برایتان دارم.
سر جفری بایندمن، حقوقدان بارتبه مشاورت ملکه
تعجب‌آور خواهد بود اگر من حرف جدیدی بعد از این سخنرانیهای فصیح توسط این انسانهای وارسته داشته باشم. بنابراین من آنچه را که برایان بینلی گفت و لرد مگینس گفت را تأیید می‌کنم که باید روی دولت فشار گذاشته شود تا آنها را مجبور کنیم به صدای ما گوش فرا دهند. ما علاوه بر صحبت کردن به‌عمل هم نیاز داریم. من می‌گفتم اشتباه است که تحریمها را برداریم و برعکس به نظرم باید تحریمها را تشدید و روی موضوعاتی که امروز در این‌جا در حال صحبت بر سر آنها هستیم، متمرکز شد. این‌جا موضوعات بسیار عمده حقوق بین‌الملل وجود دارد و نقض واضح قوانین بین‌المللی توسط رژیمهای ایران و عراق. مشکل این است وقتی داریم ازحقوق‌بشر صحبت می‌کنیم، این را باید به‌رسمیت بشناسیم که حقوق‌بشر سیاست را برمی‌انگیزد و باید سیاست را برانگیزد ولی حقوق‌بشر بالاتر از سیاست است و سیاستمداران نباید حاضر باشند که حقوق‌بشر را قربانی کنند یا وجه المصالحه مسائل دیپلوماتیک یا سیاسی قرار دهند تا بتوانند دستاوردهای دیپلوماتیک یا سیاسی داشته باشند. وقتی نقض حقوق‌بشر بنیادین توسط این دو رژیم صورت می‌پذیرد، در این صورت آنها (دولت انگلستان) باید به این موضوع اولویت بدهند و باید ابتدا به آن بپردازند و باید عمل کنند و باید محکوم کنند و باید این نقض حقوق‌بشر را متوقف کنند. باید بگویم در مقابل کسانی که برای این مدت طولانی در اعتصاب‌غذا بوده‌اند، احساس خضوع می‌کنم. این برای وکلا و همین‌طور برای سیاستمداران خیلی ساده است که حرف بزنند و تحلیل کنند، اما اعمالی مشابه آنچه که شما به آن دست زده‌اید، نیاز به شجاعت واقعی و از خود گذشتگی واقعی دارد و من فقط امیدوارم به پیروزی که همه ما خواهان آن هستیم، برسیم.
الفین لوید، نماینده پارلمان انگلستان
البته بگذارید بگویم من بر این اعتقاد هستم و ما به‌عنوان یک حزب بر این باور هستیم که این بی‌عدالتیها مدت زیادی است بیش از حد ادامه یافته است و من امیدوار هستم حالا که یک اتفاق‌نظر جامع در تمامی احزاب سیاسی و هر دو مجلس انگلستان وجود دارد ما اکنون قادر باشیم که باندازه کافی فشار بیاوریم تا به این سرکوب و ستمگری خاتمه دهیم. من فقط می‌توانم تصور کنم که شما چه رنجی می‌کشید و من فقط می‌توانم تصور کنم. ولی می‌دانم نمایندگان بسیاری هستند که به شما سمپاتی زیادی دارند و من فکر می‌کنم کاری که ما باید بکنیم مثل نمونه مجلس لردها، با برایان بتوانیم این موضوع را به هر میزان که می‌توانیم و به‌طور مستمر و هر وقت فرصت دست دهد، در مجلس عوام نیز مطرح کنیم. من برای شما آرزوی موفقیت می‌کنم و می‌دانم که این مسائل و مشکلات یک شبه حل نمی‌شود. ولی این مسائل هیچ‌وقت حل نخواهد شد مگر این‌که ما همه با هم کار کنیم و به فشارهای خودمان ادامه دهیم و از این بابت اطمینان خاطر حاصل کنیم که رژیمها حقوق‌بشر را زیر پا نگذارند و نقض نکنند.
بحران اتمی و نقض حقوق‌بشر در ایران
اعتصاب‌غذا و کارزار جهانی برای
آزادی 7گروگان اشرفی و حفاظت از لیبرتی
10دسامبر2013 (19آذر1392)
برایان بینلی، نمایندهٴ پارلمان انگلستان
ما از صحنه‌های فیلمهای وحشتناکی که از حمله اول سپتامبر دیده‌ایم به خوبی می‌دانیم 52اشرفی به شیوه بسیار شقاوت باری کشتار شدند. اسفناک است که چنین کشتارهایی چیز جدیدی برای رژیم ایران نیستند و در حکومت مالکی در عراق دارند به‌طور بسیار تکاندهنده‌یی عادی می‌شوند.
رژیم کنونی ایران از خمینی تا خامنه‌ای و از خاتمی تا روحانی سیاست بقایش را بر سرکوب تام و تمام اپوزیسیون قرار داده است.
از زمان به قدرت رسیدن او (روحانی) رژیمش بیش از 400نفر را اعدام کرده است. وی خودش بیش از 16سال دبیر شورای عالی امنیت ملی رژیم و در قلب سیاستهای خامنه‌ای بوده است. این فرد یک اصلاح‌طلب نیست، او تنها یک عامل دیگر این رژیم است که ماسک یک مدره را به‌صورتش زده و تمام چیزهایی که در پشت آن ماسک است شر و شرارتی است که این به‌اصطلاح حکومت مذهبی برای مردمش به ارمغان آورده است. بنابراین بگذارید فریب این ماسک مدراسیون را نخوریم، وقتی که در پشت این ماسک هنوز همه شر وجود دارد و مردی که آنها رئیس‌جمهور می‌نامند در تمام آن اعمال شرور و شیطانی دست داشته است.
شما می‌دانید در دورانی که او یک عضو شورای عالی امنیت ملی ایران بود، ما شاهد شکنجه بوده‌ایم، شاهد اعدام بوده‌ایم، می‌بینیم که حداقل آزادیها از مردم آن کشور دریغ می‌شود و شاهد حمایت آنها از تروریسم بین‌المللی بوده‌ایم و در نهایت دیده‌ایم که او بدون تردید تلاش می‌کند در نقض مستقیم پیمانهای بین‌المللی، به تسلیحات اتمی دست یابد. مماشات طلبان و استمالت جویان این رژیم تلاش خواهند کرد به شما بگویند تنها چیزی که باید برای ما اهمیت داشته باشد این است که مطمئن شویم رژیم ایران به تسلیحات اتمی دست نیابد.
واقعیت این است که رژیم ایران در یک موقعیت ضعیف، در کمال استیصال و نیازمند خلاصی از تحریمها، به پای میز (مذاکره) آمد. من بر این باورم که به‌زودی زود خواهیم دید این همان رژیم قبلی است، که به همان شیوه قبل معامله می‌کند، بدون این‌که هیچ اهمیتی به حقوق‌بشر بدهد. یک حکومت مذهبی قرون‌وسطایی که رعب و ترور و تفتیش عقاید می‌کند و این ماهیت رژیمی است که با آن معامله می‌کنیم. ما باید خواهان اجرای کامل تمام قطعنامه‌های شورای امنیت شویم، به‌ویژه توقف کامل غنی‌سازی اورانیوم، موافقت با پروتکل الحاقی و اجازه دسترسی بلا مانع بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هم به مراکز و تأسیسات اتمی که از آن مطلعیم و هم مراکز اتمی که به آن مظنون هستیم. متأسفانه، من معتقدم سیاست مماشات و دلجویی، آشکارا موضع غرب را درباره اشرف تحت نفوذ قرار داده است. ما باید در مورد سیاست مماشات و استمالت بسیار هشیار و با احتیاط باشیم و با رژیم ایران بر اساس واقعیات سخت و نه وعده‌های پوشال برخورد کنیم. تحریمها تأثیر بسیار زیادی بر دسترسی رژیم به پول و سرمایه داشته است و این همان سرمایه‌یی است که سوخت برنامه تسلیحات اتمی رژیم را تولید می‌کند. تحریمها و تظاهرات مردم ایران چیزهایی است که رژیم را به پای میز مذاکره آورد.
دیوید کامرون و ویلیام هیگ اکنون باید آشکارا و به‌طور علنی خواهان آزادی هفت گروگان کمپ اشرف شوند. اگر آنها در سیاست خارجی‌شان ذره‌یی نجابت و شرافت دارند، باید این کار را بکنند. ما می‌خواهیم اقدام و عملکرد واقعی از وزارتخارجه انگلستان ببینیم و اگر آن را نبینیم، اگر این کار نشود، احساس خواهیم کرد، دولتی که از آن حمایت می‌کنیم، ما را سرخورده کرده است. بنابراین بگذارید از این‌جا این پیام برود، منتقل شود، این چیزیست که می‌خواهیم، چیزیست که انتطار داریم
دیوید ایمس، نمایندهٴ پارلمان انگلستان
من امروز با احساسی از غم و خشم به این‌جا می‌آیم. در این مدت که با اپوزیسیون ایران و ساکنان کمپ اشرف آشنا شده‌ام می‌دانم که شجاعت و توانمندی و قدرت همیشه امید وجود دارد.
اپوزیسیون ایران متحمل اعدام، شکنجه و سرکوب بسیاری از اعضایش شده است. اما، ستمدیدگان قویتر برگشته‌اند. آنها با برچسبها و ممنوعیتهای غرب مواجه شده‌اند. اما با آن جنگیدند و پیروز شدند و قویتر از قبل برگشتند. رژیم ایران و مقامات عراقی نباید هیچ خیال باطلی را در سر داشته باشند. آنها قادر نخواهند بود ارادهٴ محکم اپوزیسیون ایران را بشکنند و هرگز نمی‌توانند خواست مردم ایران را برای آزادی، عدالت، رحمت و شفقت و دموکراسی، از میان بردارند. خواستهای ما در مورد هفت گروگان در آنجا و ساکنان لیبرتی بسیار ساده است. دلیلی که آنها در وضعیت کنونی به‌سر می‌برند این است که آمریکا و سازمان ملل به تعهدات مکررشان برای حفاظت از آنها عمل نکردند. بیش از 100نفر کشته شده‌اند و آمریکا و سازمان ملل هنوز در حفاظت از این مخالفان ناتوانند، هر چند، دولت ما هم نمی‌تواند خود را از مسئولیتهایش مبرا کند. ما متحد اصلی در جنگ عراق بودیم و به‌عنوان یک بازیگر بین‌المللی وظیفه داریم. نخست‌وزیر و وزیر خارجه ما باید با جدیت بخواهند که دولت عراق هفت گروگان را آزاد کند و لیبرتی توسط نیروهای سازمان ملل حفاظت شود و روی آن پافشاری کنند. به‌رغم دروغها و مخفیکاریهای مالکی و تلاش بیهوده برای انکار این‌که هفت گروگان اشرف در دست دولت اوست، دولت ما باید از او حسابرسی کند و برای آزادی فوری گروگانهای اشرف و سلامت و امنیت آنها، مسئول بداند. متأسفانه موضع کنونی در مورد گروگانها و کمپ لیبرتی بیانگر سیاست جاری نسبت به رژیم ایران است. ما سالهای سال است به ساز رژیم ایران رقصیده‌ایم. ما به رژیم ایران امتیاز بعد از امتیاز می‌دهیم و هنوز این رژیم بلامانع و بدون مخالفت توان اتمیش را گسترش می‌دهد.
خانمها و آقایان، زمان در مورد برنامه اتمی ایران و گسترش آن دارد به پایان می‌رسد. در ورای همه چیز، ما باید با حمایت از راه‌حل سوم خانم رجوی از آرزوهای دموکراتیک مردم ایران و اپوزیسیون دموکراتیک سازمان‌یافته آنها برای تغییر رژیم، حمایت کنیم.
بنابراین در انتها خانمها و آقایان، مردم ایران سالهاست با تجاوزات وحشتناک به حقوق‌بشرشان مواجه بوده‌اند و این امر با رئیس‌جمهور جدید رژیم تغییر نکرده است. ما نباید فراموش کنیم که رئیس‌جمهور رژیم ایران سالها بخشی از این رژیم بوده است. او جلودار سرکوب تظاهرات دانشجویی در قیام1999 بوده است و تحت رهبری او تا به امروز 400نفر اعدام شده‌اند. ما نباید به این مرد به‌عنوان کسی که می‌توانیم با او تجارت کنیم، خوشآمد بگوییم، بدون این‌که از تاریخچه و سابقه و رابطه او با رژیم در گذشته مطلع باشیم. او تنها چهرهٴ جدید به‌اصطلاح محترم همان رژیم است. یک قاتل لبخند به لب. سیاست ما نسبت به رژیم باید قوی و مؤثر باشد. ما باید بخواهیم که رژیم از حمایت از تروریسم دست بردارد. ما باید بخواهیم که رژیم از تأمین حمایت نظامی و مالی سوریه برای سرکوب مردم دست بردارد. ما باید بخواهیم که رژیم از دخالت در عراق دست بردارد و کار روی برنامه اتمیش را متوقف کند. ما باید این چیزها را بخواهیم و اگر خواستهای ما برآورده نشود، رژیم باید در انزوا قرار گیرد و با تحریم روبه‌رو شود. دولت ما در کنار دیگران یک وظیفه روشن و مشخص دارد که در پرونده لیبرتی وهفت گروگان دخالت کند. نخست‌وزیر و وزیر خارجه ما باید آشکارا و به‌طور علنی خواهان آزادی گروگانها شوند و آنها باید سازمان ملل را وادار کنند تا حفاظت از کمپ لیبرتی را تأمین کند. انجام ندادن اینکار منجر به از دست رفتن جانهای بیشتر خواهد شد. اینها شجاع‌ترین مردم ایران هستند، کسانی که تمام زندگی خود را وقف نبرد برای آزادی و دموکراسی در کشورشان کرده‌اند. ما نه تنها باید از آنها حفاظت کنیم، بلکه باید از خواستهایشان حمایت کنیم.
لرد مگینس، عضو مجلس اعیان
آقای رئیس، خانمها و آقایان، دوستان،
اکنون به جای این‌که به ایران هزاران مایل دور بروم، می‌خواهم به خیابانی به فاصله چند صد متری این‌جا، به دفتر وزارتخارجه و مشترک‌المنافع خودمان، به دفتر نخست و زیر و دفتر کابینه بروم، و می‌خواهم بپرسم آیا ما، آنهایی از ما که شهروندان بریتانیایی هستیم نباید احساس مسئولیت کنیم! هرقدر هم که ممکنست شرمنده باشیم، آیا نباید این واقعیت را بپذیریم که ما در مورد مردم ایران کوتاهی کرده‌ایم!
طی ماه گذشته، من در واقع با معاون نخست‌وزیر عراق صحبت کردم که به این‌جا آمده بود و با اعضای پارلمان و اعضای مجلس عوام صحبت کرد. از آن پس من هر هفته درباره 7 گروگان به او نوشتم. یک پاسخ دریافت کردم که گفت، ”ببخشید من هنوز به عراق برنگشته ام“. وقتیکه از او در مورد این موضوع سؤال کردم همان‌طوریکه از وزیر خارجه سؤال کردم، او ایستاد و گفت خوب ما نمی‌دانیم. اما در این مورد پرس و جو خواهم کرد. واقعیت این است که او از این‌جا فرار کرد و مانند دولت‌مان اعتنایی نکرد.
خانمها و آقایان باید تلاشهایمان را در خانه، در این‌جا، روی دفتر وزارتخارجه، روی ویلیام هیگ، که سکوت کرده‌اند، متمرکز کنیم. ما از سازمان ملل انتقاد می‌کنیم. سازمان ملل آژانسی است که به‌نمایندگی از طرف دولتهای مستقل مانند آمریکا، مانند بریتانیا کار می‌کند و این در محدوده مسئولیت آنهاست که ما باید تغییرات را ایجاد کنیم. آنوقت من باید آنهاییکه این‌جا نشسته‌اند و در اعتصاب‌غذا هستند را تأیید کنم. من قبلاً به آنها گفته‌ام، و بار دیگر به شما می‌گویم، من هر روز شما را در دعاهایم بیاد می‌آورم. امیدوارم که چیزی که متحملش می‌شوید به موفقیت خواهد گرایید. من از تکرار مطالب خسته شده‌ام، اما هرگز از حمایت از شما خسته نخواهم شد.
خدا شما را حفظ کند. بهترین آرزوها را برایتان دارم.
سر جفری بایندمن، حقوقدان بارتبه مشاورت ملکه
تعجب‌آور خواهد بود اگر من حرف جدیدی بعد از این سخنرانیهای فصیح توسط این انسانهای وارسته داشته باشم. بنابراین من آنچه را که برایان بینلی گفت و لرد مگینس گفت را تأیید می‌کنم که باید روی دولت فشار گذاشته شود تا آنها را مجبور کنیم به صدای ما گوش فرا دهند. ما علاوه بر صحبت کردن به‌عمل هم نیاز داریم. من می‌گفتم اشتباه است که تحریمها را برداریم و برعکس به نظرم باید تحریمها را تشدید و روی موضوعاتی که امروز در این‌جا در حال صحبت بر سر آنها هستیم، متمرکز شد. این‌جا موضوعات بسیار عمده حقوق بین‌الملل وجود دارد و نقض واضح قوانین بین‌المللی توسط رژیمهای ایران و عراق. مشکل این است وقتی داریم ازحقوق‌بشر صحبت می‌کنیم، این را باید به‌رسمیت بشناسیم که حقوق‌بشر سیاست را برمی‌انگیزد و باید سیاست را برانگیزد ولی حقوق‌بشر بالاتر از سیاست است و سیاستمداران نباید حاضر باشند که حقوق‌بشر را قربانی کنند یا وجه المصالحه مسائل دیپلوماتیک یا سیاسی قرار دهند تا بتوانند دستاوردهای دیپلوماتیک یا سیاسی داشته باشند. وقتی نقض حقوق‌بشر بنیادین توسط این دو رژیم صورت می‌پذیرد، در این صورت آنها (دولت انگلستان) باید به این موضوع اولویت بدهند و باید ابتدا به آن بپردازند و باید عمل کنند و باید محکوم کنند و باید این نقض حقوق‌بشر را متوقف کنند. باید بگویم در مقابل کسانی که برای این مدت طولانی در اعتصاب‌غذا بوده‌اند، احساس خضوع می‌کنم. این برای وکلا و همین‌طور برای سیاستمداران خیلی ساده است که حرف بزنند و تحلیل کنند، اما اعمالی مشابه آنچه که شما به آن دست زده‌اید، نیاز به شجاعت واقعی و از خود گذشتگی واقعی دارد و من فقط امیدوارم به پیروزی که همه ما خواهان آن هستیم، برسیم.
الفین لوید، نماینده پارلمان انگلستان
البته بگذارید بگویم من بر این اعتقاد هستم و ما به‌عنوان یک حزب بر این باور هستیم که این بی‌عدالتیها مدت زیادی است بیش از حد ادامه یافته است و من امیدوار هستم حالا که یک اتفاق‌نظر جامع در تمامی احزاب سیاسی و هر دو مجلس انگلستان وجود دارد ما اکنون قادر باشیم که باندازه کافی فشار بیاوریم تا به این سرکوب و ستمگری خاتمه دهیم. من فقط می‌توانم تصور کنم که شما چه رنجی می‌کشید و من فقط می‌توانم تصور کنم. ولی می‌دانم نمایندگان بسیاری هستند که به شما سمپاتی زیادی دارند و من فکر می‌کنم کاری که ما باید بکنیم مثل نمونه مجلس لردها، با برایان بتوانیم این موضوع را به هر میزان که می‌توانیم و به‌طور مستمر و هر وقت فرصت دست دهد، در مجلس عوام نیز مطرح کنیم. من برای شما آرزوی موفقیت می‌کنم و می‌دانم که این مسائل و مشکلات یک شبه حل نمی‌شود. ولی این مسائل هیچ‌وقت حل نخواهد شد مگر این‌که ما همه با هم کار کنیم و به فشارهای خودمان ادامه دهیم و از این بابت اطمینان خاطر حاصل کنیم که رژیمها حقوق‌بشر را زیر پا نگذارند و نقض نکنند.
