آقای رئیس،
خانمها، آقایان!
از فرصتی که در اختیار من قرار داده‌اید تشکر می‌کنم. من امروز برای یک مسأله عاجل به مقر سازمان ملل آمده‌ام.
نیروهای عراقی در قتل‌عام ۱۰ شهریور در اشرف، ۵۲ نفر را کشتند و ۷ تن، شامل شش زن و یک مرد، را به گروگان گرفتند. آنها در معرض استرداد به فاشیسم دینی حاکم بر ایران هستند؛ جایی که با شکنجه و اعدام مواجه خواهند شد.
من آمده‌ام تا از کمیسر عالی حقوق‌بشر، خانم ناوی پیلای، بخواهم که برای نجات جان گروگانها، دست به اقدامات ضروری و عاجل بزند.
اولین قدم، فراخوان به آزادی بلادرنگ آنهاست. هر روز ادامه سکوت، صرفاً تهدید را برای آنها بیشتر می‌کند.
ما زمان زیادی نداریم. بر اساس آخرین اطلاعات موثق، که از منابع مختلف تأیید شده است، آنها اکنون در یک زندان در نزدیکی فرودگاه، در دست نیروهای تحت‌امر نخست‌وزیر عراق هستند. این اطلاعات، که هر روز به روز شده‌اند، از سوی چندین منبع، از جمله کسانی‌که گروگانها را مستقیم دیده‌اند، تأیید شده است.
دولت نوری مالکی تلاش می‌کند از وضعیت آنها اظهار بی‌اطلاعی کند تا زمینه را برای استرداد آنها به ایران فراهم سازد. رژیم آخوندها با تمام قوا به‌دنبال به‌دست آوردن آنهاست و ملایان و نوری مالکی در حال بررسی سناریوهای مختلف برای انتقال این افراد به ایران هستند.
این گروگانها افراد حفاظت‌شده تحت کنوانسیون چهارم و پناهجو می‌باشند که از حفاظت بین‌المللی برخوردارند.
آمریکا به تک‌تک این نفرات، به‌صورت مکتوب، تضمین حفاظت داده بود و سازمان ملل و مشخصاً خانم پیلای در قبال حفاظت این نفرات مسئولند. این ۷نفر، مانند ۵۲نفری که در اول سپتامبر کشته شدند، با موافقت مکتوب آمریکا و سازمان ملل در اشرف مانده بودند.
من هشدار می‌دهم آنچه بر سر این گروگانها خواهد آمد، پیش درآمد سرنوشت ۳۰۰۰ نفر دیگر در کمپ لیبرتی است. در اینجا به آقای بان کی‌مون فراخوان می‌دهم که بنا بر مسئولیتش سکوت نکند و از نخست‌وزیر عراق بخواهد هرچه سریعتر گروگانها را آزاد کند.
خانمها و آقایان!
در فوریه گذشته من در اینجا نسبت به امنیت ساکنان اشرف و لیبرتی هشدار داده و گفتم اگر اقدامات حفاظتی لازم انجام نشود، فجایع بزرگتری در پیش است. من سازمان ملل را به اقدامات فوری فراخواندم و تأکید کردم که ادامه بی‌تفاوتی به خواسته‌های ساکنان، لاجرم به فجایع بیشتری منجر خواهد شد.
من امروز یکبار دیگر در سازمان ملل هستم؛ در حالی‌که در ۱۰ شهریور، ساکنان اشرف، هدف یک کشتار جمعی طراحی شده بودند و قبل از آن نیز لیبرتی دو بار دیگر با موشک مورد هدف قرار گرفت که به کشته و مجروح شدن عده‌یی منجر شد.
۵۲ تن در ۱۰ شهریور در حمله وحشیانه نیروهای عراقی به اشرف به قتل رسیدند. برخی در حالی‌که دستهایشان از پشت بسته بود، و برخی که در کلینیک کمپ در انتظار مداوا بودند، با تیرخلاص اعدام شدند.
ساعتها فیلم با موبایل و دوربین، از هجوم نیروهای مالکی و عوامل رژیم ایران به اشرف وجود دارد. من شخصاً تلفنی با شهود صحبت کردم. دوربین‌ها از دست همانهایی که دست بسته اعدام شده‌اند گرفته شده است. یکی از خواست‌های ما این است که حکومت عراق، موبایل و دوربین و فیلمها‌یی را که از دست شهدا و مجروحان در اشرف ربوده است، آزاد کند و به ما برگردانده شود. این یک جنایت علیه بشریت است. و آمران و عاملان آن باید در مقابل عدالت قرار گیرند. قربانیان، افراد حفاظت‌شده تحت کنوانسیون چهارم ژنو، و به تصریح کمیساریای عالی پناهندگان، پناهجو و برخوردار از حفاظتهای بین‌المللی بودند.
نیروهای عراقی ۷ تن را نیز ربودند و اکنون هیچ اطلاعی از سرنوشت گروگانها در دست نیست. سازمان ملل در مقابل این گروگانها مسئول است؛ هم‌چنان‌که دولت آمریکا مسئول است. امروز آنها در عراق و در معرض استرداد به فاشیسم دینی حاکم بر ایران و شکنجه و اعدام هستند.
من از خانم پیلای می‌خواهم که به آزادی سریع گروگانها فراخوان بدهد. و نمی‌دانم چرا تابه‌حال سکوت کرده است. من دولتها را به اقدام عملی فرامی‌خوانم. و از همه سازمانهای غیردولتی می‌خواهم برای آزادی گروگانها تلاش کنند. اگر به هشدارهای قبلی توجه شده بود، دولت عراق جرأت دست زدن به چنین جنایت بزرگی را نداشت و امروز آن ۵۲ تن جان خود را از دست نداده بودند.
فرزندانی که پدر خود را از دست داده‌اند و مادرانی که فرزند خود را از دست داده‌اند، هم‌اکنون در میان ما در این سالن هستند. چه کسی پاسخگوی آنهاست؟ آیا نمی‌شد مانع از این جنایت علیه بشریت شد؟
حامیان مقاومت در چند کشور به‌خاطر آزادی گروگانها اعتصاب‌غذا کرده‌اند. عده‌یی از آنها در همین کنفرانس حضور دارند. من از بابت سلامتی همه شما و همه آنهایی که در لیبرتی و سایر کشورها در اعتصاب‌غذا هستند نگرانم. سازمان ملل و دولت آمریکا مسئول سلامتی آنها هستند. و باید برای آزادی گروگانها و امنیت لیبرتی کار مؤثری انجام دهند.
من می‌خواهم از سازمان ملل و مشخصاً کمیسر عالی حقوق‌بشر سؤال کنم که برای جلوگیری از این فاجعه، چه اقداماتی صورت گرفت؟ هیچکس نمی‌تواند مدعی شود که از قبل خبر نداشت! چرا قتل‌عامهای قبلی مورد تحقیق قرار نگرفت؟
از زمان تحویل حفاظت ساکنان اشرف از سوی دولت آمریکا به دولت عراق، تا کنون، در ۵ قتل‌عام و ۱۲ رشته حملات پراکنده جانیان تحت‌امر مالکی ۱۱۲ تن از ساکنان کشته شده و۱۳۰۴ تن مجروح شده‌اند و۱۴تن نیز به‌دلیل محاصره ضدانسانی پزشکی، زجرکش شده‌اند.
قتل‌عام ۱۰شهریور در شرایطی صورت گرفت که اشرف به‌طور کامل در محاصره نیروهای عراقی بود و حتی یکنفر امکان ورود به داخل کمپ بدون اجازه نیروهای عراقی را نداشت. این ادعا که گویا افراد ناشناسی، بدون اطلاع نیروهای عراقی، وارد کمپ شده و این جنایت را مرتکب شده و بعد هم از آنجا خارج شده‌اند، توهین به شعور انسان است.
سکوت در قبال این فریب بزرگ، چه رسد به هر گونه تلاش برای مشروع کردن آن، حتی به‌عنوان یک احتمال، به‌مثابه پاک کردن خون از دستان عاملان این جنایت و همدستی با آنهاست. ما عاملان و آمران این حمله جنایتکارانه را معرفی کرده‌ایم و اگر یک تحقیقات بی‌طرف به‌راه بیفتد، به‌سادگی و به سرعت، همه حقایق را درخواهند یافت.
یک معادله بسیار روشن وجود دارد: رژیم ایران در بحرانی‌ترین وضعیت خود به‌سر می‌برد. مخاصمات داخلی‌اش، پس از نمایش انتخابات، تشدید شده است. از سرنگونی احتمالی رژیم سوریه و خیزشهای اجتماعی داخل عراق و برهم خوردن تعادل علیه دولت دست‌نشانده‌اش در این کشور، به‌شدت نگران است. بنابراین، باید اپوزیسیون سازمانیافته خود را هر چه زودتر نابود کند. مالکی نیز برای بقای در قدرت، دستورات رژیم ایران را برای کشتار مجاهدین مو به مو اجرا می‌کند.
من پیش از این بارها اعلام کرده‌ام که گزینه رژیم ایران انتقال مجاهدین به کشورهای ثالث نیست. هدف، نابودی یا تسلیم آنهاست. این روزها سردمداران رژیم این را به صراحت می‌گویند که مجاهدین باید از روی کره زمین پاکسازی شوند و هر کشوری که آنها را بپذیرد، از سوی این رژیم باید طرد شود و...
همان‌طور که می‌بینید رژیم ایران تضمین بقای خودش را در نابودی مجاهدین می‌بیند. بنابراین وظیفه ملل‌متحد و دولت آمریکا، که مجاهدین را از حق قانونی و طبیعی دفاع از خود محروم کرده‌اند، در حفاظت آنها بسیار سنگین است. آنها از نظر حقوقی، سیاسی، اخلاقی و بین‌المللی، در مقابل هر قطره خونی که در لیبرتی ریخته شود، تماماً مسئول هستند و به‌خاطر عدم انجام وظایفشان باید مؤاخذه شوند.
خانمها، آقایان!
تراژدی این است که این ساکنان به پیشنهاد و تضمینهای سازمان ملل و دولت آمریکا و با توافق دولت عراق، در اشرف مانده بودند.
در توافق برای انتقال آخرین گروه‌های ساکنان از اشرف به کمپ لیبرتی مورخ ۱۶ اوت۲۰۱۲، تصریح شده است که «یک تعداد مورد توافق، برای نظارت بر فروش اموال ساکنان، در اشرف می‌مانند».
در ۶ سپتامبر ۲۰۱۲ نماینده دبیرکل در عراق رسماً و به‌طور مکتوب، به نیابت از دولت عراق، به نماینده ساکنان «ترتیبات نهایی برای انتقال ساکنان کمپ اشرف» را ارائه نمود و نوشت «دولت عراق باید حفاظت برای اموال و افراد باقیمانده در کمپ را، تا زمانی‌که موضوع اموال به‌طور کامل حل شده باشد، فراهم نماید».
در همین روز، نماینده ویژه وزیرخارجه آمریکا در امور اشرف نوشت: «۱۰۰ نفر باقیمانده بدون هیچ محدودیت زمانی به‌عنوان حافظان اموال در اشرف باقی خواهد ماند». وی همچنین به خبرگزاری فرانسه در ۳ اکتبر گفت: «هیچ محدودیت زمانی» برای صد نفر جهت ماندن در اشرف نیست. بنابراین، من امروز آمده‌ام سؤال کنم که مسئول قتل این ۵۲ تن که بر اساس تضمینهای سازمان ملل و دولت آمریکا در اشرف ماندند کیست؟
به چهره کسانی که عزیزانشان را از دست داده‌اند، نگاه کنید! پاسخ شما به آنها چیست؟
از زمان امضای یادداشت تفاهم بین سازمان ملل و دولت عراق، که بدون اطلاع ساکنان صورت گرفت، مستمراً از جانب سازمان ملل و نماینده ویژه دبیرکل، به‌طور مکتوب و شفاهی، به ما تضمین داده می‌شد که اگر ساکنان، انتقال از اشرف را بپذیرند، آنها حفاظت خواهند شد. گفته می‌شد لیبرتی امن است.
نماینده ویژه به‌طور رسمی در تاریخ ۲۸ دسامبر ۲۰۱۱ ساکنان را مطلع ساخت که در لیبرتی «سازمان ملل، مانیتورینگ ۲۴ ساعته، تا زمانی‌که آخرین ساکن، عراق را ترک کند، خواهد داشت». این یک فریب بزرگ بود. در هیچ زمانی مانیتورینگ ۲۴ ساعته وجود نداشت.
بنابراین، سؤال این‌است که در زمانی‌که موشکها بر روی بنگالهای فرسوده و بدون حفاظ ساکنان، فرود می‌آمد، مانیتورهای ملل‌متحد کجا بودند؟
در جریان انتقال ۴۲ تن، یونامی به ما طرح مکتوب داد که به توافق دولت عراق رسیده و از حمایت دولت آمریکا برخوردار بود. در عمل، هیچ‌یک از مواد آن به اجرا گذاشته نشد. اما هیچ اعتراضی نسبت به دولت عراق از سوی سازمان ملل صورت نگرفت.
تعهد داده شد که همزمان با انتقال ۴۲ تن ساکنان باقیمانده، الزامات حفاظتی کمپ لیبرتی، از جمله تیوالهای حفاظتی، مستقر خواهد شد. ولی بعد از دو هفته، تنها تعداد محدودی تی وال، وارد کمپ شده ولی اجازه نصب آنها داده نشده است.
به ساکنان، اجازه نمی‌دهند جلیقه و کلاههای حفاظتی و تجهیزات پزشکی خودشان را از اشرف منتقل کنند.
سؤال این‌است که چرا سازمان ملل، در مقابل این نقض تعهد آشکار، سکوت اختیار کرده است؟
واقعیت آن است که تضمین امنیت از سوی عراق، سرابی بیش نیست. معنی واقعی امنیت توسط عراق، کشتار بیشتر است. و سؤال این‌است که آیا سازمان ملل و دولتهای عضو، می‌خواهند مانع یک کشتار دیگر بشوند یا نه؟
این هم روشن است که ندیده گرفتن الزامات امنیتی ساکنان در لیبرتی، و موکول کردن آن به سراب بازاسکان، هیچ معنایی جز استقبال از فجایع بیشتر ندارد. با تلاشهای همه‌جانبه ما و کمیساریای عالی پناهندگان، در فاصله سالهای ۲۰۱۱ تا امروز، تنها ۲۲۱ تن به خارج از عراق منتقل شده‌اند.
اکنون زمان برداشتن قدمهای عملی و علنی است:
۱. قبل از هر چیز، جامعه جهانی، به‌ویژه آمریکا و ملل متحد، برای آزادی گروگانها اقدام کنند.
باید دولت عراق بداند که نمی‌تواند از امتیازات گسترده رابطه با جامعه جهانی برخوردار باشد و در عین‌حال، به شنیعترین جنایات، مانند قتل‌عام و آدم‌ربایی و گروگانگیری، روی بیاورد.
۲. تا زمانی که همه ساکنان به اروپا و آمریکا منتقل شوند، تنها راه حفاظت ساکنان، استقرار تمام وقت یک تیم مانیتورینگ سازمان ملل و یک واحد کلاه آبی، در داخل لیبرتی، برای حفاظت ساکنان است.
بدون حضور یک نیروی ثالث در لیبرتی، هیچ امنیتی متصور نیست. به‌طور همزمان، ۱۷۵۰۰ تی وال باید در لیبرتی نصب شود و لوازم حفاظتی، از جمله جلیقه و کلاهخود و تجهیزات پزشکی، به لیبرتی منتقل شود.
۳. حق مالکیت ساکنان بر اموال منقول و غیرمنقولشان در اشرف، و اجازه فروش اموالشان زیر نظر سناتور توریسلی، نماینده قانونی آنان، باید تضمین شود.
۴. کمیسرعالی حقوق‌بشر باید مبادرت به یک تحقیقات مستقل، درباره قتل‌عام اشرف، در یک زمانبندی محدود بکند. این کار تضمین ممانعت از حملات بعدی است.
یکبار دیگر همه شما را به تلاش برای آزادی گروگانها فرا می‌خوانم. خیلی متشکرم.
خانمها، آقایان!
از فرصتی که در اختیار من قرار داده‌اید تشکر می‌کنم. من امروز برای یک مسأله عاجل به مقر سازمان ملل آمده‌ام.
نیروهای عراقی در قتل‌عام ۱۰ شهریور در اشرف، ۵۲ نفر را کشتند و ۷ تن، شامل شش زن و یک مرد، را به گروگان گرفتند. آنها در معرض استرداد به فاشیسم دینی حاکم بر ایران هستند؛ جایی که با شکنجه و اعدام مواجه خواهند شد.
من آمده‌ام تا از کمیسر عالی حقوق‌بشر، خانم ناوی پیلای، بخواهم که برای نجات جان گروگانها، دست به اقدامات ضروری و عاجل بزند.
اولین قدم، فراخوان به آزادی بلادرنگ آنهاست. هر روز ادامه سکوت، صرفاً تهدید را برای آنها بیشتر می‌کند.
ما زمان زیادی نداریم. بر اساس آخرین اطلاعات موثق، که از منابع مختلف تأیید شده است، آنها اکنون در یک زندان در نزدیکی فرودگاه، در دست نیروهای تحت‌امر نخست‌وزیر عراق هستند. این اطلاعات، که هر روز به روز شده‌اند، از سوی چندین منبع، از جمله کسانی‌که گروگانها را مستقیم دیده‌اند، تأیید شده است.
دولت نوری مالکی تلاش می‌کند از وضعیت آنها اظهار بی‌اطلاعی کند تا زمینه را برای استرداد آنها به ایران فراهم سازد. رژیم آخوندها با تمام قوا به‌دنبال به‌دست آوردن آنهاست و ملایان و نوری مالکی در حال بررسی سناریوهای مختلف برای انتقال این افراد به ایران هستند.
این گروگانها افراد حفاظت‌شده تحت کنوانسیون چهارم و پناهجو می‌باشند که از حفاظت بین‌المللی برخوردارند.
آمریکا به تک‌تک این نفرات، به‌صورت مکتوب، تضمین حفاظت داده بود و سازمان ملل و مشخصاً خانم پیلای در قبال حفاظت این نفرات مسئولند. این ۷نفر، مانند ۵۲نفری که در اول سپتامبر کشته شدند، با موافقت مکتوب آمریکا و سازمان ملل در اشرف مانده بودند.
من هشدار می‌دهم آنچه بر سر این گروگانها خواهد آمد، پیش درآمد سرنوشت ۳۰۰۰ نفر دیگر در کمپ لیبرتی است. در اینجا به آقای بان کی‌مون فراخوان می‌دهم که بنا بر مسئولیتش سکوت نکند و از نخست‌وزیر عراق بخواهد هرچه سریعتر گروگانها را آزاد کند.
خانمها و آقایان!
در فوریه گذشته من در اینجا نسبت به امنیت ساکنان اشرف و لیبرتی هشدار داده و گفتم اگر اقدامات حفاظتی لازم انجام نشود، فجایع بزرگتری در پیش است. من سازمان ملل را به اقدامات فوری فراخواندم و تأکید کردم که ادامه بی‌تفاوتی به خواسته‌های ساکنان، لاجرم به فجایع بیشتری منجر خواهد شد.
من امروز یکبار دیگر در سازمان ملل هستم؛ در حالی‌که در ۱۰ شهریور، ساکنان اشرف، هدف یک کشتار جمعی طراحی شده بودند و قبل از آن نیز لیبرتی دو بار دیگر با موشک مورد هدف قرار گرفت که به کشته و مجروح شدن عده‌یی منجر شد.
۵۲ تن در ۱۰ شهریور در حمله وحشیانه نیروهای عراقی به اشرف به قتل رسیدند. برخی در حالی‌که دستهایشان از پشت بسته بود، و برخی که در کلینیک کمپ در انتظار مداوا بودند، با تیرخلاص اعدام شدند.
ساعتها فیلم با موبایل و دوربین، از هجوم نیروهای مالکی و عوامل رژیم ایران به اشرف وجود دارد. من شخصاً تلفنی با شهود صحبت کردم. دوربین‌ها از دست همانهایی که دست بسته اعدام شده‌اند گرفته شده است. یکی از خواست‌های ما این است که حکومت عراق، موبایل و دوربین و فیلمها‌یی را که از دست شهدا و مجروحان در اشرف ربوده است، آزاد کند و به ما برگردانده شود. این یک جنایت علیه بشریت است. و آمران و عاملان آن باید در مقابل عدالت قرار گیرند. قربانیان، افراد حفاظت‌شده تحت کنوانسیون چهارم ژنو، و به تصریح کمیساریای عالی پناهندگان، پناهجو و برخوردار از حفاظتهای بین‌المللی بودند.
نیروهای عراقی ۷ تن را نیز ربودند و اکنون هیچ اطلاعی از سرنوشت گروگانها در دست نیست. سازمان ملل در مقابل این گروگانها مسئول است؛ هم‌چنان‌که دولت آمریکا مسئول است. امروز آنها در عراق و در معرض استرداد به فاشیسم دینی حاکم بر ایران و شکنجه و اعدام هستند.
من از خانم پیلای می‌خواهم که به آزادی سریع گروگانها فراخوان بدهد. و نمی‌دانم چرا تابه‌حال سکوت کرده است. من دولتها را به اقدام عملی فرامی‌خوانم. و از همه سازمانهای غیردولتی می‌خواهم برای آزادی گروگانها تلاش کنند. اگر به هشدارهای قبلی توجه شده بود، دولت عراق جرأت دست زدن به چنین جنایت بزرگی را نداشت و امروز آن ۵۲ تن جان خود را از دست نداده بودند.
فرزندانی که پدر خود را از دست داده‌اند و مادرانی که فرزند خود را از دست داده‌اند، هم‌اکنون در میان ما در این سالن هستند. چه کسی پاسخگوی آنهاست؟ آیا نمی‌شد مانع از این جنایت علیه بشریت شد؟
حامیان مقاومت در چند کشور به‌خاطر آزادی گروگانها اعتصاب‌غذا کرده‌اند. عده‌یی از آنها در همین کنفرانس حضور دارند. من از بابت سلامتی همه شما و همه آنهایی که در لیبرتی و سایر کشورها در اعتصاب‌غذا هستند نگرانم. سازمان ملل و دولت آمریکا مسئول سلامتی آنها هستند. و باید برای آزادی گروگانها و امنیت لیبرتی کار مؤثری انجام دهند.
من می‌خواهم از سازمان ملل و مشخصاً کمیسر عالی حقوق‌بشر سؤال کنم که برای جلوگیری از این فاجعه، چه اقداماتی صورت گرفت؟ هیچکس نمی‌تواند مدعی شود که از قبل خبر نداشت! چرا قتل‌عامهای قبلی مورد تحقیق قرار نگرفت؟
از زمان تحویل حفاظت ساکنان اشرف از سوی دولت آمریکا به دولت عراق، تا کنون، در ۵ قتل‌عام و ۱۲ رشته حملات پراکنده جانیان تحت‌امر مالکی ۱۱۲ تن از ساکنان کشته شده و۱۳۰۴ تن مجروح شده‌اند و۱۴تن نیز به‌دلیل محاصره ضدانسانی پزشکی، زجرکش شده‌اند.
قتل‌عام ۱۰شهریور در شرایطی صورت گرفت که اشرف به‌طور کامل در محاصره نیروهای عراقی بود و حتی یکنفر امکان ورود به داخل کمپ بدون اجازه نیروهای عراقی را نداشت. این ادعا که گویا افراد ناشناسی، بدون اطلاع نیروهای عراقی، وارد کمپ شده و این جنایت را مرتکب شده و بعد هم از آنجا خارج شده‌اند، توهین به شعور انسان است.
سکوت در قبال این فریب بزرگ، چه رسد به هر گونه تلاش برای مشروع کردن آن، حتی به‌عنوان یک احتمال، به‌مثابه پاک کردن خون از دستان عاملان این جنایت و همدستی با آنهاست. ما عاملان و آمران این حمله جنایتکارانه را معرفی کرده‌ایم و اگر یک تحقیقات بی‌طرف به‌راه بیفتد، به‌سادگی و به سرعت، همه حقایق را درخواهند یافت.
یک معادله بسیار روشن وجود دارد: رژیم ایران در بحرانی‌ترین وضعیت خود به‌سر می‌برد. مخاصمات داخلی‌اش، پس از نمایش انتخابات، تشدید شده است. از سرنگونی احتمالی رژیم سوریه و خیزشهای اجتماعی داخل عراق و برهم خوردن تعادل علیه دولت دست‌نشانده‌اش در این کشور، به‌شدت نگران است. بنابراین، باید اپوزیسیون سازمانیافته خود را هر چه زودتر نابود کند. مالکی نیز برای بقای در قدرت، دستورات رژیم ایران را برای کشتار مجاهدین مو به مو اجرا می‌کند.
من پیش از این بارها اعلام کرده‌ام که گزینه رژیم ایران انتقال مجاهدین به کشورهای ثالث نیست. هدف، نابودی یا تسلیم آنهاست. این روزها سردمداران رژیم این را به صراحت می‌گویند که مجاهدین باید از روی کره زمین پاکسازی شوند و هر کشوری که آنها را بپذیرد، از سوی این رژیم باید طرد شود و...
همان‌طور که می‌بینید رژیم ایران تضمین بقای خودش را در نابودی مجاهدین می‌بیند. بنابراین وظیفه ملل‌متحد و دولت آمریکا، که مجاهدین را از حق قانونی و طبیعی دفاع از خود محروم کرده‌اند، در حفاظت آنها بسیار سنگین است. آنها از نظر حقوقی، سیاسی، اخلاقی و بین‌المللی، در مقابل هر قطره خونی که در لیبرتی ریخته شود، تماماً مسئول هستند و به‌خاطر عدم انجام وظایفشان باید مؤاخذه شوند.
خانمها، آقایان!
تراژدی این است که این ساکنان به پیشنهاد و تضمینهای سازمان ملل و دولت آمریکا و با توافق دولت عراق، در اشرف مانده بودند.
در توافق برای انتقال آخرین گروه‌های ساکنان از اشرف به کمپ لیبرتی مورخ ۱۶ اوت۲۰۱۲، تصریح شده است که «یک تعداد مورد توافق، برای نظارت بر فروش اموال ساکنان، در اشرف می‌مانند».
در ۶ سپتامبر ۲۰۱۲ نماینده دبیرکل در عراق رسماً و به‌طور مکتوب، به نیابت از دولت عراق، به نماینده ساکنان «ترتیبات نهایی برای انتقال ساکنان کمپ اشرف» را ارائه نمود و نوشت «دولت عراق باید حفاظت برای اموال و افراد باقیمانده در کمپ را، تا زمانی‌که موضوع اموال به‌طور کامل حل شده باشد، فراهم نماید».
در همین روز، نماینده ویژه وزیرخارجه آمریکا در امور اشرف نوشت: «۱۰۰ نفر باقیمانده بدون هیچ محدودیت زمانی به‌عنوان حافظان اموال در اشرف باقی خواهد ماند». وی همچنین به خبرگزاری فرانسه در ۳ اکتبر گفت: «هیچ محدودیت زمانی» برای صد نفر جهت ماندن در اشرف نیست. بنابراین، من امروز آمده‌ام سؤال کنم که مسئول قتل این ۵۲ تن که بر اساس تضمینهای سازمان ملل و دولت آمریکا در اشرف ماندند کیست؟
به چهره کسانی که عزیزانشان را از دست داده‌اند، نگاه کنید! پاسخ شما به آنها چیست؟
از زمان امضای یادداشت تفاهم بین سازمان ملل و دولت عراق، که بدون اطلاع ساکنان صورت گرفت، مستمراً از جانب سازمان ملل و نماینده ویژه دبیرکل، به‌طور مکتوب و شفاهی، به ما تضمین داده می‌شد که اگر ساکنان، انتقال از اشرف را بپذیرند، آنها حفاظت خواهند شد. گفته می‌شد لیبرتی امن است.
نماینده ویژه به‌طور رسمی در تاریخ ۲۸ دسامبر ۲۰۱۱ ساکنان را مطلع ساخت که در لیبرتی «سازمان ملل، مانیتورینگ ۲۴ ساعته، تا زمانی‌که آخرین ساکن، عراق را ترک کند، خواهد داشت». این یک فریب بزرگ بود. در هیچ زمانی مانیتورینگ ۲۴ ساعته وجود نداشت.
بنابراین، سؤال این‌است که در زمانی‌که موشکها بر روی بنگالهای فرسوده و بدون حفاظ ساکنان، فرود می‌آمد، مانیتورهای ملل‌متحد کجا بودند؟
در جریان انتقال ۴۲ تن، یونامی به ما طرح مکتوب داد که به توافق دولت عراق رسیده و از حمایت دولت آمریکا برخوردار بود. در عمل، هیچ‌یک از مواد آن به اجرا گذاشته نشد. اما هیچ اعتراضی نسبت به دولت عراق از سوی سازمان ملل صورت نگرفت.
تعهد داده شد که همزمان با انتقال ۴۲ تن ساکنان باقیمانده، الزامات حفاظتی کمپ لیبرتی، از جمله تیوالهای حفاظتی، مستقر خواهد شد. ولی بعد از دو هفته، تنها تعداد محدودی تی وال، وارد کمپ شده ولی اجازه نصب آنها داده نشده است.
به ساکنان، اجازه نمی‌دهند جلیقه و کلاههای حفاظتی و تجهیزات پزشکی خودشان را از اشرف منتقل کنند.
سؤال این‌است که چرا سازمان ملل، در مقابل این نقض تعهد آشکار، سکوت اختیار کرده است؟
واقعیت آن است که تضمین امنیت از سوی عراق، سرابی بیش نیست. معنی واقعی امنیت توسط عراق، کشتار بیشتر است. و سؤال این‌است که آیا سازمان ملل و دولتهای عضو، می‌خواهند مانع یک کشتار دیگر بشوند یا نه؟
این هم روشن است که ندیده گرفتن الزامات امنیتی ساکنان در لیبرتی، و موکول کردن آن به سراب بازاسکان، هیچ معنایی جز استقبال از فجایع بیشتر ندارد. با تلاشهای همه‌جانبه ما و کمیساریای عالی پناهندگان، در فاصله سالهای ۲۰۱۱ تا امروز، تنها ۲۲۱ تن به خارج از عراق منتقل شده‌اند.
اکنون زمان برداشتن قدمهای عملی و علنی است:
۱. قبل از هر چیز، جامعه جهانی، به‌ویژه آمریکا و ملل متحد، برای آزادی گروگانها اقدام کنند.
باید دولت عراق بداند که نمی‌تواند از امتیازات گسترده رابطه با جامعه جهانی برخوردار باشد و در عین‌حال، به شنیعترین جنایات، مانند قتل‌عام و آدم‌ربایی و گروگانگیری، روی بیاورد.
۲. تا زمانی که همه ساکنان به اروپا و آمریکا منتقل شوند، تنها راه حفاظت ساکنان، استقرار تمام وقت یک تیم مانیتورینگ سازمان ملل و یک واحد کلاه آبی، در داخل لیبرتی، برای حفاظت ساکنان است.
بدون حضور یک نیروی ثالث در لیبرتی، هیچ امنیتی متصور نیست. به‌طور همزمان، ۱۷۵۰۰ تی وال باید در لیبرتی نصب شود و لوازم حفاظتی، از جمله جلیقه و کلاهخود و تجهیزات پزشکی، به لیبرتی منتقل شود.
۳. حق مالکیت ساکنان بر اموال منقول و غیرمنقولشان در اشرف، و اجازه فروش اموالشان زیر نظر سناتور توریسلی، نماینده قانونی آنان، باید تضمین شود.
۴. کمیسرعالی حقوق‌بشر باید مبادرت به یک تحقیقات مستقل، درباره قتل‌عام اشرف، در یک زمانبندی محدود بکند. این کار تضمین ممانعت از حملات بعدی است.
یکبار دیگر همه شما را به تلاش برای آزادی گروگانها فرا می‌خوانم. خیلی متشکرم.
