شبکه جهانی بی.بی.سی اعلام کرد به اسنادی دست یافته است که نشان می‌دهد سازمان ملل‌متحد در جریان قتل‌عام غیرنظامیان در سریلانکا صحنه را خالی کرده و مقامهای آن نه تنها این جنایات را پرده‌پوشی کرده‌اند بلکه گزارشهای تحریف شده‌یی نیز می‌داده‌اند
جنگ داخلی سریلانکا سه و نیم سال قبل تمام شد و طی آن 40هزار نفر از شهروندان غیرنظامی جان باختند. سازمان ملل‌متحد در جلوگیری از قتل‌عام غیرنظامیان در در این جنگ کوتاهی کرده است.
پیش‌نویس گزارش سازمان ملل که توسط شبکه جهانی بی.بی.سی رویت شده نشان می‌دهد که سازمان ملل به کوتاهی خود در حفاظت از این شهروندان اعتراف می‌کند. این امکان وجود داشت که بسیاری از مردمی که در منطقه جنگی گیر افتاده بودند را نجات داد.
گزارشگر شبکه جهانی بی.بی.سی گفت: در ماه مه 2009 یکی از طولانی‌ترین و خونریزترین جنگهای داخلی در سواحل شمالی سریلانکا به پایان رسید. از آن زمان به بعد سازمان ملل و دیگر سازمانهای حقوق‌بشری شواهد رو به افزایشی از نقض حقوق‌بشر و بدرفتاری و احتمالاً جنایت جنگی را کشف کرده‌اند. پیش‌نویس یک گزارش سازمان ملل در نتیجه‌گیری خود به ”کوتاهی جدی سازمان ملل“ که ”موجب آسیب رساندن به صدها هزار نفر از شهروندان غیرنظامی“ شده است اعتراف می‌کند.
در این گزارش آمده است که در کلمبو پایتخت سریلانکا بسیاری از کارمندان بلندپایه سازمان ملل‌متحد ”به‌وضوح معتقد نبودند که جلوگیری از کشته شدن شهروندان غیرنظامی جزو مسئولیتهای آنها می‌باشد“ و قرار نبود از نیویورک نیز دستورکار دیگری به آنها ابلاغ شود.
وقتی دولت سریلانکا تهاجم نهایی خود را در شمال کشور شروع کرد و به کارکنان سازمان ملل هشدار داد که نمی‌تواند سلامتی و امنیت آنها را تضمین نماید کارکنان سازمان ملل بیرون کشیدند. سازمان ملل هیچ موقع دولت سریلانکا را در این رابطه مورد سؤال قرار نداد.
بنجامین دیکس عضوی از تیم سازمان ملل بود که از آنها خواسته شد صحنه را ترک کنند. وی می‌گوید:
”به‌عنوان یک پرسنل انسان‌دوستانه سازمان ملل سؤالات در ذهن من رژه می‌رفتند که این چه اوضاعی است مأموریت ما این نبود که صحنه را خالی کنیم ما در این‌جا هستیم تا حفاظت کنیم و شاهد اوضاع باشیم“
سازمان ملل در مرحله نهایی این جنگ خونین فقط یک بیانیه صادر کرد و هر دو طرف را محکوم نمود. بنا به گفته این گزارش ”در انتشار آمار و ارقام تلفات انسانی“ بی‌میلی [از جانب سازمان ملل] وجود داشت.
چرا این مسأله اتفاق افتاد؟ این گزارش این‌گونه توضیح می‌دهد، ”تصمیم‌گیری در سازمان ملل تحت الشعاع“ فرهنگی از بده بستان ”قرار داشت“
ادوارد مورتیمر مدیرسابق سازمان ملل در امور ارتباطات:
[کارکنان سازمان ملل] زمانی محل و صحنه درگیریهای چند ماهه جنگ داخلی در سریلانکا] را ترک کردند که مردم بیشتراز هر زمان دیگری به آنها نیاز داشتند. دولت خواهان کنار زدن آنها بود، مشخصاً به این دلیل که نمی‌خواستند کسی شاهد اتفاقات باشد.
جنگ داخلی سریلانکا سه و نیم سال قبل تمام شد و طی آن 40هزار نفر از شهروندان غیرنظامی جان باختند. سازمان ملل‌متحد در جلوگیری از قتل‌عام غیرنظامیان در در این جنگ کوتاهی کرده است.
پیش‌نویس گزارش سازمان ملل که توسط شبکه جهانی بی.بی.سی رویت شده نشان می‌دهد که سازمان ملل به کوتاهی خود در حفاظت از این شهروندان اعتراف می‌کند. این امکان وجود داشت که بسیاری از مردمی که در منطقه جنگی گیر افتاده بودند را نجات داد.
گزارشگر شبکه جهانی بی.بی.سی گفت: در ماه مه 2009 یکی از طولانی‌ترین و خونریزترین جنگهای داخلی در سواحل شمالی سریلانکا به پایان رسید. از آن زمان به بعد سازمان ملل و دیگر سازمانهای حقوق‌بشری شواهد رو به افزایشی از نقض حقوق‌بشر و بدرفتاری و احتمالاً جنایت جنگی را کشف کرده‌اند. پیش‌نویس یک گزارش سازمان ملل در نتیجه‌گیری خود به ”کوتاهی جدی سازمان ملل“ که ”موجب آسیب رساندن به صدها هزار نفر از شهروندان غیرنظامی“ شده است اعتراف می‌کند.
در این گزارش آمده است که در کلمبو پایتخت سریلانکا بسیاری از کارمندان بلندپایه سازمان ملل‌متحد ”به‌وضوح معتقد نبودند که جلوگیری از کشته شدن شهروندان غیرنظامی جزو مسئولیتهای آنها می‌باشد“ و قرار نبود از نیویورک نیز دستورکار دیگری به آنها ابلاغ شود.
وقتی دولت سریلانکا تهاجم نهایی خود را در شمال کشور شروع کرد و به کارکنان سازمان ملل هشدار داد که نمی‌تواند سلامتی و امنیت آنها را تضمین نماید کارکنان سازمان ملل بیرون کشیدند. سازمان ملل هیچ موقع دولت سریلانکا را در این رابطه مورد سؤال قرار نداد.
بنجامین دیکس عضوی از تیم سازمان ملل بود که از آنها خواسته شد صحنه را ترک کنند. وی می‌گوید:
”به‌عنوان یک پرسنل انسان‌دوستانه سازمان ملل سؤالات در ذهن من رژه می‌رفتند که این چه اوضاعی است مأموریت ما این نبود که صحنه را خالی کنیم ما در این‌جا هستیم تا حفاظت کنیم و شاهد اوضاع باشیم“
سازمان ملل در مرحله نهایی این جنگ خونین فقط یک بیانیه صادر کرد و هر دو طرف را محکوم نمود. بنا به گفته این گزارش ”در انتشار آمار و ارقام تلفات انسانی“ بی‌میلی [از جانب سازمان ملل] وجود داشت.
چرا این مسأله اتفاق افتاد؟ این گزارش این‌گونه توضیح می‌دهد، ”تصمیم‌گیری در سازمان ملل تحت الشعاع“ فرهنگی از بده بستان ”قرار داشت“
ادوارد مورتیمر مدیرسابق سازمان ملل در امور ارتباطات:
[کارکنان سازمان ملل] زمانی محل و صحنه درگیریهای چند ماهه جنگ داخلی در سریلانکا] را ترک کردند که مردم بیشتراز هر زمان دیگری به آنها نیاز داشتند. دولت خواهان کنار زدن آنها بود، مشخصاً به این دلیل که نمی‌خواستند کسی شاهد اتفاقات باشد.
